Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Υμηττό, που ήταν μια περιοχή πολύ αλλιώτικη από αυτό που είναι σήμερα. Μέναμε σε μια μονοκατοικία με αυλή και πηγάδι. Είχε μια μεγάλη συκιά κι εγώ από τότε είχα πολλά γατιά, μέσα και έξω από το σπίτι, και με μάλωναν οι γονείς μου γιατί το παραξήλωνα. Εξακολουθώ να έχω την ίδια σχέση με τα ζώα και αυτή είναι η ωραιότερη και η πιο γλυκιά μου «αρρώστια», μια σχέση αδιαπραγμάτευτη.
• Ήμασταν μια τετραμελής οικογένεια, παραδοσιακή, αγαπημένοι μεταξύ μας. Ο πατέρας μου ήταν αυτοκινητιστής, στη συνέχεια έγινε ασφαλιστής, η μητέρα μου νοικοκυρά, όπως συνήθιζαν οι γυναίκες της εποχής της. Ο πατέρας μου ήταν ο αρχηγός, δυναμικός, αυστηρός, αυτός που είχε την ευθύνη, έφερνε τα χρήματα στο σπίτι. Σήμερα, άντρες και γυναίκες δουλεύουν ασταμάτητα, τρέχουν όλη μέρα και δεν φτάνουν τα χρήματα για να ζήσουν. Τα πράγματα άλλαξαν και όλοι κάνουν μεγάλο αγώνα. Από αυτή την άποψη, τότε είχαμε λιγότερα, αλλά είχαμε και πολύ διαφορετικές, ίσως και μικρότερες ανάγκες. Η μητέρα μου ήταν γλυκιά, τα υπέμενε όλα και πάντα ηρεμούσε τα πράγματα, αλλά με τα χρόνια καταλάβαμε ότι η αυστηρότητα του πατέρα μου καθόρισε το πώς διαμορφώθηκαν οι χαρακτήρες μας στην πορεία και γίναμε αυτό που γίναμε η αδερφή μου κι εγώ.
• Η μαμά μου ήθελε να γίνει τραγουδίστρια, αλλά δεν της το επέτρεψαν. Η γιαγιά μου είχε ωραία φωνή, ο πατέρας μου επίσης. Έτσι κι εγώ από μικρούλα, προτού μιλήσω καλά καλά, τραγουδούσα από το πρωί που ξυπνούσα μέχρι το βράδυ. Το τραγούδι ήταν στο αίμα μου. Ο πατέρας μου κάθε Κυριακή έβαζε Νίκο Γούναρη και ακούγαμε στο μαγνητόφωνο, ήταν ο αγαπημένος του. Αγαπούσε τα ελαφρά τραγούδια, δεν ακούγαμε λαϊκά. Το πρώτο που θυμάμαι να λέω είναι ένα δημοτικό τραγούδι, «Το μαντίλι μου έχει πέσει κάτω στο νερό». Και μετά ήρθε στη ζωή μου η «Άγια Νύχτα», αυτό το τραγούδι με μάγεψε, ήμουνα ευτυχισμένη όταν το τραγουδούσα, προτού πάω σχολείο.
«Το να είσαι gay icon δεν μπορείς ούτε να το σχεδιάσεις στρατηγικά ούτε να το προβλέψεις. Είναι κάποιοι καλλιτέχνες που τους έχουν ξεχωρίσει οι γκέι
και τους αγαπούν, η Σίρλεϊ Μπάσεϊ, η Ντόνα Σάμερ, η Μαρινέλλα, η Άννα Βίσση».
• Η μαμά μου έβλεπε μέσα από εμένα τα όνειρά της να πραγματοποιούνται, το ίδιο και μια θεία μου, που κι εκείνη ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Έτσι, οι δυο τους έγιναν υποστηρίκτριές μου. Ο πατέρας μου καταλάβαινε ότι δεν θα το γλιτώσει, ότι τελικά με το τραγούδι θα ασχοληθώ, αλλά έλεγε «προέχουν τα μαθήματα». Πού να το φανταστεί ότι στην Α’ γυμνασίου θα τραγουδούσα επαγγελματικά.
