L' Avventura
Περιπέτειες της αισθητικής
L' Avventura
L' Avventura. Ξαναβλέπω την ταινία μετά από άπειρα χρόνια κι ένα της πλάνο με κεντρίζει, λειτουργεί σαν αποκάλυψη, παραδόξως το πιο ήσυχο, το πιο άδειο, ένας τοίχος μόνο κι ένα παγκάκι, και το βλέμμα της Μόνικα Βίτι, σαν μινιατούρα κι αυτή σε μια άκρη της αίθουσας αναμονής του σταθμού. Επειδή όμως ο Αντονιόνι δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, το ξάφνιασμα στα μάτια της τονίζεται από τις διαβαθμίσεις του γκρί και του μαύρου κι αυτό από μόνο του δίνει βάθος στη σκηνή και το χώρο. Εδώ λοιπόν, σ' αυτό το απλό πλάνο, που ανοίγεται σε μια αθέατη ακόμη παρουσία, βρίσκεται απροσδόκητα η απόδειξη. Αγαπάς τον Αντονιόνι, έχεις δει τις περισσότερες ταινίες του, είσαι νέος και σε αναστατώνει το υπαρξιακό αδιέξοδο παρότι αφορά μεγαλύτερους σε ηλικία χαρακτήρες, και με την έπαρση του νεοφώτιστου τον τοποθετείς (λίγο) πιο ψηλά κι από τον Μπουνιουέλ ή τον Μπέργκμαν. Με την αισθητική του όμως τι γίνεται, νιώθεις ότι μπορεί να σε διαποτίσει, να σε καθορίσει με έναν οποιοδήποτε τρόπο; Σαφώς και όχι. Γιατί άλλα σε απασχολούσαν. Μέχρι να πιάσεις μια μηχανή στο χέρι. Κι αυτό με καθυστέρηση, με πολλή καθυστέρηση. Αλλά ακόμη και τότε δεν είχες ιδέα. Τώρα βρίσκεις εδώ κι εκεί ίχνη αυτής της επιρροής, υπάρχουν φωτογραφίες που μοιάζουν να το επιβεβαιώνουν. Δεν θα έλεγα ότι βλέπω σήμερα με τον ίδιο ενθουσιασμό -κάτι σαν έκσταση τότε- τις ταινίες του Αντονιόνι. Η Κόκκινη Έρημος, που έδειξε πρόσφατα η τηλεόραση, ήταν μία διαδοχή από άψογα στυλιζαρισμένα πλάνα, ως εκεί όμως. Πιο πολύ οι τελευταίες του ταινίες ίσως να προσεγγίζουν τις σημαντικές - και πολυ πιο σύνθετες- που γυρίζονται τώρα.
- BACK
TO TOP - ΟΛΑ
ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ -
Σπύρος
Στάβερης
