Γιάννης Νιάρρος Facebook Twitter
Δεκέμβριος 2021. Ο Γιάννης Νιάρρος φωτογραφίζεται για τη LifO σto σφαιριστήριο Jolly Billiards Club, Zακύνθου 42 & Αιγίνης στην Κυψέλη. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Γιάννης Νιάρρος: «Αναγνωρίζω τον ανταγωνισμό του ανδρικού φύλου, του άντρα κόκορα»

0

Ο τύπος που οργανώνει τη μεγάλη κομπίνα στους Παίκτες του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή. Εκείνος που προσπάθησε να μας εξηγήσει «τι θα πει Έλληνας» στο βαριετέ που έστησαν το καλοκαίρι ο Δημήτρης Καραντζάς και Φοίβος Δεληβοριάς με το 1821: Η επιθεώρηση». Ο νεαρός Αμαντέους που ακονίζει τα μαχαίρια του για την ανηλεή σύγκρουση με τον αρχιμουσικό της αυλής του αυτοκράτορα, τον Αντόνιο Σαλιέρι, όπως ακριβώς το οραματίστηκε στο θεατρικό αφήγημα του μύθου ο Πίτερ Σάφερ. Εκείνος που εδώ και μερικούς μήνες χάνεται μέσα σε ατελείωτη χαρτούρα, προσπαθώντας να ταιριάξει μπινελίκια με νότες, γιατί, παρέα με τον Γιάννη Οικονομίδη, ετοιμάζει τη μιούζικαλ εκδοχή του Σπιρτόκουτου. Aν προσθέσει κανείς και τη συμμετοχή σε κάποιες ταινίες, ακόμα και εν μέσω πανδημίας, το συμπέρασμα είναι σαφές και η απορία εύλογη: το 2021 ήταν η χρονιά του Γιάννη Νιάρρου. Αλλά μήπως έχουμε πολλά ακόμα να δούμε από αυτό το χαρισματικό, ιδιοσυγκρασιακό πλάσμα; 

Φοβερά αστείος και ταλαντούχος, έξυπνος πολύ για να απαντά με ειλικρίνεια, αμήχανος αλλά και ετοιμόλογος, μανιακός με την τζαζ, αυτοαναφορικός, γεννημένος καλλιτέχνης. Ο Γιάννης Νιάρρος, σε αντίθεση με τους σκοτεινούς, ιδεοληπτικούς, χαμένους ψυχάκηδες ήρωες που έχει υποδυθεί δεν έχει καμία διάθεση να πάρει θέση στην αιώνια μάχη του Καλού με το Κακό. Υπήρξε κακός μαθητής στο σχολείο γιατί βαριόταν φρικτά και, όπως έλεγαν οι καθηγητές του στο Κολέγιο Αθηνών: «Ο Γιαννάκης είναι έξυπνος, αλλά βαριέται πολύ, είναι καραγκιόζης». Έγινε ένας μάλλον μέτριος κλόουν (ναι, στα Δελφινάκια, μια εταιρεία που διοργάνωνε παιδικά events, όπου έκοψε τα πρώτα του ένσημα) που τα Σαββατοκύριακα ήταν συνέχεια μουτζουρωμένος, με χέρια κατεστραμμένα από τα μπαλόνια. Και σήμερα, που αλλάζει κοστούμια με την άνεση και την ανεπιτήδευτη χαλαρότητά του αποδεικνύει ότι ίσως βρήκαμε τον πιο πλήρη και ταλαντούχο περφόρμερ της γενιάς του. Αυτόν που χαλαρώνει και αφήνεται στα χέρια των σκηνοθετών, απολαμβάνοντας εντολές και δραματουργία, αλλά πάντα προσθέτει το κάτι παραπάνω στη συλλογική προσπάθεια και, εν τέλει, με έναν μαγικό τρόπο, καταφέρνει και μας κάνει όλους να μιλάμε για εκείνον.

