Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Επιτυχία σε δημιουργικό επίπεδο είναι όταν κάνεις κάτι που σου αρέσει πολύ και δεν σε διαψεύδει ο διπλανός σου, ότι αυτό που κάνεις δεν είναι τίποτα. Φωτο: Σπύρος Στάβερης / LIFO

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

0

Η πρώτη φορά που μετακινήθηκα από την Αθήνα σε μια απόσταση υπολογίσιμη ήταν στα 18, που πήγα στη Θεσσαλονίκη. Μέχρι τότε δεν είχα φύγει απ' την πόλη, εκτός από εκδρομές. Για κάποιους λόγους επέμενα για χρόνια να μη φύγω εκτός Ελλάδας. Πρωτοταξίδεψα στην Πολωνία γύρω στα 23 μου, τότε που ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν πολεμικού τύπου. Με σόκαρε αυτό το ταξίδι θετικά, με μάρκαρε. Το θυμάμαι πολύ έντονα και πρόσφατα, που πήγα ξανά στην Πολωνία, ήταν ένα είδος γυρισμού, επιστροφής.

• Την πρώτη μου παράσταση την είδα στα 16. Με έβγαλαν έξω η αδελφή μου με τον άντρα της και πήγαμε να δούμε τον Καλό Στρατιώτη Σβέικ με τον Μίμη Φωτόπουλο. Μου άρεσε, αλλά σκεπτόμουν «όχι, αυτό δεν πρέπει να γίνεται έτσι, πρέπει και κάτι άλλο να υπάρχει...».

Το θέατρο έχει έναν τρόπο να γιατρεύει τη μοναξιά. Υπάρχει μια αρχή σε αυτό που τη θεωρώ πολύ κρίσιμη: ο ρόλος είναι ο άλλος, δεν είσαι εσύ, που σημαίνει ότι πραγματοποιείσαι ως ρόλος μόνο μέσα από τους άλλους. Είναι ακριβώς το ανάποδο του «Η Κόλαση είναι οι άλλοι». Eίναι ζημιογόνος τόπος. Δεν σου επιτρέπει να έχεις μία ρεαλιστική σχέση με την πραγματικότητα.

• Με το θέατρο ασχολήθηκα συμπτωματικά. Σχεδιάζαμε με έναν φίλο μου μια παράσταση στο σχολείο βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του Καραγάτση, στο Σέργιος και Βάκχος, να βγουν κάποια χρήματα για να πάμε μια μεγάλη εκδρομή. Από 'κει και πέρα κάτι με ενδιέφερε, χωρίς να ξέρω τι. Υπήρχε μια σχέση με αυτό που ήταν μάλλον αταβιστική.

• Ξεκίνησα να σπουδάζω βιολογία στη Θεσσαλονίκη (μου άρεσαν πάρα πολύ και η βιολογία και η Θεσσαλονίκη) και μετά μου ήταν αδύνατο να αντέξω την επαναφορά στη γενέτειρα. Ο μόνος τρόπος για ν' αντέξω την Αθήνα ήταν να κάνω κάτι άλλο. Έτσι ξεκίνησα τη σχέση μου με τις δραματικές σχολές, ενώ τελείωνα το πανεπιστήμιο. Για ένα διάστημα ήταν παράλληλη διαδρομή, χωρίς να υπονομεύει το ένα το άλλο.Τη βιολογία την τελείωσα και ασχολήθηκα και περαιτέρω.

Μάλιστα ασχολούμαι με ένα κομμάτι της που θα το έλεγα «εφαρμοσμένη βιολογία» σε κάποιους τομείς που έχουν να κάνουν με το θέατρο. Ένα μέρος αφορά την εκπαιδευτική διαδικασία του ηθοποιού. Νομίζω ότι, αν δεν είχα σπουδάσει βιολογία, δεν θα μπορούσα να μιλήσω για θέατρο με τέτοιους όρους, γιατί όσο κι αν θεωρείται ότι ένας ηθοποιός είναι έμπνευση ή ταλέντο, η λειτουργία της υποκριτικής έχει σαφέστατα και μια ψυχοβιολογική βάση.