• Στο δημοτικό είχα έναν δάσκαλο που στα διαλείμματα ή όταν τελειώναμε τα μαθήματα με έβαζε να τραγουδάω στην τάξη ή στην αυλή του σχολείου. Αυτές ήταν οι πρώτες εμφανίσεις μου μπροστά σε κοινό, τραγουδούσα Βίκυ Λέανδρος, Νάνα Μούσχουρη, Μαρινέλλα και όλοι περνούσαν ωραία μαζί μου. Ήμουνα ένα χαρούμενο παιδί, ανέμελο και δεν θυμάμαι στη ζωή μου να κάνω κάτι πιο πολύ από το να τραγουδάω, αυτό έκανα διαρκώς και με αυτό είναι συνδεδεμένες όλες οι αναμνήσεις μου. Και δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο καλύτερα, αν και με ό,τι καταπιάνομαι τα καταφέρνω, είμαι στοχοπροσηλωμένη και δεν δέχομαι την αποτυχία.
• Η μαμά μου και η θεία μου με πήγαν στα ταλέντα του Οικονομίδη, ήταν τότε στην οδό Σκαραμαγκά, απέναντι από το Πολυτεχνείο. Ήμουνα 11 χρονών και είχα ετοιμάσει να τραγουδήσω το «Ο πατέρας μου, η μάνα κι ο αδερφός μου θέλουν να πάρω τον πιο πλούσιο του κόσμου», αλλά το είπε κάποια άλλη πριν από εμένα. Στο πιάνο ήταν ο Μίμης Πλέσσας και μου λέει η μαμά μου «πήγαινε και πες του να πεις ένα δικό του τραγούδι». Και έτσι έγινε. Ζήτησα να πω το «Έκλαψα χθες» – μάλιστα, για να φτάσω το μικρόφωνο που ήταν στερεωμένο πολύ ψηλά με ανέβασαν σε μια καρέκλα. Με άκουσαν, μου έδωσε την ευλογία του ο Πλέσσας και ο Οικονομίδης είπε «είσαι η μικρή μεγάλη μου αποκάλυψη» και έτσι με παρουσίασε στο «Άλσος», στην πρώτη μου επαγγελματική εμφάνιση σε κοινό. Κάποιος με άκουσε τότε και με συμβούλευσε να πάω σε μια σχολή. Έτσι πήγα στη σχολή του Κώστα Κλάββα, στην οδό Νίκης, και άρχισα μαθήματα φωνητικής. Έδωσα εξετάσεις στη ραδιοφωνία και πέρασα με την πρώτη – τότε έδιναν μεγάλοι καλλιτέχνες και τους έκοβαν, περνούσαν με την έκτη και την έβδομη φορά. Ηχολήπτης τότε στη ραδιοφωνία ήταν ο Χρήστος Μουραμπάς που είχε δική του ορχήστρα και μου πρότεινε να τραγουδάω μαζί τους για να αποκτήσω εμπειρία, να πάρω τον αέρα. Οι εμφανίσεις αυτές με την ορχήστρα του γίνονταν σε ξενοδοχεία, σε χοροεσπερίδες, κι έτσι βρέθηκα από 13 ετών να τραγουδάω επαγγελματικά – αλλά με συνόδευαν πάντα η μητέρα μου ή ο πατέρας μου.
• Στην ορχήστρα έπαιζε μπάσο για χόμπι ο Δημήτρης Κωνσταντάρας και είχε κι έναν φίλο, τον τραγουδιστή Άκη Παυλίδη, που ήθελε να τον αναδείξει και να τον στείλει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Είχε γράψει τότε ένα τραγούδι, την «Ηλεκτρονική Εποχή» – και τώρα που μιλάμε, σκέφτομαι ότι κακώς δεν το λέω στο πρόγραμμά μου, αυτό είναι τραγούδι της εποχής μας. Πήγαμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1973, πήρα βραβείο ερμηνείας. Ήμουνα 16 χρονών, υπέγραψα και συμβόλαιο στη Phonogram. Την επόμενη χρονιά επέμεινε ο Δημήτρης Κωνσταντάρας και ξαναπήγα στο Φεστιβάλ με τις «Καμπάνες», αλλά η αποφασιστικής σημασίας χρονιά για την καριέρα μου ήταν το 1975, όταν, αφού δοκιμάστηκαν διάφορες φωνές για ένα ντουέτο με τον Ρόμπερτ Ουίλλιαμς, αποφάσισαν ότι η δική μου φωνή ταίριαζε καλύτερα. Πήγαμε στη Θεσσαλονίκη με τον Ρόμπερτ –δεν ήμασταν ακόμα ζευγάρι αλλά ταιριάζαμε πολύ, και φωνητικά και στη σκηνή– και πήραμε το πρώτο βραβείο με το «Σαν ένα όνειρο».
