ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φαίνεσαι σαν ένας αρκετά ενδιαφέρων άνθρωπος. Διέθετες κάποια χαρίσματά παλαιότερα που αμφιβάλλω αν εξαφανίστηκαν. Για τους δικούς σου λόγους ίσως τα εκρυψες κάτω από το χαλί.
Επομένως εάν κατάλαβα καλά αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο είναι η έλλειψη συντρόφου.
Θεωρώ ότι πολλές γυναίκες θα ήθελαν έναν άντρα με τα χαρίσματά που προανέφερες.Μην απογοητευεσαι. Φρόντιζε τον εαυτό σου και το σώμα σου και μείνε ανοιχτός σε νέες εμπειρίες.
Η νιότη δε χάνεται, έχω γνωρίσει νέους ανθρωπους ηλικιακά μα νιότη δεν είδα. Αντιθέτως δεν ήθελα να αποχωριστώ την παρέα ανθρώπων τρίτης ηλικίας, αφού η ζωηραδα τους ήταν αξιοζήλευτη.
Εύχομαι να βιώσεις όμορφες εμπειρίες που επιθυμείς.

Καλησπέρα, εγώ πάλι νομίζω πως η συνεχής αρνητική κριτική δεν δυναμώνει έναν πτοημενο άνθρωπο, αλλά πετσοκοβει και τα τελευταία φτερά του από τη ρίζα.
Είσαι ακόμη νέος και μπορείς! Πιστεύω σε σένα γιατί έχεις τη στοφα του ταλέντου από μικρός κι αυτό όσο και να θαφτεί δεν χάνεται.
Χρειάζεται πολλή δουλειά, εν ανάγκη με τις χούφτες να ματώσουν τα χέρια, και θα αποκαλύψεις και πάλι όλες αυτές τις ποιότητες που ψάχνεις μέσα σου.
Δεν είναι θέμα νίκης και ήττας. Είναι θέμα ζωής. Τέλειο το ποίημα που σου αφιέρωσαν. Αλλά πρέπει να σηκωθείς πάνω από αυτό. Να αυτοσαρκαστείς, να μηδενίσεις την απόσταση ανάμεσα σ' αυτό που θες να γίνεις κι αυτό που είσαι αποβάλλοντας την ταυτότητα που σου κόλλησαν και μη δίνοντας δεκαρα για τα πρότυπα της κοινωνίας. Κι από εκεί να χτίσεις, από τα χαλάσματα και το μηδέν έως τον ουρανό. Αλλά με συνείδηση του τι κυνηγάς. Όχι μία κοινωνική επιτυχία. Τι, ψαξ' το μόνος σου. Κανένας δεν πάτησε στα παπούτσια του άλλου χωρίς να σκοντάψει κι αν όχι, έτυχε να είναι ίδιο το νούμερο όχι και το καλούπι του ποδιού... Γράφω από κινητό και δεν μπορώ να ελέγξω ξανά το μήνυμα. Ο γέγραπται γέγραπται.

Και πως από το ένα άκρο πηγές στο αλλο; Μου βγάζει πολύ ηττοπάθεια το κείμενο σου. Όταν κάτι το παρατάς σε παρατάει και αυτο και όσο συνεχίζεις σε αυτό το μοτιβο τιποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Συγνώμη αν κάνω λάθος αλλά η εξομολόγησή σου μου βγάζει έναν άνθρωπο πλήρως συμφιλιωμένο με την κατάστασή του.
Επίσης το κείμενό σου κρύβει μια υφέρπουσα ειρωνεία, μια ελαφρά διακωμώδηση.
Δηλαδή όλη η εξομολόγησή σου είναι το γνωστό style over substance.
Αυτό με τους γονείς σου που γράφεις είναι κάπως σκληρό, προσωπικά δεν θα έδινα τίποτα σε ανθρώπους που με προσβάλλουν, όσο κοντινοί μου κι αν ήταν.
Εσύ έχεις μπει σε ένα λούκι δυστυχώς όπου και τους θρέφεις και δέχεσαι τις προσβολές τους κι είναι άδικο.
Θα με ενδιέφερε να ακούσω το ''ρέκβιεμ για μια χαμένη νιότη'' , το έργο σου.
Εγώ από ρέκβιεμ ξέρω μόνο την πολυαγαπημένη μου ταινία ''requiem for a dream'' του κινηματογραφικού θεού Ντάρεν Αρονόφσκι, τον οποίο ακολουθώ πιστά και προσκυνώ το σύνολο της φιλμογραφίας του.
Δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι τις διαψεύσεις που ήρθαν.
Εντάξει δεν ικανοποίησες τις προσδοκίες των άλλων, so what?
Το παν είναι να προσπαθείς να ικανοποιείς τα δικά σου όνειρα και να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου.
Θέσε νέους στόχους κι άσε τους παλιούς.
Ή προσπάθησε να πετύχεις όσα δεν έγιναν αλλά όχι σκεπτόμενος την αποτυχία.
Άσε όσα δεν έγιναν και εστίασε σε όσα θα γίνουν.
Καλή τύχη από εδώ και πέρα.

Αυτά είναι τα παράδοξα της ζωής.Πρωτος στα θρανία τελευταίος στη ζωή,όπως λένε.Γιατι φυσικά ισχύει και το ανάποδο από αυτό που περιγράφεις.Σκραπες σε όλα κατά τα μαθητικά χρόνια ,που όμως πέτυχαν εκπληκτικά πράγματα στη πορεία της ζωής τους.Προσωπικα γνωρίζω 3 τετοιες περιπτωσεις.Σε τι συμπέρασμα καταλήγουμε λοιπόν;Πως μάλλον το πολύ χαιδεμα στα αυτιά δε κάνει καλό.Πιθανον κάποια πράγματα και κάποιες ικανότητες τα θεωρείς δεδομένα και σταματάς την προσπάθεια.Και είναι μεγάλη παγίδα αυτή.Απο την άλλη μεριά μια συνεχής αρνητική κριτική ,ίσως σε πεισμωσει και σε κάνει να πετύχεις πράγματα που ούτε καν είχες φανταστεί!
Φυσικά δεν ισχύουν σε όλες τις περιπτώσεις αυτά που λέω.Παιζει μεγάλο ρόλο και ο χαρακτήρας του ανθρώπου,η εσωτερική του δύναμη,το μέγεθος των φιλοδοξιών του(αν έχει κιόλας) και σε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό (όχι το μεγαλύτερο πάντως) και η τύχη.
Υποθέτω πως είσαι στη μέση ηλικία,σίγουρα δεν είναι νωρίς,δεν είναι όμως και αργά να το ξαναπιασεις από την αρχή.Ποτε δεν είναι αργά για τίποτα,τη θέληση πρέπει να βρεις!

Αντί για σχόλιο-απάντηση πάνω σε αυτά που γράφεις, θα σου αφιερώσω το παρακάτω ποίημα :
Pablo Neruda - Ωδή στη Ζωή
"Όλη τη νύχτα, οπλισμένος με τσεκούρι, με έχει κατακλύσει η θλίψη, αλλά το όνειρο πέρασε πλένοντας, σαν σκοτεινό νερό, ματωμένα βράχια. Σήμερα είμαι ξανά ζωντανός, Ξανά, σε ξυπνάω, ζωή, στους ώμους μου,
Ω ζωή, καθαρό κύπελλο, ξαφνικά γεμίζεις με βρώμικο νερό, με νεκρό κρασί, με αγωνία, με απώλειες, με κρεμασμένους ιστούς αράχνης, και πολλοί πιστεύουν ότι θα κρατήσεις αυτό το κολασμένο χρώμα για πάντα.
Δεν είναι αλήθεια.
Μια αργή νύχτα περνάει, ένα μόνο λεπτό περνάει και όλα αλλάζουν. Το κύπελλο της ζωής ξεχειλίζει με διαφάνεια. Η ευρύχωρη δουλειά μας περιμένει. Γεννιούνται περιστέρια σε μια μοναχική έκρηξη. Η ζωή στη γη είναι εγκατεστημένη.
Ζωή, οι φτωχοί ποιητές νόμιζαν ότι ήσουν πικρή, δεν σηκώθηκαν από το κρεβάτι μαζί σου, με τον άνεμο του κόσμου.
Δέχτηκαν χτυπήματα χωρίς να σε ψάξουν, έτρεξαν μια μαύρη τρύπα και άρχισαν να πνίγονται στο πένθος ενός μοναχικού πηγαδιού.
Δεν είναι αλήθεια, ζωή, είσαι όμορφη σαν την αγαπημένη μου και ανάμεσα στα στήθη σου αποστάζεις τη μυρωδιά της μέντας.
Ζωή, είσαι μια γεμάτη μηχανή, ευτυχία, ήχος μιας καταιγίδας, τρυφερότητα απαλού λαδιού.
Ζωή, είσαι σαν αμπέλι: θησαυρίζεις το φως, το διανέμεις αναμεμειγμένο σε τσαμπιά σταφυλιών.
Αυτός που σε αποφεύγει ας περιμένει ένα λεπτό, μια νύχτα, ένα σύντομο έτος, ένα μακρύ, έξοδος τη ψεύτικη μοναξιά του, ας ρωτήσει και να παλέψει, να φέρει τα χέρια του σε άλλα χέρια, δεν πρέπει να υιοθετήσει ή να κολακεύσει την δυστυχία, ας την απορρίψει δίνοντάς της το σχήμα ενός τοίχου, σαν την πέτρα στον λιθοξόο, ας κόψει τη δυστυχία και να την μετατρέψει σε ένα παντελόνι. Η ζωή περιμένει όλους εμάς που αγαπάμε το άγριο άρωμα της θάλασσας και της μέντας που κρατάει ανάμεσα στα στήθη της."
Αν δεν το γνωρίζεις, εντρύφησε σε αυτούς τους στίχους. Και αν μπορείς, μάθε τους απέξω.