PODCAST

Η διάπλασις των παίδων

Η διάπλασις των παίδων Facebook Twitter
Jessie Bites, 1985. Φωτογραφία από το βιβλίο της Sally Mann "Immediate Family"
4

Αύριο εγκαινιάζεται στην γκαλερί Gagosian η πρώτη έκθεση έργων της σπουδαίας φωτογράφου Sally Mann στην Ελλάδα. Η έκθεση εστιάζει αποκλειστικά στις στοιχειωμένες από απουσία αλλά και αιώνιο φως φωτογραφίες της από το στούντιο του φίλου, μέντορα, γείτονα και συντοπίτη της (στα υποβλητικά εξοχικά τοπία της νοτιοανατολικής Βιρτζίνια), και βεβαίως διάσημου εικαστικού Cy Twombly, που πέθανε πριν από έξι χρόνια. Υπέροχες φωτογραφίες, αλλά δεν ανήκουν σ' αυτές που την έκαναν διάσημη ή μάλλον «περιβόητη» πριν από 25 χρόνια, όταν κυκλοφόρησε το λεύκωμά της με τίτλο Immediate Family (Άμεση Οικογένεια), το οποίο περιλάμβανε και κάποιες εικόνες –λουσμένες στο φως, τη σκιά και την αχλή και τραβηγμένες με αυτή την αρχαία κάμερα σαν ακορντεόν που χρησιμοποιεί, με τον μανδύα για να κρύβεται από πίσω, ο φωτογράφος– που ανασήκωσαν φρύδια και προκάλεσαν σάλο και έντονες αντιδράσεις, επειδή παρουσίαζαν στο εκτός χρόνου, αρχέγονο σχεδόν σκηνικό της φάρμας της τα τρία προέφηβα παιδιά της (δύο κορίτσια κι ένα αγόρι) σε ενήλικες, γυμνές ενίοτε, παιγνιώδεις και «υπαινικτικές» πόζες.


Η ίδια δεν είχε αντιδράσει έντονα τότε στην υστερική κατακραυγή, πολλά χρόνια αργότερα όμως, στο λεύκωμα απομνημονευμάτων και εικόνων με τίτλο Hold still: A memoir with photographs που κυκλοφόρησε πρόπερσι, επιχείρησε να απολογηθεί τρόπον τινά, τονίζοντας τον «επαγγελματισμό» των παιδιών στο πλαίσιο μιας καλλιτεχνικής οικογένειας και σημειώνοντας ότι «κάθε αντίληψη είναι μια επιλογή – οι φωτογραφίες αποτελούν μια οικονομία της αλήθειας, πρόκειται πάντα για στιγμές που λίγο-πολύ έχουν απατηλά απαχθεί από το συνεχές του χρόνου». Προς χάριν όμως μιας συνολικότερης οπτικής περιλαμβάνει στο βιβλίο της και την ιστορία της μικρής της κόρης που άρχισε να κάνει μπάνιο με τα ρούχα όταν είδε το σώμα της σε μία από τις φωτογραφίες της μάνας της περιτυλιγμένο με μαύρες μπάρες λογοκρισίας σε κάποια εφημερίδα. Η στάμπα των «ύποπτων», «παιδοφιλικών», «αιμομικτικών» εικόνων είχε μείνει, παρά το εύρος του έργου της και παρά τον προφανή στόχο να εκφράσουν οι εικόνες την πολυσύνθετη και μη αποκομμένη από τον ενήλικο κόσμο υφή της παιδικότητας.

Ούτε τώρα έχει πλημμυρίσει ο πλανήτης από αρπακτικά και παιδόφιλους, ούτε πριν από σαράντα χρόνια, όταν ο Σαρτρ, η Ντε Μποβουάρ, ο Φουκό, ο Ντεριντά, σύσσωμη τέλος πάντων η γαλλική ιντελιτζένσια του Μάη του '68 είχε διαδηλώσει και συγκεντρώσει υπογραφές υπέρ της αθώωσης καταδικασμένων παιδόφιλων.


