Me and Costas down by the schoolyard

Me and Costas down by the schoolyard Facebook Twitter
0

«Έχεις ποτέ déjà vu;» ρωτά κάποιος έναν φίλο του. «Μα, πριν λίγο δεν με ρώτησες πάλι;» του απαντά αυτός. Παλιό αυτό το ανέκδοτο των Αμερικανών, αλλά αυτοί δεν είχαν ποτέ δει τη ζωή τους να περνά ανάμεσα σε μια εκλογική «μέρα της μαρμότας», όπου οι υποψήφιοι είναι πάντα οι ίδιοι. Άντε πάλι, λοιπόν, εκλογές με τον Κωστάκη και τον Γιωργάκη, αιώνια καταδικασμένους στο limbo του υποκορισμού, να προκαλούν ποικίλες αποχρώσεις μειδιάματος και στεναγμού στο ταλαίπωρο εκλογικό σώμα, που μοιάζει πιο κουρασμένο κι από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Τον οποίο θα πρέπει να ομολογήσω ότι δεν κατάφερα ποτέ να αντιπαθήσω έντονα - θα μου πεις, πώς να αντιπαθήσεις με επιφανειακούς/σημειολογικούς όρους κάποιον με τόσο υπολογισμένα ανύπαρκτο προφίλ; Απλά του έδινες και συ μια ευκαιρία, όπως τόσοι άλλοι («δεν ξέρεις τι γίνεται καμιά φορά…»), παίρνοντας τα ρίσκα σου. Μακάρι να έκανε κι αυτός το ίδιο. Το «Κωστάκης», πάντως, μια χαρά του πήγαινε, εδώ που τα λέμε - έχουμε πήξει στους Κωνσταντίνους τα τελευταία χρόνια. Επίσης, παραείναι εύκολο να χαρακτηρίσεις «άνθρωπο που δεν ήταν εκεί» κάποιον που συμπληρώνει δεκατρία χρόνια αρχηγός (δεκατρία!) και πεντέμισι πρωθυπουργός: δύο φορές πανηγυρικά εκλεγμένος και μία χαμένος στο νήμα. 

Ο Κωστάκης λοιπόν έμοιαζε (είναι πρόωρος ο παρελθοντικός χρόνος; Θα δείξει…) με τον καλό low profile απουσιολόγο -και γιο καθηγητή- που ήταν όμως και στις παρέες: κανείς δεν τον ταπείνωνε κι ο ίδιος δεν την έλεγε σε κανέναν. Στις ορκωμοσίες και τις εθνικές εορτές στεκόταν με τα χέρια σταυρωμένα και το βλέμμα χαμηλό, θυμίζοντας τον fake ευσεβισμό μαθητή κατά τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό. Αν και παχουλός -κοινώς «μπούλης»- ουδεμία σχέση δεν έμοιαζε να έχει με την αβάσταχτη ελαφρότητα XXL πολιτικών, όπως ο Πάγκαλος κι ο Έβερτ, ή τη βαρύθυμη… του nemesis from Thessaloniki Ευάγγελου Βενιζέλου (τι έγινε αυτός;).
Συνήθως, άφηνε πίσω του τον λευκό θόρυβο ενός καλόβολου (όχι συμπλεγματικού δηλαδή) σπασίκλα κι όταν σε έβλεπε, έλεγε «πού είσαι αγόρι μου;». Κάπως έτσι. Για κάποιο λόγο δεν μπορείς να φανταστείς τον Γιωργάκη να μιλά οτιδήποτε άλλο από τη σπαστή αργκό της στημένης ευγένειας. Το δικό του πρόβλημα δεν βρίσκεται, όπως υπονοούν κάποιοι, στο ότι δεν είναι αναγνωρίσιμος ως «Έλληνας» (μακάρι, για τον ίδιο κυρίως, να ήταν αυτό το πρόβλημά του), αλλά ως κάποιος οικείος «τύπος». 
Αυτό ακριβώς που είχε καταφέρει να κατοχυρώσει ο αντίπαλός του στα μάτια μιας μεγάλης μερίδας του αντρικού, κυρίως, πληθυσμού, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης: ο άνθρωπός μας στο πηδάλιο του «μεσαίου χώρου» να κάνει πέρα-δώθε τη διαδρομή Παγκράτι - Μαξίμου - Ραφήνα - Ίος.

