Συμφωνώ. Πολλές φορές βλέπουμε το ζήτημα των σχέσεων πολύ ιδεαλιστικά, κυρίως όταν είμαστε έφηβοι και ιδίως εμείς οι άνδρες.
Και με τις γυναίκες ισχύουν τα ίδια, κάπου όμως πιστεύω ότι εκείνες είναι πιο ξεκάθαρες και "πρακτικές" ας πούμε, σε τέτοιου είδους ζητήματα. Τις βοηθάει σε αυτό το ότι τα αναλύουν με πιο αργούς ρυθμούς από εμάς και έτσι μπορούν συναισθηματικά να συγκρατούνται.
Είδες και η συγκεκριμένη · ήθελε για αρκετό καιρό κάποιον να επικοινωνεί, όταν όμως ήρθε η ώρα δε δίστασε να βάλει στο μάτι έναν από τη γειτονιά της. Ενώ εσύ που είχες κολλήσει μαζί της άργησες να το αποδεχτείς και αντέδρασες αυθόρμητα. Για εσένα τότε, είχε γίνει όλος σου ο κόσμος.
Όσο για το να θυμόμαστε την πρώτη μεγάλη αγάπη όπως γράφεις, αυτό είναι αναπόφευκτο. Είναι δυνατό ποτέ να μη θυμάται κανείς τον πρώτο του έρωτα ; Εδώ, κάθε έρωτας μας σημαδεύει · φαντάσου ο πρώτος ! Ούτε και εσύ θα τον ξεχάσεις.
Έχουν όμως το καλό αυτοί οι έρωτες στο ότι ξεφτίζουν με την πάροδο του χρόνου, μέχρι να καταντήσουν μία μακρινή και ξεθωριασμένη ανάμνηση. Επειδή ακριβώς δεν είχαν προχωρήσει πέρα από τη φαντασία μας... υπήρξαν έντονοι, αλλά όχι βαθιοί.
Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων, που όμως τότε οφείλεται στη δική τους συναισθηματική ανωριμότητα.