Μανώλης Μαυροματάκης Όσο περνούν τα χρόνια, αναρωτιέσαι, «γιατί έζησα;», «τι είμαι;» Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Μανώλης Μαυροματάκης: Όσο περνούν τα χρόνια, αναρωτιέσαι, «γιατί έζησα;», «τι είμαι;»

0

Ο Σεμιόν Σεμιόνοβιτς Ποντσεκάλνικοφ είναι ένας απελπισμένος άνθρωπος. Μια κουβέντα του φτάνει για να νομίσουν οι άνθρωποι γύρω του ότι θέλει να βάλει τέλος στη ζωή του. Έτσι ξεκινά ο «Αυτόχειρας» του Νικολάι Έρντμαν, ένα έργο που γράφτηκε το 1927 για το θέατρο του Μεγιερχολντ και δεν ανέβηκε ποτέ – μάλιστα ο συγγραφέας το πλήρωσε με μακρόχρονη εξορία στη Σιβηρία. Ανέβηκε σαράντα χρόνια αργότερα, αλλά ο Έρντμαν δεν πρόλαβε να δει το έργο του στη σκηνή. Σήμερα, σχεδόν εκατό χρόνια μετά, εξακολουθεί να είναι επίκαιρο: μιλά για την εργαλειοποίηση της ζωής και του θανάτου, την υποκρισία, τη διαφθορά της κοινωνίας και τα κρυμμένα πίσω από λαμπερές κοινωνικές επιφάνειες κίνητρα με χιούμορ και ειρωνεία. Ο Μανώλης Μαυροματάκης υποδύεται τον μπερδεμένο, σε απόγνωση ήρωα που δεν ξέρει τι θα τον βγάλει από την αφάνεια και τη μίζερη καθημερινότητά του, η ζωή ή ο θάνατος.

— Μίλησέ μου γι' αυτόν τον «ήρωα» που υποδύεσαι.
Είναι ένας άνθρωπος που κινείται στα όρια του λούμπεν, άνεργος, τον ζει η γυναίκα του και έχει μεγάλο πρόβλημα με αυτό. Σε ένα καβγά τους παρεξηγεί η γυναίκα του δυο-τρεις κουβέντες του, νομίζει ότι θέλει να αυτοκτονήσει, κι αυτό το νέο μαθαίνεται. Καταφθάνει ένας εκπρόσωπος της ρωσικής ιντελιγκέντσιας που υποστηρίζει ότι «η αυτοκτονία σου πρέπει να είναι μια πράξη διαμαρτυρίας, εσύ πρέπει να καταγγείλεις τα κακώς κείμενα της κοινωνίας», διάφοροι άλλοι που του λένε «πρέπει να αυτοκτονήσεις», κι αυτός, τελικά, όντας ένας άνθρωπος που ζει στην αφάνεια, τα ακούει όλα προσεκτικά και δείχνει να πείθεται. Είναι κάτι που συνδέεται και με το σήμερα, γιατί αυτός ο άνθρωπος, όταν μιλάει για τον καημό του, θέλει να βγει από τον σωρό, να υπάρξει. Τώρα βλέπεις, για παράδειγμα, ανθρώπους που πάνε στα ριάλιτι.

Το έχουμε εμείς οι Έλληνες από τις μαμάδες μας να βλέπουμε κάπως μαξιμαλιστικά τη θέση μας, θέλουμε να γίνουμε πρωθυπουργοί και Πρόεδροι της Δημοκρατίας όλοι, νιώθεις ότι αν δεν μιλήσει για σένα όλος ο κόσμος, δεν υπάρχεις.

— Δεν συμβαίνει μόνο στα ριάλιτι και στην ψηφιακή ζωή αυτό αλλά και εδώ, δίπλα μας, ο καθένας θέλει να ξεχωρίζει.
Όλοι θέλουμε τα δέκα λεπτά διασημότητας για να νιώσουμε κάτι. Αν δεν μας δει ο άλλος ως υπάρχοντες, δεν υπάρχουμε. Αυτός είναι και ο καημός του Σεμιόν, να υπάρξει, και βλέπει ότι μπορεί να υπάρξει μέσα από τον θάνατό του, γιατί ο άλλος του υπόσχεται μια λαμπρή κηδεία με αδιανόητες τις τιμές και πιθανώς και την αναγνώριση που δεν είχε εν ζωή. Και όπως προχωράει το έργο, ξεφεύγει από το να είναι μια κριτική στον σταλινισμό και γίνεται ένα έργο που πραγματεύεται πολύ βαθιά υπαρξιακά ζητήματα. 

Μανώλης Μαυροματάκης Facebook Twitter
Εγώ τα τελευταία χρόνια έχω εκτιμήσει τον εαυτό μου και λέω «Μανώλη, έχεις καταλάβει πολλές φορές πως όταν πας να παίξεις λίγο παραπάνω, γιατί νομίζεις ότι αυτό που έχεις είναι λίγο, το χαλάς». Πολλές φορές αυτό που έχεις φτάνει, αλλά δεν το καταλαβαίνεις. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Όπως η απόγνωση του σύγχρονου ανθρώπου;
Ξέρεις τι λέει αυτός ο ήρωας; Έζησα για τη στατιστική. Η απόγνωση του σημερινού ανθρώπου είναι ότι, έχοντας χάσει ο ίδιος τις προσωπικές του σχέσεις και την επαφή με οτιδήποτε κοινωνικό θα μπορούσε να τον εντάξει σε ένα σύνολο απαξιωμένο, νιώθει τόσο μόνος που όσο κι αν προσπαθήσει για την καριέρα του, την επιτυχία του την οικονομική και επαγγελματική, στο τέλος αισθάνεται ένα από τα δεδομένα μιας στατιστικής μελέτης, δεν μπορεί να αισθανθεί κάτι παραπάνω κι αυτό είναι αφόρητο. Όσο περνούν τα χρόνια, νιώθεις πιο κοντά στο τέλος και λες «γιατί έζησα;», «τι είμαι;». Το θέμα όμως είναι τι είσαι εσύ σε σχέση με ποιο πράγμα – με τον κόσμο όλο;  

Το έχουμε λίγο εμείς οι Έλληνες από τις μαμάδες μας να βλέπουμε κάπως μαξιμαλιστικά τη θέση μας, θέλουμε να γίνουμε πρωθυπουργοί και Πρόεδροι της Δημοκρατίας όλοι, και νιώθεις ότι αν δεν μιλήσει για σένα όλος ο κόσμος, δεν υπάρχεις. Το θέμα είναι πώς θα διαπραγματευτείς τη σχέση σου με κάποιον άλλο άνθρωπο ή μια άλλη ομάδα ανθρώπων. Ο Μπαντιού έλεγε ότι η πρώτη συλλογικότητα είναι το δύο, η σχέση η ερωτική, αλλά και εκεί υπάρχει μεγάλο πρόβλημα, αλλάζουμε συντρόφους σαν τα πουκάμισα.

— Πιστεύεις ότι δεν έχουμε χρόνο; Εσύ είσαι σε μια δουλειά συλλογική. Έχεις χρόνο να μάθεις τον άλλον; 
Νομίζω ότι μας έχει πάρει τα μυαλά όλη αυτή η επικοινωνιακή ευκολία του διαδικτύου και το πώς μπορείς να υπάρξεις εδώ που είσαι, έτσι δύσκολα μπορείς να δεις πώς είναι ο άλλος. Σου λένε «άδραξε τη στιγμή για να σε εκτινάξει στο σύμπαν», αλλά έτσι όπως τίθεται κι αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα.