• Τότε μόλις είχα τελειώσει το σχολείο κάνοντας σκονάκια, γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Έπεσα με τα μούτρα στο τραγούδι, αρχίσαμε εμφανίσεις σε νυχτερινά μαγαζιά και σε αναψυκτήρια, έκανα έναν προσωπικό δίσκο και μετά κάναμε με τον Ρόμπερτ το «Ρόμπερτ και Μπέσσυ». Τότε τα κέντρα ήταν μια πολυτέλεια, είχε σημασία η νυχτερινή έξοδος. Ακόμα θυμάμαι τις γυναίκες που φορούσαν ό,τι καλύτερο είχαν για να έρθουν. Αλλά και τα μεγάλα κέντρα είχαν τρομερές ορχήστρες, απίθανα μπαλέτα, ο κόσμος δεν πετούσε γαρίφαλα, μόνο γαρδένιες υπήρχαν, και τα προγράμματα ήταν διαχωρισμένα: εμείς ήμασταν στο μοντέρνο και ακολουθούσε το λαϊκό.
• Σήμερα, έπειτα από πολλά σκαμπανεβάσματα στη νύχτα, νομίζω ότι τα κέντρα έχουν πολύ προσεγμένα προγράμματα κι αυτό μου αρέσει, γιατί ο κόσμος αυτά τα καταλαβαίνει και τα εκτιμά πολύ. Έχουν πολύ καλούς μουσικούς, έχουν βγει πολύ ωραίοι νέοι τραγουδιστές και τραγουδίστριες. Αυτό που έχει αλλάξει σε κέντρα και σε πολλές μουσικές σκηνές είναι ότι έχει μπερδευτεί το λαϊκό με το μοντέρνο. Να ξέρεις, αν είχα τρόπο σήμερα, θα είχα κάνει μια δισκογραφική και θα στέγαζα όσους νέους ανθρώπους έχουν ταλέντο.
• Για μια πολύ μεγάλη περίοδο δούλευα ασταμάτητα. Υπήρχαν μέρες που είχα αναψυκτήριο με δυο παραστάσεις και μετά πήγαινα και στο κέντρο για να τραγουδήσω, έτρεχα σαν τρελή. Η ζωή μου ήταν ένας αγώνας δρόμου, αλλά ήμουν νέα και είχα αντοχές. Επειδή με ρωτάς αν το ’κανα για το μεροκάματο, ειλικρινά, μόνο για το μεροκάματο δεν το έκανα. Ποτέ στη ζωή μου δεν πίεσα και δεν απαίτησα να πάρω παραπάνω χρήματα. Αν γυρίσω τον χρόνο πίσω και το σκεφτώ, δεν θυμάμαι ποτέ να μου είπαν «θα πάρεις τόσα» και να απάντησα «δεν δέχομαι». Πήγαινα με αυτά που μου πρότειναν, όχι από φόβο, αλλά γιατί αυτό ήταν η ζωή μου‧ αν δεν τραγουδούσα, θα πέθαινα. Εμένα το μυαλό μου ήταν να βγω να τραγουδήσω κι αυτό έκανε τη ζωή μου πολύχρωμη. Ευτυχία για μένα ήταν η ώρα που έπιανα το μικρόφωνο, αυτή ήταν η δύναμή μου. Με τα χρήματα δεν είχα ποτέ καλή σχέση, όπως τα έβγαζα, τα χάλαγα. Αλλά δεν έχω παράπονα, απεναντίας, είμαι ευγνώμων, μια χαρά έχω ζήσει και έχω προκόψει και με το παραπάνω. Τα περισσότερα χρήματα πήγαιναν στα ρούχα μου· έδινα κι εκεί όσα μου ζητούσαν, γιατί δεν μπορούσα να παζαρεύω. Πήγαινα σε σχεδιαστές, στον Μανούσκο, τα κεντούσε η Ζερμπούλη, η οποία κατόπιν κεντούσε για Άραβες, έραβε η Κάτια Γκίγκιλα, η αδερφή της τραγουδίστριας Τζίνας Σπηλιωτοπούλου, που είχε τρομερές ιδέες και έχω φορέσει μοναδικά ρούχα της και πολύ ακριβά. Τα ρούχα μου τα έφτιαχνε η αφρόκρεμα, τα βλέπω σήμερα και θαυμάζω τα χρυσά χέρια που τα έραψαν. Ξέρεις με τι άλλο δεν είχα σχέση; Με την γκρίνια για τη σειρά που θα έμπαινε το όνομά μου, για την ταμπέλα, για τη θέση στο πρόγραμμα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ και καλά έκανα, στο τέλος μόνο σπατάλη χρόνου είναι αυτά, σε δηλητηριάζουν κι εγώ από ένστικτο δεν άφησα τίποτα να λερώσει τη χαρά που είχα όταν τραγουδούσα.
