Σε αντίθεση με ό,τι θα περίμενε κανείς από έναν Ισραηλινό που έχει ζήσει για μια δεκαετία στο Βερολίνο, ο Roi δεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα στην εκμάθηση των ελληνικών. Το αλφάβητο το έχει ήδη αφομοιώσει και τώρα επικεντρώνεται στη γραμματική, που του φαίνεται ίσως το πιο περίεργο στοιχείο της γλώσσας μας. «Δεν μπορώ ακόμα να συνεννοηθώ στα ελληνικά, όμως κάνω εντατικά μαθήματα» μου λέει μόλις βρισκόμαστε. Αναρωτιέμαι γιατί ένας ξένος να θέλει να μετακομίσει μόνιμα σε μια πόλη όπως η Αθήνα τη δεδομένη χρονική συγκυρία. Μυρίζομαι κάποιο love interest και αργότερα, όταν θα τον ρωτήσω, θα μου εξηγήσει πως ένα αγόρι ήταν η αφορμή να επισκεφτεί και να αγαπήσει τη χώρα μας πριν από μερικά χρόνια και να του γεννηθεί η πρώτη επιθυμία να ζήσει εδώ, η εγκατάστασή του όμως, πριν από 8 μήνες, ήταν εντελώς ανεξάρτητη από προσωπικούς λόγους, αφού η ιστορία αυτή είχε τελειώσει προ πολλού.
Έχετε διαφορετική αίσθηση του χρόνου. Είστε χαλαροί, δουλεύετε για να ζείτε, πηγαίνετε για καφέ και ξεχνάτε να φύγετε, δεν επικρατεί εδώ η παράνοια των μεγάλων πόλεων του εξωτερικού.
Τον Roi τον σύστησαν στο αθηναϊκό κοινό της ηλεκτρονικής χορευτικής σκηνής οι Amateurboyz, που τον γνώριζαν από τις επισκέψεις τους στο Βερολίνο. Στα τελευταία τρία πάρτι που έχει διοργανώσει το επιδραστικό δίδυμο σε six d.o.g.s και Kitty Cat, τον επέλεξαν για να ανοίξει τις βραδιές τους –επιλογή για την οποία αισθάνεται ιδιαίτερα ευγνώμων, αφού έχει συνειδητοποιήσει ότι έπεσε κατευθείαν στους καλύτερους– και το κοινό έδειξε να ανταποκρίνεται. Η μουσική του, αυτό που ο ίδιος περιγράφει ως μια μείξη italo/nu disco με στοιχεία acid/voodoo house και techno, είναι όντως ιδιαίτερη στο αρκετά βαλτώδες τοπίο των εγχώριων dance parties και μου είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη φορά που τον άκουσα, πέρα από το γεγονός ότι προφανώς ο Roi αντιμετωπίζεται από crowd και επιχειρηματίες ως «εξωτικό φρούτο», αφού στην Αθήνα έχουμε συνηθίσει οι ξένοι DJs να μας επισκέπτονται ως εκλεκτοί καλεσμένοι και όχι να διεκδικούν residencies στα πιο κεντρικά μαγαζιά. Παράλληλα με τα πάρτι και τις μουσικές, ο Roi πλέον έχει και μόνιμη πρωινή δουλειά, η οποία ήταν η ουσιαστική αιτία που τον έφερε στην Αθήνα. Εργάζεται στο τμήμα εξυπηρέτησης πελατών της Microsoft. «Super boring δουλειά γραφείου, 9 με 5, αλλά τη χρειαζόμουν για να έρθω εδώ. Δεν είχα δουλέψει πρωί για πολλά χρόνια, έπρεπε να αλλάξω εντελώς τους βιορυθμούς μου. Αφού με πήραν, λοιπόν, να 'μαι». Κάπως έτσι βρέθηκε, λοιπόν, ο Roi στη χώρα μας μέσα του περσινού καλοκαιριού, αλλά ήδη είχε γνωστούς και φίλους εδώ, οπότε δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να εγκλιματιστεί.
