Συνέντευξη: Μαρία Κοκκίνου, Ανδρέας Κούρκουλας Facebook Twitter
Φωτ.: Charlie Makkos

Μαρία Κοκκίνου: «Όταν φτιάξαμε το Μουσείο Μπενάκη αισθάνθηκα σαν να έχει μπει γκολ»

0

Α: Ο Λυκαβηττός είναι από τις γειτονιές που αναγκαστικά σου αρέσουν, αφού ό,τι ωραίο έχει η Αθήνα είναι η τοπογραφία της. Οι λόφοι μέσα στην πόλη. Και είναι πιο κοντά σε αυτό που λέγεται εποπτεία του τοπίου, κοντά σε πράσινο, σε μια πόλη που έχει πήξει στο τσιμέντο.

Μ: Έχουμε περάσει και από την Πλάκα, αλλά εμένα δεν με ενθουσίασε γιατί ήταν πολύ τουριστική. Παρόλο που υποτίθεται πως έχει αλλάξει εξακολουθεί να είναι τουριστική. Ήταν και στριμωγμένο το διαμέρισμα. Έχουμε φωτογραφίες των παιδιών απ' όταν μέναμε εκεί και ήταν η απελπισία η ίδια. Ένα σπίτι που κλαίει και άλλα τέτοια.

Μ: Η Αθήνα έχει μια ένταση. Μπορεί να μην είναι ωραίες οι πολυκατοικίες, αλλά δημιουργούν ένα πολύ έντονο οικοδομικό τετράγωνο. Ακόμα και το περπάτημα στο δρόμο έχει μια συνεχή εναλλαγή. Και όσοι ξένοι την επισκέπτονται δεν βρίσκουν ομοιότητες. Ούτε δύση είναι ούτε ανατολή.

Στην Ισπανία, μπροστά σ' ένα κτίριο, όλοι αναρωτιούνται ποιου αρχιτέκτονα είναι. Στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρει κανέναν. Δεν με ενοχλεί αυτό. Με ενοχλεί που το κράτος δεν επενδύει σε Έλληνες αρχιτέκτονες για να φτιάξουν κτίρια. Γίνανε οι Ολυμπιακοί Αγώνες και, εκτός από του Καλατράβα, κανένα άλλο κτίριο δεν έχει ενδιαφέρον.

Α: Δεν έχει μια αστική παράδοση. Είναι το αποτέλεσμα της κατοίκησής της από ένα κομμάτι αγροτικού πληθυσμού που μεταφέρθηκε κάποια στιγμή στην πόλη. Οι δικοί μας ήρθαν από χωριά...

Μ: Για τους δικούς σου να μιλάς.

Α: ...Και το μόνο που ζητούσαν είναι πόσα δωμάτια έχει το διαμέρισμα και αν είναι διαμπερές. Δεν υπήρχε άλλη η απαίτηση. Και όλη αυτή η υπόθεση, ότι φταίνε οι εργολάβοι και οι πολιτικοί, είναι στρεβλή. Η διαμόρφωση μιας πόλης είναι αποτέλεσμα μιας σειράς από συνιστώσες που συμπεριλαμβάνει και τον κόσμο που μένει μέσα στα σπίτια.

Α: Δεν έχει συγκλονιστική αρχιτεκτονική ούτε συγκλονιστικούς αρχιτέκτονες η Ελλάδα. Είναι ένα σπορ που δεν το κάνουν συχνά. Δεν είχε ποτέ μεγάλο αρχιτεκτονικό ρεύμα. Δεν ζητούσε αυτή η κοινωνία αρχιτέκτονες και γι' αυτό δεν παρήγαγε αρχιτέκτονες. Τώρα αρχίζει με κάποιο τρόπο να το απαιτεί.

Μ: Έχουμε μπει στα σαλόνια. Οπότε αρχίζει πια και παίζει ρόλο. Τόσα χρόνια που δουλεύουμε στην Ελλάδα (22-23) βλέπουμε πια ξεκάθαρα ότι έχει αλλάξει. Όταν ξεκινήσαμε το θεωρούσαν σχεδόν περιττό, ενώ τώρα είναι αναγκαίο.