• Αυτό που λέμε «φιλία» είναι μια ιδεατή συνθήκη, πλατωνική σχεδόν, ανήκει στον χώρο των ιδεών και λιγότερο στον χώρο της πραγματικής εμπειρίας. Δεν έχω κατορθώσει με τους φίλους μου να έχω αυτό που άκουγα ή καταλάβαινα ως ιδανικό του τι σημαίνει «φιλία». Δεν έτυχε. Δεν φταίνε οι φίλοι μου γι' αυτό, φταίω εγώ πιο πολύ. Σε έναν βαθμό φταίει και η πόλη. Πιθανότατα έχει να κάνει με τον ρυθμό της, αλλά δεν θέλω να προβάλλω πάνω στην πόλη δικές μου εμπειρίες που δεν θα τις έλεγα αρνητικές, απλά είναι ανολοκλήρωτες.

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Ο Θεός ανήκει στο βασίλειο του υπέροχου υποκειμενισμού. Έχει να κάνει με τη ζωοποιό και ζωογόνο ψευδαίσθηση που μας κινεί λίγο προς τα όρια, χωρίς αυτή σταματάει η ζωή Φωτο: Σπύρος Στάβερης / LIFO

• Πιστεύω ότι πολλά πράγματα είναι θέμα τύχης. Θα έλεγα ότι αισθάνομαι μάλλον ευεργετημένος από το ισοζύγιο οραμάτων και πραγματώσεων. Έχουν ένα θετικό ισοζύγιο. Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω πράγματα που μου έχουν συμβεί και είμαι μάλλον ευτυχής που συνέβησαν. Το ανάποδο ισοζύγιο είναι μια συσσωρευόμενη πίκρα που πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να τη διαχειριστείς και να μη σε διαλύσει ως άνθρωπο, ως ποιότητα, και για να μπορέσεις μέσα από αυτή την πίκρα να τα καταφέρεις.

• Το θέατρο έχει έναν τρόπο να γιατρεύει τη μοναξιά. Υπάρχει μια αρχή σε αυτό που τη θεωρώ πολύ κρίσιμη: ο ρόλος είναι ο άλλος, δεν είσαι εσύ, που σημαίνει ότι πραγματοποιείσαι ως ρόλος μόνο μέσα από τους άλλους. Είναι ακριβώς το ανάποδο του «Η Κόλαση είναι οι άλλοι». Eίναι ζημιογόνος τόπος. Δεν σου επιτρέπει να έχεις μία ρεαλιστική σχέση με την πραγματικότητα. Το ψευδαισθησιακό είναι απλώς αναγκαιότητα για την ύπαρξη, παρ' όλα αυτά, μπορεί να σε μπερδέψει και μπορεί να κάνεις και ζημιές στους άλλους. Το θέμα είναι πώς να καταφέρεις να συνδιαλλαγείς με αυτού του είδους τον γλιστερό πάγο.

• Επιτυχία σε δημιουργικό επίπεδο είναι όταν κάνεις κάτι που σου αρέσει πολύ και δεν σε διαψεύδει ο διπλανός σου, ότι αυτό που κάνεις δεν είναι τίποτα. Το τίμημά της έρχεται αργότερα: αντανακλαστικά ο άνθρωπος πάει προς τα εκεί που είναι οι πηγές της ηδονής, κανείς δεν κινείται προς τα εκεί που θα συναντήσει κάτι δυσάρεστο. Είναι πάγια βιολογική αρχή. Όταν σου συμβεί μια επιτυχία, τα επόμενά σου βήματα είναι δύσκολο να είναι αθώα, να είναι ξανά κάπως αγνά ή σε λευκό φόντο.

• Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι το να μείνω τελικά μόνος και να μην αποκαλύψω περισσότερα από όσα χρειάζεται ο άλλος.

• Ο Θεός ανήκει στο βασίλειο του υπέροχου υποκειμενισμού. Έχει να κάνει με τη ζωοποιό και ζωογόνο ψευδαίσθηση που μας κινεί λίγο προς τα όρια, χωρίς αυτή σταματάει η ζωή. Ανήκει στη λεγόμενη μοιρασμένη σε συλλογικό επίπεδο προσωπική μυθολογία.

• Οι γκρίζες περίοδοι της ζωής μου είναι οι περίοδοι που δεν είμαι ερωτευμένος. Δεν ξεχωρίζω τον έρωτα από την αγάπη. Κι είναι μόνο υπέροχος και επικίνδυνος.

Έχω μια σχέση αμφίθυμη με την Αθήνα και προσπαθώ, για να επιβιώσω εσωτερικά, να ανακαλύπτω τις γωνιές της που μου αρέσουν: άτυποι χώροι και γωνιές που έχουν ξεφύγει από την ανάπτυξη γύρω από την αγορά και στις στοές που κρύβονται τα ποντίκια. Κάποια κυλικεία, κάποια καφενεία... Μυρίζουν ακόμα ένα κομμάτι ζωής λίγο παρελθούσας. Και παρόλο που είναι επικίνδυνο, το παρελθόν καμιά φορά είναι ένα αντίδοτο υπέρ του παρόντος.

