Όταν ο Κώστας Βουτσάς είχε αφηγηθεί τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Δεν έκανα  ποτέ τον σταρ όταν φλέρταρα. Αντιθέτως, δεν ήθελα να γίνει ποτέ αιτία η δουλειά μου για να κάνω σχέσεις. Μου φαινόταν ύποπτο, αν μου την πέφτανε. Εγώ κυνηγούσα, γιατί έτσι μου άρεσε. Φωτο: Παντελής Ζερβός

Όταν ο Κώστας Βουτσάς είχε αφηγηθεί τη ζωή του στη LIFO

0

Ο πατέρας μου ήταν εργοδηγός. Πήγαμε στη Θεσσαλονίκη πριν τον πόλεμο. Δεν νιώθω  Αθηναίος, νιώθω περισσότερο Θεσσαλονικιός. Έμεινα εκεί μέχρι το 1953. Νιώθαμε  κομπλεξικά απέναντι στην Αθήνα και τότε. Λέγαμε ότι είμαστε πολύ καλύτεροι από τους Αθηναίους. Είχαμε το κόμπλεξ της συμπρωτεύουσας. Πουθενά στον κόσμο δεν έχω ακούσει να υπάρχει συμπρωτεύουσα. Στη Θεσσαλονίκη, φυσικά, δεν μπορούσες να πετύχεις. Όταν έφυγα, πήρα μια πέτρα μαύρη και την έριξα πίσω μου. Την αγαπώ, αλλά δεν ήθελα ποτέ να γυρίσω καλλιτεχνικά εκεί πέρα.

• Στην Αθήνα πάντα έμενα στο Κολωνάκι. Δεν το αφήνω με τίποτα. Είναι όλα μέσα στα πόδια σου. Όταν τα σπάσανε, ήμουν μπροστά. Δεν τα έσπασαν τα παιδιά, αλλά προβοκάτορες, άνθρωποι της εξουσίας. Τα παιδιά ήταν πολύ ωραία. Για όσους τα βάζουν με τους μετανάστες επίσης, εγώ είμαι με τους μετανάστες. Γιατί και εμείς είμαστε λαός μεταναστών. Κάποτε, στο γαλλικό λεξικό «greek» σήμαινε κλέφτης και το άλλαξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

• Πολιτικά, δεν έχω ασχοληθεί και ούτε θέλω. Ψηφίζω πάντα ΚΚΕ εξαιτίας του πατέρα μου. Ήταν κομμουνιστής και ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ. Εγώ δεν είμαι. Θέλει κότσια για να είσαι.

• Στην Αθήνα μετακομίζουν τα πόστα. Στην εποχή  μου ήταν η Φωκίωνος Νέγρη. Στο Select και στη Θράκα. Όλοι ήταν εκεί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί και πολλές γυναίκες. Γινότανε χαμός. Πώς είναι τώρα στο Γκάζι; Δεν μπορούσαμε να περάσουμε. Βγαίνω στο Κολωνάκι στο Tops, στο Γκάζι στο Mamaca's, πηγαίνω συχνά στο Villa Mercedes. Μου αρέσει πολύ. Κάθομαι, τρώω, και μετά βλέπω πώς γίνεται το clubbing.

Η καταξίωση ήρθε όταν είχα ζήτηση. Όταν κατάλαβα ότι με θέλανε, πίστεψα ότι άξιζα. Το σταριλίκι  το θεωρούσα ανούσιο. Αν δεν σε αναγνωρίσει  το σινάφι, δεν κάνεις τίποτα. Το κοινό σε καθιερώνει, αλλά το σινάφι σε αναγνωρίζει. Η πρώτη μου ταινία ήταν κομπάρσος στο Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται. Τότε το όνειρο, αν ήσουν συνειδητοποιημένος θεατρίνος, ήταν το θέατρο. Το λίκνο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

• Η καταξίωση ήρθε όταν είχα ζήτηση. Όταν κατάλαβα ότι με θέλανε, πίστεψα ότι άξιζα. Το σταριλίκι  το θεωρούσα ανούσιο. Αν δεν σε αναγνωρίσει  το σινάφι, δεν κάνεις τίποτα. Το κοινό σε καθιερώνει, αλλά το σινάφι σε αναγνωρίζει. Η πρώτη μου ταινία ήταν κομπάρσος στο Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται. Τότε το όνειρο, αν ήσουν συνειδητοποιημένος θεατρίνος, ήταν το θέατρο. Το λίκνο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

• Ήμουνα με τη Σπεράντζα Βρανά μια εποχή. Δεν ήμουν τίποτα τότε. Ένας ηθοποιάκος. Και έχει σημασία αυτό, γιατί η Σπεράντζα με εκτίμησε ως άνδρα. Είχα και άλλους κρυφούς δεσμούς. Δεν θα σου πω. Ήταν και συνηθισμένο τότε. Μέσα στο θέατρο, όμως, δεν μένει τίποτα κρυφό. Είναι απίστευτα κουτσομπόληδες.

