Nick Drake: Η μπαλάντα της σιωπηλής αυτοκαταστροφής

Nick Drake: Η μπαλάντα της σιωπηλής αυτοκαταστροφής Facebook Twitter
0

Όταν ο Nick Drake πέθανε το 1974 από υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών, ήταν, για όλους όσους τον γνώριζαν, ένα τρομερό σοκ –  αλλά όχι, ίσως, κάτι εντελώς απροσδόκητο. Ήταν μόλις 26 ετών. Είχε αφήσει τρία εξαίσια άλμπουμ, τα οποία, με αυστηρά εμπορικά κριτήρια, ήταν όλα αποτυχημένα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, η ελεγειακή και μελαγχολική αύρα που διαπερνούσε τη μουσική του είχε αρχίσει να εκδηλώνεται αρχικά ως κατάθλιψη και στη συνέχεια, σε μια εποχή που αυτά τα πράγματα ήταν λιγότερο κατανοητά, ως πιθανή σχιζοφρένεια.

Ο θάνατός του πέρασε σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητος στον κόσμο της μουσικής. Όπως συμβαίνει τόσο συχνά, χρειάστηκαν μερικά χρόνια για να αναγνωριστεί η ιδιοφυΐα του, για να αρχίσει να αναφέρεται το όνομά του ως σημαντική επιρροή, για να επανακυκλοφορεί με αγάπη και επιμέλεια το ισχνό έργο του, για να διασφαλιστεί η φήμη του.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε υπήρξαν αμέτρητα άρθρα σε περιοδικά, αναδρομές, φόροι τιμής και συναυλίες από άλλους καλλιτέχνες που ερμήνευσαν τα τραγούδια του. Η ζωή του Drake έχει καταγραφεί εκτενώς στο παρελθόν αλλά η εξαντλητική και ευλαβική νέα έκδοση “Nick Drake: The Life” του Richard Morton Jack, τακτικού συνεργάτη του Mojo και άλλων μουσικών περιοδικών, αποτελεί μάλλον την οριστική καταγραφή της πορείας του.

Η ανατροφή του Nick Drake ήταν ειδυλλιακή: ένα σπίτι, όπως λέει ο Morton Jack, που «μύριζε ευτυχία» - μια εύπορη οικογένεια και στοργικοί γονείς. Η μητέρα του, η Molly Drake, ήταν μια ταλαντούχα μουσικός που έπαιζε πιάνο και έγραφε τραγούδια - νανουρίσματα για τα παιδιά και ερωτικά τραγούδια για να διασκεδάζει τους φίλους της. (Ο παραγωγός του Drake, ο Joe Boyd, θα μετέτρεπε πολύ αργότερα τις γρατζουνισμένες οικιακές ηχογραφήσεις της σε ένα γοητευτικό άλμπουμ).

Στο σχολείο διακρίθηκε στον αθλητισμό και έπαιξε ράγκμπι στην πρώτη ομάδα, ενώ συγχρόνως σπούδασε τσέλο, πιάνο και κλαρινέτο. Τότε ήταν που ερωτεύτηκε τα μπλουζ και τον Μπομπ Ντίλαν και άρχισε να γράφει τα δικά του τραγούδια. Οι σύγχρονοί του τον περιγράφουν ως μια «μάλλον ονειροπόλα, καλλιτεχνική φύση», που «δεν ξεκινούσε ποτέ μια συζήτηση», αλλά συμμετείχε ευχαρίστως όταν το έκαναν οι άλλοι –  «ένας παρατηρητής της ζωής», «ένας κλασικός εσωστρεφής», «αποτραβηγμένος», «αποστασιοποιημένος». Ήταν μέρος του πλήθους, αλλά ταυτόχρονα μακριά από αυτό. «Όλοι τον συμπαθούσαν, αν και λίγοι τον γνώριζαν πραγματικά», είχε γράψει ο διευθυντής του ιδιωτικού σχολείου / οικοτροφείου που πήγαινε, στους γονείς του Ντρέικ όταν εκείνος έφυγε για να συνεχίσει στο Κέιμπριτζ. Ήταν λόγια που μόλις λίγα χρόνια αργότερα θα μπορούσαν να αποτελούν τον επικήδειό του.

