Ο μάνατζερ των Alt-J είχε πεθερό τον Σταύρο Παράβα

Ο μάνατζερ των Alt-J είχε πεθερό τον Σταύρο Παράβα Facebook Twitter
«Δεν νομίζω ότι το βραβείο Mercury μας άλλαξε ακριβώς, αν και νομίζω ότι είχε θετική επίδραση στην καριέρα μας. Ήμασταν από την αρχή μια προσγειωμένη μπάντα, έτσι δεν νομίζω ότι καβαλήσαμε το καλάμι όταν το κερδίσαμε»
0

Μια εποχή ήταν αρκετά δύσκολο να προφέρει κανείς το όνομα των Alt-J κι αυτό επειδή χρησιμοποιούσαν το Δ, το σύμβολο που βγαίνει αν πατήσεις τα συγκεκριμένα πλήκτρα σε έναν υπολογιστή mac.

Ακολουθούσαν μια ψηφιακή μόδα που ήθελε διάφορα γκρουπ να έχουν ακαταλαβίστικα ονόματα, λες και δεν ήθελαν κανείς να ακούει τη μουσική τους. Σαν να μιμούνταν ετεροχρονισμένα τον Prince που χρησιμοποιούσε ένα διάστημα ένα σύμβολο που δεν μπορούσε να προφερθεί, για να διακόψει τις σχέσεις του με τη Warner. Άσχετο, αλλά το σύμβολο κάπως πρόδιδε τις καλλιτεχνικές καταβολές των Alt-J.


Σχηματίστηκαν το 2007 στο Leeds, όταν ο Gwil Sainsbury (κιθάρα), o Joe Newman (κιθάρα/φωνητικά) και ο Thom Sonny Green (ντραμς) φοιτούσαν στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Leeds, στη Βρετανία. Ο Newman είχε δηλώσει ότι διάλεξε να πάει στην Καλών Τεχνών μόνο και μόνο για να φτιάξει μπάντα.

Στο τμήμα της Αγγλικής Λογοτεχνίας του ίδιου πανεπιστημίου σπούδαζε το τέταρτο μέλος του γκρουπ, ο Gus Unger-Hamilton, που, εκτός από το γεγονός ότι έχει αριστοκρατική καταγωγή, ήταν ο μικρότερος αδερφός του υπεύθυνου ρεπερτορίου της Polydor Records. Είναι ο εκκεντρικός τύπος με το παχύ μουστάκι.

Σήμερα θεωρούνται ένα από τα πιο δημοφιλή κιθαριστικά συγκροτήματα που έχουν βγει από τη Μεγάλη Βρετανία τα τελευταία χρόνια, με αντίστοιχη απήχηση και στην Αμερική. Ξεχώρισαν όταν το ντεμπούτο άλμπουμ τους «An awesome wave» κέρδισε το βραβείο Mercury το 2012.

Ο αδερφός του μπορεί να μην τους έκανε συμβόλαιο στην Polydor (θα ήταν σκάνδαλο), τους έδωσε όμως τις κατάλληλες συμβουλές για το πώς να κάνουν πιο εμπορικό τον ήχο τους και κυρίως ποια άτομα έπρεπε να προσεγγίσουν στη μουσική βιομηχανία όταν άρχισαν να γίνονται σχετικά γνωστοί.

Σήμερα θεωρούνται ένα από τα πιο δημοφιλή κιθαριστικά συγκροτήματα που έχουν βγει από τη Μεγάλη Βρετανία τα τελευταία χρόνια, με αντίστοιχη απήχηση και στην Αμερική.

Ξεχώρισαν όταν το ντεμπούτο άλμπουμ τους «An awesome wave» κέρδισε το βραβείο Mercury το 2012. Έγιναν τρίο το 2014 με την αποχώρηση του Sainsbury από το γκρουπ. Το 2016 προτάθηκαν ξανά για το Mercury με το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους «Relaxer».

