Μα πεθαίνουν άνθρωποι Κυριακή στο γραφείο;

Μα πεθαίνουν άνθρωποι Κυριακή στο γραφείο; Facebook Twitter
Υπάρχει λοιπόν ένας κόσμος της εργασίας ή, για να το πω ακόμα πιο παλιομοδίτικα, της εργασιακής ηθικής. Σαν αόρατο θεμέλιο κάθε «κανονικότητας», έμπρακτη διάψευση κάθε κυνισμού. Εικονογράφηση: bianka/LiFO
0

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ που έσβησε πριν από λίγες μέρες μέσα στο τοπικό παράρτημα του ΕΦΚΑ Πατησίων έγινε μια στιγμή συγκινημένης δημοσιότητας.

Ανάμεσα στις αγανακτισμένες σελίδες των ημερών, στον Λιγνάδη ή στις λέξεις του Βερναρδάκη για την υπουργό Παιδείας, ανάμεσα στα θολά (πια) νέα από τους φονικούς βομβαρδισμούς των Ρώσων στην Ουκρανία και στις αναρτήσεις από ειδυλλιακούς κυκλαδίτικους γιαλούς, ένας άνθρωπος με ευγενικό πρόσωπο, στα πενήντα επτά του, πεθαίνει εν ώρα εργασίας.

Δεν ξεκουραζόταν, δεν χαλάρωνε σε διακοπές και η υπηρεσία δεν ήταν γι’ αυτόν, όπως φαίνεται, μια τυπική υποχρέωση, σαν αυτές που δεν μας διαπερνούν και μας αφήνουν, σχετικά, αδιάβροχους.

Μιλάμε για την ευθύνη και το αμετάθετο, μοναδικό βάρος της, συχνά ηθικολογώντας με στόμφο, μιμούμενοι μια μάλλον παρωχημένη γλώσσα, γλώσσα που έρχεται κατευθείαν από τα καθηκοντολόγια του παρελθόντος.

Ξεχνάμε πως εκεί έξω υπάρχει πάντα ένας κόσμος που τρέχει και δεν ησυχάζει. Είναι οι πραγματικά αφανείς, όχι μόνο οι «προλετάριοι» της πιο χαμηλής μισθολογικής κλίμακας αλλά και πολλά «αφεντικά», υπεύθυνοι υπηρεσιών, γραφείων, επιχειρήσεων. Μεσαία στελέχη που κινούν τις μηχανές της «κανονικότητας». Μάνατζερ που δεν αντιπροσωπεύουν τη στυφή, μανατζίριαλ, καπιταλιστική εικόνα που έχει πλάσει η καλλιτεχνική φαντασία γι αυτούς.

Τώρα που η ζέστη, τα νησιά, οι θάλασσες έχουν την τιμητική τους, τώρα που προσπαθούμε να συλλαβίσουμε ξανά κάτι πιο κοντά στη χαρά της ύπαρξης (κόντρα σε όλα τα αρνητικά του περίγυρου της Ιστορίας), άνθρωποι σαν τον συμπολίτη μας Κώστα Κούρκουλο έρχονται να υπενθυμίσουν πως δεν είναι όλα για πέταμα και πως υπάρχει πάντα ένας αρμός σιωπηλής αξιοπρέπειας.

Χρήσιμοι άνθρωποι. Που συχνά παίρνουν επάνω τους έναν απίστευτο όγκο δουλειάς, υπερβαίνοντας τα τυπικά πλάνα, αφού κάθε λεπτομέρεια και κάθε δυσκολία είναι γι’ αυτούς κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί δίχως αναβολές. Δεν απωθούν τη δυσκολία, ούτε τη φοβούνται όπως οι περισσότεροι. Και όλα αυτά δεν γίνονται πάντα για κάποια χρήματα, ούτε καν για το αβέβαιο έπαθλο κύρους που θα επιδειχθεί αργότερα για να μετατραπεί κι αυτό σε κέρδος ή εξουσία.