Το πρώτο του άλμπουμ, Five Leaves Left, ηχογραφήθηκε όταν ήταν ακόμα προπτυχιακός φοιτητής και σπούδαζε αγγλική λογοτεχνία. Ο τίτλος ήταν μια ιδιόρρυθμη αναφορά στο χαρτάκι που βρίσκεται κοντά στο κάτω μέρος ενός πακέτου τσιγαρόχαρτων Rizla («πέντε χαρτάκια έχουν μείνει»).

Τα κορίτσια τον λάτρευαν. Ήταν ψηλός, όμορφος, συνεσταλμένος, χωρίς τους επιτηδευμένους αμερικανισμούς των περισσότερων μουσικών της εποχής. Η συστολή και η ευγένειά του –  «ήταν αδύνατο να τον φανταστεί κανείς θυμωμένο ή δυσάρεστο», λέει ένας φίλος του στο βιβλίο – ήταν σαγηνευτικές. Ωστόσο, παρά τα ρομαντικά τραγούδια του, δεν φαίνεται να είχε ποτέ στενή σχέση με κανέναν. «Θα τον περιέγραφα σχεδόν ως ασεξουαλικό», θυμάται ένας άλλος φίλος του. «Νομίζω ότι είχε μια ρομαντική, ακόμη και ποιητική άποψη για τις γυναίκες, παρά σαρκική». Ο μεγαλύτερος έρωτάς του ήταν με τη Francoise Hardy. Υπήρξε μια προοπτική ότι θα μπορούσε να ηχογραφήσει ένα από τα τραγούδια του. Συναντήθηκαν στο Παρίσι και δεν προέκυψε τίποτα. Αργότερα, καθώς η ψυχική του κατάσταση επιδεινωνόταν, ταξίδεψε στη Γαλλία προσπαθώντας, και αποτυγχάνοντας, να τη δει.

Nick Drake: Η μπαλάντα της σιωπηλής αυτοκαταστροφής Facebook Twitter
Ο Nick Drake με τη μητέρα του Molly και την αδελφή του Gabrielle

Το δεύτερο άλμπουμ του, το Bryter Layter, και πάλι σε παραγωγή του Boyd, ήταν άλλο ένα αριστούργημα –  εύθραυστο και με μια μελαγχολία που παραπέμπει σε ένα αιώνιο φθινόπωρο. Όλοι του έλεγαν ότι θα γινόταν μεγάλη επιτυχία. Οι κριτικές ήταν καθολικά επαινετικές - ένας Αμερικανός κριτικός παρομοίασε τη «συνεπή ομορφιά» του με το Astral Weeks του Van Morrison. Ο δίσκος του Morrison πούλησε περισσότερα από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Το Bryter Layter πούλησε μόλις 3.000.

Ο Drake δεν στερούνταν αυτοπεποίθησης και ήταν πρόθυμος να πετύχει, αλλά ήταν απρόθυμος, και φαινομενικά ανίκανος, να παίξει το παιχνίδι της μουσικής βιομηχανίας, αρνούμενος να κάνει περιοδείες και παραχωρώντας μόνο δύο συνεντεύξεις στη ζωή του, τη μία για το εφηβικό περιοδικό Jackie και την άλλη για τη μουσική εφημερίδα Sounds, όπου πέρασε όλη τη συνέντευξη κοιτάζοντας το πάτωμα.

Ο Boyd στο μεταξύ εγκατέλειψε τη Βρετανία για να δουλέψει ως παραγωγός στην Αμερική. Χωρίς την καθοδήγησή του, ο Drake κανόνισε να ηχογραφήσει με τον μηχανικό ήχου John Wood το τρίτο και τελευταίο του άλμπουμ, το πανέμορφο Pink Moon, σε δύο μόνο λήψεις μεταξύ 11 το βράδυ και 2 το πρωί. «Δεν ήταν σε καλή κατάσταση, δεν φαινόταν υγιής» θυμόταν αργότερα ο Wood. Όπως και τα δύο προηγούμενα, το άλμπουμ εξαφανίστηκε αφήνοντας ελάχιστα ίχνη.

