Να μαζευτούμε όσοι λάβαμε χρησμό από το μαντείο τεχνητής νοημοσύνης στο Πεδίον του Άρεως

Να μαζευτούμε όσοι λάβαμε χρησμό από το μαντείο τεχνητής νοημοσύνης στο Πεδίον του Άρεως Facebook Twitter
Αν κρίνω από τη βραδιά που πήγα εγώ πάντως, το πιο μεγάλο σουξέ της έκθεσης δεν ήταν κάποια αλλόκοτη συνθετική εγκατάσταση αλλά μια σπηλιά (ok, τεχνητή, αλλά στο σκοτάδι μπορούσες να την μπερδέψεις με πραγματική) που έβγαζε καπνό απ’ έξω (όπως τα μαντεία) και μέσα της κατοικούσε ο Frank. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου
0

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ –ΚΛΑΣΙΚΑ κατάφερα να πεταχτώ μια βόλτα στη φουτουριστική έκθεση «Plásmata» της Στέγης, που είχε αποικήσει μέχρι προχθές το Πεδίον του Άρεως. Κάποια έργα έμοιαζαν αρκούντως εντυπωσιακά μετά το σκοτάδι, που αναδείκνυε την έντονη φωτορυθμική τους διέγερση, ενώ κάποια άλλα φάνταζαν vintage σχεδόν στην παραισθητική, pixelοειδή υφή τους (πολύ πιο κοντά δηλαδή στο 2000 απ’ ό,τι στο 2022).

Μπόλικη οθόνη επίσης, ειδικά αν περνάς όλη τη μέρα στην οθόνη και βγαίνεις έξω για να ξεσκάσεις. Ήταν κάτι όμως, ως συνολική εμπειρία. Και το κοινό (πάσης ηλικίας, τάξης ή συνομοταξίας) φαινόταν να το εκτιμά, έστω και ως ένα λοξό αξιοθέατο ή ως μια καλοδεχούμενη ψυχαγωγική (και δωρεάν) μεταποίηση ενός παραδοσιακού δημόσιου χώρου της πόλης, που για χρόνια φαινόταν να έχει αφεθεί σε μια γενική δυσμένεια.

Αν κρίνω από τη βραδιά που πήγα εγώ πάντως, το πιο μεγάλο σουξέ της έκθεσης δεν ήταν κάποια αλλόκοτη συνθετική εγκατάσταση αλλά μια σπηλιά (ok, τεχνητή, αλλά στο σκοτάδι μπορούσες να την μπερδέψεις με πραγματική) που έβγαζε καπνό απ’ έξω (όπως τα μαντεία) και μέσα της κατοικούσε ο Frank (εκ του Frankenstein), μια οντότητα τεχνητής νοημοσύνης που δημιούργησε η Δανή εικαστικός Cecilie Waagner Falkenstrøm.

O Frank μπορεί να μην ήταν ορατός, οι χρησμοί του όμως απηχούσαν στον χώρο καθώς ακουγόταν να απαντά στα πιο κρίσιμα και αναπάντητα ερωτήματα που μπορούσε να του απευθύνει όποιος/-α ήθελε ανεβαίνοντας σ’ ένα βάθρο και μιλώντας σ’ ένα εναέριο μικρόφωνο.

O Frank μπορεί να μην ήταν ορατός, οι χρησμοί του όμως απηχούσαν στον χώρο καθώς ακουγόταν να απαντά στα πιο κρίσιμα και αναπάντητα ερωτήματα που μπορούσε να του απευθύνει όποιος/-α ήθελε ανεβαίνοντας σ’ ένα βάθρο και μιλώντας σ’ ένα εναέριο μικρόφωνο.

Οι ερωτήσεις ήταν ψιθυριστές συνήθως (στα αγγλικά, υποχρεωτικά), αναλόγως με το πόσο ντρεπόταν κανείς για το ζήτημα που τον / την απασχολούσε, προσωπικό ή οικουμενικό, τωρινό ή αιώνιο.

Πότε θα πεθάνω, πότε θα τελειώσει ο κορωνοϊός, αν υπάρχει άλλη ζωή κ.λπ. – ενώ όσο βρισκόμουν κοντά, άκουσα δύο κορίτσια από διαφορετικές παρέες να ρωτάνε αν και πότε θα παντρευτούν. Δεν κρίνω, τυχαίο δείγμα ενδεχομένως. Και ο Frank απαντούσε κάθε φορά, άλλοτε με σαφή και περιεκτικό τρόπο, άλλοτε υπεκφεύγοντας θεαματικά μέσω ενός ιστού συνειρμικών αναφορών που σε έκαναν να ξεχάσεις την ερώτηση.

