52' με τον Κωνσταντίνο Τζούμα.

52' με τον Κωνσταντίνο Τζούμα. Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Stupid Greg
0

Μποτζόρνο σενιόρ Σταύρος Διοσκουρίδης», έκανε στο τηλέφωνο, την ώρα που ακουγόταν ένα καινούργιο κομμάτι των Baby Guru. «Είμαι κολλημένος στην κίνηση και θα αργήσω δέκα λεπτάκια», του είπα. «Very well», μου απαντάει και μου κλείνει το ακουστικό. Πίστευα ότι η αργοπορία μου δεν θα τον ενοχλήσει. Άλλωστε, η εικόνα που δίνει ο Κωνσταντίνος Τζούμας στo πόπολο είναι ενός ερμητικού κόμητος που διαβάζει απομνημονεύματα άλλων ή γράφει τδικά του, τη στιγμή που ο κόσμος γύρω του καίγεται. Όταν έφτασα στο στούντιο του Εν Λευκώ στο Νέο Ψυχικό τον βρήκα σχεδόν κολλημένο στη γυάλινη πόρτα, εμφανώς εκνευρισμένο, να πηγαίνει πέρα δώθε. Ακολουθεί ένας κρύος χαιρετισμός και ένα συγκαταβατικό βλέμμα της Kafka που σήμαινε «μπες μέσα τώρα και μη μιλάς καθόλου».

«ΕΧΕΙΣ ΜΠΕΙ με πολύ φορά στα έντυπα. Θα βαρεθείς και θα σου τελειώσει γρήγορα. Μετά, τι θα κάνεις;». Ξεκινά μόνος του. «Αυτή είναι η περίπτωσή μου: ηθοποιός, παράλληλα χορευτής, σινεμά, θέατρο, βιβλία. Το ένα έφερνε το άλλο και τώρα δεν ξέρω τι θα κάνω μετά. Μπορεί να βουτήξω στον βυθό, όπως η Λένι Ρίφενσταλ στα ογδόντα της. Δεν έχω μάθει βασικά πράγματα, όπως το να μαγειρεύω. Καλό θα ήταν να έχω έναν χώρο που να έρχονται οι άνθρωποι και να περνάνε καλά. Γιατί είναι και το μόνο όπου έχω πιάσει τον εαυτό μου να περνάει καλά. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει ακόμα αυτή η αισιοδοξία. Βρίσκομαι το βράδυ με φίλους, συζητάμε για τα αδιέξοδα της πόλης, της χώρας, των φύλων, την κατάσταση του πλανήτη, και καταλήγουμε σε πολύ καταθλιπτικές διαπιστώσεις. Και το πρωί; Αλλού! Στο μικρόφωνο με τις μουσικές της Κafka».

Από τη μία τους έχουν στην απ' έξω γιατί είναι κουλτουριάρηδες και στα δύσκολα τους λένε, γιατί δεν μιλάτε; Τους παροπλίζεις και μετά τι περιμένεις να πουν, όταν το πράγμα έχει γυρίσει ανάποδα; Δεν είναι ότι ξέφυγε λίγο. Είναι όλοι εναντίον όλων

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΠΡΙΝ απο εξήντα επτά χρόνια στον Πειραιά. Δεν σπούδασε τίποτα και ασχολήθηκε από μικρός με την υποκριτική σε Αθήνα και Νέα Υόρκη. «Βαριόμουνα το αμφιθέατρο των πανεπιστημίων. Με ενδιέφερε πιο πολύ η δράση του δρό- μου. Φάνταζε ένα υπέροχο πράγμα και κόντρα στην μπουρζουαζία. Ήταν ένα must εκείνο το πράγμα κι έγινε. Μετά ακολούθησε το sex, drugs and rock and roll που ήταν ένα μεγάλος χορός και όλοι χόρευαν, οπότε γιατί εσύ να είσαι απ' έξω; Αλλά δεν μπορώ να πω ότι έγινε κάτι φανατικά, πως ήταν η υπέρτατη αξία που έπρεπε να ακολουθήσεις και συνεπάγεται θυσίες. Θέλουμε να ζήσουμε, όχι θυσίες». Αντιδρά, όταν του παραθέτω τη σύγκριση της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του 1970 με την Αθήνα του τώρα. «Όσον αφορά τους κινδύνους, μπορεί, αλλά δεν έχει καμία σχέση. Λείπει αυτό το μεγαλείο της κοσμοπολίτικης αύρας. Στη Νέα Υόρκη   έχουν ως δεδομένο ότι είναι polyglot το κόλπο και έχουν μάθει να συνεργάζονται. Όταν δεν ήξερα πώς να χειρίζομαι τη γλώσσα, μου έλεγαν μη στενοχωριέσαι, όλοι είναι από κάπου και με κάποιο αξάν».

ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ Η ΑΘΗΝΑ σε κάνει να κινείσαι εναντίον της καθημερινά. «Η πόλη δεν ρολάρει. Οι κάτοικοί της είναι κολλημένοι στα πολύ προσωπικά τους πράγματα. Δεν έχουν μάθει να συνεργάζονται. Σπρώχνονται από πολύ μικροί στο να έχουν έφεση στις ατομικές επιδόσεις. Μετά, άντε να τα βρεις στις σχέσεις σου. Θυμάμαι, όταν βρέθηκα στη Νέα Υόρκη, το 1970. Ένας κανένας. Εξαιρετικό συναίσθημα. Η ανωνυμία είναι από τα πιο ερωτικά πράγματα. Περνάς καταπληκτικά, παίζεις όποιον ρόλο γουστάρεις. Λοιπόν, στα στούντιο του Cunningham, του Alvin Ailey και άλλων που μπαινόβγαινα, έβλεπα ένα σωρό κόσμο που είχε μάθει να συνεργάζεται. Σου έδιναν πάσα για να βγάλεις κι εσύ τον καλύτερό σου εαυτό. Δεν σε έβγαζαν έξω από το παιχνίδι. Την εποχή εκείνη που πήγα, η Αμερική φάνταζε ως η χώρα της αποξένωσης και της μοναξιάς. Και από τη λογοτεχνία και από το σινεμά. Είχαν βάλει το χέρι τους και οι Nόρμαν Μέιλερ αυτού του κόσμου. Αυτό που είδα είναι ότι είχαν μάθει να συνεργάζονται και μου έκανε τρομακτική εντύπωση».

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗ που τον ενδιαφέρουν μόνο τα υψηλά νοήματα σε αυτήν τη ζωή και όχι η πεζή καθημερινότητα. Αποδίδει την κρίση στην πνευματική χρεοκοπία. «Από τη μία τους έχουν στην απ' έξω γιατί είναι κουλτουριάρηδες και στα δύσκολα τους λένε, γιατί δεν μιλάτε; Τους παροπλίζεις και μετά τι περιμένεις να πουν, όταν το πράγμα έχει γυρίσει ανάποδα; Δεν είναι ότι ξέφυγε λίγο. Είναι όλοι εναντίον όλων. Πρώτη φορά βέβαια είδα στην Ελλάδα, σε παρουσιάσεις βιβλίων ή σε θεατρικές παραστάσεις, να κάθονται πολιτικοί και να είναι αγκαλιά με τους καλλιτέχνες. Στη Νέα Υόρκη, όσοι καλλιτέχνες γνώριζα ήταν απολιτίκ και είπα "επιτέλους". Κάνουν μόνο τη δουλειά τους. Καμία συναλλαγή με αυτό τον κόσμο. Εδώ πώς διάολο έγινε πρώτο τραπέζι πίστα ο καλλιτέχνης με τον πολιτικό; Ευτυχώς, όσο πάει ξεκαθαρίζει αυτό το τοπίο, γιατί αυτή η περιβόητη κρίση είναι και ένας επαναπροσδιορισμός. Είναι μια ευκαιρία να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους».

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥ ΕΚΠΟΜΠΗ θεωρείται μια όαση στα ερτζιανά γι' αυτούς τους νεομποέμ που ήθελαν να ακούσουν κάτι ποιοτικό το πρωί. Οι ακροατές του είναι φανατικοί. Ο Τζούμας ξεκοκαλίζει τα έντυπα και τις νέες εκδοτικές κυκλοφορίες. Η ακροαματικότητα του σταθμού εκείνη την ώρα εκτινάσσεται και χτυπάει στα ίσα τον άλλο σταθμό του ομίλου, τον Best 92,6. Παρόλο που πολλοί θεωρούν «καλό» μόνο ό,τι διαβάσει ή πει ο Τζούμας, αυτός ισχυρίζεται πως δεν ασκεί καμία εξουσία. Απλώς ότι προσπαθεί να παρακολουθήσει την εποχή του. Πήρε μεγάλη ευχαρίστηση όταν ένας ακροατής τον αποκάλεσε «vintage». Το vintage δεν είναι κάτι παλιό, αλλά κάτι το διαχρονικό. Έχει τονίσει, άλλωστε, επανειλημμένα πως η ζωή του είναι η προετοιμασία της εκπομπής του και όχι κάτι άλλο.

«ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΣ βιβλιοφάγος. Είναι πολλές οι άχρηστες πληροφορίες. Σε βοηθάνε να ρίξεις καμιά χαριτωμενιά σε κάποιες κοινωνικές συνανα- στροφές: "Ξέρεις τι έχει πει ο Tρούμαν Καπότε επ' αυτού" και χαχαχα... Τους αρέσει. Κακά τα ψέματα, είναι και φράσεις-διαμάντια. Βέβαια, τώρα τελευταία παρατήρησα πως εκεί που οι συνομήλικοί μου μιλάνε για συντάξεις, ένσημα και γιατί να παίζει αυτός στην Επίδαυρο και τα λοιπά, εγώ έχω αρχίσει να βαριέμαι. Ξαφνικά, γλιτώσαμε από αυτό το λίμνασμα, από αυτήν τη μούχλα που μπορεί να είναι αριστοκρατική καμιά φορά, αλλά παραμένει μούχλα. Νέα πρόσωπα με έχουν ξαναβάλει στο παιχνίδι. Μου λένε πάμε στο Tiki, πάμε στο Hoxton, πάμε να ακούσουμε τον τάδε στο Bacaro και μετά από το Six D.O.G.S».

ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ, πάντως, που την εποχή που όλη η ελληνική κοινωνία παλεύει για τα ένσημά της, ο Τζού- μας πάει και βλέπει εκθέσεις στο Taf. «Έχει ένα στοιχείο μπανάλ να μιλάς για τα ένσημα. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που καλώς έχουν, αλλά δεν είναι να ασχολείσαι με αυτά. Όταν δεν έχεις ασχοληθεί ποτέ με αυτό το πράγμα που λέγεται χρήμα ή ιδιοκτησία και απλά θέλεις να κάνεις χρήση πραγμάτων σε αυτήν τη ζωή. Μια ζωή έτσι πήγε το πράγμα. Δεν μπορώ να αρχίσω εγώ, διεκδικώντας αυτά που θεωρώ αυτονόητα. Με βγάζει έξω από μια καθημερινότητα που έχω φτιάξει για να αντιμετωπίζω αυτό το πράγμα που λέγεται λεηλασία του χρόνου. Ένας σιγαστήρας που μου επιτρέπει να κάθομαι να κάνω εκπομπή, που με έβαλε και κάθισα τρία χρόνια και έγραψα αυτά τα βιβλία και που έπαιζα παλιά στο θέατρο ».

ΑΝΟΙΚΟΝΟΜΗΤΟΣ, αλλά ειλικρινής και ενδιαφέρων. Αυτή είναι μια πρόχειρη κριτική για τους τρεις αυτοβιογραφικούς τόμους που κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Καστανιώτη από το 2008 μέχρι το 2010. Διάσπαρτα στιγμιότυπα, πρόσωπα που σημάδεψαν μια εποχή, περιοχές και τάσεις που πέρασαν και άφησαν ή δεν άφησαν τίποτα στον Τζούμα. «Μακάρι να ήμουν δεξιοτέχνης και να είχα την οικονομία που έχουν οι μεγάλοι συγγραφείς και να μπορούσα σε μια νουβέλα να χωρέσω και τα τρία. Δεν έχω αυτήν τη δεξιοτεχνία, οπότε σκέφτηκα γιατί να μην τα διηγηθώ με κάθε λεπτομέρεια με στοίχημα την αλήθεια». Ο ίδιος δεν κατάλαβε τίποτα από όλο αυτό. Παρά μόνο «κάποιες στιγμές ανθρώπων που χάνονται. Νόμιζα ότι είμαι αρκετά προπονημένος στους θανάτους, επειδή έχασα τη μητέρα μου πολύ μικρός. Φεύγουν, όμως, φίλοι που είναι οι πιο λαμπεροί που έχουν περάσει από τη ζωή μου. Αυτό το πράγμα νόμιζα ότι θα μπορούσα να το διαχειριστώ, αλλά δεν τα κατάφερα».

