Νέα Αριστερά: Oνομασία προελεύσεως ή προορισμού;

Νέα Αριστερά: Oνομασία προελεύσεως ή προορισμού; Facebook Twitter
Οι ονομασίες των πολιτικών κινήσεων και πρωτοβουλιών φανερώνουν μια διάθεση και στη συγκεκριμένη περίπτωση μια διεκδίκηση ταυτότητας. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ «ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» έδωσε τροφή σε σχόλια που στάθηκαν, συχνά με ειρωνεία, στην ελαφρώς παλαιωμένη επίγευση του τίτλου. Αναμενόμενο, ως ένα σημείο. Νέα Αριστερά ήταν ονομασία ενός γαλαξία οργανώσεων και κινημάτων από τη δεκαετία του ’60 και έπειτα. Υπήρξε επίσης μια μικρή οργάνωση στην πρώιμη Μεταπολίτευση που έκανε λόγο (ήδη από το '74) για την οικολογία, την ποιότητα ζωής και την αμφισβήτηση με όρους κάπως αμερικανικούς.

Ως κομμάτια μιας «Νέας Αριστεράς» ταξινομούσαν και οι εκθέσεις των υπηρεσιών ασφαλείας τον εξωκοινοβουλευτικό χώρο ή τον χώρο της «αμφισβήτησης», όπως τον έγραφαν στα φιλοπερίεργα αφιερώματά τους οι εφημερίδες στη δεκαετία του '70. Ο όρος έφερε μαζί του κάτι εξωτικό και συνάμα ύποπτο, μια διάσταση χάους και αντικουλτούρας, για να θυμηθώ τυπικές εκφράσεις της εποχής.

Με κάποιον τρόπο όλο αυτό το υλικό αναμνήσεων και αναφορών περί Νέας Αριστεράς είναι γνωστό. Μάλλον θα ήταν οικείο και στους «11» και ασφαλώς σε κάποιους μεγαλύτερους στην ηλικία αριστερούς που συντάσσονται τώρα με τη νέα κοινοβουλευτική ομάδα. Ήξεραν πως ο όρος παραπέμπει στην εποχή μετά τον Μάη του '68 και ότι, τυπικώς, δεν είναι πρόσφατο δημιούργημα. Γνωρίζουμε όμως ότι το κριτήριο της επιλογής ενός πολιτικού ονόματος δεν εξαρτάται μόνο από την πρωτοτυπία του. Αν κάποιοι άνθρωποι θέλουν να έχουν αναφορά σε ένα σύνολο από σημαντικές ιδέες και αξίες, γίνεται πολύ δύσκολο για αυτούς να χωρέσουν την πολλαπλότητα σε έναν «τίτλο».

Τώρα όμως κανένας προσδιορισμός δεν μπορεί να προστεθεί στη λέξη «αριστερά» δίχως να ηχήσει φθαρμένος και πολυπαιγμένος. Η πληθώρα των αριστερών αυτοχαρακτηρισμών έχει φτάσει προ πολλού στα όριά της.

Ο ιστορικός Συνασπισμός με τις αλλαγές ονομασίας (της προόδου, των κινημάτων, της οικολογίας κ.λπ.) είχε φορτωθεί πολλές λέξεις στο μικρό του σώμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αργότερα θα σπεύσει να πάρει επάνω του τη ζήτηση μιας εποχής μαζικών αποσκιρτήσεων από τον λεγόμενο δικομματισμό. Ο ριζοσπαστισμός μπορούσε να συγκαλύψει ένα ευρύ φάσμα στάσεων, από τη λαϊκιστική σκανδαλοθηρία ως την πιο θεωρητική αριστερή εναντίωση.

Τώρα όμως κανένας προσδιορισμός δεν μπορεί να προστεθεί στη λέξη «αριστερά» δίχως να ηχήσει φθαρμένος και πολυπαιγμένος. Η πληθώρα των αριστερών αυτοχαρακτηρισμών έχει φτάσει προ πολλού στα όριά της. Η συσσώρευση των επιθετικών προσδιορισμών παραπέμπει σε πολλές αποτυχίες. Παντού παραμονεύει το vintage ως φόβος μην και βρεθεί κανείς πίσω, στα μετόπισθεν του παρόντος.

