«Lapis Lazuli»: Ακατέργαστο πέτρωμα

Lapis Lazuli: Ακατέργαστο πέτρωμα Facebook Twitter
Ούτε η διαρκής παρουσία του κεντρικού «ήρωα», ούτε η συνθήκη του «όλα έναι πρόβα», ούτε το άλλοθι της αλλόκοτης ονειροφαντασίας εξασφαλίζουν οργανικότητα στο εγχείρημα. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου
0



ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ το «τέρας» που μας κατοικεί. Ο Γιατρός, ένας από τους πέντε βασικούς ήρωες του «Lapis Lazuli», προσπαθεί επισταμένα να θεραπεύσει τον Λυκάνθρωπο-Λασκαρίδη από την τριχωτή ασθένειά του. Στην αρχή δοκιμάζει μεθόδους ψυχαναλυτικές: «What about your father?» τον ρωτά. Η «ομιλούσα θεραπεία», όμως, δεν έχει αποτελέσματα επάνω στο μεταλλαγμένο ον. Ο Γιατρός τον γρονθοκοπεί, τον στουμπώνει με καραμέλες, του χώνει ένα λάστιχο στη στοματική κοιλότητα και τον ρωτά «Ready for the big test?». Αφού τον υποβάλλει σε ηλεκτροσόκ, ξεκινά τη διαδικασία του υπνωτισμού. Όλα όσα ακολουθούν, άναρχα στιγμιότυπα πολυπολιτισμικής παράνοιας, δεν ακολουθούν καμία λογική συνέπεια: ούτως ή άλλως, η έννοια της «φυσιολογικής» εξέλιξης δεν υφίσταται ποτέ ως ζητούμενο –ευτυχώς – σε μια παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη.  

Ο Νοσφεράτου του Μουρνάου συναντά τους δράκους της κινεζικής μυθολογίας, ένας γιγάντιος λαμπερός ιππόκαμπος κατεβαίνει από τον ουρανό, μια μακρυμαλλούσα με σατέν νυχτικό λιμάρει τα νύχια του Μεγάλου Κακού Λύκου, ο Άνθρωπος-Δέντρο ακολουθεί τον Άνθρωπο-με-τα-Λευκά-Πουλιά, οι Σάτυροι του Μάθιου Μπάρνι οργανώνουν τσιμπούσι και σφάζουν γουρουνάκια-πινιάτες, η τούρτα γενεθλίων προκαλεί ακατάσχετη έμεση σε όσους δεν έχουν συνηθίσει την ανθρώπινη τροφή, «είναι τόσο δύσκολη η ζωή» τραγουδά γλυκερά ο κεντρικός ήρωας, ζητώντας περιπαικτικά τη βοήθειά μας και αναγνωρίζοντας ενδεχομένως ότι η μεγαλύτερη ασθένεια, το σύνδρομο της αχαλίνωτης φαντασίας, δεν έχει, ούτε θέλει να έχει γιατρειά: το μόνο που ζητά είναι μια «σκηνή», έναν χώρο απεριόριστης ελευθερίας, όπου ανεμπόδιστη θα εκπέμψει τον οργιώδη στρόβιλο εικόνων, αισθήσεων, χειρονομιών και ηχητικοτήτων που την κατακλύζουν.

Ούτε η διαρκής παρουσία του κεντρικού «ήρωα», ούτε η συνθήκη του «όλα είναι πρόβα», ούτε το άλλοθι της αλλόκοτης ονειροφαντασίας εξασφαλίζει οργανικότητα στο εγχείρημα.

Το σύμπαν του Ευριπίδη Λασκαρίδη απεχθάνεται τον ρεαλισμό. Προτάσσει την έννοια του «τεχνητού», της κατασκευής, της μεταμόρφωσης ως αέναο παιχνίδι της τέχνης με την τέχνη. Οι ήρωές του δεν είναι βγαλμένοι από την «πραγματική» ζωή αλλά από τον κόσμο της μυθοπλασίας, του σινεμά, του θεάτρου, από κάθε γωνιά της αισθητικής σφαίρας που επινόησαν και σφυρηλάτησαν οι άνθρωποι για να εκφράσουν τις πιο φωτεινές και τις πιο τρομακτικές πτυχές του είναι τους. Γερμανικός εξπρεσιονισμός, θέατρο Νο, κουκλοθέατρο, καλτ ταινίες τρόμου, αποτελούν τη δεξαμενή από την οποία αντλεί εν προκειμένω ο δημιουργός τα ερεθίσματά του. Βουτώντας βουλιμικά στους καλλιτεχνικούς κώδικες της Ανατολής και της Δύσης, ο σκηνοθέτης αναδύεται στην επιφάνεια με τις χούφτες του γεμάτες μικρούς αστραφτερούς θησαυρούς, όπως εκείνο το χρυσό ορυκτό που αιωρείται μαγικά στο σκοτάδι, μετεωρίτης στο Διάστημα ή λεπτεπίλεπτο κουκούλι μιας ευαίσθητης ιδιοσυγκρασίας που το ενδύθηκε για να προστατευθεί.

Lapis Lazuli: Ακατέργαστο πέτρωμα Facebook Twitter
Το στυλ πάντα επικρατεί επί της ουσίας, η αισθητική επί της ηθικής, η ειρωνεία επί της κυριολεξίας. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Το σύμπαν του Λασκαρίδη απεχθάνεται τη σοβαρότητα. Προϋποθέτει μια κωμική θεώρηση του κόσμου, αν η κωμωδία ειδωθεί ως δύναμη αποδέσμευσης από τους νόμους της αιτιότητας, των πιθανοτήτων, κάθε νόμου που ορίζει ότι το «α» ακολουθεί το «β» και ότι η σχέση μεταξύ τους οφείλει να διέπεται από την αρχή της εντελέχειας. Καμία κανονικότητα, καμία δυνατότητα πρόβλεψης, καμία αληθοφανής πλοκή, κανένα ψυχολογικό βάθος χαρακτήρων: μονάχα παλαβή ερωτοτροπία ενός είδους με ένα άλλο, μιας εποχής με μια άλλη, ενός στυλ με το αντίθετό του (γιατί τι σχέση μπορεί να έχει ένας μισογελοίος λυκάνθρωπος από τα b-movies με την τελετουργία του γιαπωνέζικου No), ακατάπαυστη και τρυφερή παρωδία των σημείων, των συμβάσεων, των μύθων της υψηλής και της ποπ κουλτούρας που συνυπάρχουν ισότιμα, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς αξιολογικές κρίσεις, χωρίς «ανθρώπινες» ιδιότητες, αλλά μονάχα ως εργαλεία μιας ξέφρενης πολυπρισματικής ανασύνθεσης του κόσμου.

Το στυλ πάντα επικρατεί επί της ουσίας, η αισθητική επί της ηθικής, η ειρωνεία επί της κυριολεξίας. Η οντολογία του δεν είναι μεταφυσική, είναι «μετά» ατόφιο: μια ατέρμονη οικειοποίηση κλασικών μοτίβων, μορφών, πρακτικών του παρελθόντος που πραγματώνονται εκ νέου μέσα από μια διάθεση επανεξερεύνησης και αναζωπύρωσης της γοητείας τους στο σήμερα. Η θεατρικότητα ανάγεται σε στάση ζωής, σε υπέρτατη αξία: η ικανότητα να πλάθεις τον εαυτό σου μέσα από διαρκώς εναλλασσόμενα προσωπεία, να πειραματίζεσαι με ξένες «γλώσσες», με ανοίκεια σύμβολα, με ασυνείδητες ταυτίσεις, με γόνιμες αντιμεταθέσεις που αποκαλύπτουν τις άπειρες δυνατότητες ύπαρξης μέσα από ένα ακαταπόνητο γίγνεσθαι-άλλο. Είναι η κατάφαση της «εσώτερης λαχτάρας για έναν ρόλο και μία μάσκα» (Νίτσε), η επινόηση του εαυτού αλλά και η χαρά της υπερβολής, της πολλαπλότητας, της ανασύνταξης, της παραμόρφωσης, της ζωτικής επανάληψης και της μανιώδους πρόσθεσης. Είναι η ζωή-ως-θέατρο και το θέατρο ως επιθυμητική μηχανή που παράγει ένα σαρωτικό συνεχές ροών και εντάσεων.

Lapis Lazuli: Ακατέργαστο πέτρωμα Facebook Twitter
Έχοντας αναλύσει συνοπτικά τη φιλοσοφία που διέπει το έργο του Λασκαρίδη γενικότερα, οφείλω να ομολογήσω τώρα ότι το «Lapis Lazuli» δεν συνιστά μια ευτυχή ενσάρκωση της φιλοσοφίας αυτής. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Έχοντας αναλύσει συνοπτικά τη φιλοσοφία που διέπει το έργο του Λασκαρίδη γενικότερα, οφείλω να ομολογήσω τώρα ότι το «Lapis Lazuli» δεν συνιστά μια ευτυχή ενσάρκωση της φιλοσοφίας αυτής. Παρόλο που διέπεται από την ίδια ορμή και διάθεση, η εν λόγω παράσταση αδυνατεί να μας μεταδώσει τον οίστρο της: όχι επειδή τα «κομμάτια» φαντάζουν αταίριαστα μεταξύ τους –ο Λασκαρίδης βρίσκει συνήθως τρόπους να συναρμόζει τα υλικά του, διαφυλάσσοντας συγχρόνως την ετερογένειά τους– αλλά επειδή, ως σύνολο, στερούνται στόχευσης. Μπορεί τα χαριτωμένα στιγμιότυπα να διαδέχονται το ένα το άλλο, είναι όμως σαν να μην ξέρουν τι θέλουν να «πουν». Ακόμη και μέσα σε ένα κλίμα εκκεντρικότητας, ντανταϊστικής αισθητικής, άναρχης δόμησης ή παιχνιδιού, δεν παύουν να υπάρχουν ζητούμενα: η τρέλα χρειάζεται κι αυτή τη μέθοδό της.

