Η σπαρακτική ιστορία της Δήμητρας της Λέσβου γίνεται παράσταση

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Άραγε πόσο εύκολο είναι να είσαι διαφορετικός; Να σκέφτεσαι διαφορετικά; Πότε τα όρια της διαφορετικότητας συγκρούονται με τα όρια της ανοχής και της κοινωνικής συνοχής; Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
0

«Μπορείς να με λες Δημήτρη ή Δήμητρα. Δεν έχω πρόβλημα. Το ρόδο, όπως και να το πεις, ρόδο παραμένει». Αυτά είναι τα λόγια της Δήμητρας της Λέσβου στο ντοκιμαντέρ της Τζέλης Χατζηδημητρίου. Η 65χρονη Δήμητρα της Λέσβου είχε εξαφανιστεί από τις 6 Απριλίου, οι συγγενείς και οι φίλοι της την έψαχναν, αλλά δεν κατάφερναν να την εντοπίσουν. Στις 26 Μαΐου ενεργοποιήθηκε η γραμμή ζωής Silver Alert. Τον Ιούνιο ταυτοποιήθηκε η σορός, που ήταν στα αζήτητα. Η Δήμητρα έπεσε θύμα τροχαίου στις 9 Απριλίου 2021 και εγκαταλείφθηκε αιμόφυρτη στην άσφαλτο.

Έτσι γράφηκε ο επίλογος σε μια τραγική ιστορία. «Η «Δήμητρα της Λέσβου» (κατά κόσμον Δημήτρης Καλογιάννης), όπως έγινε ευρύτερα γνωστή, ζούσε ως εξωμότης, φίλους στο χωριό δεν είχε, τα άλλα της αδέλφια την είχαν ξεγράψει και ζούσαν έτσι κι αλλιώς μακριά, η σύνταξη που της είχε εξασφαλίσει η μητέρα της ίσα που έφτανε για να συντηρηθεί – ειδικά μετά το 2009, αφότου έχασε και τους δυο γονείς της, τους οποίους γηροκομούσε αγόγγυστα και χωρίς καμία βοήθεια από τα άλλα τους παιδιά, κατά τις μαρτυρίες. Μόνο τις γάτες της είχε αποκούμπι», γράφει στη LiFO ο Θοδωρής Αντωνόπουλος.

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Όταν πια έχασε και τη μητέρα της, η Δήμητρα ένιωσε επιτέλους ελεύθερη να εξερευνήσει τη θηλυκή της φύση. Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Η ιστορία της ζωής της, όπως η ίδια την είχε αφηγηθεί επανειλημμένα, είναι, για όσους την παρακολουθούσαν, λίγο-πολύ γνωστή. Γεννημένη το 1957 στη Σκάλα Συκαμιάς, ήταν ένα από τα έξι παιδιά μιας φτωχής, λαϊκής οικογένειας. Όταν πια έχασε και τη μητέρα της, η Δήμητρα ένιωσε επιτέλους ελεύθερη να εξερευνήσει τη θηλυκή της φύση. Άρχισε να παραγγέλνει και να φορά γυναικεία ρούχα, αρχικά μόνο στο σπίτι, ύστερα και έξω. Σε ρούχα, στολίδια και CD (από Μαρινέλλα και Πρωτοψάλτη μέχρι Μούσχουρη και Βίκυ Λέανδρος) ξόδευε το υστέρημά της. Μόνη της άλλη διασκέδαση οι μακρινοί περίπατοι και το κολύμπι σε ερημικές παραλίες.

Όταν μια παρέα εφήβων από το χωριό παραβίασε το παράθυρο του σπιτιού της και την κακοποίησε σωματικά και σεξουαλικά, καταγράφοντας τα πάντα στο κινητό τους, κατέρρευσε, η ψυχική της υγεία επιδεινώθηκε.

Μια ιστορία φτάνει στη σκηνή

Η ιστορία της έδωσε την αφορμή στην Κατερίνα Λούβαρη Φασόη να γράψει το έργο «Το ρόδο είναι ρόδο» που ανεβαίνει στο Φεστιβάλ Αθηνών από τις 30 Ιουνίου έως τις 3 Ιουλίου σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη. Άραγε πόσο εύκολο είναι να είσαι διαφορετικός; Να σκέφτεσαι διαφορετικά; Πότε τα όρια της διαφορετικότητας συγκρούονται με τα όρια της ανοχής και της κοινωνικής συνοχής;

Ο Παντελής Δεντάκης καταπιάστηκε με αυτό το θέμα αντλώντας υλικό από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και από τις επιστολές του Αντονέν Αρτό.