Διαγωνισμός Eurovision 1977 - «Μάθημα σολφέζ»
• Το τραγούδι της Γιουροβίζιον, το «Μάθημα σολφέζ», το είχαν προτείνει σε άλλες τραγουδίστριες πριν από μένα και αρνήθηκαν, κάποιες είχαν χροιά που δεν ταίριαζε με των υπόλοιπων, κι έτσι βρέθηκα στο υπόγειο στούντιο του Χατζηνάσιου με τον Πασχάλη, τον Ρόμπερτ και τη Μαριάννα να δοκιμάζουμε το τραγούδι. Η Μαριάννα είχε απαράμιλλη ποιότητα, δεν συναντάς τέτοια περίπτωση ταλέντου. Σχεδίασε τα ρούχα μας, χορογράφησε, και έφτασε αυτό το τραγούδι να γίνει ο μεγαλύτερος σταθμός της καριέρας όλων μας. Κάναμε πάταγο, πήγαμε πολύ καλά και ήταν ένα τραγούδι ευρηματικό. Ακόμα και σήμερα, αν πήγαιναν τέσσερα νέα παιδιά να το τραγουδήσουν, θα ξεχώριζαν. Δεν έχει ηλικία αυτό το τραγούδι και δεν πάλιωσε ποτέ.
• Προτού πάω στη Γιουροβίζιον είχα πάει και σε δυο τρία διεθνή φεστιβάλ, κάτι που συνεχίστηκε και μετά. Έχω λάβει μέρος σε δεκάξι διεθνή φεστιβάλ, έχω πάρει πρώτα βραβεία και grand prix και νομίζω τίμησα τη χώρα μου με τον καλύτερο τρόπο και είμαι υπερήφανη γι’ αυτό. Το 1997 η Διεθνής Ομοσπονδία Οργανισμών Φεστιβάλ με τίμησε στις Κάννες ως την πιο πολυβραβευμένη φωνή της Ευρώπης σε διεθνή φεστιβάλ. Εκπροσώπησα την Ιαπωνία με το τραγούδι «Toshihiko», που πούλησε σχεδόν 2.500.000 αντίτυπα, και ηχογράφησα με την ετικέτα της Watanabe Company μέσα σε πέντε μέρες το πρώτο μου ιαπωνικό άλμπουμ. Τότε δεν μπορούσα να αξιολογήσω το γεγονός – που ήταν άθλος για μια Ελληνίδα τραγουδίστρια και ακόμα μπαίνει σε compilations στην Ιαπωνία. Από αυτή την επιτυχία δεν πήρα δραχμή, είχαν υπογράψει οι παραγωγοί μου. Δεν ξέρω αν κάποιοι έχτισαν σπίτια από αυτό, είναι σκανδαλώδες και άδικο και ντρέπομαι που το λέω, θα με νομίζουν χαζή. Ταξίδεψα πολύ στα φεστιβάλ και έκανα επιτυχίες σε πολλές χώρες. Στην Τουρκία είχα βγει σε ένα parade ντυμένη Μεγαρίτισσα –για να τιμήσω την καταγωγή του άντρα μου– με μια ελληνική σημαία, στη Βουλγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Ιρλανδία, στη Λιθουανία, στην Αίγυπτο, στο Αζερμπαϊτζάν, στην Πολωνία.
