«Πώς το ’παθες, που είσαι και γλωσσού;»

«Πώς το ’παθες, που είσαι και γλωσσού;» Facebook Twitter
Εάν νιώθει κανείς καταπιεσμένος από τον φεμινισμό ή την πολιτική ορθότητα, μπορεί να ανοίξει την τηλεόραση, να κάτσει σε ένα οποιοδήποτε καφενείο ή να μπει σε ένα τρόλεϊ. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ στο Σύνταγμα. Σωριάστηκε στο κάθισμα δίπλα μου και άνοιξε διάπλατα τα πόδια του. Κόλλησα στη γωνία, κοίταξα τα γόνατά του και αναρωτήθηκα τι θα έλεγε στην παράλληλη πραγματικότητα που θα τολμούσα να ρωτήσω με τρεμάμενη φωνούλα «συγγνώμη, μήπως μπορείτε να μην απλώνετε τα πόδια σας έτσι γιατί δεν χωράω στο κάθισμα;». Στην καλύτερη θα με κοιτούσε σαν να του μιλάω κάποια ξένη γλώσσα, στη χειρότερη θα καταλήγαμε να βριστούμε.

Δεν είπα τίποτα φυσικά, παραιτήθηκα από αυτήν τη μάχη πριν καλά καλά την ξεκινήσω. Παρατηρούσα μόνο τα γόνατά του και σκεφτόμουν πως αυτά τα απλωμένα πόδια ήταν κάτι σαν μεταφορά για τη θέση μου σε αυτή την κοινωνία. «Μάζεψε τα ποδαράκια σου, κοριτσάκι μου, και μπες στη γωνίτσα σου. Έτσι μπράβο!»

Το 2013 πρωτοχρησιμοποιήθηκε ο όρος «manspreading» για να χαρακτηρίσει το φαινόμενο των αντρών που καθόντουσαν με ορθάνοιχτα πόδια στα ΜΜΜ, πιάνοντας περισσότερες από μία θέσεις και αναγκάζοντας τους γύρω τους, κυρίως τις γυναίκες, να ζαρώνουν στη γωνίτσα τους. Το 2015 ο νεολογισμός μπήκε στο Λεξικό της Οξφόρδης.

Στην Ελλάδα είμαστε στο σημείο που θα κάνουμε θεωρητική κουβέντα για τον νεοφεμινισμό και θα αναρωτιόμαστε μήπως ο «νέος φεμινισμός» είναι υπερβολικός ή οι νέες φεμινίστριες δεν είναι «χαρούμενες».

Στη Νέα Υόρκη έγινε η σχετική καμπάνια, δυο δημοσιογράφοι του ΜΙC, ένας άντρας και μια γυναίκα, έκαναν ένα «κοινωνικό πείραμα» (ήταν πολύ της μόδας αυτά το 2015-2017, μετά μάλλον μας τέλειωσαν), κάτι ανάλογο με την κάμερα να γράφει, για να δουν αν θα διαφέρουν οι αντιδράσεις. Κάποιοι επιστήμονες ξεσπάθωσαν πως είναι θέμα ανατομίας, τα threads τou Reddit πήραν φωτιά. Η φεμινιστική ανάλυση είπε πως όλο αυτό ήταν συμβολικό ‒ θύμιζε τον χώρο που καταλαμβάνουν οι άντρες στον δημόσιο χώρο.

Διαβάζοντας το θέμα των Πανελληνίων στην έκθεση, στο οποίο αναφέρεται η Γαλλίδα ακαδημαϊκός Μπελίντα Κάνον («Αυτό το νέο ρεύμα εγγράφεται στον δημόσιο διάλογο περί ταυτοτήτων: είμαι γυναίκα, αυτή είναι η ταυτότητά μου. Και αυτομάτως, είμαι θύμα. Είναι τόσο έντονος αυτός ο διάλογος περί θύματος ώστε ενίοτε το να είσαι θύμα γίνεται εύσημο, πρόκειται για ιδεολογία που εκφράζεται ως “πάθος για θυματοποίηση”»), αναρωτήθηκα σε ποια κοινωνία ζω. Θέλω να πω, στην Ελλάδα είμαστε στο σημείο που θα κάνουμε θεωρητική κουβέντα για τον νεοφεμινισμό και θα αναρωτιόμαστε μήπως ο «νέος φεμινισμός» είναι υπερβολικός ή οι νέες φεμινίστριες δεν είναι «χαρούμενες»;

Λες και το να διεκδικείς τα δικαιώματά σου είναι κάτι που γίνεται με μικρά βολικά εγκεκριμένα βηματάκια και, κυρίως, λες και έχουμε λύσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματά μας, την κοινωνική και εργασιακή ανισότητα, τις πατριαρχικές αντιλήψεις, τον ριζωμένο σεξισμό της ελληνικής κοινωνίας. Όλη αυτή η κουβέντα μού θύμισε αυτούς που παραπονιούνται για την πολιτική ορθότητα στην Ελλάδα «που τους καταπιέζει». Εάν νιώθει κανείς καταπιεσμένος από τον φεμινισμό ή την πολιτική ορθότητα, μπορεί να ανοίξει την τηλεόραση, να κάτσει σε ένα οποιοδήποτε καφενείο ή να μπει σε ένα τρόλεϊ.

Κάποια χρόνια πριν ένας ηλικιωμένος κύριος μού είχε χώσει μια σφαλιάρα γιατί μιλούσα στο κινητό μου αφηρημένη στην είσοδο του τρόλεϊ ‒ τον εμπόδιζα, άθελά μου, να περάσει. Το πιο εντυπωσιακό ήταν πως του ήταν εμφανώς πρωτόγνωρο το ότι εξαγριώθηκα. Όσο πήγαινα προς το μέρος του φωνάζοντας σαν μαινάδα, τόσο υποχωρούσε αυτός, έκπληκτός από την αντίδραση μου ‒ εξάλλου, τι πιο φυσιολογικό από το να χτυπάς μια άγνωστη γυναίκα γιατί σου κόβει τον δρόμο; Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως είχαμε φτάσει στην άλλη άκρη του τρόλεϊ ‒ σχεδόν στον οδηγό. Κάπως σάστισα. Δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ έναν 80χρονο κύριο. Τι θα ’κανα; Θα τον έδερνα; Στο τέλος τού είπα αμήχανα «δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο μαζί σας» κι αυτός μου απάντησε «α μπα; Πώς το ’παθες, που είσαι και γλωσσού;». 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