 
«Δεν νομίζω ότι το βραβείο Mercury μας άλλαξε ακριβώς, αν και νομίζω ότι είχε θετική επίδραση στην καριέρα μας. Ήμασταν από την αρχή μια προσγειωμένη μπάντα, έτσι δεν νομίζω ότι καβαλήσαμε το καλάμι όταν το κερδίσαμε» δηλώνει σήμερα ο Unger-Hamilton. «Η βράβευση σημαίνει πολλά για εμάς και θα θέλαμε να το έχουμε κερδίσει και τη δεύτερη φορά. Το να μας προτείνουν πάλι ήταν μεγάλη τιμή».

 

Το Hunger Of The Pine από το άλμπουμ This Is All Yours


Παλιότερα, στις περισσότερες συνεντεύξεις τους έδιναν την εντύπωση ότι είχαν πρόβλημα με το πώς τους απεικόνιζαν τα media. Αν και έχουν εμπορική απήχηση, η κριτική δεν φαίνεται να τους αγκαλιάζει. Ίσως, βέβαια, φταίει το γεγονός ότι θέλουν να γίνουν κάτι σαν τους Radiohead, που τους θεωρούν ιδιοφυΐες.


«Δεν νομίζω ότι είμαστε ακριβώς παρεξηγημένοι. Πιστεύω ότι υπάρχει μια παρεξήγηση σχετικά μ' εμάς: μας θεωρούν σνομπ φυτά, τη στιγμή που είμαστε ακριβώς το αντίθετο. Για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ τους σπασίκλες κουλ, απλώς εμείς δεν είμαστε αυτό. Πάντοτε προσπαθούσαμε να πατάμε γερά στο έδαφος και να προσέχουμε ο ένας τον άλλον. Υπάρχουν, επίσης, άνθρωποι γύρω μας που σαν μια καλή οικογένεια μας βοηθούν να αισθανόμαστε κανονικοί, όχι ροκ-σταρ πάνω σε βάθρο που τους έχει χτυπήσει η φήμη στο κεφάλι».


Μου κάνει εντύπωση το πόσο προστατευτικοί ακούγονται ως συγκρότημα, αλλά είναι λογικό, αφού ο ντράμερ τους αντιμετώπισε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας όταν ήταν παιδί, γεγονός που επηρέασε σημαντικά την υγεία του. Διαγνώστηκε με τη νόσο του Alport που χτυπάει τα νεφρά. Έχει χάσει το 80% της ακοής του εξαιτίας της. Αυτό, βέβαια, δεν τον εμπόδισε να φτιάξει το σόλο πρότζεκτ «High Anxiety».

 

Alt-J - 3WW, από το άλμπουμ τους Relaxer


Παρά το ποπ παρελθόν τους, στο εξαιρετικό «Relaxer» ακούγονται πιο χαμηλών τόνων, σαν να έχουν κάνει μια πιο έντονη στροφή στη φολκ, που πάντοτε υπήρχε στον ήχο τους. Σε ορισμένα κομμάτια τους, επίσης, περιγράφουν αρκετά γλαφυρά τη σεξουαλική πράξη.


«Δεν αλλάξαμε συνειδητά τον ήχο μας. Ήταν μια φυσική εξέλιξη. Παρ' όλα αυτά, η προσδοκία των φαν σου να συνεχίσεις να κάνεις την ίδια μουσική για πάντα αποτελεί βάρος. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που τραγουδούσε φολκ τραγούδια ανέκαθεν, αλλά και ο Joe μεγάλωσε με τη μουσική που άκουγε ο πατέρας του, καλλιτέχνες όπως η Joni Mitchell και ο James Taylor».

Για τους στίχους τους και την πολιτική ορθότητα αναφέρει: «Δεν νομίζω ότι θα μας λογοκρίνουν, εκτός κι αν καταλήξουμε σε μια πολιτική κατάσταση σαν αυτή που βλέπουμε στο "Handmaid's Tale". Έχουμε γράψει στίχους που είναι αρκετά φρέσκοι και σοκαριστικοί, αλλά είναι πάντοτε από τη σκοπιά του χαρακτήρα του τραγουδιού, όχι τη δική μας».

