Ο Nικόλαος Σταμπολίδης, Αθηναίος της εβδομάδας

Ο Nικόλαος Σταμπολίδης, Αθηναίος της εβδομάδας Facebook Twitter
0

Σταμπολίδης σημαίνει ο γιος του Πολίτη. Oι γονείς μου είχαν καταγωγή κωνσταντινουπολίτικη και μικρασιάτικη. Το παλιό επίθετο της οικογένειας πρέπει να ήταν Ασλάνογλου - ο γιος του λιονταριού. Έφυγαν κάποια στιγμή γιατί είχαν περιουσίες στο Εσκί Σεχιρ, στο Δορύλαιο δηλαδή. Και δεν τους έλεγαν πια Ασλάνογλου αλλά Σταμπολίδηδες, δηλαδή αυτοί που ήρθαν από την Ιστανμπούλ.

 

Οι γονείς μου παντρεύονται στα Χανιά. Είμαι ο πέμπτος, ο τελευταίος. Δεν ήμουν η περίπτωση του χαϊδεμένου παιδιού αλλά του ανεξάρτητου, του παιδιού που πρέπει να φροντίσει μόνο του να επιβιώσει, γιατί η προσοχή είναι δοσμένη στα μεγαλύτερα παιδιά και στις αδερφές του.

Έχει πάρα πολλά ερεθίσματα τα Χανιά. Οι πρώτες μυρωδιές των πραγμάτων, η ιστορία το Αρσενάλι, τα βενετσιάνικα, τα αρχαία, η Αγορά, το Γυμνάσιο, όλα αυτά σε μια πόλη που σφύζει από ζωή, η οποία είναι πάρα πολύ φιλελεύθερη και στη σκέψη της και στην οργάνωση της. Η μητέρα μου, όταν ήμουν γύρω στα 14, μου είπε «Να κάνεις αυτό που θες εσύ. Μόνο θέλω να μου υποσχεθείς κάτι. Αν γίνεις παπάς, Να γίνεις πατριάρχης, αν πας στην Αεροπορία, να γίνεις πιλότος. Αν πας για δάσκαλος, να γίνεις καθηγητής στο πανεπιστήμιο».

Αγαπάω πάρα πολύ τους ανθρώπους - με τα καλά τους, με τα στραβά τους, με τα ωραία τους, με τα άσχημα. Μου αρέσει αυτο το ον που λέγεται άνθρωπος από παιδί. Είχα πάντα μέσα μου αυτές τις ιστορίες των παππούδων, των χωρών της Μικράς Ασίας, τα ταξίδια, το παραμυθι, το μύθο. Αν θέλετε, αυτό με έσπρωξε υποσυνείδητα στον άνθρωπο από το παρελθόν, που έπρεπε να πάρεις τα κομμάτια του παζλ και να τα ενώσεις για να τον ανασυστήσεις.

Εάν με ρωτούσατε σήμερα πού θα ήθελα να επιστρέψω, εγώ θα ξαναπήγαινα στα φοιτητικά μου χρόνια, στη Θεσσαλονίκη. Πρόλαβα, ενώ ήταν σε σύνταξη, τον Ιωάννη Κακριδή, τον Γιώργο τον Μπακαλάκη, το δάσκαλό μου, τον Ανδρόνικο, το δεύτερο δάσκαλό μου, τον Γιώργο Δεσπίνη. Και οι δυο με σημάδεψαν. Ο Ανδρόνικος ήταν αυτή η σφαιρική αντιμετώπιση των πραγμάτων, η λογοτεχνία και ο Δεσπίνης η όξυνση του νου, η λεπτομέρεια, όλα σε μια επιστημονική βάση. Ήταν οι συγκυρίες των πραγμάτων -ένα μέρος των φοιτητικών μου χρόνων μες στη δικτατορία-, οι δυσκολίες που μας ένωναν με τους συμφοιτητές μας, οι εκδρομές μας οι καταπληκτικές στη Μικρά Ασία. Είναι αυτή η όσμωση των πραγμάτων και της ζωής. Έζησα πολλά, ερωτεύτηκα, ήταν μια πολύ ωραία ζωή, οξύνθηκε ο νους. Πήρα το πτυχίο μου με 10, οχι με 9.9, με 10.

