Ποιος είναι ο επόμενος ρόλος της Μαρίας Ναυπλιώτου; Facebook Twitter
«Κάθε ρόλος είναι μια ευκαιρία για μένα να κολυμπήσω σε άγνωστα νερά και δεν θέλω να την αφήνω να πηγαίνει χαμένη. Αυτή είναι η ζωή που έχω επιλέξει να κάνω. Θέλω να κοιτάω άφοβα το κοινό και να επιτρέπω στον εαυτό μου να χαίρεται. Για να συμβαίνει αυτό δεν θα πρέπει να φοβάμαι και για να μη φοβάμαι θα πρέπει να έχω κολυμπήσει σε αυτά τα άγνωστα νερά». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

Ποιος είναι ο επόμενος ρόλος της Μαρίας Ναυπλιώτου;

0

Ντίβα παλιάς κοπής στη σύγχρονη εποχή. Αυτός είναι ο χαρακτηρισμός που μου έχει αποτυπωθεί στο μυαλό από την πρώτη φορά που γνώρισα τη Μαρία Ναυπλιώτου μια χειμωνιάτικη συννεφιασμένη μέρα στον Φλοίσβο, όπου είχαμε συναντηθεί για να μας μιλήσει για τη γειτονιά της, το Παλαιό Φάληρο, για ένα παλιότερο θέμα της LiFO.

Η σπάνια ομορφιά της, η τόσο ήρεμη και χαρακτηριστική χροιά της φωνής της και η εκφορά του λόγου της είναι στοιχεία που δεν μπορείς να παραβλέψεις, τόσο όταν μιλάς μαζί της όσο και όταν την παρακολουθείς στο θέατρο.

Βρισκόμαστε ξανά στο Φάληρο που αγαπά και την πετυχαίνω ευδιάθετη, αλλά σε φάση δημιουργικού αναβρασμού. Είναι κομβική περίοδος για εκείνη, καθώς μέσα σε διάστημα έξι μόλις μηνών, από την αρχή του έτους μέχρι το καλοκαίρι, θα έχει ασχοληθεί με Τένεσι Ουίλιαμς, Μπέρκγμαν και Σοφοκλή, τρεις ογκόλιθους, σε τρεις φιλόδοξες παραστάσεις.

Το Τραμ με το Όνομα «Πόθος» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, το «πιο δύσκολο πράγμα που έχει κάνει ως τώρα», ολοκληρώθηκε με επιτυχία πριν από λίγο καιρό στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και ακολουθεί το Μετά την Πρόβα στο Κυκλάδων, σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη.

Όταν προετοιμάζομαι για έναν ρόλο, δεν είναι ότι προβάρω συνέχεια τα λόγια, χρειάζομαι όμως λίγη ησυχία ‒και το κατάλαβα αργότερα στη δουλειά‒, γιατί σε αυτά που δεν λέγονται και σε αυτά που δεν σκέφτεσαι συμβαίνει τελικά ο ρόλος. Ας πούμε, η Μπλανς με διέλυσε.

«Νομίζω ότι έχεις ξεπεράσει τον εαυτό σου» της λέω και γελάει. «Η κούραση έχει χτυπήσει ταβάνι, όμως τα πράγματα που κάναμε και κάνουμε είναι τόσο ενδιαφέροντα, οπότε κάπως ισορροπεί η κατάσταση. Δεν ήταν αυτός ο αρχικός χρονικός προγραμματισμός, δεν γίνεται κάποιος να δουλεύει τόσο πολύ, ειδικά αν έχει δουλέψει γενικά πολύ στη ζωή του. Είμαι κατάκοπη και ευχαριστημένη».

