ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για κάποιον λόγο νιωσα την ανάγκη να γράψω την παρακάτω εξομολόγηση, κυρίως απλά για να τα πω κάπου, δεν νομίζω να υπάρχει κάποια συμβουλή που θα μπορούσε να μου γράψει κάποιος/α και να με βοηθήσει επειδή δεν θέλω βοήθεια (δεν είμαι κολλημένος με αυτό το άτομο) απλά να μοιραστώ αυτή την ιστορία. Όταν πήγαινα στο λύκειο και συγκεκριμένα στην δευτέρα λυκείου (αυτό το 2012) μιλούσα με μία κοπέλα στην ίδια ηλικία με μένα. Διαδικτυακά γνωριστήκαμε μέσω φβ και δεν συναντηθήκαμε ποτέ (έμενε σε άλλη πόλη πολύ μακριά από εμένα) όμως για σχεδόν όλη την σχολική χρονιά είχαμε επικοινωνία και αρκετές ώρες την ημέρα (σίγουρα πάνω από 8 ώρες, όταν είχα και κάποιο κενό στο σχολείο της έστελνα μηνύματα). Εκείνη την περίοδο στη ζωή μου δεν είχα κανέναν φίλο (ούτε καν παρέα) και ουσιαστικά ήταν ο μόνος άνθρωπος που μιλούσα (αν εξαιρέσουμε τους γονείς μου). Δεν ξέρω αν αυτό έπαιξε ρόλο στο να ωραιοποιήσω κάπως το όλο μεταξύ μας, πάντως την λάτρευα, πραγματικά την λάτρευα και έκανα όνειρα (τα οποία κάποια στιγμή αναβλήθηκαν επ' αορίστον) για εμάς τους δύο. Κάπου προς το καλοκαίρι μου είπε πως ένας συμμαθητής της στο λύκειο της τα ζήτησε και ήθελε να βγει μαζί του επειδή το όλο μεταξύ μας ήταν καθαρά διαδικτυακό και αν βρισκόμασταν κάποτε από κοντά θα ήταν μετά από καιρό και αυτό για λίγο, ενώ εκείνος έμενε στη γειτονιά της και θα μπορούσαν να έβγαιναν καθημερινά. Είχα πληγωθεί πάρα πολύ από αυτό και αντέδρασα αρκετά έντονα. Και νευρίασα και στεναχωρέθηκα μαζί. Μία μέρα μετά από χρόνια βρήκα το παλιό προφίλ που είχα τότε στο φβ και απ' όπου μιλούσα μαζί της και διάβασα τα τελευταία μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει και πραγματικά απόρησα με την συμπεριφορά μου, πως εγώ που την αγαπούσα τόσο είχα πει τέτοια πράματα, της είχα στείλει καμιά 30αρια μηνύματα, τα μισά ήταν μεταξύ βρισιές και νεύρα και τα άλλα μισά ήταν τύπου παρακάλια και τύψεις (για τα πρώτα μισά). Εκείνη είχε πει απλά αυτό που ήθελε και δεν νοιάστηκε και πολύ για το το τι σήμαινε για μένα και αυτό ήταν μεγάλο μάθημα για τις σχέσεις και τους ανθρώπους γενικά. Μετά το μπλοκ της, είχα μπει στη διαδικασία stalker να φτιάξω άλλα προφίλς με τυχαία ονόματα απλά για να της στείλω μηνύματα αλλά δεν πήγε και τόσο καλά αυτό. Πριν μερικά χρόνια της έστειλα μήνυμα να δω τι κάνει και της έγραψα και ένα κατεβατό (για να της θυμίσω ποιος είμαι) και ούτε καν με θυμήθηκε, ενώ για εμένα για μία ολόκληρη σχολική χρονιά ήταν όλος μου ο κόσμος. Στο τέλος αποδέχτηκα την ιδέα ότι ήταν απλά μία εφηβική αγάπη από αυτές που είναι σαν τα ροζ σύννεφα που καμιά φορά βλέπεις στον ουρανό, σε κάνουν να νιώθεις όμορφα και τα χαζεύεις για αρκετή ώρα όμως αργά ή γρήγορα ή μετατρέπονται σε γκρίζα, μουντά σύννεφα ή απλά διαλύονται. Περαστικά ροζ σύννεφα, περαστικές εφηβικές αγάπες, είναι όμορφο να το ζεις αρκεί να μην σε καταβάλλει ψυχολογικά όταν τελειώσει. Πιστεύω ότι όλοι/όλες κάποια στιγμή ωραιοποιήσαμε έναν άνθρωπο, με την ίδια ένταση, πάθος και ενθουσιασμό όπως στην ταινία Paper Towns (του 2015, βασισμένη στο βιβλίο του John Green) , και τελικά αποδείχτηκε "μια ακόμα" και όχι "η μία" που καλώς ή κακώς, μόνο αν ωριμάσεις συναισθηματικά (το οποίο συμβαίνει είτε μεγαλώνοντας είτε νιώθοντας διάφορα αρνητικά συναισθήματα για κάποιον άνθρωπο) μπορείς να το καταλάβεις και να απομυθοποιηθεί το πρόσωπό του/της σε εσένα. Για όσο κρατάει όμως είναι ανυπέρβλητο αυτό το συναίσθημα. Ξέρω άτομα που όσες σχέσεις και αν έκαναν στην ζωή τους, πάντα θυμούνται την πρώτη τους μεγάλη αγάπη και αναπόφευκτα συγκρίνουν το τώρα με το χθες, κάτι το οποίο είναι λάθος επειδή έτσι δεν προχωρούν μπροστά στη ζωή τους όμως μπορώ να καταλάβω τον λόγο.