• Μου αρέσει να διαβάζω με πολύ συγκέντρωση σε δημόσιους χώρους, να κάνω ιστιοπλοΐα και ό,τι έχει σχέση με τη θάλασσα, να ταξιδεύω μέσα από τη δουλειά μου γιατί δυσκολεύομαι να ταξιδεύω τουριστικά, είμαι λίγο ενοχικός τύπος. Στο σπίτι μου υπάρχει συνεχώς μια μικρή βαλίτσα που δεν προλαβαίνω να την αδειάσω. Μ' αρέσουν οι εκδρομές, να δουλεύω αργά τη νύχτα, οι ώρες αργά έχουν άλλο περιεχόμενο.

• Δεν ενθουσιάζομαι με την Αθήνα, δεν μ' αρέσει. Με πληγώνει σε τέτοιο βαθμό, που ασχολούμαι ακόμα κι επιστημονικά μαζί της μπας και στρώσει λίγο. Είναι μια πόλη η οποία είναι ανόητη και αυτό που προσφέρει στους κατοίκους της είναι κάτι τυχάρπαστο, ασυνάρτητο και αρκετά τσιγγούνικο. Δεν ξέρω πώς τα έχει καταφέρει αυτή η πόλη ακόμα και τις απόπειρες βελτίωσής της να τις περιθωριοποιεί γραφικά. Είναι μια πόλη που ουσιαστικά και κοινωνικά περιθωριοποιεί τους ποδηλάτες κι αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό μιας έξυπνης πόλης.

• Έχω μια σχέση αμφίθυμη με την Αθήνα και προσπαθώ, για να επιβιώσω εσωτερικά, να ανακαλύπτω τις γωνιές της που μου αρέσουν: άτυποι χώροι και γωνιές που έχουν ξεφύγει από την ανάπτυξη γύρω από την αγορά και στις στοές που κρύβονται τα ποντίκια. Κάποια κυλικεία, κάποια καφενεία... Μυρίζουν ακόμα ένα κομμάτι ζωής λίγο παρελθούσας. Και παρόλο που είναι επικίνδυνο, το παρελθόν καμιά φορά είναι ένα αντίδοτο υπέρ του παρόντος.

• Το έργο μου λέγεται Ακρόπολις και έχει γραφτεί από έναν ρομαντικό κλασικό Πολωνό ζωγράφο-συγγραφέα στις αρχές του αιώνα, αναζητώντας τη δική του αντίστοιχη ακρόπολη στην Πολωνία. Ο συγγραφέας, μη όντας ένας επαγγελματίας συγγραφέας, αλλά ένας ελεύθερος δημιουργός, έχει το χρίσμα και τη χάρη του άτυπου και του αχαλίνωτου. Αυτό είναι που το κάνει ιδιαίτερα πλούσιο. Στις τρεις πράξεις που διαπραγματεύεται τού είναι πάρα πολύ εύκολο να γλιστρήσει από τα μνημεία ενός καθεδρικού που ζωντανεύουν στην πολιορκία της Τροίας ή σε μια άλλη ευρωπαϊκή εμπειρία που είναι η Παλαιά Διαθήκη.

• Η τέχνη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο 100%. Θα ήμουν πολύ χειρότερος, αν δεν την είχα συναντήσει στον δρόμο μου.

Οι Αθηναίοι
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η Ελλάδα που πρωτοείδα ήταν βουτηγμένη στη φτώχεια» ή «Γνώρισα/πρόλαβα μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». ή «Οι άνθρωποι στα νησιά δεν γνώριζαν καν τι σημαίνει τουρίστας»

Οι Αθηναίοι / «Τώρα η γλώσσα του Οδυσσέα είναι η γλώσσα μου. Και το Αιγαίο είναι η θάλασσά μου»

Γεννημένος στο Σικάγο, η αληθινή αλλαγή στη ζωή του ήρθε όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στα ελληνικά νησιά και την Αθήνα το 1954. Αποτύπωσε φωτογραφικά «τα χρόνια της ελπίδας σε μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». Σήμερα, εκφράζει την ανησυχία του για τα όμορφα τοπία της και τις γειτονιές, όπως η Πλάκα, που «είναι γεμάτες από καταστήματα με σουβενίρ». Ο φιλέλληνας φωτογράφος Ρόμπερτ Μακέιμπ είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