Οι Βικτωριανοί ήταν όπως φαίνεται πρωτοπόροι και στα κοιμητήρια κατοικίδιων ζώων που ήλπιζαν να συναντήσουν ξανά στη μετά θάνατον ζωή.
Σύμφωνα με νέα έρευνα, οι Βρετανοί εκείνης της εποχής, θεωρούσαν τα κατοικίδια ζώα τους μέλη των οικογενειών τους που θα αντάμωναν ξανά στην αιωνιότητα του Παραδείσου. Το πρώτο δημόσιο κοιμητήριο ζώων στην Βρετανία ιδρύθηκε το 1881, όταν ο ιδιοκτήτης ενός Maltese Terrier που λεγόταν Cherry, ζήτησε από τον επιστάτη του Hyde Park να θάψει το σκυλί του εκεί.
Ο αρχαιολόγος Eric Tourigny του πανεπιστημίου του Νιούκαστλ μελέτησε περισσότερες από 1.000 ταφόπλακες σε κοιμητήρια κατοικίδιων στο Λονδίνο και το Νιούκαστλ, ξεκινώντας από τους τάφους του 1881 και καλύπτοντας μια περίοδο άνω των εκατό ετών.
Στην ανάλυσή του που δημοσιεύτηκε στο ακαδημαϊκό περιοδικό Antiquity, καταγράφει τις πεποιθήσεις για τα κατοικίδια και το πως εξελίχθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Στη Βικτωριανή εποχή τα ζώα ήταν «φίλοι» και, μεταγενέστερα, χαρακτηρίζονταν αγαπημένα παιδιά στις ταφές τους.
Οι αναφορές στα κατοικίδια ως μέλη της οικογένειας αυξάνονται μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παρατηρεί ο Δρ. Tourigny επισημαίνοντας πως την ίδια περίοδο πληθαίνουν και οι ταφόπλακες στις οποίες τα νεκρά ζώα εκτός από όνομα έχουν και επώνυμο - των οικογενειών που τα είχαν υιοθετήσει.
Αντί για τον όρο «αφεντικά», παρατηρείται η χρήση των όρων «μπαμπάς» και «μαμά», ανάλογα με το φύλο του ιδιοκτήτη και διαδίδεται η πεποίθηση πως τα κατοικίδια ζουν αιώνια μετά τον θάνατό τους, στο πλευρό των αγαπημένων τους ανθρώπων.
«Λίγες επιτύμβιες στήλες του 19ου κάνουν αναφορά στην μετά θάνατον ζωή, αν και κάποιοι ήλπιζαν να ξαναδούν τους αγαπημένους τους», λέει ο ακαδημαϊκός. Ο ιδιοκτήτης ενός σκύλου που θάφτηκε στο Hyde Park στα 1900, ήταν μάλλον αβέβαιος: «Αν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα συναντηθούμε ξανά, αυτό θα απάλυνε τον πόνο μου», έγραφε.
Ως το 1950 όμως, περισσότερες ταφόπλακες ζώων μαρτυρούν την προσδοκία των ιδιοκτητών τους για μία μελλοντική συνάντηση στο «επέκεινα και το υπερπέραν». Οι ιδιοκτήτες μιας «μικρής, γενναίας γάτας», της Ντένι, που κηδεύτηκε το 1952 στο Ίλφορντμ γράφουν με βεβαιότητα: «Ο Θεός να σε ευλογεί, μέχρι να βρεθούμε ξανά».
Οι χριστιανικές αναφορές αυξάνονται μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με προσθήκες σταυρών και επιγραφών που επικαλούνται τον Ύψιστο σε τάφους ζώων.
«Αν και φαίνεται παράδοξο να καταγράφουμε αύξηση των θρησκευτικών συμβολισμών σε μια πιο κοσμική κοινωνία, αυτή η τάση παρατηρείται και στα σύγχρονα κοιμητήρια ανθρώπων στη Βρετανία και άλλες δυτικές χώρες», εξηγεί ο Tourigny, θεωρώντας ότι στις εξελιγμένες κοσμικές κοινωνίες, οι άνθρωποι εκφράζουν πιο εύκολα την πεποίθησή τους πως τα αγαπημένα τους ζώα έχουν «ψυχή».
Με πληροφορίες από The Times
σχόλια