Κατέληξα ότι, αν έκανα Κλασική Αρχαιολογία, θα μπορούσα να έχω και το πριν και το μετά - να κάνω δηλαδή αρχαιολογία πιο σφαιρικά. Η Αρχαιολογία δεν μπορεί να ειναι απο το 1100 μεχρι το 1130, είναι και πριν και μετα κι όποιος δεν τα καταλάβει αυτά έχει χάσει απο χέρι. Βεβαίως και είναι καλοί οι ειδικοί, αλλά εγώ ήθελα να γίνω πανεπιστημιακός δάσκαλος - κι αυτό σημαίνει πανεπιστήμιο, όχι ΑΕΙ. Αυτή η συρρίκνωση εμένα με πληγώνει. ΑΕΙ σημαίνει Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα, συρρίκνωση δηλαδή του ρόλου του πανεπιστημίου. Πανεπιστήμιο σημαίνει κάτι άλλο: σφαιρική αντιμετώπιση των πραγμάτων, δεν σημαίνει εκπαίδευση μόνο. Σημαίνει παιδεία.

Όταν γύρισα από τη Γερμανία, υποστήριξα τη διατριβή μου στη Θεσσαλονίκη και ο συγχωρεμένος ο Ανδρόνικος μού είπε: «Άκου παιδί μου, ουδείς προφήτης στη χώρα του». Ήταν να πάω στο Σινσινάτι, αλλά είχαν προκηρυχτεί οι θέσεις και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και το προτίμησα ως νέο πανεπιστήμιο, γιατί ήλπιζα στο καινούργιο. Και πράγματι, τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δημιουργικά και πολύ ευχάριστα. Οχι πως τωρα δεν είναι, αλλά δεν έχω πια και όλη του την εικόνα, γιατί μετά το '96 ήρθα εδώ, στο Μουσείο, φορώντας δυο καπέλα, όπως λέω. Είναι ωραίο να αφήνεις το ένα και να βάζεις το άλλο. Λειτουργεί καλά - πρόκειται για συγκοινωνούντα δοχεία. Σε εξοντώνει αλλά είναι μια θαυμάσια ισορροπία. Νομίζω πως φαίνεται το έργο στο Μουσείο. Πολλά από τα όνειρά μου, οι εκθέσεις «Η πόλη κάτω από την πόλη», «Οι Πλόες», «Ο Πικάσο» δεν θα μπορούσαν ποτέ να υλοποιηθούν αν ήμουν μόνο καθηγητής στο πανεπιστήμιο.

Διδάσκω 26 χρόνια. Είμαι αυτήν τη στιγμή ο αρχαιότερος, μετά τον Μιχάλη Τιβέριο, καθηγητής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Κλασικής Αρχαιολογίας. Έχει να κάνει με αυτο που λέει ο Παπανούτσος για την αντανάκλαση της ψυχής, με πολύ ωραίο τρόπο: «Η παράδοση της ψυχής στην αισθητική εποπτεία ειναι το άπαν». Οταν έγω παίρνω όμορφα πράγματα αντανακλώ και όμορφα πράγματα. Στη ζωή μου προσπαθώ να υπερπηδώ τα εμπόδια ή να τα αφήνω στην άκρη.

