"Θα με ενδιέφερε να ακούσω το ''ρέκβιεμ για μια χαμένη νιότη'' , το έργο σου."
Μου θύμισες μία ιστορία, που νομίζω πρέπει να την αναφέρω.
Τα είχα φτιάξει μία εποχή με κάποια, που ενώ εκείνη πρέπει να ήταν ερωτευμένη μαζί μου, εγώ δυστυχώς μόνο πόθο ένιωθα για εκείνη (όπως κατάλαβα εκ των υστέρων) και όχι κάτι παραπάνω.
Αυτό το λέω, επειδή στις αρχές που τα είχαμε φτιάξει συνέθεσε ένα 5λεπτο instrumental κομμάτι μουσικής για εμένα. Ήξερε να παίζει βασικό synth, αν και δεν ήταν επαγγελματίας μουσικός. Το ηχογράφησε σπίτι της, σε κασέτα που μου έδωσε να ακούσω και το βρήκα πολύ όμορφο. Δεν είχε συνθέσει ποτέ κάτι άλλο από ό, τι μου είχε πει.
Ένιωσα μεγάλη τιμή και ιδιαίτερα κολακευμένος · δεν είναι λίγο να σου αφιερώνει (και μάλιστα γυναίκα) μουσική δική της για την οποία εμπνέεται από τον έρωτά της για σένα !
Η σχέση ξίνισε και τα χαλάσαμε κάποια στιγμή, ενώ στο ενδιάμεσο ο έρωτας/πόθος είχε περάσει και για τους δύο.
Κράτησε τα δώρα μου, κράτησα τα δικά της.
Είχα κρατήσει και από κάποιες άλλες στη συνέχεια...
Μετά από χρόνια, έκανα γενική τακτοποίηση στο σπίτι. Βρήκα σε μία γωνιά να πιάνουν σκόνη όλα αυτά τα παλιά δώρα, μαζί και την κασέτα. Όπως ήταν, τα μάζεψα όλα μαζί που μου έπιαναν χώρο (δώρα, κάρτες κλπ) και τα πέταξα χωρίς δισταγμό στα σκουπίδια. Δε λυπήθηκα ποτέ εκείνο το 5λεπτο κομμάτι μουσικής, και ας δημιουργήθηκε από το πουθενά. Το πέταξα χωρίς τύψεις, μαζί με τα υπόλοιπα. Και ούτε που το έχω μετανιώσει.
Δε με ενδιαφέρει η κρίση των άλλων ανθρώπων για μένα που μπορεί και να αλλάζει ανάλογα με τα συναισθήματά τους και με την εποχή. Με ενδιαφέρει μονάχα η κρίση που έχω εγώ για τον εαυτό μου. Την κάθε στιγμή. Και αυτήν επαληθεύω μέσα στο χρόνο.
Τυχαίνει τώρα να τα γράφω ως απάντηση σε εσένα, αλλά ελπίζω να τα διαβάσει και ο εξομολογούμενος. Κάπου, ίσως, του χρησιμεύσουν.