Εκατό χρόνια μετά τη γέννηση του σπουδαίου Σουηδού σκηνοθέτη και ανατόμου της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας, η Μαρία, μιλώντας για τον Μπέργκμαν, κάνει λόγο για ένα σύμπαν που την ελκύει και τη μαγεύει, αλλά το νιώθει πολύ μακρινό ως θεατής και ως καλλιτέχνης:

«Ο κόσμος των Βόρειων ανθρώπων είναι πολύ διαφορετικός από τον δικό μας και από τα πράγματα που μπορούμε να κατανοήσουμε βιωματικά. Θα πρέπει να διανύσεις μια απόσταση για να καταλάβεις τον τρόπο που εκφράζονται και τις διαδρομές που ακολουθούν.

»Πρέπει να σου πω ότι σε όλη τη διάρκεια των προβών, όσο πλησιάζω στο να καταλάβω τη μια μέρα, τόσο μακριά είμαι την επομένη. Ο προτεσταντισμός στις διάφορες εκφάνσεις του, η σχέση τους με τον Θεό που τους πλακώνει και τους καταδυναστεύει, το σκοτάδι... Εμείς ρίχνουμε και κανένα μπινελίκι, τα βάζουμε με τον Θεό και μετά πάλι είμαστε φιλαράκια. Στους Βόρειους δεν υπάρχει τέτοιο θέμα.

»Σε κάποιες περιπτώσεις, ο Θεός επιλέγει ερήμην τους αν θα τους δώσει τη Θεία Χάρη, και όσες προσπάθειες και να κάνουν, αν δεν το έχει επιλέξει Εκείνος, δεν θα τη λάβουν ποτέ. Με άλλα λόγια, γιατί να ζω, δεν υπάρχει λόγος! Μηδενιστικό; Μόνο; Από την άλλη, αναγκαστικά προβαίνουν σε περισσότερες εσωτερικές διεργασίες απ' ό,τι εμείς. Και το κλίμα σαφώς παίζει σημαντικό ρόλο».

Ποιος είναι ο επόμενος ρόλος της Μαρίας Ναυπλιώτου; Facebook Twitter
Με τον Περικλή Μουστάκη που παίζει και σκηνοθετεί το έργο «Μετά την Πρόβα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Φωτο: Νίκος Πανταζάρας

Το Μετά την Πρόβα είναι μια τηλεταινία του 1984, κατέχει ωστόσο σημαντική θέση στη φιλμογραφία του Σουηδού σκηνοθέτη. Κατεξοχήν διαλογικό έργο, αναδεικνύει τις ανασφάλειες των καλλιτεχνών καθώς και την πολυσύνθετη σχέση σκηνοθέτη-ηθοποιού.

«Η αλήθεια είναι ότι ο δικός μου ρόλος μπαίνει σε πιο προσωπικά επίπεδα, είναι πιο επιθετικός και δεν κάθεται να αναλογιστεί τις σχέσεις. Μπαίνει μέσα και λέει "γιατί". Συνεχώς ένα "γιατί"» περιγράφει για τη Ράκελ, που είναι «ένα φάντασμα, μια ανάμνηση, μια καταπληκτική, θεότρελη, χειριστική γυναίκα».

Η Μαρία έχει την αίσθηση ότι για τον Μπέργκμαν ο χώρος της τέχνης είναι μια αφορμή για να πραγματευτεί τα μεγάλα ερωτηματικά, την ύπαρξη, τον θάνατο, τη ζωή, τη χαρά, την ωριμότητα, τη δημιουργία, τη φθορά. Πώς όμως προσεγγίζει αυτά τα θέματα μια γυναίκα, επιτυχημένη ηθοποιός, που, πλέον, διανύοντας την πέμπτη δεκαετία της ζωής της, έχει στις βαλίτσες της καταξίωση, συνεργασίες με όλη την αφρόκρεμα του ελληνικού θεάτρου και διεθνή ανοίγματα;

«Όσο μεγαλώνεις, προκύπτουν καινούργια ζητήματα. Όταν μπαίνεις σε αυτή την πυρηνική δεκαετία της ζωής, το σοκ που δέχεσαι στην αρχή είναι τρομακτικό. Όμως, μετά, κάπως ησυχάζεις, αν το δουλέψεις επαρκώς. Με έναν τρόπο είναι καλύτερα από πριν. Αρχίζεις να ζεις τη ζωή σου καλύτερα στο τώρα. Οι ανασφάλειες δεν φεύγουν ποτέ, όμως γνωρίζεις πώς να τις χειριστείς».