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΕΣ και διαφορετικές οι αναφορές για τον Τζούμα. Αμέτρητες για τον τρόπο που ντύνεται και κινείται στην πόλη. Όποτε κάνει ένα κομπλιμέντο για κάποιες καλλίγραμμες γάμπες ή για ένα ωραίο φόρεμα, του απαντάνε κάτι που τον εκνευρίζει αφάνταστα: «Εάν το λέτε εσείς που είστε τόσο κομψός». Άλλες είναι κακεντρεχείς, αλλά κρύβουν μια δόση αλήθειας. Τον αποκαλούν συχνά σνομπ και αλαζόνα. «Νομίζω ότι μπερδεύουν την αλαζονεία του σνομπισμού με την αδιαφορία. Είμαι αδιάφορος. Αυτό εκλαμβάνεται ως σνομπισμός», είναι η απολογία του. «Μου έλεγε η Λήδα Πρωτοψάλτη, «δεν σε ενδιαφέρει να έχεις κάτι δικό σου;». Όχι, ποτέ! Δεν θέλω να βάλω έννοιες στο κεφάλι μου για τίποτε, δεν θέλω να κάνω καμιά θυσία για τίποτε. Θέλω να ζήσω όσο γίνεται πιο ελεύθερα. Πέρασα από πολλά γκέτο που θα μπορούσα να έχω σκλαβωθεί. Ναρκωτικά, αλκοόλ, ηδονοθηρία. Δεν κόλλησα. Ενώ νόμιζα ότι μεγαλώνοντας θα είχα αγιάσει, χωρίς θεό, όπως οι ήρωες του Μπέκετ. Σε πληροφορώ ότι δεν συμβαίνει αυτό γιατί οι επιθυμίες δεν έχουν υποχωρήσει. Κύματα επιθυμιών. Ένα κορμί που έχει κάτι που μου αρέσει με ωθεί να φτιάξω αμέσως σενάρια που δεν στέκουν πια. Θυμάμαι μια φορά μια υπέροχη κοπέλα στο Δουβλίνο που μου είπε "πως από τότε που έχουμε απελευθερωθεί, αγαπητέ, δεν ανταποκρινόμαστε πια στα αρσενικά σενάρια". Λέω, "ναι, το καταλαβαίνω αυτό. Αφού κάνετε έρευνα για τη διατροφική αλυσίδα και την επίδρασή της στη ζωή των ανθρώπων στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, ενώ έχετε τα φόντα να είστε στριπτιζέζ"».

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΒΡΙΘΕΙ από μεγαλόσχημες προτάσεις. Πλέον «καμία πικρόχολη κριτική δεν μπορεί να με πτοήσει και κανένα επαινετικό σχόλιο δεν μπορεί να με απογειώσει». Θεωρεί πως οι Έλληνες είναι «καλοί στα μνημόσυνα και στις κηδείες και κακοί στις φιέστες». Είναι εξαιρετικά χαρούμενος που είναι πια στην «απ' έξω» και παρατηρεί από εκεί τον ναρκισσισμό των συναδέλφων του. «Μου άρεσε πάντα αυτό που λέμε "ο επαγγελματίας της ζωής". Που περιστρέφεται γύρω από τη συναισθηματική αναρχία. Που λες "καλός παίκτης". Είχαμε πάντα μια αδυναμία στους καλούς παίκτες. Σε αυτούς που διαχειριζόντουσαν την καθημερινότητα με δεξιοτεχνικό τρόπο. Το θεωρώ μεγάλη υπόθεση. Γιατί δεν έχει μείνει και τίποτα άλλο, παρά μόνο η χαρά του παιχνιδιού».

ΑΛΛΗ ΤΑΙΝΙΑ Ή ΑΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟ μην περιμένετε σύντομα. Ούτε, όμως, πλανάται στα λόγια κάποια υπόνοια αποχώρησης. Όταν συμβεί, «θα είναι όπως οι γιορτές των Ανωγείων με τους λυράρηδες και τα υφαντά. Θα τελειώσει κάποια στιγμή και αυτός ο χορός. Είμαι αφενός προετοιμασμένος για τη σιωπή, έχω ήδη εντοπίσει τη σκιά μου στον τοίχο να αδυνατίζει, κι επίσης, όταν πέσω κάτω και δεν μπορώ να σηκωθώ πια, θα κλάψω από ευτυχία. Έχω πάντα την εντύπωση ότι κάποια στιγμή θα ζήσω για ένα διάστημα από την καλοσύνη των ξένων». Αν έχεις χιλιάδες ακροατές και αναγνώστες, μπορείς και να ελπίζεις.

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