Τι έχει στο μυαλό του το αθηναϊκό εστιατόριο; Από την Ελένη Ψυχούλη

Τι έχει στο μυαλό του το αθηναϊκό εστιατόριο; Από την Ελένη Ψυχούλη Facebook Twitter
(Hytra)
0

Έλειψα τρεις μήνες από την Αθήνα και στην επιστροφή με περίμενε ένα καυτό και πλούσιο εστιατορικό ρεπορτάζ, από εκείνα που εγώ τα μετράω σε κιλά-βάζω πέντε την εβδομάδα για να εξυπηρετήσω αφενός τη δική μου περιέργεια, αφετέρου τη δική σας ενημέρωση. Με φρέσκο βλέμμα ένεκα της απουσίας, διέσχισα τα γαστρονομικά νερά αυτού του τελευταίου περίπλου σαν τουρίστας που όλα τα βλέπει από την απόσταση της πρώτης φοράς, σε μια Αθήνα που δεν τσιγκουνεύευται σε ανοίγματα, σημάδι κι αυτό ότι ο-νέος-έλληνας αναλαμβάνει επιτέλους πρωτοβουλία και ρισκάρει, από κει που δεκαετίες κοιμόταν τη γαλήνη του Δημοσίου.

 

Τρώγοντας και συζητώντας, λοιπόν, μυρίστηκα πού το πάει η δημιουργικότητα, υποψιάστηκα ποιά Ελλάδα θα κυριαρχήσει στο μενού την επόμενη σεζόν, γεύτηκα την αλλαγή που συντελείται στις κουζίνες με ελληνική ταυτότητα. Αν έφαγα καλά ή κακά, δεν είναι της παρούσης. Όταν αντιμετωπίζεις τη γεύση από τη σκοπιά της σημειολογίας, οφείλεις να σεβαστείς τον κάθε πειραματισμό, να σκύψεις μέσα στο μυαλό του σεφ και στην κουζινική του κοσμοθεωρία. Αν στέκει, αν έχει έρισμα, κάτι που σήμερα είναι μέτριο, αύριο θα γίνει νοστιμότατο.

 

Τελευταία, πολλοί από τους νέους σεφ της υψηλής δημιουργικότητας έχουν δημιουργήσει παρεάκια. Σχολές και τάσεις. Κι αυτός ο διάλογος, μετά από τόσα χρόνια μοναχικότητας, όπου ο καθένας το πάλευε μόνος στο μυαλό και τον φούρνο του, δεν είναι παρά ένα πολύ ευοίωνο σημάδι.

 

Το πιο δυνατό team είναι αυτό της γιαπωνεζο-ελληνικής τάσης. Την οποία την λες και ελληνο-γιαπωνεζική όπως θα σου εξηγήσω παρακάτω. Ο Χριστόφορος Πέσκιας χρόνια τώρα βρίσκεται πίσω από ό,τι ανανεωτικό συμβαίνει στο χώρο. Διόλου τυχαίο, αφού έχει εκπαιδεύσει το 95% των σεφ που τώρα βρίσκονται μέσα στα πράγματα. Κι ενώ τους έχει τσιτσιρίσει, ως sui generis καλλιτέχνης/μάστορας/γκουρού, οι μαθητές ορκίζονται στο όνομά του-όπως κι εσύ, αν τον γνωρίσεις προσωπικά. Στο νου του Χριστόφορου, κυριαρχεί μια μαμά: ελληνίδα, κυπρία ή γιαπωνέζα, σου λέει, όλες το ίδιο κάνουν. Αυθόρμητα κι από πολύ παλιά, λοιπόν-βλέπε σούσι ντομάτας γύρω στα 10 χρόνια πριν-ο Χριστόφορος δανείστηκε υλικά και γιαπωνέζικες τεχνικές για να φτιάξει το-πιο-ελληνικό-δεν-έχεις, φαγητό του. Ο έλλην κύριος Nobu, έχει ρίξει πρώτος το γιαπωνέζικο μικρόβιο στην αγορά, και η τάση φαίνεται ότι θα κυριαρχήσει με πάθος την επόμενη σεζόν. Στο μενού, σπανακοτυροπιτάκια τυλιγμένα σε ριζόφυλλα, μιρίν αντί για αλάτι, γουακάμε φύκια πάνω σε φρέσκους αχινούς και στρείδια, ελληνόφωνα σασίμια με κολιούς και λαβράκια.

 

Στον αντίποδα του γιαπωνοζοελληνικού, ο Δημήτρης Κατριβέσης του Oozora, έχει περισσότερο τη λογική εκείνου που ήρθε «απ’έξω», μετά από χρόνια θητείας στην Ιαπωνία και την Ισπανία όπου δούλεψε στο El Bulli. Ο Δημήτρης ας, πούμε, θα σκεφτεί πώς να κάνει το μιρίν ελληνικό, με ζύμωση του τραχανά. Όπως και να’χει, η παρέα Κατριβέσης, Αθηναγόρας Κωστάκος, Γρηγόρης Χέλμης και άλλοι δουλεύουν αρμονικά και ομού πατώντας με το ένα πόδι στις ισπανικές και με το άλλο στις γιαπωνέζικες τεχνικές, παραμένοντας ελληνικοί και δημιουργικοί, με μεγάλες φιλοδοξίες για μια σπανακόπιτα.