— Πιστεύεις ότι δεν έχουμε τον χρόνο ή την υπομονή να μάθουμε τον άλλο;
Έχουμε μπει, νομίζω, σε μια διαδικασία όπου ο χρόνος είναι μια λογιστική παράμετρος, ένα πράγμα που δεν μπορεί να διογκωθεί ούτε μέσα από έναν έρωτα, το ενδιαφέρον σου για την επιστήμη ή ένα έργο που κάνεις στην τέχνη σου. Όμως μέσα σε αυτά ο χρόνος αποκτά την πραγματική του διάσταση, που δεν είναι περιορισμένη, μπορεί να μεγαλώνει και να μικραίνει, κι αυτό το έχουμε χάσει. Γίνονται όλα πια σαν να υπάρχει ένας κακώς εννοούμενος ντετερμινισμός, μια εκλογίκευση. Λέμε «η λογική», αλλά δεν είναι δυνατό να εκλογικεύσεις τα πάντα. Αν το κάνεις γίνεσαι χειριστικός, συμφεροντολόγος, τελικά χάνεις την ίδια τη σχέση. Δεν μπορεί να σκέφτεσαι ότι πρέπει να κάνεις καλά αυτό το έργο για να μιλήσει ο κόσμος για σένα, για παράδειγμα. Πρέπει να υπάρχει κάτι που να συνδέει σε έναν εαυτό και τους άλλους ανθρώπους.

— Μίλησέ μου για τη σχέση σου με τον σκηνοθέτη σου. Σε ρωτώ γιατί είναι είκοσι χρόνια μικρότερός σου. Και μια και μιλάμε για όλα αυτά, αποδεχόμαστε εμείς οι μεγαλύτεροι το νέο;
Είναι δύσκολο. Θες να σου λέει ο σκηνοθέτης «σε σέβομαι», όμως δεν βρίσκεται εκεί, εκείνη την ώρα, για να σου πει αυτό. Είναι για να κάνει μια δουλειά, και μάλιστα δύσκολη, να είναι αρχηγός σε έναν θίασο δεκαεπτά ατόμων στη δική μας περίπτωση. Αυτό σκέφτομαι για τον Γιώργο (Παπαγεωργίου) τώρα που το ρωτάς.

Η σχέση μας πέρασε από σαράντα κύματα κι εκείνος το χειρίστηκε πολύ καλά, όχι χειριστικά, με ωραίο τρόπο, και πάει να βγάλει ένα ωραίο αποτέλεσμα, χωρίς να είναι δουλοπρεπής προς τους ηθοποιούς του, που είναι μεγαλύτεροι από αυτόν – ορίζει το παιχνίδι. Να σου πω κάτι, έχουμε οι ηθοποιοί περιθώριο να σκηνοθετήσουμε τον εαυτό μας. Ένα 80% του ρόλου μας δεν μπορεί να σκηνοθετηθεί από άλλον. Είναι σημαντικό λοιπόν να αφήσεις τον άλλον να κάνει τη δουλειά του, να σκηνοθετήσει το υπόλοιπο. Και είναι σημαντικό το 20% σε όλους να είναι το ίδιο. Εγώ εκτίμησα πολύ τον Γιώργο σε αυτήν τη δουλειά.

Μανώλης Μαυροματάκης Facebook Twitter
Φωτογραφία του θιάσου που συμμετέχει στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Ο Αυτόχειρας». Φωτ.: Xρήστος Συμεωνίδης

— Ξέρεις, Μανώλη, σου την έκανα αυτή την ερώτηση γιατί ανήκεις στη γενιά που έχει δουλέψει με όλους τους σκηνοθέτες εδώ και τριάντα χρόνια και για να μου πεις τι μπορούν να ακούσουν οι επόμενοι από αυτή την εμπειρία.
Αν μπορούν να μάθουν κάτι, είναι ότι η πίεση από τον σκηνοθέτη αλλά και από το ίδιο το αντικείμενο είναι μεγάλη, πρέπει να εκθέσεις το ίδιο σου το σώμα, τον λόγο, δεν είναι εύκολο. Εκτίθεσαι ολοκληρωτικά και πρέπει να το κάνεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο, γιατί και με όλους τους άλλους έχετε τον ίδιο στόχο, που ορίζει ο σκηνοθέτης. Ο οποίος θα σε πιέσει, θα επιμείνει, αρκεί αυτή η πίεση να μην ξεπερνά το όριο και να γίνεται βία. Όλα αυτά δεν γίνονται με το υποδεκάμετρο, υπάρχουν φορές που δέχεσαι την πίεση και πρέπει να βάλεις κι εσύ τον εαυτό σου σε μια διαδικασία.