Ο «απερχόμενος» ήταν, επίσης, ο πρώτος (και τελευταίος, αν κάνει κανείς μια προβολή στο μέλλον των προοπτικών της υπάρχουσας τάξης δελφίνων στα δύο μεγάλα κόμματα) πρωθυπουργός στη σύγχρονη ιστορία που καταλάβαινε από μπάλα. «Αρκετά κάφροι δεν είναι οι περισσότεροι άντρες πολιτικοί, πρέπει να ασχολούνται και με το ποδόσφαιρο; Έλεος!» ακούγεται η φωνή μιας συντρόφισσας στον ρόλο του υποβολέα. Κι όμως, κι όμως… κάτι ήταν κι αυτό - ένα σημείο ταύτισης έστω, ένα σχεδόν τρυφερό χαρακτηριστικό (ενισχυμένο κι από τον αξέχαστο και κωμικά θεαματικό τραυματισμό του σε αγώνα ποδοσφαίρου) κι ένα δείγμα επαφής με τις μικρές ιεροτελεστίες της καθημερινότητας, ειδικά σε σχέση με τους προηγούμενους δεινόσαυρους και τον κλινικό uber-διαχειριστή Σημίτη. Τι άλλο θετικό μπορεί να σκεφτεί κανείς; Α, ναι. Δεν είναι ούτε Σαρκοζί, ούτε Μπερλουσκόνι. Και, βέβαια, κατ’ αντιπαράθεση, ο Γιωργάκης δεν είναι Ομπάμα, όσα λευκά πουκάμισα, σκούρες γραβάτες και επιμελές σήκωμα των μανικιών κι αν επιδείξει - με το που ανοίγει το στόμα, εξατμίζεται κάθε παρόμοια φαντασίωση. Πόσο μακριά, όμως, μπορείς να πας ως «το μη χείρον»;

Κάποτε, όμως, ξεθωριάζουν οι συνιστώσες ακόμα και του πιο καλοφτιαγμένου image και μένει η ουσία. It’s the economy stupid, που λένε κι οι Αμερικάνοι. Αντί όμως να επιχειρήσει έστω να κυνηγήσει την ανάπτυξη, την πάταξη της διαφθοράς, την αναγέννηση της Παιδείας, τη δημοσιονομική εξυγίανση και άλλα τέτοια φαντάσματα και αντικατοπτρισμούς στην έρημο, ο Κωστάκης αναλωνόταν σε σλόγκαν ενός ηθογραφικού νεωτερισμού («σεμνά και ταπεινά») και αόριστες μεταφορές για «νταβατζήδες», που όμως με τον χρόνο εξελίχθηκαν σε φριχτές κυριολεξίες. Θεώρησε προφανώς ότι, αφού κατέκτησε κάποιες επιφανειακές ισορροπίες, μπορούσε πλέον ν’ αράξει: «Να τα βρουν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, δεν μπορεί να είναι όλοι τόσο άχρηστοι». Φυσικά και μπορεί - όχι ότι ο ίδιος είναι άμοιρος ευθυνών. Κακό του κεφαλιού του που δεν είχε τη στοιχειώδη φιλοδοξία -την αγωνία της υστεροφημίας που λένε- να αφήσει κάποιο έργο που να φανερώνει μια υπέρβαση έστω της μίζερης και μικροπολιτικής νοοτροπίας που παραλύει τα πάντα. Έτσι, από everyman έγινε μοιραίος fall guy και με τις «too little, too late» μαγκιές στη Θεσσαλονίκη έχασε και τη θλιμμένη αξιοπρέπεια του αυτόχειρα, όπως τον χαρακτήρισαν. Και τώρα θα πρέπει να υποστεί και τις δαγκωνιές από τον ΛΑΟΣ - αυτή την ξέσαλη, πλέον, μαϊμού της σύγχρονης εγχώριας πολιτικής decadence που ήδη χορεύει σε σκυλοπόπ ρυθμούς στην πλάτη της «μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης».

Shortcut
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