• Με τη Μάρθα Καραγιάννη ταιριάξαμε πολύ ως κινηματογραφικό ζευγάρι. Ποτέ δεν είχαμε τίποτα. Γιατί, αν είχαμε κάτι, δεν θα μιλάγαμε σήμερα. Είμαστε πολύ φίλοι τώρα. Αυτό που είχε πει η Μάρθα για μένα ήταν: «Δεν τον είχα βρει ποτέ ελεύθερο». Με ρωτάνε πολλές φορές οι δημοσιογράφοι αν μου αρέσει η γυναίκα και μου φαίνεται περίεργο. Μα δεν είναι φυσικό ένας αρσενικός να κυνηγάει τα θηλυκά; Εξάλλου, δεν ήμουνα ποτέ στημένος, πάντα ήμουνα «κυνηγιάρης».

Όταν ο Κώστας Βουτσάς είχε αφηγηθεί τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Εγώ πια παίρνω μικρούς ρόλους στον κινηματογράφο. Να κάνω τον  πατέρα, κάνα παράξενο γέρο. Το κάνω επίτηδες, για να δικαιολογήσω τα 61 χρόνια καριέρας. Λογικό είναι να κάνω τον παππού. Για να υπάρχω, πρέπει να συμβαδίζω με την εποχή μου.Φωτο: Παντελής Ζερβός

• Δεν έκανα  ποτέ τον σταρ όταν φλέρταρα. Αντιθέτως, δεν ήθελα να γίνει ποτέ αιτία η δουλειά μου για να κάνω σχέσεις. Μου φαινόταν ύποπτο, αν μου την πέφτανε. Εγώ κυνηγούσα, γιατί έτσι μου άρεσε.

• Ο μεγαλύτερος  γυναικάς απ' όλους ήταν ο Αλεξανδράκης. Δεν του γλίτωνε γυναίκα. Ο  Χατζηχρήστος, ο Ρίζος, ο Μπάρκουλης. Το «κορίτσια, ο Μπάρκουλης» βγήκε σε μια παρέλαση στο Καλλιμάρμαρο. Μια κοπέλα το φώναξε και έμεινε. Χάλασε και η παρέλαση, έτρεξαν όλα τα κορίτσια με τις ποδιές στον Μπάρκουλη. Είχαμε πολλές τέτοιες εκδηλώσεις θαυμασμού. Μια φορά, στα Τέμπη, πέσανε πάνω μου και παραλίγο να με πετάξουν από τη γέφυρα.

• Δεν υπήρχαν παπαράτσι τότε. Μόνο μια εφημερίδα, του Κουβελογιάννη, και η «Βραδυνή», που είχε τα κουτσομπολιά. Τα περισσότερα σχόλια ήταν κριτική στις ερμηνείες μας και όχι στη ζωή μας. Κάθομαι και κοιτάω τα κοσμικά και γελάω. Λένε κάτι επώνυμα και τίποτα άλλο. Ούτε ξέρεις ποιοι είναι αυτοί. Τα διαβάζουν, φαίνεται, μόνοι τους και περηφανεύονται. Το να είσαι επώνυμος είναι κάτι.

• Τότε  δεν υπήρχαν τα μέσα. Τώρα βγαίνει το Star και λέει πως η τάδε «ξύνει τον κώλο της». Δεν μπορώ να πω, βέβαια, ότι τα μέσα είναι άδικα και σκληρά, γιατί έτσι εξελίχθηκε η ζωή μας. Ο καθένας θέλει να βγει μια φωτογραφία και να εμφανιστεί κάπου. Ήμασταν πιο λίγοι τότε. Άλλος πολιτισμός τότε, άλλος κόσμος.