Μια και η συζήτηση έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, εκφράζω στη Μαρία μια ενδεχομένως αφελή απορία αναφορικά με τη διανομή της Ηλέκτρας, της καλοκαιρινής της συνεργασίας με το Εθνικό Θέατρο και τον Θάνο Παπακωνσταντίνου, για την οποία, όπως μου λέει, ανυπομονεί, όπου εκείνη θα υποδυθεί την Κλυταιμνήστρα και η Αλεξία Καλτσίκη την κόρη της. Οι δύο ηθοποιοί, ωστόσο, είναι κοντά ηλικιακά και δεν διαθέτουν τη συνήθη διαφορά μάνας-κόρης.

Η απάντησή της είναι σαφής: «Ε, και; Καταρχάς, στην Επίδαυρο δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, ότι πρέπει να πείσουμε άμα τη εμφανίσει. Νομίζω ότι σημασία έχει τι φέρεις πάνω στη σκηνή σε σχέση με τον ρόλο σου και σε σχέση με τις δυναμικές που μπορούν να αναπτυχθούν μεταξύ δύο ηθοποιών. Το ζήτημα δεν είναι να έχεις 20 χρόνια διαφορά με την ηθοποιό που παίζει την Ηλέκτρα ‒που κι αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε έναν πιο κλειστό χώρο ας πούμε‒ αλλά αυτό που κουβαλάς.

»Όταν ήμασταν στην Πειραματική, μια ομάδα νεότατων ανθρώπων, παίζαμε ρόλους διαφορετικών ηλικιών και πείθαμε όλο τον κόσμο. Δεν ισχύουν αυτά τα στερεότυπα. Αν το πάμε έτσι, την Αντιγόνη πρέπει να την υποδύονται δεκαεξάχρονα κορίτσια – κάτι τέτοιο δεν γίνεται, γιατί αυτοί οι ρόλοι χρειάζονται πείρα, όχι μόνο στην υποκριτική αλλά στη ζωή. Εξάλλου, όπως λέει και ο ίδιος ο Μπέργκμαν, "μόνο οι κριτικοί ξέρουν την αντικειμενική αλήθεια". Οι καλλιτέχνες δεν την ξέρουν και δεν θα έπρεπε να την ξέρουν».

Ποιος είναι ο επόμενος ρόλος της Μαρίας Ναυπλιώτου; Facebook Twitter
«Ο κόσμος των Βόρειων ανθρώπων είναι πολύ διαφορετικός από τον δικό μας και από τα πράγματα που μπορούμε να κατανοήσουμε βιωματικά. Θα πρέπει να διανύσεις μια απόσταση για να καταλάβεις τον τρόπο που εκφράζονται και τις διαδρομές που ακολουθούν». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

Με την Κλυταιμνήστρα, η Μαρία επανέρχεται σε «αντιπαθείς» χαρακτήρες, την κορωνίδα των οποίων κατέχει φυσικά ο ρόλος της στην Ψυχή στο Στόμα του Γιάννη Οικονομίδη, εκεί που επί ένα δεκάλεπτο, αγνώριστη, είχε κλοτσήσει τη γαλήνια μορφή της για χάρη μιας αξέχαστης σκηνής σωματικής και λεκτικής βίας.

