Όταν ο Νιλ Άρμστρονγκ έκανε ένα «μικρό βήμα για τον άνθρωπο, μεγάλο για την ανθρωπότητα», ήταν θωρακισμένος στη χειροποίητη, πρωτοποριακή και μόνη στο είδος της, διαστημική στολή του, φτιαγμένη από μία... βιοτεχνία σουτιέν!
Το μοντέλο Α7L κόστιζε εκείνη την εποχή περί τα 100.000 δολάρια (που αντιστοιχεί σε σημερινά 670.000 δολάρια), ποσό που ακούγεται εξωφρενικό, όμως δεδομένων των όσων πρόσφερε, κάθε άλλο παρά είναι.
Τα 21 λεπτά στρώματα από συνθετικό, νεοπρένιο και μεταλλοποιημένο πολυεστέρα της στολής προστάτευσαν από τις ακραίες μεταβολές στη θερμοκρασία (που κυμαίνεται από τους +121 την ημέρα στους -157 βαθμούς Κελσίου υπό σκιά), τη φονική ηλιακή υπεριώδη ακτινοβολία, ακόμα και από τον κίνδυνο των μικρομετεωριτών.
Παρότι τα υλικά της στολής προϋπήρχαν πολύ πριν από την αποστολή στη Σελήνη, ένα από αυτά χρειάστηκε να εφευρεθεί. Μετά το θάνατο τριών αστροναυτών του Αpollo κατά τη διάρκεια επίγειων δοκιμών στην πλατφόρμα εκτόξευσης από πυρκαγιά στο εσωτερικό της κάψουλας, η NASA έδωσε εντολή για την κατασκευή ειδικής στολής, ανθεκτικής σε ακραίες θερμοκρασίες. Η λύση δόθηκε με το νέο υπερσύγχρονο και επαναστατικό υλικό Beta, φτιαγμένο από γυάλινες μικροϊνες, επικαλυμμένες με Teflon.
Για τον δημιουργό του, την International Latex Corporation in Dover στο Ντόβερ του Ντελαγουέρ, η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να εξασφαλίσει την απαραίτητη πίεση που να υποστηρίζει τη ζωή και να διατηρήσει αρκετή ευελιξία ώστε να προσφέρει ελευθερία κίνησης στους αστροναύτες.
Ένα τμήμα της εταιρείας που κατασκεύαζε σουτιέν και κορσέδες, είχε μηχανικούς με ειδικές γνώσεις σε ρούχα από καουτσούκ. Εφηύραν μία «άρθρωση» από ενισχυμένο νεοπρένιο που επέτρεπε στον αστροναύτη να μπορεί να κινεί τους ώμους, τα γόνατα, τους γοφούς και γενικώς τις κλειδώσεις του με σχετικά μικρή προσπάθεια.
Στην πράξη αυτό σήμαινε πως ο Άρμστρονγκ μπορούσε να κινηθεί αρκετά ευέλικτα ώστε να μαζέψει τα ανεκτίμητα δείγματα σεληνιακής πέτρας και σκόνης, ο Μπαζ Όλντριν να πραγματοποιήσει τα επιστημονικά πειράματά του και μαζί να κάνουν μία εκτός προγράμματος περιήγηση για να φωτογραφίσουν τη σελήνη. Κοινώς, να γράψουν ιστορία χωρίς να τους προβληματίσει το γεγονός πως απείχαν μόλις μερικά στρώματα ενισχυμένου νεοπρενίου από το σεληνιακό κενό.
Με πληροφορίες από Smithsonian
