Ο Μαραθώνιος που μoυ έμαθε τι θα πει ευτυχία

Ο Μαραθώνιος που μoυ έμαθε τι θα πει ευτυχία Facebook Twitter
O Μαραθώνιος πονάει, αλλά σε κάνει ευτυχισμένο. Κι αυτό μετριέται σε καρδιοχτύπια όχι σε κράμπες
0

«Έχω ένα φίλο που... δεν πάει καλά. Τρέχει συνέχεια και την Κυριακή έκανε πάλι τον Μαραθώνιο της Αθήνας...»

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει μια παρεμφερή φράση περιγραφής των «τρεχαλατζήδων» κάθε φύλου, φυλής και ηλικίας, σωματοδομής, γούστου ή αισθητικής, οι οποίοι ξεχύνονται στους δρόμους προκαλώντας τις αντοχές τους σε σώμα και πνεύμα;

Ο Μαραθώνιος είναι ο ορισμός της πρόκλησης, αλλά και της ισοπέδωσης των διακρίσεων. Όπως άλλωστε οφείλει να είναι ο αθλητισμός.

Αυτά τα 42χλμ δρόμου –συν τα επιπλέον 195 μέτρα στο φινάλε που όλοι λησμονούν να τα αναφέρουν, σε μια αυθαίρετη και άδικη στρογυλλοποίηση για εκείνον τον φουκαρά που νιώθει τα κάτω άκρα του να καίνε στην Ηρώδου Αττικού– αν μιλούσαν θα είχαν πολλές ιστορίες να πουν. Σκέψεις, ζωές, σχέσεις ανθρώπων και στόχοι, δεμένα σφιχτά όλα μαζί στα κορδόνια ενός ζευγαριού αθλητικών παπουτσιών.

Οι περισσότεροι, που ξεκινούν το μεγάλο στοίχημα του Μαραθωνίου δεν το κάνουν για να αισθανθούν οι ίδιοι πρωταθλητές, αλλά για να αφιερώσουν τον αγώνα τους σε έναν σκοπό μετατρέποντας κάθε στάλα ιδρώτα, κάθε χιλιόμετρο, κάθε ανάσα, σε προσωπικά στοιχήματα ή σε αναλλοίωτες αξίες, κάποιες εκ των οποίων θολώνουν στην σύγχρονη κοινωνία.

«Έχω μάθει ότι το να τελειώνεις ένα μαραθώνιο δεν είναι απλά μία αθλητική επιτυχία. Είναι μία απόδειξη ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο» ξεσηκώνουν την, κλισέ πια στην δρομική κοινότητα, φράση του συγγραφέα Τζον Χανκ όσοι το τόλμησαν. Ένα κοκτέιλ διαφορετικών προσωπικοτήτων, μια απερίγραπτη μίξη ίδιων υλικών σε ξεχωριστά πρόσωπα, τα οποία στήνονται κατά χιλιάδες στην αφετηρία στο στάδιο του Μαραθώνα.

Την περασμένη Κυριακή, για τρίτη φορά ο γράφων τερμάτισε τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Με ρωτούν: γιατί; Πάντα υπάρχει απάντηση. Οι περισσότεροι, που ξεκινούν το μεγάλο στοίχημα του Μαραθωνίου δεν το κάνουν για να αισθανθούν οι ίδιοι πρωταθλητές, αλλά για να αφιερώσουν τον αγώνα τους σε έναν σκοπό μετατρέποντας κάθε στάλα ιδρώτα, κάθε χιλιόμετρο, κάθε ανάσα, σε προσωπικά στοιχήματα ή σε αναλλοίωτες αξίες, κάποιες εκ των οποίων θολώνουν στην σύγχρονη κοινωνία.

Τρέχοντας και φέτος την αυθεντική διαδρομή προσπέρασα και με προσπέρασαν φυσιογνωμίες και τύποι, που εύκολα διαπίστωνες γιατί το κάνουν. Προσπέρασα και με προσπέρασαν όμως και απλοί δρομείς. Γιατί όλοι όσοι το τολμούν δικαιούνται να αποκαλούνται δρομείς ακόμη και αν, προδομένοι από την άτιμη την ενέργεια, περπατήσουν κάποια κομμάτια της διαδρομής. Αυτοί λοιπόν οι απλοί δρομείς κρατούσαν σφιχτά μέσα τους τον λόγο για τον οποίο επέβαλαν στον εαυτό τους αυτήν την δοκιμασία. Τόσο δυνατά όσο έσφιγγαν μετά από ώρες το μετάλλιο με την πράσινη κορδέλα.