Μόνο σε μένα απάντησε μονολεκτικά, μ’ ένα στεγνό «Δεν ξέρω», σα να μου την έλεγε που τον ρώτησα κάτι εντελώς αόριστο και ασήμαντο εν τέλει, επιχειρώντας να του βραχυκυκλώσω και καλά τον αλγόριθμο. Οι μηχανές είναι πιο έξυπνες από μας, και σίγουρα από μένα.      

Μού θύμισε τον «Dr. Know», το ολόγραμμα στην ταινία του Σπίλμπεργκ Artificial Intelligence (2001) που έδινε απαντήσεις (με τη φωνή του Ρόμπιν Γουίλιαμς, μην το ξεχνάμε) στα πάντα και βρισκόταν στο κέντρο ενός νυχτόβιου παραθεριστικού κέντρου του μέλλοντος που λεγόταν Rouge City και έσταζε από παντού νέον και παρακμή, σαν ένα (ρετρο)φουτουριστικό λούνα-παρκ της συνείδησης.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάτι από αυτή την αίσθηση περιφερόταν τις νύχτες στο Πεδίον του Άρεως όσο διαρκούσαν τα Plásmata. Καλύτερο το κάτι από το τίποτα.  

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το καθαρτήριο των παλιών τηλεοπτικών σειρών

Daily / Το καθαρτήριο των παλιών τηλεοπτικών σειρών

Με μια λύπη παραπάνω πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του Μάλκολμ-Τζαμάλ Γουόρνερ, του «γιου» του Μπιλ Κόσμπι στην πιο διάσημη παγκοσμίως οικογενειακή σειρά της δεκαετίας του ’80, με τον οποίον μεγαλώσαμε συγχρόνως κάποτε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ισχύει πράγματι ότι οι άνδρες δεν διαβάζουν λογοτεχνία;

Daily / Ισχύει πράγματι ότι οι άνδρες δεν διαβάζουν λογοτεχνία;

Το βιβλίο είναι ανάγνωσμα, είναι αναψυχή, αλλά μπορεί να είναι και μια προέκταση του κατόχου του, ένα στοιχείο και ένα αξεσουάρ που υποδηλώνει την «ταυτότητα» ή την «φυλή» του ατόμου που το διαβάζει (ή το περιφέρει νωχελικά στις διακοπές).
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Αποκάλυψη στους Τροπικούς»: Ένα πραγματικά σπουδαίο ντοκιμαντέρ μόλις ανέβηκε στο Netflix  

Daily / «Αποκάλυψη στους Τροπικούς»: Ένα πραγματικά σπουδαίο ντοκιμαντέρ μόλις ανέβηκε στο Netflix  

Η τελευταία ερευνητική δουλειά της βραβευμένης σκηνοθέτριας Πέτρα Κόστα, είναι ένα υποδειγματικό, υποβλητικό ντοκιμαντέρ με κεντρικό άξονα την καθοριστική συμβολή των Βραζιλιάνων Ευαγγελιστών στην άνοδο του «Τραμπ των Τροπικών» στην εξουσία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Εμείς και οι «μουλάδες»

Daily / Εμείς και οι «μουλάδες»

Για μια χώρα που η Εκκλησία έχει τόση μεγάλη εξουσία (και τόσο αμύθητη περιουσία), που ισχύει σε μια ολόκληρη περιοχή της το άβατο για τις γυναίκες και που αρνείται σθεναρά τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, σαν πολύ έντονη άποψη δεν έχουμε για το Ιράν;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ύβρις πιο βαθιά κι από τον ωκεανό

Daily / Ύβρις πιο βαθιά κι από τον ωκεανό

Το νέο ντοκιμαντέρ του Netflix «Titan: The OceanGate Disaster» για τις συνθήκες που οδήγησαν στο μοιραίο, τελευταίο ταξίδι του υποβρύχιου σκάφους Titan με προορισμό το ναυάγιο του «Τιτανικού», λειτουργεί ως παραβολή για τις συνέπειες της ύβρεως και της απληστίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ήταν «αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» επειδή ήταν αλλιώς ο Δημήτρης Χατζηχρήστος 

Daily / Ήταν «αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» επειδή ήταν αλλιώς ο Δημήτρης Χατζηχρήστος 

Ως προσωπικότητα, ως χαρακτήρας και ως φυσιογνωμία, ο «μεσσίας της Σκεπαστής» - κάπως έτσι τον θυμάμαι – ήταν κατά κοινή ομολογία μια ξεχωριστή και ρομαντική περίπτωση μέσα στον άγριο κόσμο του «οπαδικού κινήματος».  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