• Ξέρω ότι με αγαπούν και ότι τα τραγούδια μου είναι ακόμα δημοφιλή, αλλά έχω και την αίσθηση ότι οι φαν μου –και ζητώ συγγνώμη αν τους έχω απογοητεύσει– έπρεπε να έχουν και νέα δείγματα από την Μπέσσυ, γιατί η φωνή μου κρατάει ακόμα. Αυτό δεν μπόρεσα να τους το εξασφαλίσω, ίσως γιατί δεν με πήρε κάποια εταιρεία να ψάξουμε καινούργια ή να κάνουμε διασκευές σε παλιά κομμάτια. Από το ρεπερτόριό μου θα ξεχωρίσω το «Κορμί κι αλάτι», που πραγματικά είναι ένα απίθανα διαχρονικό τραγούδι. Από το 1981 που κυκλοφόρησε δεν έχει υπάρξει φορά να μη μου ζητήσουν να το τραγουδήσω. Νομίζω, είναι το τραγούδι που λατρεύουν οι γκέι, όπως λατρεύουν και την τραγουδίστρια, όπως τους λατρεύω κι εγώ. Είναι ένα υπέροχο, ενθουσιώδες κοινό. Πριν από μια εβδομάδα τραγούδησα σε ένα πάρτι γκέι στη Θεσσαλονίκη, στις 3 Δεκεμβρίου τραγουδάω στο Enola gay club. Το να είσαι gay icon δεν μπορείς ούτε να το σχεδιάσεις στρατηγικά ούτε να το προβλέψεις. Είναι κάποιοι καλλιτέχνες που τους έχουν ξεχωρίσει οι γκέι και τους αγαπούν, η Σίρλεϊ Μπάσεϊ, η Ντόνα Σάμερ, η Μαρινέλλα, η Άννα Βίσση. Για μένα είναι βαθιά τιμητική αυτή η σχέση, είναι σχέση ζωής και λατρείας, με στηρίζουν και τους στηρίζω, τους τιμώ, γιατί είναι ένα κοινό που όταν αγαπήσει, το κάνει με πάθος και το εκδηλώνει κάθε φορά, σε κάθε μας συνάντηση. Κάνεις καινούργιο συκώτι όταν τραγουδάς σε αυτό το κοινό. Είναι οι πιο εορταστικές εμφανίσεις που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης, πηγή χαράς και ζωής, βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια, με μάτια ανοιχτά, αυτό είναι για μένα το πιο σημαντικό.
• Με τον Ρόμπερτ δουλέψαμε πολλά χρόνια μαζί. Όταν ξεκινήσαμε δεν ήμασταν ζευγάρι, γίναμε στη διαδρομή και μου έγραψε υπέροχα τραγούδια, με κορυφαίο το «Σαν ένα όνειρο» που είναι πάντα το στολίδι του προγράμματός μου. Ακόμα και σήμερα το βάζουμε με τη φωνή του και κάνω δεύτερη φωνή, στη μνήμη του, και ο κόσμος το τραγουδάει και ανάβει τα κινητά σαν να ανάβει κεριά. Ο Ρόμπερτ ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, εξαιρετικός μουσικός, μελωδός, και στα χρόνια που ήμασταν μαζί δεν άκουσα ούτε μια φορά να πει κακή κουβέντα για κανέναν.