«Πραγματικά ήθελα να φύγω από το Βερολίνο. Η απόφασή μου τότε να ζήσω εκεί ήταν εντελώς της στιγμής. Είχα πάει να επισκεφτώ μια φίλη με ανοιχτό εισιτήριο και τελικά έμεινα δέκα χρόνια» θυμάται χαμογελώντας. Ο 36χρονος Roi μεγάλωσε στο Τελ Αβίβ. Ήρθε σε επαφή με την techno στο λύκειο και κατάλαβε αμέσως ότι αυτή η μουσική είχε δημιουργηθεί για εκείνον. Ξεκίνησε να δουλεύει σε δισκάδικα και να ανεβαίνει στα decks από το 1998. Έφαγε τη νυχτερινή ζωή του Βερολίνου με το κουτάλι κατά τη δεκαετή παραμονή του εκεί, περνώντας από διαφορετικά πόστα, όπως το bartending, η διοργάνωση πάρτι και, φυσικά, το djing. Όταν του εξομολογούμαι ότι δεν έχω πάει ποτέ στο Βερολίνο, με κοιτά με έκπληξη. «Are you serious?». Εξηγεί ότι η dance σκηνή της γερμανικής πρωτεύουσας είναι ασύγκριτη. «Αν παίζει κάποιος μεγάλος DJ και δεν πας, δεν σε νοιάζει, γιατί πιθανότατα θα τον ξαναπετύχεις σε δυο βδομάδες κάπου παραδίπλα. Και η γκέι νύχτα εκεί είναι ασύλληπτα διαφορετική σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη πόλη. Στην ουσία δεν υφίσταται ενιαία γκέι σκηνή. Υπάρχουν δέκα διαφορετικά παρακλάδια για όλα τα γούστα. Εδώ, στην Αθήνα, όταν αναφερόμαστε σε γκέι πάρτι, μιλάμε συνήθως για trash pop μουσικές και συγκεκριμένο κοινό – Μπρίτνεϊ Σπίαρς και τα σχετικά. Ωραία είναι η trash pop, αλλά δεν είναι αυτό η γκέι σκηνή. Ακόμα και τα πάρτι των Amateur, στα οποία μπορεί το κοινό να είναι στην πλειονότητά του ομοφυλόφιλο, δεν χαρακτηρίζονται γκέι πάρτι. Στο Βερολίνο, τα πιο cool πάρτι είναι τα γκέι πάρτι και αυτό δεν είναι υπερβολή, γιατί θα ακούσεις πραγματικά πολύ καλή μουσική εκεί. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στα sex parties».
Του επισημαίνω ότι αυτό το στοιχείο κάνει ακόμα πιο περίεργη για μένα την απόφαση ενός ανθρώπου να εγκαταλείψει τη Μέκκα του ευρωπαϊκού clubbing για μια πόλη που προσπαθεί εδώ και χρόνια, ασθμαίνοντας, να ακολουθήσει τις τάσεις, με το κοινό της να μπλέκεται μουδιασμένο ανάμεσα σε underground και mainstream επιλογές και στο τέλος να καταλήγει στα πανταχού παρόντα μπουζούκια. «Λάτρεψα από την αρχή τους ρυθμούς σας. Έχετε διαφορετική αίσθηση του χρόνου. Είστε χαλαροί, δουλεύετε για να ζείτε, πηγαίνετε για καφέ και ξεχνάτε να φύγετε, δεν επικρατεί η παράνοια των μεγάλων πόλεων του εξωτερικού. Η μετακόμισή μου εδώ λειτουργεί για μένα ως αποτοξίνωση και την είχα πολύ μεγάλη ανάγκη. Νιώθω ότι αναπνέω ξανά. Εννοείται ότι μου αρέσουν οι Έλληνες, θεωρώ ότι σε γενικές γραμμές είναι ευγενικοί και δεν έχω συναντήσει αγένεια ή εγωκεντρισμό. Ίσως ήμουν τυχερός. Και οι άντρες είναι πολύ ωραίοι, γουστάρω τον μεσογειακό τύπο. Δεν είναι αυτός άλλος ένας λόγος για να μείνει κανείς;».
Στην αρχή ήταν πολύ περίεργα για μένα εδώ. Ένιωθα ότι όλοι με κοιτούσαν στον δρόμο και είχα απορήσει που οι άντρες δεν κρατιούνται χέρι-χέρι ή δεν φιλιούνται σε δημόσια θέα. Όταν το έκανα εγώ, είχα φοβηθεί λίγο. Φυσικά, δεν είναι Τεχεράνη η Αθήνα, είναι αρκετά ανεκτική πόλη.
Ο Roi είναι ντροπαλός. «Βερολινέζος και ντροπαλός γίνεται;» σκέφτομαι. Βουτάει το κουλουράκι στο τσάι, αυτό διαλύεται μέσα στο ζεστό ρόφημα κι εκείνος κοκκινίζει από τη στιγμιαία αδεξιότητα. Συνεχίζει, αναφέροντας πόσο του αρέσει η περιοχή ανάμεσα στον Κεραμεικό και το Μεταξουργείο, όπου και μένει. «Όχι η εμπορική πλευρά του Γκαζιού. Μόλις περάσεις την Ιερά Οδό αλλάζει εντελώς το σκηνικό» συμπληρώνει. «Η Ομόνοια και τα γύρω στενά, η Σοφοκλέους με τα κινέζικα και όλα τα καταστήματα των μεταναστών είναι υπέροχα. Μου αρέσει το hardcore στοιχείο που βγάζουν και απολαμβάνω