Α: Ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η αρχιτεκτονική έχει όλα τα συστατικά της νεοπλουτίστικης λογικής. Αυτήν τη στιγμή η αρχιτεκτονική είναι υπόθεση ορισμένων ανθρώπων που έχουν κάποια χρήματα. Αυτοί ασχολούνται με αυτό. Είναι πολύπλοκο θέμα. Έχει να κάνει και με την ήττα της αρχιτεκτονικής το 1960. Με την εγκατάλειψη του οράματος για μοντέρνα πόλη. Έπαψαν τότε οι αρχιτέκτονες να ελέγχουν τις εξελίξεις στην πόλη. Τις ανέλαβαν άλλοι άνθρωποι.

Μ: Είναι μεγάλη η ικανοποίηση όταν παραδίδεις ένα έργο. Ειδικά όταν είναι δημόσιο το κτίριο. Στην κατοικία είναι πιο ιδιωτικό. Εκεί πάντα είχα ένα συναίσθημα ότι μου πήραν τα κλειδιά. Ενώ ήταν δικό μου όσο το δουλεύαμε, μετά, μια μέρα, μου το πήραν και τέλειωσε. Αλλά όταν φτιάξαμε το Μουσείο Μπενάκη ξαφνικά, την ημέρα που τέλειωσε και άνοιξε, ήταν τελείως διαφορετικό το συναίσθημα. Είδα τον κόσμο να κρατιέται από κάτι που έχουμε φτιάξει και να είναι ακριβώς όπως στις μακέτες. Αισθάνθηκα σαν να έχει μπει γκολ.

Συνέντευξη: Μαρία Κοκκίνου, Ανδρέας Κούρκουλας Facebook Twitter
Το Μουσείο Μπενάκη έχει κριθεί από χιλιάδες μάτια. Αν κάνεις μια καλή δουλειά σε ένα δημόσιο κτίριο, η ευχαρίστηση πολλαπλασιάζεται.

Α: Η αρχιτεκτονική είναι ένα κατεξοχήν ναρκισσιστικό επάγγελμα. Ζητά τη δημόσια επιβεβαίωση. Ψωνίζεσαι κιόλας, γιατί ξέρεις πως αυτά που έχεις φτιάξει θα διαρκέσουν στο χρόνο. Έτσι όταν κάνεις κάτι δημόσιο, συμβαίνει να είσαι πιο κοντά σε αυτό. Το Μουσείο Μπενάκη έχει κριθεί από χιλιάδες μάτια. Πράγματα σε σπίτια που έχουμε κάνει και μας έχουν ενθουσιάσει μπορεί να τα έχει δει μόνο αυτός που μένει. Αν κάνεις μια καλή δουλειά σε ένα δημόσιο κτίριο, η ευχαρίστηση πολλαπλασιάζεται.

Μ: Στην Ισπανία, μπροστά σ' ένα κτίριο, όλοι αναρωτιούνται ποιου αρχιτέκτονα είναι. Στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρει κανέναν. Δεν με ενοχλεί αυτό. Με ενοχλεί που το κράτος δεν επενδύει σε Έλληνες αρχιτέκτονες για να φτιάξουν κτίρια. Γίνανε οι Ολυμπιακοί Αγώνες και, εκτός από του Καλατράβα, κανένα άλλο κτίριο δεν έχει ενδιαφέρον.

Α: Και του Καλατράβα η ελληνική κοινωνία το κρατάει στην άκρη. Όχι μόνο δεν το έχει εντάξει αλλά το κριτικάρει κιόλας.

Μ: Τώρα, η κριτική που γίνεται για το μουσείο της Ακρόπολης είναι ότι είναι μεγάλο, ότι δεν είναι ωραίο. Και γιατί το έφτιαξε ξένος. Δηλαδή αν το έφτιαχνε Έλληνας θα ήταν ωραίο; Εάν δεν υπάρξουν πράγματα και δεν γίνει κριτική πάνω σε αυτά, δεν θα υπάρξει ποτέ τίποτα καινούργιο.

Α: Πίσω από την κριτική υποβόσκει αυτό: «Έξω οι ξένοι». Είναι το δράμα της ελληνικής αρχιτεκτονικής. Η εσωστρέφεια και ο χωριατισμός. Και αν γίνουμε κομμάτι αυτής της κατάστασης, δεν θα υπάρξουμε. Δεν είμαστε μια κοινωνία που μπορεί να πετύχει καλύτερα πράγματα από το Μουσείο της Ακρόπολης που χτίστηκε. Αυτό μπορούμε, αυτό κάναμε. Είναι στα μέτρα μας το μουσείο.

Μ: Υπάρχουν πελάτες που μας έχουν βοηθήσει πολύ να καταλήξουμε σε ένα σχέδιο. Υπάρχουν άλλοι που είναι πολύ δύσκολοι.