Ο μάνατζερ των Alt-J είχε πεθερό τον Σταύρο Παράβα Facebook Twitter
Πιστεύω ότι υπάρχει μια παρεξήγηση σχετικά μ' εμάς: μας θεωρούν σνομπ φυτά, τη στιγμή που είμαστε ακριβώς το αντίθετο. Για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ τους σπασίκλες κουλ, απλώς εμείς δεν είμαστε αυτό.


— Πιστεύεις ότι η μουσική τα επόμενα χρόνια θα γίνει πιο πολιτική;

Ναι, όσο η εποχή αποκτά χαρακτηριστικά διχασμού. Αυτό συνήθως φαίνεται στον πολιτισμό, κάτι ανάλογο συνέβη τη δεκαετία του '70. Αυτήν τη στιγμή αισθάνομαι πολύ θυμωμένος και απογοητευμένος λόγω του Brexit. Δεν άλλαξε τη ζωή μου ακόμη, αλλά μπορώ να προβλέψω ότι τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά στο μέλλον.


— Και όσον αφορά τον «θάνατο του ροκ»;

Δεν αισθάνομαι άνετα να μιλάω σαν να είναι ένα επιβεβαιωμένο γεγονός. Η δημοτικότητα του χιπ-χοπ είναι κάτι καλό, αλλά δεν νομίζω ότι οδηγεί την κιθαριστική μουσική στον θάνατο. Υπάρχει ένας μουσικός που ονομάζεται Ed Sheeran που κάνει επιτυχία τώρα, παίζοντας κιθάρα. Φαντάζομαι ότι θα επηρεάσει την επόμενη γενιά παιδιών που θα ασχοληθούν με την κιθάρα.


— Έχεις να μου διηγηθείς μια αστεία ιστορία για την Ελλάδα;

Έχω έρθει στην Ελλάδα μία φορά, μόνο στην Κρήτη. Δεν ξέρω αν είναι αστείο, αλλά ο πεθερός του μάνατζέρ μας ήταν ένας διάσημος ηθοποιός που λεγόταν Σταύρος Παράβας.

Info:

Οι Alt-J έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του Rockwave Festival, και παίζουν μαζί με τους Arctic Monkeys την Παρασκευή 6 Ιουλίου στη Μαλακάσα.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ακούγεται ο νέος δίσκος των Arctic Monkeys; Τέσσερις μουσικόφιλοι απαντούν

Μουσική / Ακούγεται ο νέος δίσκος των Arctic Monkeys; Τέσσερις μουσικόφιλοι απαντούν

Μάνος Μπούρας, Εύη Χουρσανίδη, Άρης Καζακόπουλος και Τάσος Ζαννής σχολιάζουν την πολυαναμενόμενη δισκογραφική επιστροφή της βρετανικής μπάντας με τίτλο «Tranquility Base Hotel + Casino»
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΛΕΙΤΣΙΚΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

105’ με τον Rack

Μουσική / Rack: «Έχω φάει σφαλιάρες γιατί τις ζήταγα, αλλά η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει»

Γιος του Λεκτικού Επεξεργαστή και με καριέρα που εκτοξεύτηκε νωρίς, ο δημοφιλής ράπερ έχει αλλάξει ρότα. Στα 25 του, πιο ήρεμος από ποτέ, απολαμβάνει μια φήμη που έφτασε μέχρι το Χόλιγουντ.
M. HULOT
Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Μουσική / Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Το ακριτικό διαβαλκανικό φεστιβάλ του Christopher King και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ξεσήκωσε για άλλη μια χρονιά άτομα κάθε ηλικίας και καταγωγής με παραδοσιακή μουσική απρόσμενη και συναρπαστική.
M. HULOT
Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Η Ματούλα Κουστένη διερευνά τη σχέση του ποιητή με τον συνθέτη, την αφετηρία της δημιουργίας του μεγάλου έργου «Άξιον Εστί» και την πορεία του μέχρι την πρώτη ηχογράφηση.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT