Αντί για σχόλιο-απάντηση πάνω σε αυτά που γράφεις, θα σου αφιερώσω το παρακάτω ποίημα :
Pablo Neruda - Ωδή στη Ζωή
"Όλη τη νύχτα, οπλισμένος με τσεκούρι, με έχει κατακλύσει η θλίψη, αλλά το όνειρο πέρασε πλένοντας, σαν σκοτεινό νερό, ματωμένα βράχια. Σήμερα είμαι ξανά ζωντανός, Ξανά, σε ξυπνάω, ζωή, στους ώμους μου,
Ω ζωή, καθαρό κύπελλο, ξαφνικά γεμίζεις με βρώμικο νερό, με νεκρό κρασί, με αγωνία, με απώλειες, με κρεμασμένους ιστούς αράχνης, και πολλοί πιστεύουν ότι θα κρατήσεις αυτό το κολασμένο χρώμα για πάντα.
Δεν είναι αλήθεια.
Μια αργή νύχτα περνάει, ένα μόνο λεπτό περνάει και όλα αλλάζουν. Το κύπελλο της ζωής ξεχειλίζει με διαφάνεια. Η ευρύχωρη δουλειά μας περιμένει. Γεννιούνται περιστέρια σε μια μοναχική έκρηξη. Η ζωή στη γη είναι εγκατεστημένη.
Ζωή, οι φτωχοί ποιητές νόμιζαν ότι ήσουν πικρή, δεν σηκώθηκαν από το κρεβάτι μαζί σου, με τον άνεμο του κόσμου.
Δέχτηκαν χτυπήματα χωρίς να σε ψάξουν, έτρεξαν μια μαύρη τρύπα και άρχισαν να πνίγονται στο πένθος ενός μοναχικού πηγαδιού.
Δεν είναι αλήθεια, ζωή, είσαι όμορφη σαν την αγαπημένη μου και ανάμεσα στα στήθη σου αποστάζεις τη μυρωδιά της μέντας.
Ζωή, είσαι μια γεμάτη μηχανή, ευτυχία, ήχος μιας καταιγίδας, τρυφερότητα απαλού λαδιού.
Ζωή, είσαι σαν αμπέλι: θησαυρίζεις το φως, το διανέμεις αναμεμειγμένο σε τσαμπιά σταφυλιών.
Αυτός που σε αποφεύγει ας περιμένει ένα λεπτό, μια νύχτα, ένα σύντομο έτος, ένα μακρύ, έξοδος τη ψεύτικη μοναξιά του, ας ρωτήσει και να παλέψει, να φέρει τα χέρια του σε άλλα χέρια, δεν πρέπει να υιοθετήσει ή να κολακεύσει την δυστυχία, ας την απορρίψει δίνοντάς της το σχήμα ενός τοίχου, σαν την πέτρα στον λιθοξόο, ας κόψει τη δυστυχία και να την μετατρέψει σε ένα παντελόνι. Η ζωή περιμένει όλους εμάς που αγαπάμε το άγριο άρωμα της θάλασσας και της μέντας που κρατάει ανάμεσα στα στήθη της."
Αν δεν το γνωρίζεις, εντρύφησε σε αυτούς τους στίχους. Και αν μπορείς, μάθε τους απέξω.