TO ΧΑΛΙ ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ να κορυφώνεται με ασύλληπτα γλαφυρό και εξωφρενικά χυδαίο τρόπο προχθές στο ΣΕΦ, ξεκίνησε στην «Ευρωλίγκα» (η τελική φάση της οποίας διεξήχθη στο όχι και τόσο ευρωπαϊκό Άμπου Ντάμπι), ένας θεσμός που στην πραγματικότητα δεν μετράει και τόσο πολύ στην Ευρώπη όπου στις περισσότερες χώρες το μπάσκετ είναι «περιθωριακό» όσο και «οικογενειακό» άθλημα που διεξάγεται κατά κανόνα χωρίς την παρουσία οπαδικών στρατών και συχνά είναι τρίτο ή και τέταρτο σε δημοτικότητα μετά από το ράγκμπι, το χόκεϊ ή το χάντμπολ (και πολύ, πολύ μακριά από το ποδόσφαιρο).
Μετράει όμως κάμποσο σε κάποιες χώρες με σχετική παράδοση στο άθλημα και με ψευδαισθήσεις μεγαλείου, όπως το Ισραήλ, η Τουρκία και πάνω απ’ όλες ίσως η Ελλάδα που έχει βρεθεί στην περίοπτη θέση να «καμαρώνει» τίτλους στην κορυφαία ευρωπαϊκή μπασκετική διασυλλογική διοργάνωση.
Για μια ακόμη φορά δεν έφτασαν όλα τα σαρκαστικά emoji του σύμπαντος για να καλύψουν τις αυθόρμητες αντιδράσεις του φίλαθλου και μη κοινού σε άλλη μία…σθεναρή παρέμβαση της πολιτείας.
Αυτό που σίγουρα δεν μετράει καθόλου, εδώ και χρόνια, έχοντας απωλέσει κάθε κύρος και σημασία ακόμα και ανάμεσα στις περισσότερες ομάδες που νωχελικά συμμετέχουν στη διεξαγωγή του, είναι το ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ, παρά μόνο ως πεδίο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και ραντεβού «θανάτου» όχι μόνο μεταξύ των οπαδών των δύο «αιωνίων» αλλά και των ιδιοκτητών τους.
Η περίπτωση όμως του Δ. Γιαννακόπουλου είναι εξωφρενική και ακραία, ακόμα και για τα πολύ υψηλά στάνταρντ του εγχώριου (μεγαλο)παραγοντισμού. Ο άνθρωπος έχει καταφέρει (σχεδόν) από μόνος του το ακατόρθωτο: να κάνει το ελληνικό ποδόσφαιρο να μοιάζει συγκριτικά με γειτονιά των αγγέλων.
Και ειλικρινά, με ξεπερνά το γεγονός ότι υπάρχουν φίλοι του Παναθηναϊκού – και μάλιστα τύποι σοβαροί, ακριβοδίκαιοι και ισορροπημένοι στην υπόλοιπη, μη οπαδική ύπαρξή τους – που δικαιολογούν την εκτός οποιωνδήποτε ορίων συμπεριφορά του μεγαλοπαράγοντα, ο οποίος πέρα από τα ιστριονικά του ξεσπάσματα εντός του παρκέ, προσφέρει εδώ και χρόνια από τους λογαριασμούς του στα «κοινωνικά μέσα» αστείρευτο περιεχόμενο, του οποίου ο βαθμός χυδαιότητας και ρητορικής μίσους θα έπρεπε να αρκεί για να επέμβουν οι αρχές ή η…πολιτεία.
Η πολιτεία η οποία τόσο γενναιόδωρα του έχει παραχωρήσει με συμφωνία «αποικιακού» τύπου το ΟΑΚΑ (για 49 χρόνια), όπως αντιστοίχως έχει κάνει και με το ΣΕΦ στους αδελφούς Αγγελόπουλους. Η πολιτεία η οποία, μέσω του Υφυπουργού Αθλητισμού, τον (παρα)κάλεσε να προσέλθει και να συνδράμει σε μια «ηθική συμφωνία» με την αντίπαλη πλευρά, την ώρα που αναζητούταν από την αστυνομία για να συλληφθεί εντός του αυτοφώρου. Για μια ακόμη φορά δεν έφτασαν όλα τα σαρκαστικά emoji του σύμπαντος για να καλύψουν τις αυθόρμητες αντιδράσεις του φίλαθλου και μη κοινού σε άλλη μία…σθεναρή παρέμβαση της πολιτείας.