— Ένας ηθοποιός είναι πάντα μαθητής, ακόμα και μετά από τριάντα χρόνια;
Και αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα, ναι, αλλά σκεφτόμουν ότι οφείλει, ακόμα και απέναντι στον σκηνοθέτη του και την ίδια τη δουλειά, να μην παραμένει μαθητής. Οφείλει να υπερασπιστεί την προσωπικότητά του, για την οποία τον διάλεξε ο σκηνοθέτης. Για μένα οφείλει να είναι μια αυθύπαρκτη προσωπικότητα που δεν τη διαλύει μια οδηγία, να συγκροτήσει τον ρόλο και τον κόσμο του σκηνοθέτη και να προχωρήσει.

— Αυτό χρειάζεται και αυτοπεποίθηση. Εσύ μέσα σε αυτά τα χρόνια πώς έχεις εκτιμήσει τον εαυτό σου; Είχες αυτοπεποίθηση;
Τα τελευταία χρόνια έχω εκτιμήσει τον εαυτό μου και λέω «Μανώλη, έχεις καταλάβει πολλές φορές πως όταν πας να παίξεις λίγο παραπάνω, γιατί νομίζεις ότι αυτό που έχεις είναι λίγο, το χαλάς». Πολλές φορές αυτό που έχεις φτάνει, αλλά δεν το καταλαβαίνεις. Όχι, δεν είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση, αλλά δεν ξέρω και αν θα έκανα κάτι άλλο. Γιατί για να καταλάβω τη βλακεία μου –που δεν ήταν και σπουδαία, απλώς αισθανόμουν ότι δεν ήμουν αρκετός, είναι ένα κόμπλεξ–, έπρεπε να την κάνω. Οπότε κάνω ψυχανάλυση εδώ και χρόνια και το διαχειρίζομαι.

Η απόγνωση του σημερινού ανθρώπου είναι ότι, έχοντας χάσει ο ίδιος τις προσωπικές του σχέσεις και την επαφή με οτιδήποτε κοινωνικό θα μπορούσε να τον εντάξει σε ένα σύνολο απαξιωμένο, νιώθει τόσο μόνος που όσο κι αν προσπαθήσει, στο τέλος αισθάνεται ένα από τα δεδομένα μιας στατιστικής μελέτης, δεν μπορεί να αισθανθεί κάτι παραπάνω κι αυτό είναι αφόρητο. Όσο περνούν τα χρόνια, νιώθεις πιο κοντά στο τέλος και λες «γιατί έζησα;», «τι είμαι;».

— Σε βοήθησε η ψυχανάλυση; Γιατί η δική μας γενιά έφτασε σε αυτή την πόρτα με χίλια ζόρια.
Ναι, με βοήθησε και στις σχέσεις μου και στη δουλειά μου. Αλλά, φυσικά, στην αρχή, όταν μιλούσαμε για ψυχανάλυση, νομίζαμε ότι ήμασταν ήρωες σε ταινίες του Γούντι Άλεν, ότι δεν υπάρχει αυτό, ότι είναι στον χώρο του φανταστικού, στην Αμερική. Νόμιζα ότι φτάνει να έχω φίλους, αλλά όχι, δεν πάει έτσι. Είναι πολύ χρήσιμο πράγμα, πολύ.

