Οι διακοπές τελειώνουν όπως σβήνει μια ψυχεδελική εμπειρία

 Facebook Twitter
Συννεφιασμένα πρόσωπα παρατηρούν τ’ απόνερα, κάποιοι φοράνε ακουστικά, κανείς γυαλιά ηλίου, ο ήλιος χάνεται. Φωτ.: Ελπισία Σπαθάρη/ LIFO
0


ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ. Συννεφιασμένα πρόσωπα παρατηρούν τ’ απόνερα, κάποιοι φοράνε ακουστικά, κανείς γυαλιά ηλίου, ο ήλιος χάνεται. Μια γυναίκα τραβάει τις παρανυχίδες της, ένα αγόρι καπνίζει λες και προσπαθεί να ρουφήξει όλο το καλοκαίρι, όλες τις αναμνήσεις του, τις τελευταίες σπιθαμές της ομορφιάς, εισπνέει, φυσάει τον καπνό, σβήνει και ξαναστρίβει.

Η επιστροφή απ’ τις διακοπές δεν είναι μια διακριτική μελαγχολία ή ενόχληση, κάτι που πληγώνει απαλά κι ύστερα ξεπερνιέται. Σε μια εποχή όπου η ζωή στις πόλεις γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη, το τέλος του καλοκαιριού βαραίνει τους ανθρώπους. Όσοι έχουν το προνόμιο να πάνε διακοπές –κάτι όλο και πιο σπάνιο– βλέπουν την καθημερινότητα να ορθώνεται μπροστά τους, την ασχήμια, την κούραση και το άγχος να επιστρέφουν.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη για τη νωθρότητα της σύγχρονης ζωής από το βλέμμα που έχουν οι άνθρωποι μετά απ’ τις διακοπές – όχι μια μουντή έκφραση εξάντλησης (το βλέμμα του χειμώνα), αλλά η υφή μιας φλόγας που έσβησε άγαρμπα, μιας ηδονής που κόπηκε, μιας ορισμένης ήττας. Σε αυτό το βλέμμα βρίσκει κανείς την αίσθηση πως κάτι όντως έγινε, κάτι νέο υπήρξε, ένας άλλος τρόπος ζωής αποκαλύφθηκε προτού απομακρυνθεί.

Οι διακοπές συνιστούν εκλάμψεις μιας άλλης τάξης πραγμάτων, όπου η ρουτίνα καταλύεται μέσα από την εφεύρεση, ο ερωτισμός διέπει τις σχέσεις, η κάθε μέρα είναι αίνιγμα κι η φύση (το απτό, το άμεσο, το φως) σε ξεπερνάει.

Η αδυναμία επιστροφής στην «κανονικότητα» είναι δεδομένη μετά από ένα καλοκαίρι που καταφέρνει, ακόμα και μέσα από ψήγματα, να μιμηθεί τον Ρομέρ. Οι διακοπές συνιστούν εκλάμψεις μιας άλλης τάξης πραγμάτων, όπου η ρουτίνα καταλύεται μέσα από την εφεύρεση, ο ερωτισμός διέπει τις σχέσεις, η κάθε μέρα είναι αίνιγμα κι η φύση (το απτό, το άμεσο, το φως) σε ξεπερνάει.

Η βία της επιστροφής στην καθημερινότητα –η εκστατική εικόνα του «πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή», που χάνεται– βρίσκει την αντανάκλασή της στους καλοκαιρινούς έρωτες που δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν τον χειμώνα, τις ιστορίες του «Summer Kisses, Winter Tears» και του «Μια αγάπη για το καλοκαίρι». Το τέλος των διακοπών αποκαλύπτει τον κόσμο της δουλειάς ως μια φιέστα δυστυχίας. «Τέντες ριγέ, το καλοκαίρι / Έρωτες το καλοκαίρι / Μέσα μας ο φόβος του τώρα / Μέσα στα μέσα ενημέρωσης / Αποκλεισμός».

Σαν το come down από ένα τριπάκι, το σβήσιμο μιας ψυχεδελικής εμπειρίας (η οποία μπορεί να κρατήσει μια ολόκληρη δεκαετία), το τέλος των διακοπών θυμίζει το τέλος των ’60s, όπως περιγράφεται στο «Vineland» του Pynchon:

«Α, απλά θα ήθελα να ‘μασταν πάλι εκεί, όταν ήσουν ο Κόμης. Θυμάσαι πώς ήταν το LSD; Θυμάσαι αυτό το τζάμι, κάτω στη Λαγκούνα Μπιτς; Θεέ μου, το ‘ξερα τότε, το ήξερα».

Κοιτάχτηκαν. «Α, ναι. Κι εγώ. Ότι ποτέ δεν θα πεθάνεις. Χα! Καθόλου παράξενο που φρίκαρε το Κράτος. Πώς θα ήλεγχαν έναν λαό που ξέρει πως δεν θα πεθάνει, όταν αυτό ήταν πάντα το τελευταίο χαρτί τους, όταν πίστευαν πως ορίζουνε τον θάνατο και τη ζωή; Αλλά το LSD μάς έδωσε τις ακτίνες Χ για να δούμε την μπλόφα τους, οπότε, φυσικά, έπρεπε να μας το πάρουν».

«Ναι, αλλά δεν μπορούν να πάρουν αυτό που ζήσαμε, αυτό που ανακαλύψαμε».

«Εύκολο. Απλώς μας αφήνουν να ξεχνάμε. Μας πνίγουν με πληροφορία, γεμίζουν το κάθε λεπτό, μας αποσπούν, αυτό κάνει η Οθόνη και, αν και με πονά που το λέω, αυτό καταντάει κι η ροκ – ένας ακόμα τρόπος να κλέψουν την προσοχή μας, έτσι που αυτή η πανέμορφη βεβαιότητα που είχαμε αρχίζει να ξεθωριάζει και, σύντομα, μας έχουν πείσει απ’ την αρχή πως όντως θα πεθάνουμε. Και τότε μας ξανακρατούν». Έτσι μιλούσε ο κόσμος.¹


[1] Thomas Pynchon. 2000 [1990]. Vineland. Vintage, σ. 313-314, δική μου μετάφραση.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM