ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΜΕΤΡΑ –από τότε που εμφανίστηκε ως πολιτικός κομήτης καταρρίπτει το ένα μετά το άλλο τα ταμπού που είχαν απομείνει περί δημόσιας εικόνας–, η ομιλία του Στέφανου Κασσελάκη στη Θεσσαλονίκη με φόντο τον Θερμαϊκό ήταν ένα αλλόκοτο και «θεσμικά» πρωτοποριακό θέαμα.
Η εξαγγελία του ότι θα χρησιμοποιούσε την προεκλογική συγκέντρωση για να καταθέσει «δημοσίως» το πόθεν έσχες του διασφάλισε μια σχετική προσμονή (τι άλλο θα δούμε πια;) και μια θεαματικότητα, η οποία λογικά καπέλωσε την προεκλογική ομιλία του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ («Κίνημα Αλλαγής») που πραγματοποιούνταν την ίδια ώρα λίγο παραπέρα.
Πώς να φλερτάρεις με το βιωματικό cringe χωρίς να του παραδίνεσαι ολοκληρωτικά: αυτό είναι ίσως που με ελκύει τελικά περισσότερο στον –αχαρτογράφητο ακόμα– κόσμο του Στέφανου Κασσελάκη, πέρα από το πόσο εντυπωσιακά αεικίνητος και πανταχού παρόν ο ίδιος εμφανίζεται.
Όχι ότι έχουν σημασία πλέον τα πλήθη που (δεν) παρίστανται ή ακόμα και το περιεχόμενο των προεκλογικών ομιλιών. Έχει περάσει προ πολλού η εποχή που τα κόμματα εξουσίας «τις βγάζανε και τις μετράγανε» δημοσίως, που συναγωνίζονταν ποιο θα μαζέψει περισσότερο κόσμο στις προεκλογικές συγκεντρώσεις. Τέτοιες υπερπαραγωγές δεν φτουράνε πια και επίσης ο βίος εν Ελλάδι δεν είναι πια τόσο υπαίθριος όπως κάποτε. Η αρένα είναι παντού πλέον και κυρίως στην οθόνη σου. Όπως βλέπουμε εδώ και χρόνια στις αμερικανικές σειρές και ταινίες, για να στηθεί ένα τέτοιο πολιτικό event δεν απαιτούνται παρά μόνο ένα μικρόφωνο και μια κάμερα.
Το κοινό δεν είναι απαραίτητο, όπως φάνηκε άλλωστε και από τον λίγο σχετικά κόσμο που παρακολούθησε με ήπιο ενθουσιασμό αλλά και με βλέμματα απορίας, υποθέτει κανείς, τον κ. Κασσελάκη να παρουσιάζει στη γιγαντοοθόνη της εκδήλωσης ένα excel με τα περιουσιακά του στοιχεία.
«Σας καταθέτω σήμερα την πιο βαθιά μου αλήθεια», δήλωσε, αναπτύσσοντας για μια ακόμη φορά ένα είδος μεσσιανικού λόγου στον οποίο δεν είναι ξεκάθαρο αν έχει εξασκηθεί ή αν του βγαίνει φυσιολογικά. Δεν είναι ξεκάθαρο επίσης και το εξής: Είναι αξιέπαινος ως αυτοδημιούργητος ή ως προνομιούχος με χρυσή καρδιά; Κάθε τόσο μοιάζει να αλλάζει το αφήγημα.
Μερικά χαρακτηριστικά αποφθέγματα από το Κατά Στέφανον Ευαγγέλιο, όπως ακούστηκαν στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη: «Σάρκα από τη σάρκα σας είμαι», «Ήρθα με μισά ελληνικά αλλά ολόκληρη ψυχή», «Ήμουν ένα δέντρο που ζούσε χωρίς τις ρίζες του, οι ρίζες μου ήταν πάντα εδώ», «Η ζωή μου είναι γεμάτη ρωγμές, κορυφώσεις και μεγάλες πτώσεις», «Ήμουν τυχερός, βίωσα έντονα και τον ουρανό και τον γκρεμό…».
Πώς να φλερτάρεις με το βιωματικό cringe χωρίς να του παραδίνεσαι ολοκληρωτικά: αυτό είναι ίσως που με ελκύει τελικά περισσότερο στον –αχαρτογράφητο ακόμα– κόσμο του Στέφανου Κασσελάκη, πέρα από το πόσο εντυπωσιακά αεικίνητος και πανταχού παρών ο ίδιος εμφανίζεται – από τα Ιεροσόλυμα και τη Δυτική Όχθη (μπράβο του, σε κάθε περίπτωση, που πήγε) μέχρι τον τελικό του Conference League στην ΟΠΑΠ Arena. Δεν το λέω ειρωνικά. Η υπερ-έκθεση λειτουργεί, όποιος πιστεύει το αντίθετο πλανάται πλάνη οικτρά.