— Μπήκες όμως σε μια ζόρικη δουλειά. Το ήθελες από μικρός;
Μέχρι δέκα χρονών μεγάλωσα στην επαρχία, ο πατέρας μου ήταν ενωμοτάρχης της Χωροφυλακής. Αρχικά ζούσαμε στον Οξύλιθο, ένα χωριό της Εύβοιας, και μετά στη θεϊκή Ποσειδωνία Σύρου. Ξέρεις, σκέφτηκα, το καλοκαίρι που πέρασε και πήγα στην Ποσειδωνία, ότι αυτό το μέρος μού έδωσε να καταλάβω τι σημαίνει ομορφιά. Και το κριτήριο του τι είναι όμορφο και τι δεν είναι εκεί το απέκτησα. Πρώτη φορά, όταν είδα αυτά τα καταπληκτικά αρχοντικά, τους φοίνικες. Δεν είχα ξαναδεί τέτοια σπίτια, νόμιζα ότι ζούσα σε κλασικά εικονογραφημένα. Θα σου πω ένα περιστατικό: όταν φτάσαμε εκεί, μας έβαλαν στρωματσάδα για μία εβδομάδα μέχρι να πάμε στο σπίτι που είχε κλείσει ο πατέρας μου, σε ένα κτίριο που δεν λειτουργούσε και λεγόταν «λέσχη των  πλουσίων». Καταπληκτικό, ψηλοτάβανο, με γυάλινες τζαμαρίες. Και εκεί είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου πιάνο, πάταγα τα πλήκτρα και έβγαιναν ήχοι. Αυτά τα τρία χρόνια εκεί ήταν σαν να πέρασα όλη την παιδική μου ηλικία. Ήμουν πολύ τυχερός, κάτι κουρδιζόταν μέσα μου και κάτι με έσπρωχνε προς τα πάνω, που το κατάλαβα πολύ αργότερα.

Μετά ήρθαμε στην Αθήνα. Ήμουν πολύ μαζεμένος, ούτε έρωτες, ούτε ανήσυχη εφηβεία, ήμουν άριστος μαθητής. Πήγα Βαρβάκειο, Σχολή Ηλεκτρολόγων - Μηχανολόγων στο ΕΜΠ. Στο Πολυτεχνείο ήταν τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής μου, ξεκόλλησα από το σχολείο-σπίτι, σπίτι-σχολείο, ξέδωσα, ήταν υπέροχα χρόνια. Στο Πολυτεχνείο γνώρισα έναν φίλο που είχαν μια θεατρική ομάδα στη Σαλαμίνα – ΘΟΚ Θεατρική Ομάδα Κούλουρης με το όνομα. Εκεί έμπλεξα με το θέατρο. Αυτοί μου έμαθαν το θέατρο, απ’ ό,τι φαίνεται κάτι με έτρωγε. Κάτι δεν μου έφτανε σε αυτά που έκανα. 

Μανώλης Μαυροματάκης Facebook Twitter
Έχω κάνει δύο γαλλικές ταινίες και τώρα είμαι σε μια σειρά της Amazon που κάνει γυρίσματα και εδώ, σε μια σειρά για το μεταναστευτικό που λέγεται «Greek salad». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Θέατρο είχες δει;
Είχα δει μία φορά στη ζωή μου, την «Οδύσσεια» του Ευαγγελάτου. Πήγα στη Βεάκη, είχα μια σπουδαία δασκάλα, τη Λυδία Κονιόρδου. Τη Λυδία δεν την ξεχνώ ποτέ, την αγαπώ γιατί μας ενέπνευσε, μας έβαλε κανόνες πειθαρχίας και μας έδωσε να καταλάβουμε την αγάπη και τη χαρά στη δουλειά, αυτά είναι εφόδια που έχεις για πάντα. Εμένα μου έδωσε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρώτη της σκηνοθεσία και ήμουν πολύ τυχερός, δεν πήγα σε εκατό οντισιόν για να πάρω μια δουλειά.

