Τέταρτη Εξουσία; Όχι και τόσο!

Τέταρτη Εξουσία; Όχι και τόσο! Facebook Twitter
Ευάγγελος Βενιζέλος
0

Στη χονδροειδή διαμάχη ανάμεσα στον κύριο Παπανδρέου και το Ορμητικό Σβαν της Βουκουρεστίου, τα μέσα που πουλάνε εργολαβικά εξουσία, δεκαετίες τώρα, έφαγαν την πιο μεγάλη ήττα τους. Μega, ΔΟΛ, «Αυριανή» συνετάχθησαν σαν παλιοί κομματάρχες και, ανενδοίαστα, αλαζονικά, απερίσκεπτα καταξέσκισαν τον ένα και προώθησαν τον άλλο. Ειδικά ο κ. Πρετεντέρης, ο οποίος, φαίνεται, αισθάνεται ιδιαιτέρως influential, δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα μιας κάποιας δημοσιογραφικής ψυχραιμίας: φωνασκούσε σαν κοκοράκι εγκάθετο, μέχρι που βράχνιασε οριστικά.

Τη γνώμη μου για τον Βενιζέλο την έχω πει. Τον θεωρώ αμετροεπή, τόσο λιμασμένο για εξουσία που καταντάει επικίνδυνος, εντυπωσιακό στα λόγια και αποτυχημένο στις πράξεις - αν κρίνω από τη μοναδική πολιτική που εφάρμοσε ως υπουργός Πολιτισμού. Τις μέρες που διεκδικούσε την εξουσία το μάτι του είχε γυαλίσει, εκστόμισε ουκ ολίγες ασυναρτησίες, ο νόμος του Τύπου που πέρασε είναι υπεύθυνος για τη φάμπρικα των αγωγών που έχουν στήσει άπληστοι πολιτικοί και αδίστακτα λαγωνικά της αγοράς. Αντίθετα, ο Γιώργος Παπανδρέου (τον οποίο με τακτικές ψιλοναζιστικές ο ΔΟΛ αποκαλεί Γιωργάκη, ενώ τον άλλον θα έπρεπε να τον φωνάζει Βαγγέλα!) είναι ένας επιβιωτικός πολιτικός, ο οποίος στο διάστημα που είχε εξουσία στα χέρια του, ως ΥΠΕΞ, αποδείχτηκε τουλάχιστον μη προκλητικός.

Το θέμα μου όμως δεν είναι οι πολιτικοί, αλλά η αποδυνάμωση των παραδοσιακών μέσων. Υπό κανονικάς συνθήκας, ο συνασπισμός Mega/ ΔΟΛ/ Κουρή θα έπρεπε να έχει στρέψει την κοινωνία προς μια κατεύθυνση. Όχι μονό δεν τα κατάφερε, αλλά ο κόσμος στράφηκε μαζικά και υποστήριξε τον αντίθετο - παρά το γεγονός ότι αυτός ο αντίθετος ήταν στο πιο χαμηλό του σημείο, καθημαγμένος από τις απανωτές πολιτικές ήττες και απογυμνωμένος από τη στήριξη των νταβατζήδων. Στράφηκε στον Παπανδρέου όχι διότι τον θεωρεί μεγάλη πολιτική μορφή, αλλά διότι αισθάνεται προσβεβλημένος και αηδιασμένος από τη χειραγώγηση που του ασκούν τα μέσα, οι δημοσιογράφοι που σταβλίζονται στα πολιτικά γραφεία, οι δημοσιογραφικοί οργανισμοί που διασπαθίζουν με εξαγορασμένους νόμους το δημόσιο χρήμα, οι κοσμικές ρεπόρτερ που στις 8 είναι βλοσυρές και άτεγκτες και στις 9 με τα πόδια ψηλά. 

Δεν είναι η πρώτη ένδειξη αυτού του μιντιακού παραδόξου. Αν και μιλάμε για την ολική πια παντοδυναμία των mainstream μέσων, υπάρχει ένα όριο, στο οποίο η υγειά παίρνει τα πάνω της και το πλήθος αυτενεργεί και αφυπνίζεται. Νωπή είναι ακόμα η ελεεινή, άδικη επίθεση που εξαπέλυσε φέτος σε δύο σελίδες το «ΒΗΜΑ» εναντίον του Λούκου (για λόγους μικροπολιτικής). Αποτέλεσμα; Φέτος το Φεστιβάλ Αθηνών ήταν πιο επιτυχημένο και ενθουσιώδες από ποτέ. Αντιθέτως, εναλλακτικά και περιφερειακά μέσα (όπως τα blogs και το ποιοτικό free press) επηρεάζουν τη σιωπηλή, υγιή πλειοψηφία με τρόπο υπόγειο και βραδυφλεγή. Οι κραυγές των λεόντων, συχνά, συχνότατα, γίνονται πια κρωγμοί θνήσκουσης κότας.

Ας δούμε ποιους θάβει ο ΔΟΛ τώρα, για να ξέρουμε ποιους θα χειροκροτούμε αύριο.

Υ.Γ. Εννοείται ότι διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως και με το άρθρο της κ. Λώρης Κέζα στη στήλη της "Πολιτικάντικα"!

TV & Media
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