 

Το να βλέπεις τον Νίκο Καραθάνο (Hytra) να μαγειρεύει κεφτέδες με αλευρένια σάλτσα από τη Μακεδονία στην πιο μαμαδίστικη εκδοχή της, είναι πραγματικά μια απόλαυση. Η προσήλωση, η καθήλωση στο μάτι του κι ένας φόβος μαζί, λες και ανακαλύπτει την πρώτη μέρα της μαγειρικής στον πλανήτη. Ο σεφ που πήγε πιο μακριά απ’όλους στη χώρα αυτό που για συντομία-και με πολλές ενστάσεις-λέμε μοριακή γαστρονομία, μαθητεύει στην τοπική απλότητα της παράδοσης κι αυτό στο μέλλον θα φέρει κάτι εντελώς καινούριο. Όχι, ο Καραθάνος δεν πρόκειται να ξηλώσει τα Michelin και ν’ανοίξει καντίνα με κεφτεδάκια αλλά όταν έχεις φτάσει στα ύπατα και ύψιστα, αφιερώνοντας πολλά χρόνια σκληρής δουλιάς στην κουζίνα που κυνηγά τ’αστέρια, με απόλυτη αυτοπεποίθηση μπορείς να κατέβεις στο κουζινάκι της γιαγιάς, για να δώσεις έναν άλλο αέρα στην προσωπική σου μαγειρική φαντασίωση.

 

Σε μια άλλη κατηγορία, παίζει η τάση τοπικό προϊόν. Ο σεφ κρατά το ρόλο του διευθυντή της ορχήστρας και μέσα από μια δωρική σκηνοθεσία αφήνει την πρώτη ύλη του να αποσπάσει το χειροκρότημα. Στο μενού αναγράφεται ο τόπος προέλευσης του κάθε προϊόντος και το όνομα του παραγωγού. Η συνταγή απλά το αναδεικνύει μέσα από το μίνιμουμ φτιασίδωμα. Αυτό κάνει ο Περικλής Κοσκινάς στο Αλάτσι, ο Γιάννης Στανίτσας Στο Ετησίες και Θάλασσες-αν και πολύ πιο δουλεμένα. Και στα υπόλοιπα δημιουργικά μενού θα δεις, ίσως πιο δειλή, την ίδια τάση. Όμως, τη στιγμή που η ελληνική τοπική παραγωγή έχει γιγαντωθεί σε δυσθεώρητη ποσότητα, και σκίζει στο εξωτερικό, στα μενού των μαγαζιών φιγουράρουν πάντα οι δυό-τρεις ίδιοι παραγωγοί. Φιλικές σχέσεις ή σωστή διανομή που δεν εγγυώνται οι υπόλοιποι;

 

Στο πιο υψηλό της επίπεδο, η ελληνικότητα «το ψάχνει», είτε μέσα από τα λουκάνικα Τζουμαγιάς είτε μέσα από spring rolls τραχανά, είτε μέσα από αρνάκια ψημένα σε sous vide, ζητώντας κι ένα χεράκι από την παγκόσμια αλληλεγγύη της γεύσης. Η εξωστρέφεια δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν.

 

 

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Agora symi

Γεύση / Agora: Η πιο γραφική ανηφόρα της Σύμης οδηγεί σε μια κουζίνα με χαρακτήρα

Σε ένα μικρό μπαλκόνι με θέα τα παστέλ αρχοντικά της Σύμης, ο Χρήστος Σιδηρόπουλος σερβίρει μια ελληνική κουζίνα που συνομιλεί με το παρελθόν χωρίς να το αντιγράφει – μιλάει χαμηλόφωνα, αλλά ακούγεται καθαρά.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Οι ανθοί της cucina povera

Γεύση / Κολοκυθανθοί: Τα λουλούδια της φτωχής αλλά σοφής κουζίνας

Τα άνθη που είτε βουτιούνται στο κουρκούτι είτε γίνονται τροφαντός ντολμάς κρύβουν φθαρτή ομορφιά και μεγάλη γευστική παράδοση — πολύ πριν ο οδηγός Michelin αναδείξει τάσεις σαν το zero waste και το «από το χωράφι στο τραπέζι».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Το κρασί με απλά λόγια / Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Πώς επηρεάζει η αστρονομία τις καλλιεργητικές πρακτικές στο αμπέλι; Η Υρώ Κολιακουδάκη και ο Παναγιώτης Ορφανίδης σε μια συζήτηση με τον Θοδωρή Κοντογιάννη για τη σχέση του ανθρώπου με τη γη, την τεχνολογία και το κρασί, έξω από τα συνηθισμένα.
ΥΡΩ ΚΟΛΙΑΚΟΥΔΑΚΗ
Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Σαρδέλες Καλλονής, Φούσκες, Σκίζα. Αυτή είναι η γεύση του Αιγαίου

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM