Εκκλησιάζουσες

Εκκλησιάζουσες Facebook Twitter
1

Οι Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη που παρουσιάζει το Θέατρο του Νέου Κόσμου στην Επίδαυρο στις 17 και 18 Αυγούστου είναι ένα έργο που συνδέει όσο κανένα άλλο τους αρχαίους Αθηναίους με τους σημερινούς. Η διαφθορά, η ρεμούλα αλλά και η άρνηση του πολίτη ν’ ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, το βόλεμα και η ανευθυνότητά του θίγονται λες και το έργο θέλει να σατιρίσει τη σύγχρονη εποχή, και μάλιστα τις ζοφερές καταστάσεις που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος εξηγεί: «Όταν διάλεξα το έργο πριν από δύο χρόνια οι εξελίξεις δεν ήταν τόσο κατακλυσμιαίες, όσο είναι τώρα. Ωστόσο, η πολιτική παρακμή και η κρίση με έκαναν να θέλω να το ανεβάσω. Πάντα έχω μια πολιτική σκέψη όταν επιλέγω κάποιο έργο και θέλω, μέσω του θεάτρου, να λειτουργώ ως ενεργός πολίτης.

Όχι κάνοντας ένα θέατρο διδακτικό, αλλά θέτοντας ερωτήματα, χωρίς να δίνω απαντήσεις. Την εποχή που γράφτηκαν οι Εκκλησιάζουσες υπήρχε επίσης πολιτική παρακμή και ο Αριστοφάνης έκανε μια υπόθεση: πώς θα ήταν, αν έπαιρναν την εξουσία οι γυναίκες; Μιλάμε για μια εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν καθόλου δικαιώματα και δεν συμμετείχαν καν στα κοινά. Δηλαδή, η υπόθεσή του ήταν τελείως ουτοπική.

Όσο, δε, για την ομοιότητα των καταστάσεων, επειδή δεν πιστεύω στη συνέχεια του αίματος, έχω να πω ότι πατούμε την ίδια γη, έχουμε τον ίδιο ήλιο πάνω από το κεφάλι μας, οπότε πολλά από εκείνα που απασχολούσαν τους αρχαίους είναι τα ίδια που απασχολούν κι εμάς. Γι’ αυτό μ’ ενδιέφερε μια σύγχρονη μετάφραση κι έτσι την ανέθεσα σ’ έναν συνεργάτη μου και νέο άνθρωπο, τον Βασίλη Μαυρογεωργίου».

Στο έργο οι γυναίκες όχι μόνο παίρνουν με ένα τέχνασμα που σκαρφίζονται την εξουσία αλλά εγκαθιδρύουν την κοινοκτημοσύνη, που παραμένει ουτοπική ακόμα και σήμερα, πόσο μάλλον το 392 π.Χ. που γράφτηκε το έργο. Ο Θεοδωρόπουλος λέει: «Αν κάτι απέτυχε στην πρόταση, είναι ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να γίνονται όμοιοι αλλά ίσοι. Αυτό δεν το έχει πάρει υπ’ όψιν της η ιστορία στον τρόπο που εφαρμόστηκε στην ανατολική Ευρώπη και γι’ αυτόν το λόγο έχει ουτοπικές διαστάσεις. Από τη μια μ’ ενδιαφέρει πολύ ο πολιτικός λόγος της Πραξαγόρας, από την άλλη οι γυναίκες που ασκούν σήμερα εξουσίαπου για να τα βγάλουν πέρα μέσα στην ανδροκρατούμενη κοινωνία, μεταμφιέζονται εσωτερικά σε άντρες. Αποκτούν αντρική νοοτροπία,

αφήνοντας στην άκρη τα προτερήματά τους, όπως η ευαισθησία και η θηλυκότητα. Έτσι, η δικιά μας Πραξαγόρα έχει προφητικές ιδιότητες.

Ταξιδεύει στους αιώνες, φτάνει μέχρι τις μέρες μας, βλέπει τις γυναίκες με αξιώματα και γι’ αυτό συμβουλεύει τις συντρόφισσές της να μη χάσουν τις αξίες τους, όπως οι γυναίκες του 20ού αιώνα». Αυτό σημαίνει ότι έχουν προστεθεί στίχοι που αφορούν τη σύγχρονη πραγματικότητα; «Ναι, υπάρχει μια τέτοια μικρή παρέμβαση, αλλά δεν υπάρχει και παράσταση του Αριστοφάνη που να μην κάνει σύγχρονες αναφορές.

Αυτά που εμείς προσθέσαμε ανήκουν σ’ ένα ενιαίο ύφος λόγου, γι’ αυτό προτιμήσαμε τον όρο "απόδοση" και όχι "μετάφραση". Έτσι ώστε να λειτουργεί η Πραξαγόρα ως προφήτισσα. Αν ζούσε ο Αριστοφάνης σήμερα, δεν θα μπορούσε να αγνοήσει τον ρόλο της γυναίκας».

Σε μια ξεκαρδιστική σκηνή, όπου ηλικιωμένες γυναίκες διεκδικούν ερωτικά, λόγω της κοινοκτημοσύνης, έναν νέον άντρα που υποδύεται ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, τις γριές ερμηνεύουν οι Κώστας Κόκλας, Παντελής Δεντάκης και Στράτος Χρήστου, που αντίστοιχα κρατούν τους αντρικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο σκηνοθέτης εξηγεί τον λόγο: «Σ’ αυτή την πιο αθυρόστομη σκηνή -από τις πλέον τολμηρές του παγκόσμιου ρεπερτορίου- θέλησα να χρησιμοποιήσω άντρες, γιατί ποτέ δεν μου άρεσε να βλέπω ηλικιωμένες ηθοποιούς να κάνουν τις πεινασμένες σεξουαλικά γυναίκες. Με τον πιο απλό, καρναβαλίστικο τρόπο, με μια ρόμπα και μια μαντήλα, παίζουν τις γριές, κάτι που δεν υποτιμάει τις γυναίκες και λειτουργεί υπέρ της κωμωδίας. Και πάλι, όχι με το εύκολο "τραβεστιλίκι", παρά με τον τρόπο των λαϊκών καρναβαλιών της Αγιάσου και του Τυρνάβου, όπου οι άντρες φοράνε γυναικεία ρούχα, αλλά παραμένουν μασκαρεμένοι άντρες και δεν υποδύονται τις γυναίκες. Άλλωστε, στην εποχή του Αριστοφάνη οι ηθοποιοί ήταν αποκλειστικά άντρες και έπαιζαν με μάσκες».

Πραξαγόρα είναι η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, τα σκηνικά και τα κοστούμια έκανε ο Άγγελος Μέντης, τη μουσική ο Θάνος Μικρούτσικος και τις χορογραφίες η Αγγελική Στελλάτου.

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

1 σχόλια