• Όταν τραγουδούσα στη Νεράιδα, αρχές του ’80, ήμασταν με τον Ρόμπερτ στα χωρίσματα. Σκεφτόμουν «αν δεν έχεις έναν άνθρωπο να σε περιμένει στο σπίτι, τι να τα κάνεις τα λουλούδια που σου στέλνουν;». Και η Έφη Σαρρή, με την οποία τραγουδούσαμε μαζί, αποφάσισε και μου έκανε μυστικά «προξενιό» και μου γνώρισε τον γυναικολόγο Λευτέρη Νικόλιζα. Ήμασταν στο σπίτι της και μπαίνει ένας άνθρωπος κομψός, σοβαρός, κούκλος, με μάτια καταπράσινα – δεν είπαμε πολλά, ούτε πήγε το μυαλό μου στο σχέδιο της Έφης. Με πήρε κάποια στιγμή τηλέφωνο, βγήκαμε για έναν καφέ, πήγα από το ιατρείο του και τον βλέπω που κόνταινε τις κουρτίνες, είπα «αμάν, αυτός είναι και νοικοκύρης». Αυτό με ενδιέφερε, ούτε τα χρήματα με ένοιαζαν ούτε ήθελα να αποκομίσω κάτι. Ήθελα να έχω μια σταθερότητα, να ζήσω την αγάπη και το ενδιαφέρον πέρα από ανταγωνισμούς και εγωισμούς. Ο Λευτέρης ήρθε και με ζήτησε από τους γονείς μου –που, όπως καταλαβαίνεις, χάρηκαν που πήρα γιατρό– κουστουμαρισμένος, με λουλούδια, πολύ ρομαντικά πράγματα που σήμερα τα θεωρούμε ξεπερασμένα. Αυτόν τον ωραίο τύπο τον ερωτεύτηκα πολύ και με ερωτεύτηκε, μπορώ να βασίζομαι σε αυτόν, έχει μεγαλώσει τα παιδιά μας με τον καλύτερο τρόπο. Αγαπιόμαστε, έχουμε ζήσει και ζούμε πολύ καλά. Ο γιος μου σπούδασε στην Ελβετία, έγινε σεφ, δούλεψε εκεί για πολλά χρόνια, τώρα είναι εδώ και δραστηριοποιείται αλλιώς. Η κόρη μου έχει δικό της κανάλι στο YouTube, δουλεύει πολύ σκληρά. Δεν το κρύβω, είμαι υπερήφανη για τα παιδιά μου, το παλεύουν και τους στηρίζουμε γιατί αυτός είναι ο ρόλος των γονιών, κανένας άλλος.
«Σαν ένα όνειρο» - Robert Williams & Μπέσσυ Αργυράκη
• Στη ζωή θέλω να είμαι ειλικρινής, ευθύς και συνεπής σε όσα λέω, αλλά μια φορά τον πάτησα τον όρκο μου, όταν υποσχέθηκα στον άντρα μου προτού παντρευτούμε ότι δεν θα ξανατραγουδήσω, ότι θα σταματήσω – αλλά μπορείς να σταματήσεις τους καταρράκτες του Νιαγάρα; Κι εκείνος, που αγαπούσε τη δουλειά του και δούλευε σκληρά, το κατάλαβε ότι χωρίς το τραγούδι ήμουνα δυστυχισμένη, έκλαιγα μόνη μου, κρυφά, το έβλεπε όταν πηγαίναμε σε μαγαζιά ότι μαράζωνα. Από την άλλη, ήμουν κι ένας άνθρωπος που δεν θυμόταν τον εαυτό του να μη δουλεύει.
• Προσπάθησα να τηρήσω την υπόσχεσή μου να κάνω επιλεκτικά εμφανίσεις –η αγάπη μου για το τραγούδι με έκανε να κάνω και λάθη–, αλλά θεωρώ πολύ σημαντικό ότι έχω πολύ κόσμο που με αγαπάει ακόμα και τον ευχα ριστώ. Τραγουδάω για τη νεολαία και οι νέοι τραγουδάνε τα τραγούδια μου, αυτό είναι τεράστια ικανοποίηση, με ακολουθούν πιστά, ενώ έχω να κάνω δισκογραφία από το 1983. Σκέψου ότι με αυτά τα τραγούδια που ηχογράφησα μέσα σε μια δεκαετία περίπου συνεχίζω να έχω μια καριέρα που δεν προκάλεσε ποτέ τη δημοσιότητα, δεν την επεδίωξε. Ούτε σκάνδαλα ούτε πιπεράτα έχω να αφηγηθώ, η ζωή μου, νομίζω, είναι σκανδαλωδώς νορμάλ. Το μόνο αθεράπευτο πάθος μου είναι πώς είμαι αθεράπευτα γλυκατζού.
• Τα τραγούδια μου τα τραγουδάνε 17χρονα παιδιά, μου στέλνουν απίστευτα μηνύματα, αυτό με κάνει να νιώθω αιωνίως έφηβη. Από την άλλη, έχω περάσει τα εξήντα και η καριέρα μου μετρά πάνω από μισό αιώνα. Μεγαλώνω, φοβάμαι –όπως όλοι– τον θάνατο, τα γηρατειά, την αρρώστια, αλλά είμαι ευγνώμων που ζω και είμαι ακόμα δραστήρια. Αν πω ότι έχω παράπονα με τον χρόνο θα ήμουν αχάριστη, γιατί έχω ζήσει τα πάντα, έχω ανθίσει πολλές φορές – τι άλλο μπορείς να ζητήσεις; Έχω μάθει σε αυτό το ταξίδι, στην τροχιά που ο καθένας μας διανύει, να είμαι ευτυχισμένη με πολύ απλά πράγματα, με αυτά που προσπερνάμε ή περιφρονούμε. Στέκομαι σε αυτά και ευχαριστώ τον Θεό που μου συνέβη ή το ζω, γιατί αυτά γεμίζουν τη ζωή μου με φως.