Η έκδοση εκείνης της «αμφιλεγόμενης» σειράς φωτογραφιών είχε συμπέσει με την αυγή των αποκαλούμενων πολιτιστικών πολέμων και της κουλτούρας του δικαιωματισμού στην Αμερική (και στη Δύση γενικότερα), αλλά και με τα πρώτα έντονα κρούσματα επιδημικού πανικού με την παιδοφιλία που είχε ξεφύγει οριστικά από την περιθωριακή, μυστική υπόστασή της για να στοιχειώσει τους γονείς του πλανήτη. Δύο και πλέον δεκαετίες αργότερα, η κατάσταση μοιάζει ακόμα πιο ακραία, φοβική και εκτός ελέγχου όσον αφορά το τσουβάλιασμα και την εργαλειοποίηση «μη ορθών» συμπεριφορών, έτσι ώστε συχνά χάνεται η ψυχραιμία και η λογική και γινόμαστε μάρτυρες ενός νεοσυντηρητικού πισωγυρίσματος που ισοπεδώνει τα πάντα. Πρόσφατο παράδειγμα η σύνδεση ομοφυλοφιλίας και παιδεραστίας με αφορμή την περίπτωση του εξαναγκαστικού outing του Κέβιν Σπέισι λόγω καταγγελίας για σεξουαλική παρενόχληση που συνέβη πριν από δεκαετίες. Φταίει και ο ίδιος με τον τρόπο που το χειρίστηκε, αλλά τι δηλαδή; Ένας άξιος και επιφανής ηθοποιός θα μείνει για πάντα σταμπαρισμένος ως πέφτουλας/παιδόφιλος, τώρα που (δικαίως) άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου μετά την υπόθεση Γουάινσταϊν. Μου φάνηκε δηλαδή τουλάχιστον σαχλή η αντανακλαστική απόφαση του Netflix να τον τελειώσει (και τη σειρά μαζί προφανώς) από το «House of Cards», ασχέτως του αν αυτό είχε προ πολλού καταντήσει μια μαλακία και μισή.

Η διάπλασις των παίδων Facebook Twitter
Μου φάνηκε τουλάχιστον σαχλή η αντανακλαστική απόφαση του Netflix να τον τελειώσει (και τη σειρά μαζί προφανώς) από το «House of Cards», ασχέτως του αν αυτό είχε προ πολλού καταντήσει μια μαλακία και μισή.


«Είναι η σύγχρονη κουλτούρα, ηλίθιε» θα μπορούσαμε να πούμε, η οποία κινείται μεταξύ υπερπροστασίας, ανασφάλειας και μανίας καταδιώξεως. Ούτε τώρα έχει πλημμυρίσει ο πλανήτης από αρπακτικά και παιδόφιλους, ούτε πριν από σαράντα χρόνια, όταν ο Σαρτρ, η Ντε Μποβουάρ, ο Φουκό, ο Ντεριντά, σύσσωμη τέλος πάντων η γαλλική ιντελιτζένσια του Μάη του '68 είχε διαδηλώσει και συγκεντρώσει υπογραφές υπέρ της αθώωσης καταδικασμένων παιδόφιλων – ήταν ένας αθώος κόσμος, με τους σεξουαλικούς εγκληματίες προστατευμένους στη γραφικότητα και στα υπόγειά τους. Το 2001 είχε επανέλθει στην επικαιρότητα αυτή η «αιρετική» κίνηση της αφρόκρεμας της γαλλικής διανόησης, όταν ήρθε στη δημοσιότητα ένα κείμενο του 1975 γραμμένο από τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, στο οποίο ο «Κόκκινος Ντάνι» έκανε λόγο για περίεργες επαφές που είχε με τα παιδιά ενός εναλλακτικού νηπιαγωγείου στη Φρανκφούρτη, όπου είχε βρει καταφύγιο όταν εκδιώχθηκε από τη Γαλλία. Χαμός είχε γίνει με τη δημοσίευση του κειμένου, εξαναγκάζοντας τον τότε διευθυντή της εφημερίδας «Libération», Serge July, να γράψει σχετικά, ζητώντας απεγνωσμένα ψυχραιμία: «Η παιδοφιλία δεν εφευρέθηκε από τον Μάη του '68. Η πολιτιστική επανάσταση που τον ακολούθησε υπήρξε εν πολλοίς ένας κοινωνικός θρίαμβος. Η θεωρητική ενασχόλησή του όμως με τη σεξουαλικότητα των παιδιών, στο πλαίσιο της αμφισβήτησης της κρατούσας ηθικής τάξης, ενίσχυσε τη νομιμοποίηση πρακτικών που αποδείχτηκαν εγκληματικές σε πολλές περιπτώσεις».

Tο άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Shortcut
4

PODCAST

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τι εξοργίζει τόσο στο coming out του Κέβιν Σπέισι

Lgbtqi+ / Τι εξοργίζει τόσο στο coming out του Κέβιν Σπέισι

O ακραία χειριστικός τρόπος με τον οποίο ο δημοφιλής ηθοποιός προσπάθησε να ξεπεράσει τις κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση, είναι το ίδιο ανήθικος με τον τρόπο που πολλοί Έλληνες και ξένοι σταρ προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των media και του κοινού τους.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Το όνομά μου είναι Άνεκε Λούκας και ήμουν σεξουαλική σκλάβα της ευρωπαϊκής ελίτ από τα 6 μου χρόνια

Πρόσωπα / Το όνομά μου είναι Άνεκε Λούκας και ήμουν σεξουαλική σκλάβα της ευρωπαϊκής ελίτ από τα 6 μου χρόνια

Μια γυναίκα, θύμα κυκλώματος VIP παιδοβιαστών του Βελγίου, μεταξύ των οποίων και συνεργάτες του διαβόητου Ντιτρού, αποκαλύπτει για πρώτη φορά την τρομακτική εμπειρία της, καλώντας σε επαγρύπνηση
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

2 σχόλια
Αν οι υπεροχες φωτογραφιες της Sally Mann μπερδευονται με παιδοφιλια ωφειλεται κυρια, και μονο, στην ηθικη κι αισθητικη συγχησης του θεατη. Προβληματικο, και οχι λιγο, οτι η υπεροχη καλιτεχνικη δουλεια συνδεεται με γεγονοτα και προσωπα που καθε αλλο παρα εχουν να κανουν με το πνευμα των φωτογραφιων και της φωτογραφου!
Σχετικά με την (αμερικάνικη) υποκρισία, συστήνω το υπέροχο Ανθρώπινο Στίγμα του Philip Roth με αφορμή την υπόθεση Clinton - Lewinsky. Ζούμε στην εποχή που η θυματολαγνεία χτίζει καριέρες.Ο κοσμάκης βλέπει το House of Cards και φαντάζεται σκοτεινούς διαδρόμους και συνομιλίες πίσω από κλειστές πόρτες, ενώ η πιο τρομαχτική εξουσία είναι ο ίδιος ο κοσμάκης κι η δίψα του για τιμωρία.
Μα, δε νομίζω ότι και το HoC λέει κάτι διαφορετικό. Απλώς εξηγεί πολύ παραστατικά πώς η (εκάστοτε) Εξουσία στο δυτικό "δημοκρατικό" κόσμο μανιπουλάρει αυτό το ορμέμφυτο των κοινωνιών (του "κοσμάκη" όπως τον λες εσύ) για να τις ελέγχει και να διατηρεί το status της.Αυτό όμως επουδενί δεν αναιρεί την ισχύ των παρασκηνιακών "κέντρων λήψης αποφάσεων" που, όπως δείχνει και το HoC, ευδοκιμούν σε "σκοτεινούς διαδρόμους και συνομιλίες πίσω από κλειστές πόρτες".Καταλαβαίνω φυσικά τι εννοείς κατ' ουσίαν με το ποστ σου: ότι η πραγματική βλάβη γίνεται απ' τον ίδιο τον άνθρωπο στο συνάνθρωπό του κι όχι απ' τη νοσηρή βούληση μιας βάναυσης εξουσίας. Σε μεγάλο βαθμό συμφωνώ. Απλώς τυγχάνει να είμαι (huge) fan του HoC και νομίζω πως το αδικείς! :-)))
Έχω δει μόνο ένα επεισόδιο του 5ου κύκλου, πολύ πιθανό να το αδικώ. Νομίζω πάντως πως ασχολούμαστε με την εξουσία, από φόβο να αναμετρηθούμε με την ουσία. Το μέλλον το καθορίζει η ουσία και μόνο. Οι ιδιοτέλειες της εξουσίας ποτέ δεν κατάφεραν να σταματήσουν το μέλλον, γιατί λοιπόν τόση φασαρία;