πραγματικά τις βόλτες μου με το ποδήλατο εδώ. Και οι Έλληνες οδηγοί είναι πολύ προσεκτικοί σε σχέση με τους Ισραηλινούς!». Προβλέπω ότι θα τρελαθεί όταν θα παίξει στο Ρομάντσο για το φετινό Athens DJs for Athens Pride, καθώς του περιγράφω πόσο επιτυχημένη ήταν η περσινή διοργάνωση, και ενθουσιάζεται που φέτος θα βρίσκεται και ο ίδιος στο line up του πάρτι που γίνεται για την ενίσχυση του επερχόμενου Athens Pride. «Είμαι πολύ περίεργος να δω πώς είναι το Pride σας. Στο Βερολίνο γίνονται δύο, ένα πιο εμπορικό και ένα εναλλακτικό, η Transgeniale, που έχει περισσότερο τη μορφή διαδήλωσης με πολιτική χροιά. Και στο Τελ Αβίβ το Pride είναι τεράστιο, έρχονται άπειροι τουρίστες. Γενικά, εκεί τα πράγματα για τους γκέι είναι δέκα φορές πιο ανοιχτά απ' ό,τι εδώ. Οι άνθρωποι εκφράζονται, οι οικογένειές τους γνωρίζουν. Στην αρχή ήταν πολύ περίεργα για μένα εδώ. Ένιωθα ότι όλοι με κοιτούσαν στον δρόμο και είχα απορήσει που οι άντρες δεν κρατιούνται χέρι-χέρι ή δεν φιλιούνται σε δημόσια θέα. Όταν το έκανα εγώ, είχα φοβηθεί λίγο. Φυσικά, δεν είναι Τεχεράνη η Αθήνα, είναι αρκετά ανεκτική πόλη. Κάπου στη μέση θα έλεγα ότι βρισκεστε, κατά το ήμισυ στην ντουλάπα – αρκεί ό,τι κάνουμε να γίνεται αθόρυβα. Δεν νομίζω ότι η ελληνική νοοτροπία θα επιτρέψει ραγδαίες αλλαγές στο κομμάτι αυτό. Είναι πιο συντηρητική η κοινωνία και ο κόσμος διστάζει. Πρέπει να τολμήσουν όμως την αλλαγή. Ωστόσο, τη συνήθισα γρήγορα την κατάσταση, αφού δεν νιώθω ότι ανήκω πια στο Ισραήλ. Άσε που το Τελ Αβίβ είναι πανάκριβη πόλη, θες πολλά λεφτά για να ζεις σαν άνθρωπος εκεί. Μοιάζει η Αθήνα με το Τελ Αβίβ. Μου το θυμίζει σε πολλά στοιχεία, όμως δεν θα μπορούσα με τίποτα να επιστρέψω εκεί. Είναι υπέροχη πόλη για να την επισκεφτείς, αλλά μέχρι εκεί. Σπίτι μου, πάντως, νιώθω ακόμα το Βερολίνο».
Τον ρωτώ πώς φαίνεται στον κύκλο του στο Βερολίνο η ζωή του σε μια non grata Αθήνα. Μου εξηγεί ότι οι Βερολινέζοι είναι γενικά ανοιχτόμυαλοι σε όλα, ωστόσο ο ίδιος παλαιότερα εξαγριωνόταν κάθε φορά που κάποιος σχολίαζε γενικότητες, όπως το ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες. «Πάντα είχα αντίθετη άποψη, γνωρίζοντας πόσο πολύ δουλεύετε εδώ για ελάχιστα χρήματα. Μπορεί να έχετε άλλους ρυθμούς, αλλά αυτό δεν χαρακτηρίζεται τεμπελιά. Φυσικά, η εικόνα αυτή συντηρείται σε μεγάλο βαθμό από τα γερμανικά media. Αυτό πάντα με τρέλαινε. Όλοι όσοι ξέρω εδώ δουλεύουν το ίδιο σκληρά, αν όχι σκληρότερα, από τους Γερμανούς, που στην πλειονότητά τους εργάζονται 3-4 ημέρες την εβδομάδα και παίρνουν ένα σωρό επιχορηγήσεις από το κράτος». Ο Roi αντιλαμβάνεται πλήρως ότι βρίσκεται εδώ σε μια πολύ κομβική στιγμή για την ιστορία της Ελλάδας. «Νιώθω καθημερινά ότι κάτι γίνεται, ότι θα συμβούν πράγματα ωραία, ότι έχει ξεκινήσει η βελτίωση. Έχω την αίσθηση ότι έχουν φύγει πολλοί δημιουργικοί άνθρωποι από αυτή την πόλη, αλλά όσοι έχουν μείνει είναι εξίσου ικανοί και προσπαθούν πολύ. Εγώ θα το τολμούσα να ξεκινήσω κάτι δικό μου εδώ, αλλά κάτι πρωτότυπο, κάτι που να μην υπάρχει ήδη».
Ο Roi Talmor θα συμμετάσχει στο πάρτι Athens DJs for Athens Pride, μαζί με τους Chris Kontos, Bad Spencer, The Dreamer, Molly/Bolt, Blueworks, Photoharrie, S for Sugar, A Man to Pet & The Pet Food Boyz (Ted Rogers, Orange Gina), την Παρασκευή 20/3, στις 22:30, στο Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5). Εμφανίζεται, επίσης, κάθε δεύτερη Πέμπτη στο Kitty Cat (Σταδίου 7) και ως guest σε πάρτι του Βερολίνου και του Τελ Αβίβ.
Ευχαριστούμε θερμά το Handlebar cafe, bar, bikeshop (Μελανθίου 8) για τη φιλοξενία.
σχόλια