«Εγώ την αγαπώ την Κλυταιμνήστρα, είμαι με το μέρος της μέχρι ενός σημείου» θα μου πει. «Εννοείται ότι έχει δημιουργήσει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, αλλά κατανοώ την αίσθηση αυτή, να σε πετάει κάποιος έξω από το παιχνίδι, ενώ έχετε συνεννοηθεί ότι είστε μαζί σε αυτό, σε έναν κόσμο που σε βάζει σε μια συγκεκριμένη θέση, την οποία εσύ δεν θες. Είναι θέμα εξουσίας».

Η Μαρία παραδέχεται πως υπάρχουν στιγμές κατά τη διάρκεια των προβών που δεν είναι πολύ καλή παρέα και αναγκαστικά χρειάζεται να αποτραβηχτεί:

«Όταν προετοιμάζομαι για έναν ρόλο, δεν είναι ότι προβάρω συνέχεια τα λόγια, χρειάζομαι όμως λίγη ησυχία ‒και το κατάλαβα αργότερα στη δουλειά‒, γιατί σε αυτά που δεν λέγονται και σε αυτά που δεν σκέφτεσαι συμβαίνει τελικά ο ρόλος. Ας πούμε, η Μπλανς με διέλυσε.

»Αφού μελετήσω πάρα πολύ καλά, μπαίνω στο στάδιο που ακούω και παρακολουθώ προσεκτικά τους άλλους, περισσότερο και από τον εαυτό μου, και τους επιτρέπω πολύ χώρο, μέχρι να ξαναμπώ στη διαδικασία να παρακολουθώ περισσότερο τον εαυτό μου για να καταλάβω αν αυτό που κάνω το στέλνω στη σωστή κατεύθυνση.

»Παρακολουθώ όχι μόνο τον σκηνοθέτη αλλά και αυτό που διαμείβεται πάνω στη σκηνή, γιατί από εκεί θα μπορέσω να αντιδράσω. Υπάρχουν πράγματα που γίνονται μόνο αν επιτρέψεις να δράσουν οι άλλοι. Τότε αντιδράς ακαριαία και φυσικά, χωρίς η αντίδραση να έχει περάσει από κάποια εγκεφαλική διεργασία.

»Κάθε ρόλος είναι μια ευκαιρία για μένα να κολυμπήσω σε άγνωστα νερά και δεν θέλω να την αφήνω να πηγαίνει χαμένη. Αυτή είναι η ζωή που έχω επιλέξει να κάνω. Δεν είναι θέμα τελειομανίας. Θέλω να κοιτάω άφοβα το κοινό και να επιτρέπω στον εαυτό μου να χαίρεται. Για να συμβαίνει αυτό δεν θα πρέπει να φοβάμαι και για να μη φοβάμαι θα πρέπει να έχω κολυμπήσει σε αυτά τα άγνωστα νερά».

Info

Μετά την Πρόβα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

Σκηνοθεσία: Περικλής Μουστάκης

Με τους Περικλή Μουστάκη, Μαρία Ναυπλιώτου, Πηνελόπη Τσιλίκα

Από τις 18/4, Τετ.-Σάβ. 21:00, Κυρ. 19:00

Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής (Κεφαλληνίας & Κυκλάδων 11, Κυψέλη, 210 8217877)

Ηλέκτρα του Σοφοκλή

Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου

Ερμηνεύουν: Αλεξία Καλτσίκη, Μαρία Ναυπλιώτου, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Χρήστος Λούλης, Ελένη Μολέσκη, Μάριος Παναγιώτου, Νίκος Χατζόπουλος

20-21/7, 21:00

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Ευχαριστούμε το wine bar Villa Grigio 46 (Αγίου Αλεξάνδρου 46, Π. Φάληρο) για τη φιλοξενία.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραμ με το όνομα «Πόθος»: κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα

Θέατρο / Το τραμ με το όνομα «Πόθος»: κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός καταπιάνεται με το αριστούργημα του Τένεσι Γουίλιαμς αλλά η παράσταση δεν προκαλεί στο κοινό τα έντονα συναισθήματα που θα έπρεπε να δημιουργούν οι ήρωες του έργου
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