Ακριβό κομπρεσέρ μου

Ακριβό κομπρεσέρ μου Facebook Twitter
Το χτίσιμο είναι ταυτισμένο στο κεφάλι μου με την ανάπτυξη, έστω την ανάπτυξη του χειρότερου είδους.
0


ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΑΝΩ
από τρεις εβδομάδες, η περιοχή γύρω από το σπίτι μου στα Πετράλωνα ξυπνά πολύ νωρίς το πρωί απ’ τα χτυπήματα των οικοδομικών μηχανημάτων: εταιρείες σκάβουν τους δρόμους για να «φυτέψουν» οπτικές ίνες, ιδιοκτήτες ανακαινίζουν τα διαμερίσματά τους, κάποιοι κατεδάφισαν ολόκληρο τον τελευταίο όροφο μιας κοντινής μου πολυκατοικίας. Έπινα τσάι και κοίταζα από το μπαλκόνι τους εργάτες να γκρεμίζουν τους τοίχους, κι ανάμεσά τους, αυτός που κόπιαζε περισσότερο, ήταν ο χειριστής του κομπρεσέρ.

Οι εργασίες ξεκινούν από τις 8 κι έχω την αίσθηση πως ολόκληρη η πόλη ανοικοδομείται σαν να έχει προηγηθεί κάποια τρομερή καταστροφή ή να πλησιάζει ένα σπουδαίο γεγονός, μετά το οποίο τίποτα στην Αθήνα δεν θα είναι πια το ίδιο. Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα έμοιαζε η πόλη τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων ή και νωρίτερα, τα χρόνια της εσωτερικής μετανάστευσης, όταν ο πληθυσμός της πολλαπλασιάστηκε μέσα σε ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Το χτίσιμο είναι ταυτισμένο στο κεφάλι μου με την ανάπτυξη, έστω την ανάπτυξη του χειρότερου είδους. Κι ενώ δεν ήμουν εδώ για να ξέρω, φαντάζομαι πως όταν το αστικό τοπίο μεταβαλλόταν και εξαφανίζονταν οι διπλοκατοικίες και οι αυλές, υπήρχε η αίσθηση πως κάποιοι θα έρχονταν να κατοικήσουν στην κολοσσιαία χουντική πολυκατοικία. Και μπορεί να μη μάθαινες ποτέ το όνομά τους, ωστόσο απ’ τις κουζίνες τους θα έβγαινε η μυρωδιά του κρεμμυδιού που ξεφλουδίζεται ή θα τους άκουγες να μιλάνε στα παιδιά τους.

Και αυτή την παράλογη διαδικασία εκδίωξης των κατοίκων ακριβώς μέσω της δημιουργίας νέων κατοικιών, των ανακαινίσεων και των αναπλάσεων φαίνεται πως δεν τη σταματάει τίποτα.

Το 2025, η οικοδομική δραστηριότητα γνωρίζει πάλι έξαρση, αλλά ο πληθυσμός της πόλης διαρκώς φθίνει: ό,τι ανακαινίζεται γύρω μου, γνωρίζω πως θα γίνει Airbnb, όσο περισσότερα διαμερίσματα χτίζονται τόσο λιγότεροι άνθρωποι θα κατοικούν κοντά μου. Είναι μια ενοχλητική αντιστροφή της κανονικότητας, πλέον δεν έχω κανέναν λόγο να υπομένω τον θόρυβο του κομπρεσέρ, που μες στον ύπνο μου θυμίζει ήχο μυδραλιοβόλου και με ξυπνάει τρομοκρατημένο.

Κοιτώντας τις πόλεις από το αεροπλάνο, ανάμεσα στο χωρίς τέλος πράσινο ή καφέ ή γαλάζιο, υποθέτουμε πως αυτές αποτελούν «τον χώρο του ανθρώπου», τον χώρο που εμείς χτίζουμε και γκρεμίζουμε, και είναι το δικό μας, όχι το φυσικό περιβάλλον: ο νόμος είναι το κομπρεσέρ μας και ως εκ τούτου είναι ωραίο που το αστικό τοπίο μεταβάλλεται διαρκώς, γιατί αντικατοπτρίζει τη δική μας αλλαγή. Όταν όμως το σκέφτομαι καλύτερα, συνειδητοποιώ πως οι πόλεις δεν ανήκουν στον άνθρωπο εν γένει: από τα βουλεβάρτα του Haussmann στο Παρίσι, που σχεδιάστηκαν ώστε να μην τα κλείνουν εύκολα τα οδοφράγματα κατά τις εξεγέρσεις, έως τα ονόματα των δρόμων και των πλατειών στην Αθήνα, η πόλη αναδεικνύεται ως ένας χώρος όπου πάντα κάποιος μένει απ’ έξω. Έτσι σφραγίζεται ο δημόσιος χώρος στις πόλεις εδώ και αιώνες και πλέον το ίδιο συμβαίνει και με τα σπίτια μας που αγοράζονται από επενδυτές, οι οποίοι δεν σκοπεύουν καν να τα επισκεφτούν.

Επιστρέφοντας τώρα στο δικό μου στενό, πρέπει να πω πως τον μεγαλύτερο θόρυβο τους τελευταίους μήνες τον προκάλεσαν οι εργασίες κατεδάφισης δυο μονώροφων σπιτιών του μεσοπολέμου. Ήταν κτίρια «ανάξια προστασίας», μικρά και χωρίς τον παραμικρό διάκοσμο, ό,τι πρέπει για να αντικατασταθούν με αυτές της νέας γενιάς πολυκατοικίες που σήμερα έχουν γίνει όλες γκρι με λευκές λεπτομέρειες, αποστειρωμένες σαν εταιρικά γραφεία.

Και αυτή την παράλογη διαδικασία εκδίωξης των κατοίκων ακριβώς μέσω της δημιουργίας νέων κατοικιών, των ανακαινίσεων και των αναπλάσεων φαίνεται πως δεν τη σταματάει τίποτα. Οπότε δεν μπορώ καν να φανταστώ πότε θα σταματήσει να ξυπνάει το κομπρεσέρ των διπλανών. Πιθανότατα θα συνεχίσει μέχρι που δεν θα μένει κανένας δίπλα μου –και μάλλον δεν θα μένω ούτε εγώ πια εδώ–, αλλά τουλάχιστον τότε θα σταματήσει γιατί δεν θα έχει απομείνει και κανείς για να το βάλει μπρος και να σκάψει.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη ΚΟΚΕΤΑ της LiFO. 

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