Εκτός από το σοκ και το δέος (κυρίως το δέος, τύπου «γουάου, έχουμε κι εμείς αδίστακτους μεγαλομαφιόζους με τη δική τους μυστική αργκό όπως στο σινεμά») που έχουν προκαλέσει στην κοινή γνώμη οι αποκαλύψεις για τα «συνδικάτα του εγκλήματος», το άλλο θέμα που σέρνεται νωχελικά στις καλοκαιρινές παρέες είναι τα περίφημα αντικαπνιστικά μέτρα. Ή ημίμετρα, όπως θεωρούν οι πιο αυστηροί των αντικαπνιστών. Δεν εννοώ τους μη καπνιστές που, όντως, πολλοί απ' αυτούς έχουν ταλαιπωρηθεί κατά καιρούς σε μια χώρα-τσιμινιέρα, όπου το κάπνισμα ήταν περίπου υποχρεωτικό, αλλά γι' αυτήν τη στραβωμένη κατηγορία των κατά φαντασίαν εκσυγχρονιστών (επί της ουσίας νέο-συντηρητικών) που βρήκαν με το κάπνισμα καινούργια βολική ατζέντα για το διαχωρισμό των συμπατριωτών μας σε «κοσμοπολίτες» και «Ελληνάρες». Σύμφωνα με τη λογική αυτή, και επειδή το αρειμάνιο κάπνισμα έχει κατοχυρωθεί ως αναπόσπαστο κομμάτι της εθνικής ταυτότητας και της αθάνατης νεοελληνικής ζαμανφού νοοτροπίας, οι επίμονοι καπνιστές είναι ανώριμοι, ανεύθυνοι, μηδενιστές, αντιδραστικοί, εθνικιστές, δεξιοί (!). Δεν είναι όλα περί ιδεολογίας, ρε παιδιά... Το τσιγάρο το κόβεις για την υγεία σου, όχι για να βαπτιστείς «πολιτισμένος». Μιλάμε δηλαδή για σχιζοφρενικό ρεβιζιονισμό όταν ακούς ανθρώπους που το έκοψαν προχθές σχεδόν και αυτομάτως έγιναν vigilantes αντικαπνιστικής υστερίας, ξαφνικά να σου μιλάνε για την «κόλαση» που έχουν ζήσει όλα αυτά τα χρόνια στην ομίχλη των μπαρ και των εστιατορίων.
Και διαμαρτύρονται εντόνως για τη μη ισοπεδωτική επιβολή του αντικαπνιστικού νόμου, ο οποίος επιτρέπει στους καπνιστές να συνεχίζουν να εξασκούν το αυτοκαταστροφικό βίτσιο τους σε συγκεκριμένους χώρους.
Το χειρότερο είδος «αντικαπνιστή» (τονίζω ξανά ότι δεν μιλάω για τους μη καπνιστές αλλά για τους στρατευμένους αντικαπνιστές, οι οποίοι την πρώτη μέρα της δοκιμαστικής επιβολής του μέτρου έκαναν 10.000 τηλεφωνήματα για να καρφώσουν παραβάσεις) είναι αυτοί που αρχίζουν να βήχουν ενοχλημένοι πριν καν ανάψεις το τσιγάρο σε ακτίνα εκατό μέτρων από κοντά τους και μάλιστα σε υπαίθριο χώρο. Όπως είχε πει σχετικά κι ο συχωρεμένος ο κωμικός Μπιλ Χικς, αυτό είναι «κάπως σκληρό, έτσι δεν είναι; Είναι σαν να πηγαίνεις μπροστά από ανάπηρους και να χορεύεις κλακέτες!». Υπάρχει φυσικά και η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, οι καπνιστές-κουτσαβάκια που σου λένε «κανείς δεν θα μου πει πού να καπνίσω, κι ας έρθουν να με πιάσουν...». Αλλά αυτή είναι μια μειοψηφία. Οι πιο πολλοί από «εμάς» -όχι ότι συνιστούμε με κανέναν τρόπο κάποιου είδους κοινότητας- απλά δεν μπορούν να αντιληφθούν την καθημερινότητα χωρίς το τσιγάρο ως προέκταση του χεριού ή πιπίλα στο στόμα, και στριμώχνονται καθημερινά στα καπνιστήρια της δουλειάς (αν υπάρχουν), όπου θυμούνται με νοσταλγία κάποια άλλα καπνιστήρια - τα «τζούρα κλαμπ» των σχολειών, εκεί όπου ξεκίνησε αθώα και ανέμελα αυτή η κακή συνήθεια. Εκεί όπου γινόταν συστηματική εξάσκηση διαφορετικών στυλ καπνίσματος -χαλαρό, «φυλακόβιο», εφετζίδικο (με «δαχτυλίδια») κ.λπ.- πριν το τελικό performance στα μπαρ.
Και τώρα σου λένε κάποιοι τι ωραία που θα έχουν «καθαρή ατμόσφαιρα τα μπαρ!». Εννοείται ότι κατανοώ την απόλυτη εφαρμογή του μέτρου στα εστιατόρια, αν και θα μου λείψει ειδικά αυτό το τσιγάρο μετά το τέλος του φαγητού, αλλά τι νόημα έχει να έχουν «καθαρή ατμόσφαιρα» τα μπαρ; Δεν μ' απασχολεί και πολύ πάντως: έτσι κι αλλιώς «διασκεδάζω» σε μέρη από 75 τ.μ., τα οποία λειτουργούν ήδη ως καταφύγια «άρρωστων» καπνιστών. Αισθάνομαι υποχρεωμένος να συγχαρώ τους αρμόδιους για το μέτρο. Είναι σαν να έγινε από επιτροπή επίμονων μπαρόβιων. Περίεργο, γιατί καμιά κυβέρνηση δεν έχει να περιμένει πολλούς ψήφους από «μηδενιστές μπαρόβιους καπνιστές». Πέρα από την πλάκα, το συγκεκριμένο μέτρο πολύ ορθά εφαρμόζεται με... μέτρο. Δεν υπάρχει λόγος παραδοσιακά «προβληματικοί» μαθητές της Ευρώπης, όπως εμείς, να το παίξουν ξαφνικά σπασίκλες και ρουφιάνοι (όπως η Ιρλανδία, όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα), τη στιγμή που χώρες όπως η Ισπανία, η Ελβετία και η Γερμανία έχουν εφαρμόσει αρκετά ισορροπημένη και χαλαρή εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα των καπνιστών να «φουμάρουν το διάολο» σε ειδικά καθορισμένους χώρους. Εξάλλου, δεν πρόκειται για παραβατική δραστηριότητα, παρόλο που για κάποιους θεωρείται πιο ανεκτό να σουτάρεις πρέζα δίπλα τους, παρά να φυσάς καπνό που μπορεί και να στείλει προς το μέρος τους ο αέρας, καθιστώντας τους αυτομάτως παθητικούς καπνιστές, δηλαδή μελλοθάνατους. Το κάπνισμα ποινικοποιείται σταδιακά, αλλά τα τσιγάρα κι ο καπνός διατίθενται παντού ελεύθερα, έτσι δεν είναι;
σχόλια