Με ύφος που ισορροπεί ανάμεσα σε κάτι πολύ μπλαζέ και βαρεμάρα. Με βλέμμα που στέκεται μόνο σε ό,τι τον ιντριγκάρει και συγχρόνως είναι διερευνητικό με τον δικό του τρόπο, ο Γιάννης Νιάρρος δεν είναι μόνο ένα γερό εργαλείο στα χέρια των σκηνοθετών. Ξέρει και να σκηνοθετεί τον εαυτό του και τη ζωή του.

Εδώ και λίγο καιρό αράζει σε ένα φτηνό πανδοχείο της επαρχιακής Ρωσίας, με όση στερεοτυπική ντέκα μπορεί να κουβαλά ο χώρος, και ως γνήσιος και δεινός κομπιναδόρος αναζητά αθώα και «λαχταριστά» θύματα, δημιουργεί συμμαχίες, στριφογυρίζει γύρω από ένα γαϊτανάκι γεμάτο μπλόφες, ρίσκο, ανταγωνισμούς, συμμαχίες, ανατροπές και ενοίκους. Του αρέσει η αδρεναλίνη της κομπίνας, η αρρώστια του τζόγου, το ασίγαστο πάθος της ανθρώπινης φύσης για επικράτηση που κυρίευσαν κάπου το 1836 την πένα του Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ ώστε να γράψει μια δαιμονισμένη μυστήρια κωμωδία, τους Παίκτες, που σκίζει στο Θέατρο Κιβωτός.

«Υποδύομαι τον κακό της ιστορίας, τον εγκέφαλο της κομπίνας και μιας μεγάλης ομάδας απατεώνων. Είμαι αυτός που, προκειμένου να κατακτήσει τον στόχο του, τάζει στον άλλον ό,τι θέλει να ακούσει. Είμαι ο ηγέτης, στου οποίου τα μάτια όλοι βλέπουν αυτόν που μπορούν να εμπιστευτούν», λέει για το ρόλο στον οποίο τον καθοδήγησε ο Γιώργος Κουτλής.

Γιάννης Νιάρρος Facebook Twitter
Του αρέσει η αδρεναλίνη της κομπίνας, η αρρώστια του τζόγου, το ασίγαστο πάθος της ανθρώπινης φύσης για επικράτηση που κυρίευσαν κάπου το 1836 την πένα του Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ ώστε να γράψει μια δαιμονισμένη μυστήρια κωμωδία, τους Παίκτες, που σκίζει στο Θέατρο Κιβωτός.

Με ύφος που ισορροπεί ανάμεσα σε κάτι πολύ μπλαζέ και βαρεμάρα. Με βλέμμα που στέκεται μόνο σε ό,τι τον ιντριγκάρει και συγχρόνως είναι διερευνητικό με τον δικό του τρόπο, ο Γιάννης Νιάρρος δεν είναι μόνο ένα γερό εργαλείο στα χέρια των σκηνοθετών. Ξέρει και να σκηνοθετεί τον εαυτό του και τη ζωή του. Αυτό που έχει καταφέρει αυτός ο ηθοποιός ήδη από τις μέρες που ως Γιωργάκης, λιωμένος από τους μπάφους, έτρωγε απαθής την μπανάνα του και γύρω το σύμπαν γκρεμιζόταν στο Στέλλα Κοιμήσου, είναι σήμερα να αποτελεί μέλος μιας αντροπαρέας που σκοτώνει τον χρόνο της και σπαταλά τη ζωή της πάνω από χαρτιά, αλκοόλ και άπατες. Φαίνεται πως αυτός ο κόσμος των παραβατικών, των ακραίων, που είναι λίγο τσογλανάκια και πολύ ονειροπόλοι, του ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία. «Μου είναι γνώριμος ο ανταγωνισμός που σου γεννούν αυτοί οι εθισμοί. Σε μια πιο ρεαλιστική αναλογία αναγνωρίζω και μπορώ να καταλάβω τον ανταγωνισμό του ανδρικού φύλου, του άντρα κόκορα, του ανθρώπου που ζει για την επικράτηση σε οποιονδήποτε, ακόμα και του ηθοποιού που, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, ποθεί αυτή την επικράτηση. Είναι ένας πολύ πεζός ανταγωνισμός που μοιράζονται άντρες και γυναίκες, ο οποίος βγάζει στην επιφάνεια τον κακό μας εαυτό, τα πιο ταπεινά μας ένστικτα. Είναι σαν κάποιος να μας έχει πείσει ότι, παρότι είμαστε όλοι στοιβαγμένοι στο ίδιο τσουβάλι, ένας απ’ όλους πρέπει να είναι ο πρώτος του τσουβαλιού. Είναι ενστικτώδες, σχεδόν παιδικό θα έλεγα. Ένας στίβος που στην αρχή σε ντοπάρει με χαρά, αλλά, εν τέλει, σε οδηγεί σε φαιδρότητες».

