Στις αρχές του 2010 οι συντάκτες του ρεπορτάζ media έγραφαν με ψυχρό κεφάλι για τους λόγους για τους οποίους δεν θα έκλεινε το Alter. Αυτό υπαγόρευαν τα δεδομένα τους και η μέχρι τότε τηλεοπτική εμπειρία (με όλες τις εξαρτήσεις, υποσχετικές και δεσμεύσεις εκείνης της εποχής και παρά το ασύλληπτο «άνοιγμα» του καναλιού στη διαφημιστική αγορά).
Στο 2016, οι συγκρίσεις με τα όσα τεκταίνονται στο Μεγάλο Κανάλι, μέχρι πριν από λίγα χρόνια κραταιό τηλεοπτικό σταθμό της χώρας, με τα όποια προβλήματα και τις όποιες αντιδράσεις προκαλούσε η πολιτική γραμμή και η στάση των ανθρώπων του, δεν έχουν νόημα. Δίνουν, όμως, το περίγραμμα του πώς μέχρι σήμερα αντιμετωπίζεται μία άνευ προηγουμένου κρίση στα media της χώρας ή για την ακρίβεια σε ένα άλλοτε "χρυσό παιδί" της, απ' όλες τις απόψεις: της διαφημιστικής πίτας, της τηλεθέασης, του προγράμματος.
Από καιρό, το άλλοτε «κανάλι των 4 εκδοτών», ένα πλέγμα επιχειρήσεων που περιελάμβανε διάφορες δραστηριότητες, έχει περιέλθει σε δεινή θέση. Η διαφωνία των μετόχων να συμπλεύσουν, το ανανεωμένο ραντεβού για έκτακτη γενική συνέλευση στις 7 Απριλίου και οι τρομολάγνοι τίτλοι για το μέλλον του σταθμού, περιγράφουν μεν την κατάσταση, ωστόσο δεν απαντούν σε βασικά ερωτήματα για αυτό που περιγράφεται ως επικείμενο τέλος.
Εδώ καιρό – περίπου 4 χρόνια πίσω – περιγραφόταν η δυστοκία στις συνεννοήσεις με την πλευρά Βαρδινογιάννη, η οποία σταδιακώς απέσυρε, αν όχι το ενδιαφέρον, τουλάχιστον την αρχική προθυμία για στήριξη των πρωτοβουλιών που αναλαμβάνονταν μέσα στο κανάλι. Την ίδια στιγμή, στη λογική των ίσων αποστάσεων και της διπλωματικής στάσης περιγράφεται η πλευρά Μπόμπολα: επιχειρήματα με διάθεση στήριξης του χρυσού «τέκνου» που τώρα ασθενεί και δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί στις πληγές του λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκαν από την επιχειρηματική πλευρά, στην τελευταία, καθόλου γόνιμη συζήτηση για το μέλλον του Mega.
Όλα αυτά, τη στιγμή που η πλευρά Ψυχάρη έχει να αντιμετωπίσει και τα σοβαρά προβλήματα στον ΔΟΛ που από το 2009 πολλαπλασιάζονται και αντιμετωπίζονται με περικοπές, αναστολές εκδόσεων και αλλαγές διευθυντικών στελεχών.
Στο σήμερα, τι γίνεται; Το κανάλι εμφανίζεται να χρωστάει περί τα 120 εκ. ευρώ, σε ομολογιακά δάνεια προς χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με ανελαστική διάθεση για ρυθμίσεις, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής περιγραφόμενα, τουλάχιστον.
Ταυτόχρονα, σε εξέλιξη βρίσκεται η (ολοκαίνουρια) διαδικασία για την αδειοδότηση των καναλιών, πράγμα που κάνει την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη για το Μεγάλο Κανάλι. Ακόμη κι αν βρεθεί αγοραστής ή μέτοχος πρόθυμος για ζωογόνες ενέσεις στον σταθμό, αλλά και υπομονετικός ως προς τους ρυθμούς ανάκαμψης του, το κανάλι θα έχει να επιλύσει αυτά τα ζητήματα, πριν διεκδικήσει μία εκ των 4 αδειών.
Ας σημειωθεί, ότι είναι η πρώτη φορά που από τον σταθμό τηρείται σιγή ιχθύος, καθώς, όπως χαρακτηριστικά σχολίαζε τις προηγούμενες μέρες, πρώην στέλεχος του σταθμού, «δεν υπάρχει προηγούμενο, άρα ούτε και manual για τη διαχείριση τέτοιων κρίσεων. Το Alter – ναι – ήταν το πρώτο “θύμα”, αλλά εδώ η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική».