— Πριν από λίγο καιρό έκανες τον «Λουκή Λάρα» του Βικέλα και ξέρω ότι θέλεις να κάνεις ξανά την παράσταση. Γιατί συνδέθηκες τόσο με αυτό το κείμενο;
Είναι το πιο προσωπικό μου κείμενο αυτό. Καταρχάς λόγω της γλώσσας, λόγω του περιεχομένου, και γιατί το πήρα πολύ στην πλάτη μου. Το είδα μουσικά, είναι σαν παρτιτούρα όλη του η ερμηνεία, υπάρχει από την ώρα που το ανασυνέθετα. Είναι σπουδαίο κείμενο γιατί λέει αυτό που χρειαζόμαστε: προσπάθησε να δεις τη φρίκη που ζεις και περίγραψέ την με όσο πιο ωραία λόγια μπορείς. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να αντέξεις.  

— Έμαθα, παίζεις σε μια σειρά της Amazon. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;
Έχω κάνει δύο γαλλικές ταινίες και τώρα είμαι σε μια σειρά της Amazon που κάνει γυρίσματα και εδώ, σε μια σειρά για το μεταναστευτικό που λέγεται «Greek salad». Είναι από τους δημιουργούς της σειράς «Call my agent» και κάνω έναν Έλληνα δικηγόρο, λίγο λαμόγιο. Έχει εξαιρετικούς ηθοποιούς το καστ και χαίρομαι να δουλεύω μαζί τους. Ο παραγωγός ξέρει πολύ σινεμά, είναι μαγεία, γιατί υπάρχει μια γενναιοδωρία, κάνεις κάτι καλά και σου λένε καλά λόγια, χαίρονται που τους κάνεις τη δουλειά, δεν φοβούνται μην είσαι καλύτερος, μην τους φας τη δουλειά, μην καβαλήσεις το καλάμι. Κι εσύ, αλλιώς μαθημένος με τα εδώ, μένεις και κάπως απορείς, νιώθεις σαν να παίζεις στο «Τruman Show». Αυτό μας λείπει νομίζω, ο τρόπος να επιβραβεύουμε τον άλλον και ο τρόπος να αποδεχόμαστε αυτή την επιβράβευση από τον άλλον. Μας λείπει το να πιστέψουμε και να πράξουμε και τα δύο.

— Τι σε ευχαριστεί πιο πολύ τώρα στις πρόβες του «Αυτόχειρα», λίγο πριν από την πρεμιέρα;
Ότι ένας θίασος δεκαεπτά ατόμων, όχι μιας ομάδας, λειτουργεί με τη δυσκολία που φέρει ο καθένας μας. Λειτουργεί καλά κι αυτό το πιστώνω στον σκηνοθέτη. 

«Αυτόχειρας» του Νικολάι Έρντμαν

Από 16.03.2022

ΘΕΑΤΡΟ REX - ΣΚΗΝΗ «ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ»
Τετάρτη & Κυριακή: 19:00
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 21:00

Συγγραφέας: Νικολάι Έρντμαν
Μετάφραση: Κωστής Σκαλιόρας
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Σκηνικά - κοστούμια: Πάρις Μέξης
Μουσική: Γιώργος Δούσος, Δημήτρης Κλωνής
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Χορογραφία - κίνηση: Σεσίλ Μικρούτσικου

Παίζουν:Εβίτα Αγαΐτση, Αντώνης Αντωνιάδης, Βάσω Καβαλλιεράτου, Νίκος Καρδώνης, Γιάννης Λατουσάκης, Μανώλης Μαυροματάκης, Κώστας Μπερικόπουλος, Άγγελος Μπούρας, Νικόλας Ντούρος, Αγορίτσα Οικονόμου, Κλέαρχος Παπαγεωργίου, Μάκης Παπαδημητρίου, Φανή Παρλή, Χρήστος Πούλος-Ρένεσης, Λυδία Τζανουδάκη, Ναταλία Τσαλίκη, Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη





 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