• Η ενασχόλησή μου με την πολιτική δεν είναι ακριβώς όπως κάποιοι το σκέφτονται, για τη δόξα ή το χρήμα. Στη Γλυφάδα, που είναι ο δήμος που αγαπώ, έκανα 33 χρόνια στο δημοτικό συμβούλιο, παρακολουθούσα από κοντά τα θέματα της πόλης μου. Ήθελα να κάνω κάτι για το μέρος που ζω τόσα χρόνια, με ενδιέφερε να είμαι ενεργή και να προσφέρω, να μην είμαι μια τραγουδίστρια που ζει απλώς στην περιοχή. Μπήκα σε αυτή την ιστορία γιατί πίστευα ότι θα μπορούσα να βοηθήσω την πόλη μου στα πολιτιστικά, κάτι που κατέχω. Βγήκα περιφερειακή σύμβουλος με 10.000 σταυρούς, έφτασα εδώ με την αγάπη του κόσμου και ασχολούμαι με τον πολιτισμό ενεργά, με αγάπη και πάθος, όπως κάνω τα πάντα στη ζωή μου. Εμένα οι πολιτιστικές εκδηλώσεις με ενδιαφέρουν, αλλά θεωρώ ότι πολιτισμός μιας πόλης, μιας περιφέρειας είναι η καθαριότητα, η πρόσβαση στην υγεία, η εξάλειψη της φτώχειας, το λιγότερο είναι οι συναυλίες. Ρίχνω πολλή δουλειά, είμαι εργατική και θέλω να προσφέρω, κι αυτό ο κόσμος το αντιλαμβάνεται, έχει αλάθητο κριτήριο.
• Σε όλη μου τη διαδρομή ήμουνα και είμαι εξωστρεφής, τρελαίνομαι για την επικοινωνία με τον κόσμο, είναι η τροφή μου. Είμαι ικανή να κάνω τα πάντα για να είναι οι γύρω μου χαρούμενοι. Μου αρέσει να δουλεύω με άτομα που δουλεύουν πολύ, που πετυχαίνουν, και προσπαθώ να γίνω σαν αυτούς, να παλεύω να φτάσω κάποιον. Με αυτό τον τρόπο γίνομαι καλύτερη και έτσι προσεγγίζω την κατάσταση. Είμαι ανταγωνιστική με γλυκό τρόπο και ωραίο κι αν μου δοθεί η ευκαιρία, θα βοηθήσω, δεν θα κρατήσω μυστικά για να μη με καβαλήσουν. Η λέξη «ζήλια» δεν υπάρχει στο ρεπερτόριό μου. Ο καθένας με τον τρόπο του, τη δουλειά του, τη ζωή του, φτιάχνει την εικόνα του και προχωράει. Και μια και μιλάμε για εικόνα, επειδή έχω ακούσει πολλά για τα κιλά μου, εμένα αυτό που με απασχολούσε ήταν να μη μου είναι εμπόδιο, έτσι που είμαι δραστήρια και υπερκινητική. Όχι ότι δεν μου αρέσει όταν καταφέρνω να χάνω κιλά, σε έναν κόσμο που τα πρότυπα είναι οι πολύ αδύνατοι άνθρωποι.
• Αν συνοψίσω θετικά και αρνητικά, έχω πάρει τόση αγάπη από τον κόσμο που όχι απλώς μου φτάνει αλλά μου περισσεύει και για δέκα ζωές. Αυτή η αγάπη είναι ο αέρας κάτω από τα φτερά μου που με κάνει και πετώ.
Στις 23 και τις 30 Δεκεμβρίου η Μπέσσυ Αργυράκη τραγουδά στην Αθήνα, στη στοά Σπυρομήλιου στο Citylink.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
