«ΤΩ ΚΑΙΡΩ ΕΚΕΙΝΩ»… Κάπως έτσι μοιάζουν να ξεκινούν οι μονότονες και μοιρολατρικές αφηγήσεις (εξιστορήσεις, παραβολές) των παλιότερων, για τις διακοπές στα νησιά πριν από την ασύδοτη υπερτίμηση και την ακατάσχετη ανάπτυξη του πιο πολύτιμου ελληνικού αγαθού, και τη μετάλλαξή του σε υπερπολυτελές προϊόν.
Τότε που όλα ήταν αλλιώς: Τα μέρη, οι μεταβάσεις, οι προσβάσεις, οι διαμονές, οι υπηρεσίες, η ίδια η ψυχογεωγραφία των διακοπών. Νοσταλγικές ανταποκρίσεις από μια άλλη ζωή, μια άλλη αντίληψη, μια άλλη φάση, μια άλλη κατάσταση, ένα άλλο καλοκαιρινό σύμπαν. Ένα ευαγγέλιο για μια μυθική εποχή, παρότι στην πραγματικότητα δεν απέχει και τόσο πολύ από την δική μας.
Μια πισίνα μπορεί να μοιάζει σαν το πιο παράταιρο πράγμα στον κόσμο – μια εικόνα που κραυγάζει «τέλος εποχής» και συμπυκνώνει τους φόβους, την ανησυχία και την απογοήτευση (παραίτηση) των νοσταλγών του «χθες», που στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν μόλις το «πέρυσι».
Είναι αλήθεια ότι όταν νοσταλγούμε τα παλιά καλοκαίρια, αυτό που νοσταλγούμε κυρίως είναι τα νιάτα μας, συγκρίνοντας μεγέθη μη συγκρίσιμα καθώς αποθεώνουμε το παλιό και κατακρίνουμε το νέο (και κατ’ επέκταση, τους νέους). Οφείλει κανείς να συμβιβάζεται με τις αλλαγές των καιρών, ακόμα κι αν δεν τις αποδέχεται, αλλιώς θα βουλιάξει στη ματαιότητα και στην πικρία. Άλλωστε, έχουμε όλοι αρκούντως εκπαιδευτεί στον κυνισμό και στην συγκατάβαση. Υπάρχουν όμως κάποιες κόκκινες γραμμές, διαφορετικές ίσως για τον καθένα – κάποια πράγματα που ξεπερνάνε τα, συμβολικά έστω, όρια.
Ένα τέτοιο όριο ξεπεράστηκε για μένα όταν είδα ξαφνικά στο νυχτερινό ορίζοντα, μέσα στην αυστηρή τοπογραφία του ανεμοδαρμένου οικισμού, να λαμπυρίζει στις παρυφές της Χώρας Ανάφης, σα δυσοίωνος αντικατοπτρισμός, το τιρκουάζ φως μιας νεόκτιστης «infinity» πισίνας που θα λειτουργεί εφεξής ως ένα από τα ελκυστικά κομφόρ μιας συστάδας «σουιτών», ένα μέρος όπου, όπως μας πληροφορεί ο ιστότοπός του, «η καταπραϋντική αγκαλιά της φύσης συναντά τις πολυτελείς ανέσεις ενός boutique ξενοδοχείου» και όπου, «η μινιμαλιστική φιλοσοφία σχεδιασμού, συμπληρωμένη με γήινους τόνους και φυσικά υλικά, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αβίαστης κομψότητας…» (το ChatGPT στην υπηρεσία του βερμπαλισμού της «ανάπτυξης»).
Δεν πρόκειται για την πρώτη πισίνα στο νησί, υπάρχουν και κάποιες άλλες «κρυμμένες» διακριτικά σε κάποια μικρά resorts της ευρύτερης περιφέρειας. Είναι όμως η πρώτη (ή οι πρώτες, είδα τουλάχιστον άλλη μία στην ίδια μονάδα) στο «χωριό», το οποίο αποτελεί αναγνωρισμένο παραδοσιακό οικισμό και ως εκ τούτου απαγορεύεται, θεωρητικά, η δημιουργία πισίνας εντός των ορίων του. Πέραν αυτού όμως, όποιος και όποια έχει επισκεφθεί τη συγκεκριμένη Χώρα, την ακατέργαστη και τραχιά υφή της και τον κυκλαδίτικο πριμιτιβισμό που εκπέμπει, μπορεί να αντιληφθεί ότι, εν προκειμένω, μια πισίνα μπορεί να μοιάζει σαν το πιο παράταιρο πράγμα στον κόσμο – μια εικόνα που κραυγάζει «τέλος εποχής» και συμπυκνώνει τους φόβους, την ανησυχία και την απογοήτευση (παραίτηση) των νοσταλγών του «χθες», που στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν μόλις το «πέρυσι».
