Συγνώμη αν κάνω λάθος αλλά η εξομολόγησή σου μου βγάζει έναν άνθρωπο πλήρως συμφιλιωμένο με την κατάστασή του.
Επίσης το κείμενό σου κρύβει μια υφέρπουσα ειρωνεία, μια ελαφρά διακωμώδηση.
Δηλαδή όλη η εξομολόγησή σου είναι το γνωστό style over substance.
Αυτό με τους γονείς σου που γράφεις είναι κάπως σκληρό, προσωπικά δεν θα έδινα τίποτα σε ανθρώπους που με προσβάλλουν, όσο κοντινοί μου κι αν ήταν.
Εσύ έχεις μπει σε ένα λούκι δυστυχώς όπου και τους θρέφεις και δέχεσαι τις προσβολές τους κι είναι άδικο.
Θα με ενδιέφερε να ακούσω το ''ρέκβιεμ για μια χαμένη νιότη'' , το έργο σου.
Εγώ από ρέκβιεμ ξέρω μόνο την πολυαγαπημένη μου ταινία ''requiem for a dream'' του κινηματογραφικού θεού Ντάρεν Αρονόφσκι, τον οποίο ακολουθώ πιστά και προσκυνώ το σύνολο της φιλμογραφίας του.
Δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι τις διαψεύσεις που ήρθαν.
Εντάξει δεν ικανοποίησες τις προσδοκίες των άλλων, so what?
Το παν είναι να προσπαθείς να ικανοποιείς τα δικά σου όνειρα και να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου.
Θέσε νέους στόχους κι άσε τους παλιούς.
Ή προσπάθησε να πετύχεις όσα δεν έγιναν αλλά όχι σκεπτόμενος την αποτυχία.
Άσε όσα δεν έγιναν και εστίασε σε όσα θα γίνουν.
Καλή τύχη από εδώ και πέρα.