Δημόσιες ιδέες, ένα αγαθό που σπανίζει

Δημόσιες ιδέες, ένα αγαθό που σπανίζει Facebook Twitter
Μπορεί «αντικειμενικά» να αμείβεσαι με πολύ χαμηλό μισθό ή να βρίσκεσαι σε μια εργασιακή σχέση που πληροί όλα τα κριτήρια για να ανήκεις στην «εργατική τάξη». Εικονογράφηση: bianka/LIFO
0



ΔΙΑΒΑΖΩ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ
 ένα βιβλίο που ο αναγνώστης ο οποίος ξέρει τα δικά μου πολιτικά και πνευματικά «κολλήματα» δεν θα το περίμενε. Είναι το κείμενο του Χρήστου Λάσκου με τον τίτλο «Να ξαναμιλήσουμε για την εκμετάλλευση» και υπότιτλο «Απλοϊκά μαθήματα πολιτικής οικονομίας» (εκδόσεις Τόπος). Ο Λάσκος, άνθρωπος με εξοικείωση τόσο με τη φιλοσοφία όσο και με τις φυσικές επιστήμες, έχει ασκήσει έντονη κριτική σε διάφορα δικά μου κείμενα, αφού από χρόνια είναι ένας από τους λίγους επίμονους γραφιάδες μιας ριζοσπαστικής, μαρξιστικής θεώρησης των πραγμάτων. Στέκομαι τώρα σε αυτήν τη νέα του κατάθεση γιατί συνοψίζει τη θεώρησή του, δοκιμάζοντάς τη με μια ανάγνωση συγκεκριμένων θεμάτων. Ένας τέτοιος στοχασμός λείπει ή υπολειτουργεί στη χώρα μας, καθώς πολλοί θεωρούν ότι δεν πουλάει ή ότι είναι μια υπεκφυγή από την εκλογική μάχη για τη διακυβέρνηση, μοναδικό πλέον μέλημα των περισσότερων παικτών της πολιτικής σκηνής.

Ο Λάσκος μιλάει και με αριθμούς και με στοιχεία. Δεν κάνει όμως «οικονομολογία» γιατί συνδέει πάντα το θέμα των κοινωνικών αναγκών, του μισθού και της υλικής ζωής με τα μεγάλα, προταγματικά ερωτήματα που επανέρχονται διαρκώς στη δική του παράδοση σκέψης: το ερώτημα για μια μη εκμεταλλευτική κοινωνία και φυσικά για την έξοδο από την καπιταλιστική συνθήκη. Ο ορίζοντας του συγκεκριμένου δεν είναι ούτε μια κοινωνική και οικολογική δημοκρατία, ούτε κάποια αριστερή σοσιαλδημοκρατία (όπως των περισσότερων από μας), αλλά κατευθύνεται σε μια πιο ριζική απελευθερωτική προοπτική. 

Οι δημόσιες ιδέες που φιλοδοξούν να εξηγήσουν ή να ερμηνεύσουν πλευρές του κόσμου μας δεν υπάρχει περίπτωση να «τα βρουν μεταξύ τους». Προβάλλουν άλλους στόχους και συχνά ξεκινούν από πολύ διαφορετικές αξιολογήσεις μιας πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης.

Θα αναρωτηθεί κανείς τι δουλειά έχει μια σκέψη περί εκμετάλλευσης (με αιχμή την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας) στην εποχή των ταυτοτήτων, των πολιτισμικών πολέμων και του γεωπολιτικού χάους. Ο Λάσκος όμως αμφισβητεί πολλά από τα πορίσματα της σύγχρονης κοινωνικής και πολιτισμικής θεωρίας. Είναι από αυτούς που δεν θεωρούν ότι ζούμε σε έναν πολιτισμό της εξατομίκευσης και σε κάποιον πολιτισμικό καπιταλισμό. Έχω την εντύπωση πως βλέπει όλη τη ρητορική περί νέας μεσαίας τάξης, για τον ατομικισμό και τις πληθυντικές υποκειμενικότητες, ως μια λόγια υπόθεση που λέει ψέματα για την πραγματική κατάσταση των εργαζόμενων. Κατά τον Λάσκο ισχύει (και μάλιστα με εντονότερο τρόπο) η κοινωνική-ταξική πόλωση, όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο αλλά κυρίως στο επίπεδο του πλανήτη. 

Τα κείμενα ανοίγουν πολλά θέματα και δεν κρύβονται σε περιφράσεις. Επιστρέφουν διαρκώς στον κλασικό τόπο της μαρξιστικής κριτικής, στη σχέση εκμετάλλευσης. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια διεθνής συζήτηση για το θέμα, αν και οι περισσότερες ριζοσπαστικές θεωρίες πήγαν σε άλλα ιδιώματα: στο θέμα των διακρίσεων, σε μια θεωρία της περιφρόνησης, στο ζήτημα της αναγνώρισης και φυσικά στις πολιτικές της ταυτότητας.  

Διαβάζοντας τον Λάσκο έχω την αίσθηση ότι ο ίδιος επείγεται να ξαναστήσει στα πόδια του έναν πυκνό λόγο κοινωνικής κριτικής. Τα παραδείγματά του αφορούν την κοινωνική χειραφέτηση και όχι θέματα των τρόπων ζωής ή διαμάχες αξιών και θεσμών. Στη δική του σκέψη (αν την καταλαβαίνω) οι αξίες είναι πάντα ενσαρκωμένες σε πρακτικές και σε ανταγωνισμούς, δεν είναι απλώς ρητορικές περί του δέοντος.

COVER
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: Χρήστος Λάσκος, Να ξαναμιλήσουμε για την εκμετάλλευση, Εκδόσεις Τόπος

Κινούμαι σε άλλες παραδόσεις σκέψης και με διαφορετικές κριτικές προτεραιότητες. Σε αντίθεση με τον Λάσκο, πιστεύω ότι η υποκειμενική αυτοκατανόηση των ανθρώπων έχει μεγάλη σημασία για την κοινωνική τους ύπαρξη. Μπορεί «αντικειμενικά» να αμείβεσαι με πολύ χαμηλό μισθό ή να βρίσκεσαι σε μια εργασιακή σχέση που πληροί όλα τα κριτήρια για να ανήκεις στην «εργατική τάξη». Υπάρχουν όμως πολλά άλλα πράγματα, ιδέες, νοοτροπίες και ζωτικά συναισθήματα που καθορίζουν, επίσης, το πώς κινούνται και ζουν τα συγκεκριμένα άτομα. Στη ζωή μιας κοπέλας σε πολυκατάστημα της Θεσσαλονίκης μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία η θρησκεία, ο οικογενειακός δεσμός ή και η παρέα του Σαββάτου από όσο η θέση της στην εργατική τάξη. Θέματα όπως ο κατακερματισμός σε «φυλές» (πολιτισμικές κόγχες), οι οπαδικές/ αθλητικές ταυτίσεις, η στάση απέναντι στα είδωλα του TikTok (λ.χ. ο μεγάλος θαυμασμός πολλών λαϊκών παιδιών για τους υπερπλούσιους και επιτυχημένους ινφλουένσερ) είναι σημαντικά όχι μόνο για τη συνείδηση αλλά και για την πρακτική ζωή των συγκεκριμένων ανθρώπων.

Κάτι άλλο όμως είναι για μένα ακόμα πιο επιτακτικό. Στα άρθρα και στις αναλύσεις ριζοσπαστών σαν τον Λάσκο δεν συναντώ μια διακριτή, ηθικοπολιτική αγωνία και για δεινά ή εγκλήματα που δεν ανάγονται στον δυτικό νεοφιλελευθερισμό. Για μένα υπάρχουν ποικίλα δεινά, που μπορεί να σχετίζονται κάπως μεταξύ τους (αφού η δυναμική της παγκοσμιοποίησης ανακατεύει πρότυπα, εργαλεία, γλώσσες και συμφέροντα) αλλά το καθένα διατηρεί τη σχετική του αξία. Ιδεολογίες αρχαϊκής/μεταμοντέρνας βίας που ανθούν και στον παγκόσμιο Νότο, λόγου χάρη σε απάνθρωπες θρησκευτικές και εγκληματικές οργανώσεις (ένα τόξο βαναυσότητας από την υποσαχάρια Αφρική στο Αφγανιστάν των Ταλιμπάν, όπου βεβαίως μετέχουν πολυεθνικές αλλά και ισλαμο-γκάνγκστερ και φυλετικοί πόλεμοι κ.λπ.). Και βεβαίως οι αυταρχικοί σχηματισμοί όπου ακυρώνονται στοιχειώδεις πολιτικές και πολιτισμικές ελευθερίες ή όσοι τις διεκδικούν αντιμετωπίζουν μεγάλο σωματικό κίνδυνο − από τη Ρωσία του Πούτιν, το Ιράν, τις μοναρχίες του Κόλπου, σε ένα μεγάλο τόξο που περιλαμβάνει δυτικόφιλες αλλά και πολλές αντιδυτικές ή ψευδο-αντιστασιακές δυνάμεις και καθεστώτα. Η πολιτική υπεράσπιση δημοκρατικών δημόσιων χώρων (με τις ελάχιστες θεσμικές και αξιακές προϋποθέσεις τους) απέναντι σε θεοκρατικούς δεσποτισμούς ή εθνικιστικές και λαϊκιστικές δικτατορίες είναι μια άλλη εκδοχή αγώνων χειραφέτησης που συχνά περνάει σε δεύτερο πλάνο (κακώς).

Αν λοιπόν η εκμετάλλευση είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε, χρειαζόμαστε και μέριμνα για τις αυθαίρετες κυριαρχίες και καταδυναστεύσεις αλλά και για την ανασυγκρότηση μιας νέας δημόσιας κουλτούρας.  

Οι δημόσιες ιδέες που φιλοδοξούν να εξηγήσουν ή να ερμηνεύσουν πλευρές του κόσμου μας δεν υπάρχει περίπτωση να «τα βρουν μεταξύ τους». Προβάλλουν άλλους στόχους και συχνά ξεκινούν από πολύ διαφορετικές αξιολογήσεις μιας πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης. Σημασία έχει όμως να υπάρχουν ιδέες και να μην παραιτούμαστε από το έργο της κριτικής, να μην κολυμπάμε δηλαδή στη μίζερη διαχείριση της πολιτικής μας εχθροπάθειας.

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