Ας μην γινόμαστε όμως άδικοι. Ένα όνομα δεν είναι ποτέ η ουσία, παρά το ότι για το χατίρι ενός προσδιορισμού κι ενός επιθέτου μπορεί κάποτε να «σφάζονταν». Οι ονομασίες των πολιτικών κινήσεων και πρωτοβουλιών φανερώνουν μια διάθεση και στη συγκεκριμένη περίπτωση μια διεκδίκηση ταυτότητας. Το καταλάβαμε και από τις δηλώσεις, όπου η λέξη «περηφάνια» ειπώθηκε πολλές φορές. Ταυτοτική υπερηφάνεια, διεκδίκηση εκ νέου μιας αριστερής αναφοράς.

Παρά το γεγονός ότι ο προσδιορισμός «νέα» μοιάζει με το ρηχό μέρος της ονομασίας (το διαφημιστικό κλείσιμο του ματιού) και το «Αριστερά» με κάτι βαθύ και πολύτιμο, νομίζω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Γιατί αν έχει νόημα ο διαχωρισμός θέσης από άλλους αριστερούς (προφανώς στον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να θεωρούν εαυτούς αριστερούς), ο αναδυόμενος νέος φορέας πρέπει να δώσει βάρος στο τι νέο κομίζει στην ελληνική αριστερά. Η αποχώρηση και η επανατοποθέτηση υποχρεώνουν τους ανθρώπους που προχωρούν έτσι στο να δείξουν τι νέο πράττουν και σκέφτονται για τα θέματα.

Το «νέα» πρέπει με τη σειρά του να αποκτήσει περιεχόμενο. Δεν αρκεί να εκφωνείται σαν σλόγκαν ή ευσεβής πόθος, αλλά πρέπει να αποδειχτεί σε θέσεις και ύφος. Αυτό θα φανεί στην πράξη, στην κοινοβουλευτική παρουσία των 11. Κυρίως όμως θα φανερωθεί στο πώς θα πολιτευτούν συνολικά στην ελληνική δημόσια ζωή, μαζί με άλλους που ζητούν μια απάντηση στο κοινωνικό, θεσμικό και οικολογικό ζήτημα της χώρας.

Για να υπάρξει όμως συνάντηση με άλλους, που έρχονται από αλλού, δεν είναι πάντα καλός οδηγός μια περηφάνια ταυτότητας που δείχνει αυτάρκης, βέβαιη για την ηθική της ποιότητα και τις ακαταμάχητες πολιτικές της αρετές. Άλλωστε δεν ήταν γόνιμη (μάλλον το αντίθετο) η διαχείριση του ηθικού πλεονεκτήματος ως σημαίας που κατακεραύνωνε τους πάντες, συγχέοντας μια συγκεκριμένη ρητορική με τον ριζοσπαστισμό.

Ενδεχομένως μπορεί να υπάρξει μια ευκαιρία: η παραχρησιμοποιημένη στο παρελθόν «Νέα Αριστερά» να γίνει μια πολιτική αριστερά ικανή να συνομιλήσει με αντίπαλους και φίλους, να καλλιεργήσει ένα νέο ήθος προγραμματικής αντιπαλότητας και σύνθεσης. Ο σκεπτικισμός επιβάλλεται, όχι όμως η κακοπιστία ούτε η άρνηση.

Όταν για χρόνια λέγαμε (κάποιοι, τουλάχιστον) ότι χρειαζόμαστε μια ισχυρή κουλτούρα καταφάσεων και όχι απλώς τον φετιχισμό της εκ των προτέρων εναντίωσης, δεν θα είχε κανένα νόημα τώρα μια πικρόχολη αντιμετώπιση του νέου εγχειρήματος. Οι άνθρωποι στην πολιτική μπορεί να κάνουν καινούργια πράγματα ακόμα και αν είναι οι ίδιοι και τους ξέρουμε. Η φυγή πάντως από τον σκανδαλοθήρα καιροσκοπισμό και τις τοξικές ευκολίες του είναι ένα θετικό γεγονός που επιτρέπει να υπάρξουν ξανά κανονικές πολιτικές σχέσεις.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