Η Ρίτα Σακελλαρίου ήταν η πρώτη καλλιτέχνιδα που γνώρισα στη ζωή μου σε ηλικία 6 ετών! Πως είχε γίνει αυτό; Το 1980 οι γονείς μου είχαν ανοίξει ένα μαγαζί, κουβερτάδικο, το οποίο, αν και επέζησε για λίγο καιρό μόνο, τα πήγε αρκετά καλά. Θυμάμαι ότι μέσα σε δύο μήνες άνθρωποι από την Κηφισιά και τα βόρεια προάστια κατέφταναν στην Αμφιάλη προκειμένου να αγοράσουν κουβερτάκια και μεγάλες κουβέρτες, ομολογουμένως καλής ποιότητας. Θυμάμαι σαν όνειρο τώρα το σπίτι μας να είναι γεμάτο κουβέρτες τακτοποιημένες, παντού κουβέρτες, που έφευγαν προς πώληση και που αναπληρώνονταν μάνι - μάνι. Από τότε οι κουβέρτες για μένα έγιναν κάτι σαν τα τάπερ με τις περιβόητες κατ' οίκον επιδείξεις τους, σύμβολα δηλαδή του νεοελληνικού καταναλωτισμού των 80s.
Πελάτισσα στην μίνι επιχείρηση - ας την ονομάσω έτσι - των γονιών μου υπήρξε η λαϊκή τραγουδίστρια Ρίτα Σακελλαρίου, η οποία επίσης ήταν Κερατσινιώτισσα και το σπίτι της από το πατρικό μου απείχε τρία τετράγωνα. Η Σακελλαρίου μπαινόβγαινε στο σπίτι μας, όπου η μάνα μου κάθε φορά της ξεδίπλωνε κουβέρτες για να δει τα καινούργια σχέδια (κάτι λιοντάρια είχαν απάνω) και όποιες της "έκαναν" να τις αγοράσει. Αυτό που θυμάμαι καλά είναι εμένα να παίρνω φόρα και να τυλίγομαι με τις κουβέρτες συνέχεια και ως εκ τούτου να χαλάω τη δουλειά, η μάνα μου να γίνεται έξαλλη και η Σακελλαρίου αντιθέτως να γελάει και να διασκεδάζει μαζί μου.
Είναι φοβερή η πορεία της Ρίτας Σακελλαρίου, αντικατοπτρίζει σχεδόν ολόκληρη την ψευδαίσθηση της νεοελληνικής ευμάρειας στα 80s και το πιο γελοίο κατάντημα της χώρας στα 90s.
Την ακούγαμε πολύ τότε στο σπίτι, τραγούδια του Τσιτσάνη, του Στέλιου Χρυσίνη, του Γιάννη Παπαϊωάννου, του Πάνου Γαβαλά, εν ολίγοις προτού το γυρίσει στην...καρβελιάδα ή κάτσει με τον παίδαρο και δεν πάει Μέγαρο. Μια φορά την είχα δει σε κάποια ελληνική ταινία, στρουμπουλή με κοτσίδες, μια εικόνα που δεν είχε καμία σχέση με την κατάξανθη λουσάτη κυρία των πρώιμων παιδικών μου χρόνων. Τρόμαξα να την αναγνωρίσω!
Το ''Ιστορία μου - αμαρτία μου'' που η Σακελλαρίου τραγούδησε σε πρώτη εκτέλεση,σε μουσική Γιώργου Μανίσαλη και στίχους Κώστα Ψυχογιού, ήταν ένα καταπληκτικό λαϊκό τραγούδι. Αν δεν απατώμαι, έδωσε και τον τίτλο στο τρίτο προσωπικό άλμπουμ της τραγουδίστριας στα 1973 και εκτίναξε στα ύψη την καριέρα της. Το τραγούδι παίζεται ακόμη και σήμερα σε μουσικές σκηνές διασκευασμένο μέχρι και από rock συγκροτήματα, σαν τα Σύννεφα με Παντελόνια που το δισκογράφησαν κιόλας!