Η αλήθεια είναι πως έχει γίνει αφόρητα κουραστικός και μοιάζει και απίστευτα μικρόψυχος αυτός ο λόγος που βλέπει παντού μόνο κέρδος, συμφέροντα και εξουσίες του όποιου/ -ας προσπαθεί για κάτι περισσότερο και ξεπερνά τις συμβατικές προσδοκίες από το επάγγελμα ή τη θέση του.

Ο Κώστας Κούρκουλος του ΕΦΚΑ δεν έκανε ό,τι έκανε για να είναι ευχαριστημένος ο Κωστής Χατζηδάκης ή για να εισπράττει μετά θάνατον εγκώμια, κερδίζοντας μια θέση στο θέατρο των εφήμερων δημοσίων συγκινήσεων. Όλα δείχνουν πως έπαιρνε απολύτως σοβαρά τη δουλειά του. Γιατί αυτή η δουλειά δεν ήταν μια ουδέτερη επιχείρηση αλλά είχε σχέση με την αναγνώριση της δουλειάς των άλλων, όσων εργάστηκαν και πρέπει να βγουν στη σύνταξη.

Με άλλα λόγια, ο Κώστας Κούρκουλος είχε εσωτερικεύσει τις αγωνίες, τα παράπονα και τα ανεκπλήρωτα αιτήματα εκείνων των συμπολιτών του που περιμένουν κάτι σημαντικό στη ζωή τους από την υπηρεσία του. Η δική του δουλειά είχε άμεση σχέση με την ανταμοιβή και την αναγνώριση των άλλων.

Υπάρχει λοιπόν ένας κόσμος της εργασίας ή, για να το πω ακόμα πιο παλιομοδίτικα, της εργασιακής ηθικής. Σαν αόρατο θεμέλιο κάθε «κανονικότητας», έμπρακτη διάψευση κάθε κυνισμού, ζωντανή άρνηση του σνομπ μηδενισμού και όλων των θεωριών περί της κατάρρευσης του νοήματος. Άνθρωποι που η ζωή τους έχει πλήρες νόημα και είναι τεράστια αδικία πως αυτό το νόημα το ανακαλύπτουμε μόνο με το θάνατό τους.

Είναι βέβαιο πως αυτοί δεν σκέφτονται με υψιπετείς φράσεις, δεν εφαρμόζουν κάποιο πλάνο φιλοσοφικής ηθικής. Οι ίδιοι είναι η πρακτική της ηθικής, όχι η θεωρία της, ούτε καν οι υποσχέσεις της.

Και τώρα που η ζέστη, τα νησιά, οι θάλασσες έχουν την τιμητική τους, τώρα που προσπαθούμε να συλλαβίσουμε ξανά κάτι πιο κοντά στη χαρά της ύπαρξης (κόντρα σε όλα τα αρνητικά του περίγυρου της Ιστορίας), άνθρωποι σαν τον συμπολίτη μας Κώστα Κούρκουλο έρχονται να υπενθυμίσουν πως δεν είναι όλα για πέταμα και πως υπάρχει πάντα ένας αρμός σιωπηλής αξιοπρέπειας.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πληρότητα εκατό τοις εκατό

Λοξή Ματιά / Πληρότητα εκατό τοις εκατό

Μόνο το παρόν υπάρχει, το μέλλον το χειρίζονται οι δημόσιοι στοχαστές, οι προφήτες των μεγάλων μεταβολών και το μικρό στράτευμα όσων ανά την υφήλιο δίνουν διαλέξεις ή φτιάχνουν βίντεο για την τεχνητή νοημοσύνη, τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις ή τα βιολογικά όρια στον πλανήτη.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Τα νησιά της δημοκρατίας

Νικόλας Σεβαστάκης / Τα νησιά της δημοκρατίας

Κάποτε το πρόβλημα ήταν η τυραννία των συντριπτικών πλειοψηφιών, τώρα κινδυνεύουμε από αλαζονικά νησιά (ή και μικρονησίδες) που φαντάζονται πως μπορούν να υπαγορεύσουν τους όρους τους σε όλους τους υπόλοιπους.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