Μην μπορώντας να αντέξει να ζει μόνος του, ο Nick Drake επέστρεψε στο πατρικό του. Ανησυχώντας όλο και περισσότερο για την επιδεινούμενη ψυχική του κατάσταση, οι γονείς του αναζήτησαν έναν ψυχίατρο - τον πρώτο από τους διαδοχικούς ψυχιάτρους που θα επισκεπτόταν ο Nick στα δύο χρόνια μέχρι το θάνατό του. Τα τρία τελευταία κεφάλαια του βιβλίου είναι εξοντωτικά θλιβερά, καθώς τον παρακολουθούμε μπερδεμένο, θυμωμένο και βαθιά διαταραγμένο, να παίρνει (ή να αμελεί να πάρει) διάφορα φάρμακα, να υποβάλλεται σε ηλεκτροθεραπεία, να εμφανίζεται απροειδοποίητα σε σπίτια φίλων, και στη συνέχεια να κάθεται απλώς αμήχανος και σιωπηλός. Είναι σαν να παρακολουθείς ένα αρνητικό φωτογραφίας που ξεθωριάζει αργά και εξαφανίζεται.

Το πρωί της 25ης Νοεμβρίου του 1974, τον βρήκαν άψυχο στο κρεβάτι του. Κατά την ιατροδικαστική εξέταση, ένας παθολόγος δήλωσε ότι βρήκε στο σώμα του Drake ενδείξεις «σοβαρής υπερβολικής δόσης». Η ετυμηγορία ήταν αυτοκτονία.

Πηγή: The Telegraph

Μουσική
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πολυαγαπημένη μου Βίβιαν»: Στο φως η επιστολή που έγραψε ο Μάλκολμ ΜακΛάρεν στην Βίβιαν Γουέστγουντ λίγο πριν τον θάνατό του

Μουσική / Η επιστολή μεταμέλειας του Μάλκολμ ΜακΛάρεν προς τη Βίβιαν Γουέστγουντ, λίγο πριν τον θάνατό του

Τα αποκαλυπτήρια μιας επιστολής γεμάτης μετάνοια αλλά και πικρία, την οποία έγραψε –αλλά δεν έστειλε ποτέ– ο διαβόητος μάνατζερ των Sex Pistols προς την πρώην σύντροφο και συνοδοιπόρο του.
THE LIFO TEAM
APON: «Δεν είναι θέμα συγκυριών, είναι θέμα αξίας το αν θα ξεχωρίσεις μέσα στο χάος της σημερινής μουσικής»

Μουσική / APON: «Όταν πήγα να δειγματίσω τα πρώτα μου τραγούδια, γελάγανε»

Η πρωτοφανής επιτυχία ενός νεαρού τραγουδοποιού που με το πρώτο άλμπουμ του προκαλεί πανδαιμόνιο στο ραδιόφωνο και στις μουσικές πλατφόρμες, ενώνοντας μουσικά ένα ετερόκλητο κοινό κάθε ηλικίας.
M. HULOT
H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Μουσική / H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Κάθε σετ του είναι μια κατάδυση, μια αργή πτώση σε υποσυνείδητα μοτίβα, σε αχαρτογράφητους ήχους, σε σκοτεινούς διαδρόμους που παραπέμπουν περισσότερο σε τελετουργία παρά σε πάρτι. Ένας από τους σημαντικότερους DJ's της εποχής μας έρχεται στην Αθήνα για ένα βράδι.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Χελμός

Μουσική / Χελμός: 30 στιγμές από το πιο «ψηλό» φεστιβάλ του καλοκαιριού

Στημένο στα 1.700 μέτρα, το 3ο Helmos Mountain Festival υποδέχτηκε μερικά από τα πιο αγαπημένα ονόματα της εγχώριας σκηνής, σε ένα τριήμερο που συνδύασε μουσική, φύση και κορυφές - κυριολεκτικά και μεταφορικά.
LIFO NEWSROOM