Εδώ έχουμε «εκλάμψεις», προκλητικές ιδέες, γαργαλιστικά σπαράγματα, μια συρραφή από κωμικά σκετς που παραμένουν ορφανά, περιπλανιούνται χωρίς νόημα, χωρίς συνεκτική γραμμή, αφηγηματική, εννοιολογική ή άλλου είδους. Ούτε η διαρκής παρουσία του κεντρικού «ήρωα», ούτε η συνθήκη του «όλα έναι πρόβα», ούτε το άλλοθι της αλλόκοτης ονειροφαντασίας εξασφαλίζει οργανικότητα στο εγχείρημα. Έχοντας ξορκίσει την παντοδυναμία των αιτιακών σχέσεων, οφείλει κανείς, εν προκειμένω ο σκηνοθέτης, να προτάξει μια άλλη «λογική», ένα άλλο είδος σχέσεων, μέσω των οποίων να συγκροτήσει τον πυρήνα του έργου του.

Lapis Lazuli: Ακατέργαστο πέτρωμα Facebook Twitter
Το «Lapis Lazuli» πάσχει όχι από έλλειψη φαντασίας αλλά από κατάφωρη έλλειψη δραματουργίας. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Το «Lapis Lazuli» πάσχει όχι από έλλειψη φαντασίας αλλά από κατάφωρη έλλειψη δραματουργίας. Εμφανίζεται πασιχαρές επί σκηνής για να μας αφηγηθεί μια ιστορία, αλλά δεν έχει αποφασίσει ακριβώς ποια είναι αυτή – μονάχα τις πρώτες ύλες έχει επιλέξει. Η παρέα των καλόκαρδων «τεράτων» συγκεντρώνεται, ξεκινάει το ταξίδι της, δοκιμάζει ποικίλες γραμμές πλεύσης, αλλά δεν ερωτεύεται κανέναν προορισμό αρκετά ώστε να τον ακολουθήσει περαιτέρω με όποιο τίμημα – κι ας πέσει σε ύφαλο. Μένει να τσαλαβουτά στα ρηχά, να πιτσιλίζεται και να περνά καλά με τον εαυτό της, αφήνοντάς μας, απορημένους και αμήχανους, να βυθιζόμαστε στην πλήξη του ατελέσφορου.

Ένα προσχέδιο που χρειάζεται ανάπτυξη, ένα πέτρωμα που χρειάζεται επεξεργασία, μια δουλειά που ενδεχομένως να εξορύξει χρυσό σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο...

Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ευριπίδης Λασκαρίδης: «Τα έργα μου είναι φτιαγμένα ώστε να έχουν ανοιχτό νόημα»

Οι Αθηναίοι / Ευριπίδης Λασκαρίδης: «Τα έργα μου είναι φτιαγμένα ώστε να έχουν ανοιχτό νόημα»

Ο σκηνοθέτης και ερμηνευτής Ευριπίδης Λασκαρίδης μιλά για τη ζωή του, την πορεία του στο θέατρο και τη μοναδική αίσθηση του χιούμορ του, που πλέον χαίρει διεθνούς αναγνώρισης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Συνέντευξη / Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Αυτή θα είναι η τελευταία μου φορά στη σκηνή»

Λίγο πριν εμφανιστεί ξανά στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το ΙΝΚ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κάνει μια αναδρομή σε ολόκληρη την καριέρα του σε μια κουβέντα έξω απ’ τα δόντια με τον Δημήτρη Παπανικολάου, καθηγητή Νεοελληνικών και Πολιτισμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, για το περιοδικό «Dust», την οποία αναδημοσιεύει σε αποκλειστικότητα η LiFO.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ένας λυκάνθρωπος πρωταγωνιστεί στη νέα, απίστευτη παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη

Θέατρο / Ένας λυκάνθρωπος πρωταγωνιστεί στη νέα, απίστευτη παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη

Ο τρόμος στο θέατρο και τον κινηματογράφο, η περίοδος γύρω από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο γερμανικός εξπρεσιονισμός, οι εικαστικές τέχνες, τα αμερικανικά μιούζικαλ και οι μεταμορφώσεις χωράνε στο «Lapis Lazuli» που ανεβαίνει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
M. HULOT
Μιχαήλ Μαρμαρινός

PORTRAITS 2022 / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Δεν με ενδιαφέρει το θέατρο ακριβώς, με συναρπάζει η θεατρικότητα των πραγμάτων»

H θέση του ανάμεσα στους πλέον σημαντικούς σκηνοθέτες της προηγούμενης 30ετίας είναι διακριτή. Ο Μιχαήλ Μαρμάρινος από τη δεκαετία του ’90 έχει χαράξει τον δικό του δρόμο. Έχει πετύχει να προκαλεί σταθερά περιέργεια, να εκπλήσσει, να σ’ ενδιαφέρουν ακόμα και οι παραστάσεις του που δεν σου αρέσουν. Το τελευταίο μεγάλο στοίχημα αφορά την καλλιτεχνική διεύθυνση του προτζεκτ «Ελευσίνα-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2023».
ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Καραθάνος: Ο θάνατος είναι μια αποθέωση 

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
THE LIFO TEAM
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