Το τελευταίο «αντίο» στον Αλέκο Φλαμπουράρη είπαν συγγενείς, φίλοι και πολιτικά πρόσωπα από τον χώρο της Αριστεράς το μεσημέρι της Πέμπτης, με τον Αλέξη Τσίπρα να εκφωνεί επικήδειο λόγο, συγκινημένος.
«Μία από τις βασικές διαφωνίες που είχαμε πάντα με τον Αλέκο ήταν ότι ήθελε πάντα να πηγαίνουμε σε πολυσύχναστα μέρη. Του άρεσε ο κόσμος. Εμείς θέλαμε να πηγαίνουμε σε ήρεμα μέρη· εκείνος ήθελε πολυσύχναστα μέρη ακόμη και κλαμπ με δυνατή μουσική, αρκεί να είχε νέους ανθρώπους. Τους αγαπούσε τους νέους, τον νέο κόσμο γενικά», είπε ο πρώην πρωθυπουργός.
«Αλέκο, σήμερα έχει πολύ κόσμο. Είμαστε όλοι εδώ και όσοι σε αγαπήσαμε και όσοι σε πληγώσαμε και όσοι σε ζήσαμε και όσοι απλώς σε γνωρίσαμε. Αι γενεαί πάσαι της Αριστεράς - και όχι μόνο. Είναι για όλους μας μια μέρα ανείπωτου πένθους, για όσους σε ήξεραν καλά και για όσους σε έβλεπαν λίγο, γιατί σε όλους χάριζες απλόχερα τη θετική σου διάθεση, καλή καρδιά και αισιοδοξία», πρόσθεσε ο Αλέξης Τσίπρας.
Ολοκληρώνοντας τον επικήδειο λόγο του, ο Αλέξης Τσίπρας είπε με τρεμάμενη φωνή «καλό σου ταξίδι Αλέκο, καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας παππού Αλέκο».
Ο επικήδειος του Αλέξη Τσίπρα στην κηδεία του Αλέκου Φλαμπουράρη
«Για όσους πάλεψαν, ηττήθηκαν και νίκησαν μαζί σου. Με το όνειρο μιας ζωής ελευθερίας, ισότητας, και δικαιοσύνης. Για την πατρίδα μας. Για όλες τις πατρίδες. Για τους ταπεινούς και καταφρονεμένους της Ελλάδας και του κόσμου.
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα -όχι τυχαία- εδώ, στο χώρο της θυσίας για την ελευθερία, για να σε αποχαιρετήσουμε. Έτσι δεν συνηθίζεται να λέμε; Να αποχαιρετήσουμε!
Να με συγχωρήσετε όμως, αλλά εγώ, όπως φαντάζομαι και πολλοί από σας και από όσους γνώρισαν και αγάπησαν τον Αλέκο, ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε να τον αποχαιρετήσουμε.
Θα τον ξεπροβοδίσουμε βέβαια με ανείπωτη θλίψη. Και με μοναδική παρηγοριά ότι έφυγε όρθιος και πλήρης εμπειριών. Αλλά δεν πρόκειται να τον αποχαιρετίσουμε. Γιατί όλα τα μεγάλα και τα σημαντικά που μας έδωσε θα μας συντροφεύουν πάντα.
Δε θα αποχαιρετήσουμε το χαμόγελο που έκανε τα δύσκολα πιο εύκολα, το λόγο της αποφασιστικότητας και της μετριοπάθειας που στήριζε το ηθικό μας στις άνισες μάχες, τη συντροφικότητα που απάλυνε το θυμό και έδινε χώρο στη λογική και τη συνεννόηση.
Δε θα αποχαιρετίσουμε τον άνθρωπο που ήξερε να ονειρεύεται χωρίς να κομπάζει, να συζητάει – ακόμη και να τσακώνεται- χωρίς να φωνάζει, να ονειρεύεται χωρίς να αφήνει στο όνειρο να επιβληθεί στη λογική.
Δε θα αποχαιρετίσουμε το θάρρος της γνώμης και τη γνώμη του θάρρους, που πάντα στα δύσκολα, αλλά και στα πιο δύσκολα, πρόσθετε κάτι πολύτιμο στη δική μου και τη δική μας γνώμη, στο δικό μου και το δικό μας θάρρος: Την κατανόηση, την ενσυναίσθηση, και πάντα το αναπαλλοτρίωτο θεμέλιο της Αριστεράς, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη.
Δε θα αποχαιρετήσουμε,
Τον έφηβο, που έδωσε το παρών στης γραμμές της μαθητικής εξέγερσης και της Νεολαίας Λαμπράκη.
Τον ανυπάκουο φοιτητή στο Γκρατζ της Αυστρίας, που οργανώθηκε στις γραμμές του παράνομου ΚΚΕ.