• Μου έτυχε μια φορά να παίξω σε μια  μεγάλη ταινία στο εξωτερικό, με την Τζέιν Φόντα. Ήθελαν έναν Έλληνα ηθοποιό να παίξει τον οδηγό. Πήγαν πολλοί ηθοποιοί. Εγώ μόλις είχα κάνει μια ταινία με τον Βέγγο, το Αστροναύτης για δέσιμο. Πάω στη Μεγάλη Βρετανία, χωρίς να ξέρω λέξη αγγλικά. Άρχισα να κουνιέμαι και να κάνω διάφορα. Του άρεσα του σκηνοθέτη και με επέλεξε. Μετά καταλαβαίνω ότι ήταν πρωταγωνιστικός ρόλος και τον έχασα επειδή δεν ήξερα αγγλικά.

Μου έτυχε μια φορά να παίξω σε μια  μεγάλη ταινία στο εξωτερικό, με την Τζέιν Φόντα. Ήθελαν έναν Έλληνα ηθοποιό να παίξει τον οδηγό. Πήγαν πολλοί ηθοποιοί. Εγώ μόλις είχα κάνει μια ταινία με τον Βέγγο, το Αστροναύτης για δέσιμο. Πάω στη Μεγάλη Βρετανία, χωρίς να ξέρω λέξη αγγλικά. Άρχισα να κουνιέμαι και να κάνω διάφορα. Του άρεσα του σκηνοθέτη και με επέλεξε. Μετά καταλαβαίνω ότι ήταν πρωταγωνιστικός ρόλος και τον έχασα επειδή δεν ήξερα αγγλικά.

• Εγώ πια παίρνω μικρούς ρόλους στον κινηματογράφο. Και εκεί και στην τηλεόραση τα θέματα είναι νεανικά. Να κάνω τον  πατέρα, κάνα παράξενο γέρο. Το κάνω επίτηδες, για να δικαιολογήσω τα 61 χρόνια καριέρας. Λογικό είναι να κάνω τον παππού. Για να υπάρχω, πρέπει να συμβαδίζω με την εποχή μου.

• Όπως είπε και ο Βάιντα: «Τα τέρατα της υποκριτικής υπάρχουν στους  κωμικούς». Γιατί αυτοί έχουν το timing. Δεν με ξένισε έτσι να παίξω τον γκάνγκστερ στην ταινία Ο γιος του Τσάρλυ. Βγαίνει κάποιο γέλιο όταν εμφανίζομαι λόγω και του παρελθόντος μου.

• Δεν τρόμαξα με το θέμα του έργου. Βλέπεις αυτό που είναι η ζωή μας: φόνοι, ναρκωτικά, βαποράκια, κλέφτες. Παλιά, ήταν η εποχή τέτοια, που δεν είχε βρομιά. Γι' αυτό ήταν έτσι και οι ταινίες μας. Βγες έξω να κοιτάξεις έναν, θα σου πει «γιατί με κοιτάς στα μάτια, ρε;». Ξέρεις σήμερα ποιοι μένουν στην πολυκατοικία σου; Δεν ξέρεις. Δεν υπήρχε τότε εγκληματικότητα. Γι' αυτό και οι ταινίες ήταν αγνές. Τα παιδιά έβγαιναν έξω στις αλάνες. Τώρα, πρέπει να πας σε ειδικό γυμναστήριο και σε ποδόσφαιρο για πέντε.

• Δεν με κουράζει η αγάπη του κόσμου. Είναι ανιδιοτελής. Δε με αγαπάει γιατί  είμαι υπουργός. Δεν είμαι ο Λαμπράκης. Αν μου κάνουν κάνα σχόλιο για το πάχος μου, κάνω ότι δεν καταλαβαίνω. Δεν πρέπει να τον αγνοείς τον κόσμο, γιατί προσβάλλεται. Θυμώνει. Μια φορά, στην Αμερική, η γυναίκα μου πήγε να ζητήσει αυτόγραφο από τον Άντονι Κουίν, αυτός τής μίλησε άσχημα και εκείνη το πήρε και το έσκισε. Ενώ η Τζίνα Ρόουλαντς το υπέγραψε και είπε εκατό φορές ευχαριστώ. Τι θα πάθεις, ρε μαλάκα; Θα γράψεις «Άντονι Κουίν»! Ο κόσμος μπορεί να ξεχάσει αυτά που του έχεις πει, αλλά δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτά που τον έκανες να αισθανθεί.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 10.9.2009

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