ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτά είναι τα παράδοξα της ζωής.Πρωτος στα θρανία τελευταίος στη ζωή,όπως λένε.Γιατι φυσικά ισχύει και το ανάποδο από αυτό που περιγράφεις.Σκραπες σε όλα κατά τα μαθητικά χρόνια ,που όμως πέτυχαν εκπληκτικά πράγματα στη πορεία της ζωής τους.Προσωπικα γνωρίζω 3 τετοιες περιπτωσεις.Σε τι συμπέρασμα καταλήγουμε λοιπόν;Πως μάλλον το πολύ χαιδεμα στα αυτιά δε κάνει καλό.Πιθανον κάποια πράγματα και κάποιες ικανότητες τα θεωρείς δεδομένα και σταματάς την προσπάθεια.Και είναι μεγάλη παγίδα αυτή.Απο την άλλη μεριά μια συνεχής αρνητική κριτική ,ίσως σε πεισμωσει και σε κάνει να πετύχεις πράγματα που ούτε καν είχες φανταστεί!
Φυσικά δεν ισχύουν σε όλες τις περιπτώσεις αυτά που λέω.Παιζει μεγάλο ρόλο και ο χαρακτήρας του ανθρώπου,η εσωτερική του δύναμη,το μέγεθος των φιλοδοξιών του(αν έχει κιόλας) και σε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό (όχι το μεγαλύτερο πάντως) και η τύχη.
Υποθέτω πως είσαι στη μέση ηλικία,σίγουρα δεν είναι νωρίς,δεν είναι όμως και αργά να το ξαναπιασεις από την αρχή.Ποτε δεν είναι αργά για τίποτα,τη θέληση πρέπει να βρεις!

Αντί για σχόλιο-απάντηση πάνω σε αυτά που γράφεις, θα σου αφιερώσω το παρακάτω ποίημα :
Pablo Neruda - Ωδή στη Ζωή
"Όλη τη νύχτα, οπλισμένος με τσεκούρι, με έχει κατακλύσει η θλίψη, αλλά το όνειρο πέρασε πλένοντας, σαν σκοτεινό νερό, ματωμένα βράχια. Σήμερα είμαι ξανά ζωντανός, Ξανά, σε ξυπνάω, ζωή, στους ώμους μου,
Ω ζωή, καθαρό κύπελλο, ξαφνικά γεμίζεις με βρώμικο νερό, με νεκρό κρασί, με αγωνία, με απώλειες, με κρεμασμένους ιστούς αράχνης, και πολλοί πιστεύουν ότι θα κρατήσεις αυτό το κολασμένο χρώμα για πάντα.
Δεν είναι αλήθεια.
Μια αργή νύχτα περνάει, ένα μόνο λεπτό περνάει και όλα αλλάζουν. Το κύπελλο της ζωής ξεχειλίζει με διαφάνεια. Η ευρύχωρη δουλειά μας περιμένει. Γεννιούνται περιστέρια σε μια μοναχική έκρηξη. Η ζωή στη γη είναι εγκατεστημένη.
Ζωή, οι φτωχοί ποιητές νόμιζαν ότι ήσουν πικρή, δεν σηκώθηκαν από το κρεβάτι μαζί σου, με τον άνεμο του κόσμου.
Δέχτηκαν χτυπήματα χωρίς να σε ψάξουν, έτρεξαν μια μαύρη τρύπα και άρχισαν να πνίγονται στο πένθος ενός μοναχικού πηγαδιού.
Δεν είναι αλήθεια, ζωή, είσαι όμορφη σαν την αγαπημένη μου και ανάμεσα στα στήθη σου αποστάζεις τη μυρωδιά της μέντας.
Ζωή, είσαι μια γεμάτη μηχανή, ευτυχία, ήχος μιας καταιγίδας, τρυφερότητα απαλού λαδιού.
Ζωή, είσαι σαν αμπέλι: θησαυρίζεις το φως, το διανέμεις αναμεμειγμένο σε τσαμπιά σταφυλιών.
Αυτός που σε αποφεύγει ας περιμένει ένα λεπτό, μια νύχτα, ένα σύντομο έτος, ένα μακρύ, έξοδος τη ψεύτικη μοναξιά του, ας ρωτήσει και να παλέψει, να φέρει τα χέρια του σε άλλα χέρια, δεν πρέπει να υιοθετήσει ή να κολακεύσει την δυστυχία, ας την απορρίψει δίνοντάς της το σχήμα ενός τοίχου, σαν την πέτρα στον λιθοξόο, ας κόψει τη δυστυχία και να την μετατρέψει σε ένα παντελόνι. Η ζωή περιμένει όλους εμάς που αγαπάμε το άγριο άρωμα της θάλασσας και της μέντας που κρατάει ανάμεσα στα στήθη της."
Αν δεν το γνωρίζεις, εντρύφησε σε αυτούς τους στίχους. Και αν μπορείς, μάθε τους απέξω.