Τον καθοδηγητή της φοιτητικής αντίστασης στο Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης, όπου συνέχισε τις σπουδές του.
Τον άνθρωπο που συνειδητά έφτανε εκείνα τα χρόνια τη ζωή του στα όρια, ακριβώς γιατί είχε έναν βαθύ έρωτα για τη ζωή.
Τον Στάθη, όπως ήταν το ψευδώνυμο της παρανομίας, που ήρθε στην Αθήνα για να οργανώσει τις τριάδες στις εξωπανεπιστημιακές σχολές.
Τον κομμουνιστή της ανανέωσης, αργότερα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ εσωτερικού.
Τον άνθρωπο με τον ανοιχτό ορίζοντα σκέψης, που έβαλε στα φεστιβαλ της αριστεράς την LGBT κοινότητα, όταν δεν ήταν μόδα αλλά ταμπού και αδιανόητο.
Τον αριστερό του ριζοσπαστισμού αλλά και του πολιτισμού.
Τον μαχητή της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και των ατομικών δικαιωμάτων, από τις γραμμές αργότερα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Τον ορθολογικό οραματιστή, αυτόν που αναλάμβανε πάντα τις πιο δύσκολες αποστολές γιατί είχε τον τρόπο να βρίσκει τις λύσεις, ιδιαίτερα στα χρόνια της διακυβέρνησης.
Δεν τον αποχαιρετούμε λοιπόν, γιατί ό Αλέκος δεν θα μείνει μαζί μας μόνο ως η ανάμνηση ενός φίλου που χάσαμε. Θα μένει ως στοιχείο και καταγραφή στο προσωπικό και πολιτικό μας DNA. Ως απουσία με ισχυρή παρουσία. Που επιδρά και καθορίζει σχέσεις, αντιδράσεις, αντιστάσεις, με τους όρους εκείνους που η δική του στάση, η δική του επιμονή, το δικό του ήθος, η δική του πράξη, έκανε δικούς μας όρους. Κάποτε και χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Γιατί ήταν η φωνή της σύνεσης και της λογικής πάντα, αλλά ιδιαίτερα όταν επιχειρούσαμε τη μεγάλη έφοδο στον ουρανό.
Ήταν εκεί σε κάθε μας βήμα. Σε κάθε μας απόφαση. Σε κάθε μας πρωτοβουλία. Όχι ως μνημείο του εαυτού του και των δεκαετιών παρουσίας στις γραμμές της Αριστεράς, αλλά ως νεανική, ανήσυχη πάντα, παρουσία και δράση.
Από τα Φεστιβάλ του Ρήγα και της Νεολαίας του ΣΥΝ, μέχρι τα πολύπλοκα της διακυβέρνησης, τίποτε δεν καταφέραμε χωρίς τη δική του συμμετοχή, τη δική του πρόθυμη προσφορά, τη δική του εντέλει παρακίνηση και αισιοδοξία.
Από τη διαχείριση της κρίσης τις μέρες του δημοψηφίσματος, ώστε να μη μείνουν χωρίς νερό τα νησιά και χωρίς καύσιμα τα πρατήρια, μέχρι την επιτυχή επίλυση της χρεοκοπίας του Μαρινόπουλου που θα άφηνε στο δρόμο 15.000 εργαζόμενους.
Και από τη δημιουργία της ηλεκτρονικής πλατφόρμας για την επίλυση των μικρών προβλημάτων της καθημερινότητας των πολιτών, μέχρι την υπέρβαση των εμποδίων για την ολοκλήρωση του γηπέδου της ΑΕΚ.
Όλα ήταν δικά σου επιτεύγματα.
Άλλα δεν ήταν μόνο αυτά. Ήταν και τα μεγάλα και τα μικρά, και τα στρατηγικά και τα καθημερινά.
Να ρωτήσουμε τον Αλέκο.
Να το συζητήσουμε με τον Αλέκο.
Να το αναθέσουμε στον Αλέκο.
Αυτές οι απλές φράσεις καθρεφτίζουν την αριστερή σου τεχνογνωσία: Πώς ένας σκοπός, ο σκοπός μας, μπορεί βήμα-βήμα, με σκληρή δουλειά και σκέψη, να γίνει πραγματικότητα.
Αλέκο, σε ευχαριστώ για όσα μας έδωσες. Ως σύντροφος, ως φίλος, ως παππούς των παιδιών μας. Δεν σε αποχαιρετώ, αλλά σου υπόσχομαι ότι, όπως εσύ, δεν θα παραδώσουμε ούτε την ψυχή ούτε τα όνειρά μας, στη γοητεία της όποιας εξουσίας.
Και ότι δε θα σταματήσουμε εδώ, αλλά θα συνεχίσουμε με την ίδια αισιοδοξία και την ίδια βεβαιότητα της επιτυχίας που είχες πάντοτε εσύ, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Καλό σου ταξίδι».