Α: Ένας φίλος μου αρχιτέκτονας μού είπε μια μέρα ότι ο αρχιτέκτονας είναι τσοπανόσκυλο. Έχεις απέναντί σου πρόβατα, που με κάποιον τρόπο πρέπει να επικοινωνήσεις μαζί τους. Να τα οδηγήσεις κάπου. Άρα υπάρχει ένας τρόπος καθοδήγησης, αλλά πρέπει να τον σπρώξεις και προς κάποια κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να τον ξέρεις. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με αυτά που πίστευε η Αριστερά κάποτε για τον όρο του χρήστη. Ότι εμείς δηλαδή οι αρχιτέκτονες είμαστε σαν γραμματείς που αυτόματα υλοποιούμε εντολές. Δεν συμβαίνει αυτό. Είναι πιο σύνθετη η διαδικασία. Είναι μια τέχνη που σχετίζεται με αυτόν με τον οποίο έχεις να κάνεις.

Μ: Ενώ στα άλλα μπορεί να συνεργαστούμε, όταν φτάνουμε να φτιάξουμε κάτι δικό μας γινόμαστε βίδες.

Α: Είναι πολύ δύσκολο να συνεργάζεσαι με αυτόν που ζεις κιόλας. Λίγοι άνθρωποι το καταφέρνουν. Χωρίζουνε πολλές φορές μέσα από την επαγγελματική τους σχέση. Εμείς γνωριστήκαμε από το Πολυτεχνείο, οπότε δεν καταλάβαμε πως έγινε. Ήταν όλα αυτονόητα.

Μ: Με πιάνει πολλές φορές το παράπονο που δεν έχουμε ποτέ το χρόνο να αναλάβουμε την πρωτοβουλία να ξεκινήσουμε πράγματα που έχουμε σκεφθεί κατά καιρούς. Να σπρώξουμε τις καταστάσεις. Με τον Βοτανικό, τον Ελαιώνα, το γήπεδο του Παναθηναϊκού στην Αλεξάνδρας. Υπάρχουν πράγματα που συνέχεια τα συζητάμε μεταξύ μας, αλλά ποτέ δεν έχουμε το χρόνο να τα βάλουμε σ' ένα κανάλι. Να κάνουμε μια δημοσίευση, να ξεκινήσει μια συζήτηση.

Α: Νομίζω πως ό,τι δώκαμε, δώκαμε. Στα νιάτα μου εισέπραξα μια απόρριψη που με οδήγησε μετά να κάνω μια οικονομία δυνάμεων. Σε πολλά πράγματα δεν μπορώ να διεισδύσω και να εκφέρω κάποιο λόγο. Δεν μπορέσαμε να ξεκλειδώσουμε αυτές τις διαδικασίες. Και αυτό συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους της γενιάς μας, που έχουν μια απίστευτη αποστροφή για τα κοινά. Κάναμε μια προσπάθεια μεγάλη, κυρίως ως αρχιτέκτονες, και ποτέ δεν κερδίσαμε, για παράδειγμα, ούτε σε ένα δημόσιο διαγωνισμό.

Α: Ατυχήσαμε από δασκάλους. Σκέφτομαι, μεγαλώνοντας, το παρελθόν και το καταλαβαίνω όλο και πιο πολύ αυτό. Ευτυχήσαμε βέβαια τρομερά από φίλους. Αν φτιάξαμε κάτι και χρωστάμε κάτι, είναι στους φίλους μας. Η παρέα μας είναι αυτή που μας οδήγησε να κάνουμε ό,τι κάναμε.

Α: Πάμε συχνά στους πεζόδρομους της Ακρόπολης. Θεωρώ ότι είναι ένα κολοσσιαίο έργο η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων. Έχει αλλάξει τελείως την αίσθηση στο κέντρο της πόλης. Είχε έρθει η κόρη μου, που σπουδάζει αρχιτεκτονική στο εξωτερικό, και όταν πήγε εκεί μου είπε ότι ήταν το συγκλονιστικότερο κομμάτι οποιασδήποτε πόλης που είχε επισκεφθεί.

Μ: Εμένα μου αρέσουν πολύ η Αθηνάς και η Ευριπίδου που είναι όλοι αυτοί οι αλλοδαποί και ξαφνικά αισθάνεσαι πως η Αθήνα είναι μια πολυσυλλεκτική πόλη. Πας και έχεις τελείως άλλες μυρωδιές. Μη ελληνικές.

Οι Αθηναίοι
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