Οι άνθρωποι που προσπαθούν να σε ποδηγετήσουν είναι πάρα πολλοί. Εγώ τους ανθρώπους τους ξεχωρίζω σε δυο είδη. Τους δημιουργούς και τους μη δημιουργούς. Οι δημιουργοί είναι αυτοί που προχωρούν και οι μη δημιουργοί είναι αυτοί που προσπαθούν να τους σταματήσουν. Το ‘χω ζήσει στο πετσί μου, άνθρωποι μορφωμένοι να προσπαθούν να σε τυλίξουν στα δίχτυα τους, να σε πάνε προς τα πίσω. Δεν έχουν μάθει στη ζωή τους πως τίποτα δεν ελέγχεται από την άποψη της ανθρώπινης αδυναμίας.

Ο άνθρωπος μπορεί να είναι και Θεός, μπορεί να είναι όμως και ζώον. Εναι και τα δυο μαζί. Το θέμα ειναι η προσπάθεια να τείνει προς το Θείον και όχι να τραβάς τον άλλον να γίνει ζώον σαν και σένα.

Φέτος συμπληρώνουμε 25 χρόνια ανασκαφών στην Ελεύθερνα - πιστεύω ότι αν ενταθούν οι ανασκαφές θα μπορούσε η Ελεύθερνα, σε 2-3 γενιές, να έχει αναπτυχθεί έτσι ωστε να ειναι πραγματικά ένα μοναδικό παράδειγμα ανασκαφικού χώρου. Εξάλλου, ο χώρος δεν ειναι μόνο αρχαιολογικός αλλά έχει και φυσικό κάλλος. Οι επισκέπτες μπαίνουν σε μια κάψουλα χώρου και χρόνου, με τα ρυάκια του, τους λόφους του, τις γέφυρές του, τα μονοπάτια του και θα μπορεί έτσι να δει κανείς την Ελεύθερνα από την προϊστορία μέχρι τα βυζαντινά χρόνια, με έμφαση βέβαια στη Νεκρόπολη.

Θεωρώ το θέμα του χρόνου πάρα πολύ σημαντικό και ως αρχαιολόγος και ως σκεπτόμενος άνθρωπος, γιατί κανείς δεν μπορεί να του ξεφύγει. Ο Χρόνος είναι ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του. Αργά ή γρήγορα θα μας καταναλώσει. Ως αρχαιολόγος τον αντιμετωπίζω με μια στωικότητα, με μια φιλοσοφημένη, κατά το δυνατόν, σκέψη, ότι έτσι είναι τα πράγματα. Το μόνο που μπορεί να του αντισταθεί ειναι το Έργο. Τι κάνεις για να μείνει στη μνήμη. Αυτό που μένει στη μνήμη δεν ξεχνιέται, άρα δεν πεθαίνει. Ξέρετε πόσοι παππούδες μάς χωρίζουν από τον Σωκράτη; Ογδόντα και νομίζουμε ότι είναι ένα διάστημα τεράστιο. Δεν είναι. Εάν το σύμπαν δημιουργήθηκε στην αρχή ενός 24ώρου, ο ανθρώπινος πολιτισμός δεν είναι παρά μόνο τα 2 τελευταία λεπτά πριν χτυπήσει μεσάνυχτα.

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η Ελλάδα που πρωτοείδα ήταν βουτηγμένη στη φτώχεια» ή «Γνώρισα/πρόλαβα μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». ή «Οι άνθρωποι στα νησιά δεν γνώριζαν καν τι σημαίνει τουρίστας»

Οι Αθηναίοι / «Τώρα η γλώσσα του Οδυσσέα είναι η γλώσσα μου. Και το Αιγαίο είναι η θάλασσά μου»

Γεννημένος στο Σικάγο, η αληθινή αλλαγή στη ζωή του ήρθε όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στα ελληνικά νησιά και την Αθήνα το 1954. Αποτύπωσε φωτογραφικά «τα χρόνια της ελπίδας σε μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». Σήμερα, εκφράζει την ανησυχία του για τα όμορφα τοπία της και τις γειτονιές, όπως η Πλάκα, που «είναι γεμάτες από καταστήματα με σουβενίρ». Ο φιλέλληνας φωτογράφος Ρόμπερτ Μακέιμπ είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