Η Διονυσία, η ηρωίδα του πρωτότυπου αυτού έργου, ζει σε ένα παλιό σπίτι με μόνη συντροφιά τις γάτες της αυλής· τραγουδάει και ονειρεύεται, φοράει πολύχρωμα ρούχα, ανοίγει το σπίτι σε ξένους και ντόπιους, δέχεται το μίσος και τον χλευασμό τους. Με οδηγό το βιβλίο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ «Η δύναμη της αγάπης», το έργο μιλάει για τη βαρβαρότητα και την τυφλότητα των ανθρώπων. Όπως δίδαξε ο Χριστός επάνω στον σταυρό, που είπε «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν», έτσι και η Διονυσία προσεύχεται στο νεκροκρέβατό της για τη σωτηρία της δικής της ψυχής και των ψυχών των έφηβων παιδιών που έγιναν δήμιοί της. Θα ζήσει ανακουφισμένη σχεδόν τον θάνατό της, πιστεύοντας στη δύναμη της συγχώρεσης και στην αιώνια καλοσύνη των ανθρώπων.

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Θα ζήσει ανακουφισμένη σχεδόν τον θάνατό της, πιστεύοντας στη δύναμη της συγχώρεσης και στην αιώνια καλοσύνη των ανθρώπων. Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

«Ήταν μια ανάγκη και της Κατερίνας και δική μου να μιλήσουμε για τον τραγικό θάνατο της Δήμητρας. Για μένα είναι και ένας τρόπος να εκφράσω τη συγγνώμη μου για την αγκαλιά, την αγάπη που δεν δίνεται από εμάς σε ανθρώπους που δεν τους αποδέχεται η κοινωνία. Είναι μια συγγνώμη και για ένα γράμμα που δεν έστειλα», λέει ο σκηνοθέτης της παράστασης Παντελής Δεντάκης, εξηγώντας στη LiFO ότι «τότε, στο νησί, κάποιοι αλληλέγγυοι είχαν δημοσιεύσει ότι θα χαιρόταν πολύ να της στείλουμε ένα γράμμα και ήταν κάτι που σκεφτόμουν, ήθελα να κάνω, το καθυστέρησα και μέσα από αυτή την παράσταση είναι σαν να ζητώ και δημόσια συγγνώμη».

Ο Παντελής Δεντάκης καταπιάστηκε με αυτό το θέμα αντλώντας υλικό από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και από τις επιστολές του Αντονέν Αρτό.

Όλη αυτή η πληροφορία συγκεντρώνεται στο πρόσωπο της Διονυσίας, μια γυναίκας που μοιάζει πολύ με τη Δήμητρα, ένα πρόσωπο που βλέπει τον κόσμο μέσα από ένα πολύ αθώο βλέμμα, αυτό της ανιδιοτελούς αγάπης.

«Η Διονυσία είναι ένα πλάσμα που γεννήθηκε μεν ως άντρας αλλά αυτοπροσδιορίζεται ως γυναίκα. Γεννήθηκε σε μια επαρχία και έχει ούτως η άλλως τα χαρακτηριστικά της Δήμητρας, κομμάτια της από την ιστορία που ξέρουμε, ωστόσο έχει και ένα κομμάτι μυθοπλασίας. Είναι ένα πρόσωπο που έχει δεχτεί βία, αποκλεισμό και καταπίεση και από το ίδιο της το σπίτι, το οικογενειακό της περιβάλλον. Ουσιαστικά από τα εφηβικά της χρόνια έχει χαρακτηριστεί ως τρελός/ή. Την έχουν κλείσει σε ψυχιατρείο, έχει πάρει αγωγή εξαιτίας της διαφορετικότητάς της. "Διαφορετικότητα" το λέμε επειδή εμείς έτσι βλέπουμε το άλλο, εμείς είμαστε που δίνουμε άλλα χαρακτηριστικά και ταυτότητες», λέει ο σκηνοθέτης.

Με τον θάνατο της Δήμητρας ήρθε ξανά στο φως η ιστορία της. Ήταν μια υπενθύμιση αλλά και ένα καμπανάκι που χτύπησε ξανά, θυμίζοντας την ανάγκη αποδοχής του άλλου.

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Ο Παντελής Δεντάκης καταπιάστηκε με αυτό το θέμα που εμπνέεται από την ιστορία της Δήμητρας, από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και από τις επιστολές του Αντονέν Αρτό. Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

«Ο θάνατός της νομίζω ότι ήταν μια αφορμή να φέρουμε μπροστά στη συζήτηση την περίπτωσή της γιατί είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο και μέσα από τα ντοκιμαντέρ που είχαν γίνει. Ο κόσμος τη γνώριζε. Το πρόβλημα είναι ότι ο καθένας μας δέχεται τόση πληροφορία και καταναλώνει τόση ενέργεια σε τόσες δραστηριότητες, που πολλές φορές αφήνει στην άκρη πολλά ζητήματα. Όταν συμβεί κάτι, κινητοποιούμαστε, θυμόμαστε, ασχολούμαστε, ένα τραγικό περιστατικό μάς ξυπνάει από έναν λήθαργο που δεν είναι πάντα εκούσιος. Ξεχνιόμαστε μέσα στην τρέλα της ζωής. Αυτό δεν συμβαίνει και με δικούς μας ανθρώπους; Δεν προλαβαίνουμε να τους δούμε και γεμίζουμε ενοχές όταν συμβαίνει κάτι», λέει ο Παντελής Δεντάκης.

Η Κατερίνα Λούβαρη Φασόη πλάθει ένα πρόσωπο που η αρχική του θέση και η τάση του προς τον άλλο είναι η αποδοχή και η αγάπη. Ένα πρόσωπο που πιστεύει βαθιά στη δύναμη του ανθρώπου και στη θετική του πλευρά. Εδώ η υπόστασή της συνδέεται με το κήρυγμα αγάπης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, εδώ βρίσκουμε και την περίπτωση του Αρτό, τον φαύλο κύκλο της τρέλας, τον τρόπο που η κοινωνία χαρακτηρίζει το άγνωστο, το παράξενο, το διαφορετικό, το δυσερμήνευτο.

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Στη σκηνή το έργο μεταφέρεται σε τρεις εικόνες. Στην πρώτη υπάρχει το πλησίασμα και η έννοια της τρυφερότητας μεταξύ δύο ανθρώπων που έχουν μεγάλες διαφορές, της Διονυσίας και του Τζώρτζη, ενός νέου της επαρχίας, με συντηρητικές απόψεις, ρατσιστή, που όμως δεν είναι τόσο «μολυσμένος» που να μην μπορεί να ανοιχτεί σε αυτήν τη νέα και απροσδόκητη για τη ζωή του γνωριμία. Φτάνει κοντά της για να της κάνει κακό, αλλά η αθωότητά της αλλάζει τον σκοπό αυτής της συνάντησης.

Η δεύτερη είναι εικόνα ωμού ρεαλισμού. Βλέπουμε όλη τη λεκτική και σωματική βία που ασκείται σε αυτό το πλάσμα και ανακαλούμε αυτόματα το παρελθόν της, ένα ζοφερό περιβάλλον μη κατανόησης και αποδοχής. Η εξιλέωση των προσώπων και η συγχώρεση έρχεται στην τρίτη εικόνα. Τα δυο κεντρικά πρόσωπα μένουν ξανά μόνα τους, έρχεται η λύτρωση και η κάθαρση.

Ο Δεντάκης φέρνει στη σκηνή μια πολύ κοντινή μας, πρόσφατη, σύγχρονη ιστορία. Η εποχή μας και η περίοδος που διανύουμε είναι συγκρουσιακή και ακραία, με μεγάλη επιθετικότητα. «Η πληροφορία που δεχόμαστε έχει μεγέθη που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους, η παραπληροφόρηση είναι εξίσου εκτενής και έχει πολύ συγκεκριμένο τρόπο να μας επηρεάζει» λέει. «Όλα είναι συγκρουσιακά, ωστόσο πιστεύω ότι μια μερίδα της κοινωνίας, το κοινό που βλέπει θέατρο επιθυμεί να γίνει πιο ανοιχτό, πιο έτοιμο να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να εξισορροπήσει μέσα του τα γεγονότα που συμβαίνουν».

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Ο Δεντάκης αποφάσισε να ανεβάσει ένα νέο ελληνικό έργο επειδή πιστεύει ότι όσα γράφονται σήμερα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, έρχεται μια δυναμική γενιά νέων συγγραφέων που θα αλλάξει το τοπίο. «Για μένα, το θέατρο, είτε το παρακολουθώ απλώς ως θεατής είτε εργάζομαι σε αυτό, είναι η συμμετοχή στον κοινωνικό διάλογο, στις κοινωνικές ζυμώσεις. Έτσι το καταλαβαίνω και αυτή την τέχνη προτιμώ», λέει.

«Δεν είναι τίποτα εύκολο και φοβάμαι πάντα, όταν ασχολούμαι με τέτοιες ιστορίες, μη γίνω γραφικός ή διδακτικός, γιατί είναι πολύ εύκολο σήμερα να σηκώσει κανείς το δάχτυλο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι μέσα από τη διαδικασία να συναντιόμαστε με τον εαυτό μας, να βλέπουμε τα τραύματά μας, να εξετάζουμε τις δικές μας προκαταλήψεις και να διατυπώνουμε το δικό μας όραμα για τη ζωή που θέλουμε να φτιάξουμε».  

Το ρόδο είναι ρόδο Facebook Twitter
Φωτ.: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Το ρόδο είναι ρόδο» εδώ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