Την επόμενη δεκαετία η Ρίτα Σακελλαρίου θα μετακόμιζε από την Αμφιάλη στο Καστρί και θα γινόταν η αγαπημένη τραγουδίστρια του τότε πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου. Μα κι αυτός! Πρώην τροτσκιστής και επαναστάτης, θα περίμενε κανείς να ακούει Μαρία Δημητριάδη, όχι Ρίτα Σακελλαρίου. Λίγο όμως η εξουσία, λίγο η κούραση από τους αντιδικτατορικούς θούριους, είδε κι απόειδε ο Πρόεδρος και το 'ριξε στις ζεϊμπεκιές. Τον ακολούθησε ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος με το σπάσιμο των πιάτων και τα λουλουδοπάνερα, ύστερα ήρθε το κωστοπουλικό life - style και για να μη μακρηγορώ, διότι δεν είναι αυτό το θέμα μου, μας πήδηξαν όλοι τους ασάλιωτα με το συμπάθειο.
Είναι φοβερή η πορεία της Ρίτας Σακελλαρίου, αντικατοπτρίζει σχεδόν ολόκληρη την ψευδαίσθηση της νεοελληνικής ευμάρειας στα 80s και το πιο γελοίο κατάντημα της χώρας στα 90s. Τραγούδια σαν το "Είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα" και "Δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο", σουξέ του ταλαντούχου Νίκου Καρβέλα, σώζονται για το χιούμορ τους και για τίποτα άλλο - ούτε καν για τη φωνή της Σακελλαρίου που βρισκόταν ακόμη σε καλά επίπεδα, αν και είχε χάσει αυτή τη γοητευτική "θαμπάδα" της από το ξεκίνημα της στα 1970. Είχα διαβάσει κάποτε και μία συνέντευξη του στιχουργού Γιώργου Παυριανού, ο οποίος έλεγε πως αμέσως μετά τον ''Παίδαρο'' πήγε κάτι στίχους του στη Σακελλαρίου που μιλούσαν για...τσολιάδες. Τους είδε η Ρίτα και γυρίζει και του κάνει: «Δε μου λες, όλες τις μαλακίες εγώ θα τις λέω;»
Ανάμεσα σε όλες αυτές τις "μαλακίες", διότι η Σακελλαρίου δεν ήταν καθόλου αφελής ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνιδα, είχε την τύχη να ερμηνεύσει και το ωραιότερο, μακράν, λαϊκό τραγούδι του Καρβέλα, το "Σώσε με". Αξεπέραστο! Ποιος λαϊκός τραγουδιστής δε θα 'θελε ένα τέτοιο τραγούδι σε πρώτη εκτέλεση στις αποσκευές του; Εξαιρετική και η επιλογή της Μελίνας Κανά να το επανεκτελέσει στο δίσκο της με τίτλο "Juke box" πριν από αρκετά χρόνια.
Υπάρχει μία ξεκαρδιστική ιστορία των τελευταίων χρόνων της ζωής της Ρίτας Σακελλαρίου: Λέγεται πως η Εμμανουέλα Παυλίδου, η πιστή γραμματέας και φίλη της Μελίνας Μερκούρη, μετά το θάνατο της, εργάστηκε σε υψηλή θέση στη δισκογραφική εταιρεία που ανήκε η Ρίτα Σακελλαρίου. Ένα βράδυ, λοιπόν, θα πήγαινε στο μαγαζί με όλο το επιτελείο της δισκογραφικής να την ακούσουν live. Πιάνουν από πριν τη Ρίτα, της λένε ''Απόψε θα έρθει η Εμμανουέλα Παυλίδου και ξέρεις τι εστί, Μελίνα, Ντασέν, Ελύτης, Χατζιδάκις, θα είσαι κοσμιότατη''. ''Θα είμαι τύπος και υπογραμμός'' απαντάει η Ρίτα. Πραγματικά, πρώτο τραπέζι πίστα η παρέα, αλλά μόλις η Ρίτα αρχίζει να τραγουδάει, η Παυλίδου από σεβασμό και φυσική ευγένεια σταματάει να τρώει και να πίνει και προσηλώνεται. Πρώτο τραγούδι, δεύτερο, τρίτο τραγούδι, η Ρίτα διακόπτει το πρόγραμμα και για να δείξει ιδιαίτερη σημασία στην επίτιμη καλεσμένη, της λέει: ''Τι είναι, μάνα μου, γιατί δεν τρως τη μπριζόλα σου; Δεν στην ψήσανε καλά, γαμώ το Χριστό τους;''
Η Ρίτα Σακελλαρίου έφυγε από καρκίνο στις 6 Αυγούστου του 1999, πριν από 17 χρόνια και 2 μέρες ακριβώς. Ετών 64. Κι είχα τόσα να κάνω... ήταν τα τελευταία της λόγια.