Στο ταξίδι, λοιπόν, του φετινού Μαραθωνίου της Αθήνας συνάντησα διάφορες δρομικές μορφές. Πριν μας τακτοποιήσουν στα μπλοκ αφετηρίας ένιωσα στο πετσί μου την αγωνία φίλων που έβλεπαν τον ήλιο να ανεβαίνει απειλητικός για τις επιδόσεις στις οποίες στόχευαν. Στην αφετηρία ξεκινήσαμε μαζί με έναν άνδρα, που εκ πρώτης όψεως ο σωματότυπός του κάθε άλλο παρά Μαραθωνοδρόμο θύμιζε. Το πίστευε, το έβλεπα ξεκάθαρα στα μάτια του.

Στην πορεία αντάμωσα έναν ηλικιωμένο κύριο, που αντί για τα σούπερ μοντέρνα τεχνικά μπλουζάκια της τάδε ή της δείνα εταιρείας, φορούσε μια φανέλα με τυπωμένη την φωτογραφία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Από το 1983, ο κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας διεξάγεται στη μνήμη του. Τον ευχαρίστησα που μας θύμισε τον συμβολισμό και εκείνος μου απάντησε: «Να τρέχουμε για αξίες αγόρι μου».

Λίγο παρακάτω τα βήματά μου συναντήθηκαν με τον κορυφαίο όλων. «Είστε η έμπνευση μας» του ομολόγησα, κι ο 91χρονος Στέλιος Πρασσάς με βαριά τα πόδια και ελαφριά καρδιά στον 31ο του Αυθεντικό, μου χαμογέλασε με έναν αναστεναγμό. Μετά από αυτό συνειδητοποιείς πως το τρέξιμο είναι η μεγαλύτερη μεταφορά της ζωής, διότι παίρνεις από εκείνο ό,τι δίνεις.

Αναγνώρισα τον γνωστό ηθοποιό Θανάση Αλευρά που έτρεξε για την Ελευθερία. Για την ακρίβεια συνόδευε την Ελευθερία Τόσιου, μια φοιτήτρια με κινητικά προβλήματα.  Αργότερα με πέρασαν σαν αέρας οι «Ιπτάμενες Χήνες», συνοδεύοντας παιδιά σε αμαξίδια. Και σε μια ζόρικη ανηφόρα, συναντήθηκα με τους «Δρομείς Ελπίδας». Με τρία αμαξίδια αυτήν φορά - με τρία νεαρά άτομα με αναπηρία. Μέλος του κι εγώ για αρκετά χρόνια στάθηκα να ανταλλάξουμε κουράγια. «Μάνο πάρε με εσύ» μου φώναξε ο Δημητράκης και κάπου εκεί όσα προγραμμάτιζα για τον «δικό μου» Μαραθώνιο πήγαν περίπατο. Σπρώχνοντας το αμαξίδιο, για δεύτερη φορά μετά το 2019, και τραγουδώντας-πάνε κι οι ανάσες- μαζί του στις ανηφόρες, μπορεί να άδειασα από ενέργεια, αλλά γέμισα από ευτυχία.

Ρωτάμε και ξαναρωτάμε τι είναι ευτυχία. Ευτυχία, λοιπόν, σημαίνει να βλέπεις ένα πρόσωπο που υποφέρει να χαμογελά, και να ξέρεις ότι είσαι ο λόγος πίσω από αυτό.

Με λίγα λόγια ο Μαραθώνιος πονάει, αλλά σε κάνει ευτυχισμένο. Κι αυτό μετριέται σε καρδιοχτύπια όχι σε κράμπες.

Και η πιο μεγάλη παρακαταθήκη του είναι ο ψίθυρος στις παρέες των θεατών: «κι εμείς του χρόνου».

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Παρασκευής: «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Οπτική Γωνία / «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Ο καθηγητής Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής του ΕΚΠΑ, Δημήτρης Παρασκευής, εξηγεί γιατί κάθε φθινόπωρο αυξάνονται οι ιώσεις του αναπνευστικού, ποια είναι η εικόνα του Covid-19 στην Ελλάδα και ποια μέτρα πρέπει να πάρουμε εν όψει του χειμώνα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