Μικροί εθισμοί, λοιπόν, πανταχού παρόντες στη ζωή και στην καθημερινότητα, ο τρόπος που ο ίδιος θεωρεί ότι επιστρατεύουμε για να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα. Ο ίδιος βρήκε στο θέατρο αυτή την ανάγκη για έκφραση που αναζητούσε από την εφηβεία. Σήμερα, μάλιστα, ελπίζει πως αυτός ο αγώνας όχι μόνο δεν θα βγάλει ποτέ νικητή αλλά θα παραμείνει μια φλόγα άσβεστη για πάντα. «Τι νόημα έχει η ταύτιση με θεατρικούς ήρωες αν παραδεχτούμε ότι κατακτήσαμε τη γνώση ή αν παραπλανηθούμε και αγνοήσουμε την ματαιότητα του πράγματος;» αναρωτιέται.

Γιάννης Νιάρρος Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Η κοινωνική βρομιά και η τσαλακωμένη εικόνα έχουν για εκείνον πολύ ζουμί. Ιδανικός, λοιπόν, ο κόσμος στον οποίο βουτά εδώ και μήνες, γράφοντας, ενορχηστρώνοντας και προσθέτοντας μουσικές στα λόγια του Γιάννη Οικονομίδη, καθώς ετοιμάζεται να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Σπιρτόκουτου στο πλαίσιο ενός μιούζικαλ (θα κάνει πρεμιέρα τον Νοέμβριο του 2022 στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση). Οι δυο τους συνεργάστηκαν για πολλές σεζόν στο Στέλλα Κοιμήσου και όσο η παράσταση έσπαγε ταμεία, τόσο εκείνοι μάθαιναν να συνεννοούνται σε μια κοινή γλώσσα. «Οι κόσμοι μας μπορούν ακόμα να συνομιλήσουν. Δεν θα έλεγα ότι έχουν γίνει ένα. Ευτυχώς, έχουμε πολλά ακόμα να ανταλλάξουμε. Μπορώ ακόμα να εμπνέομαι από τη δύναμη αυτού του κόσμου που εκφράζει ο Γιάννης. Έτσι, μετά με τη σειρά μου προσθέτω την εξωστρέφεια του θεατρικού κώδικα. Η σκληρότητα του Σπιρτόκουτου θα παραμείνει στο μιούζικαλ, όμως όλα θα είναι δοσμένα μέσα από τον κόσμο της μουσικής. Υποθέτω πως θα είναι πολύ αστείο να βλέπεις ανθρώπους να τραγουδάνε όλα αυτά τα μπινελίκια και συγχρόνως τραγικό να ακούς μουσικές που θα αναπαριστούν το σκοτάδι».

711
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Μπορεί, τελικά, να λείπει ο ρομαντισμός από αυτήν τη ζόρικη συνταγή; «Όχι, βέβαια. Πιστεύω ακόμα πως και με τους τρεις φετινούς μου σκηνοθέτες, από το Δημήτρη Καραντζά μέχρι τον Γιώργο Κουτλή και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, πάμε να αλλάξουμε κάτι στο θέατρο. Όχι εκδικούμενοι τους πατεράδες μας, αλλά μέσω της χειραφέτησης. Είναι τόσο ανακουφιστικό να πηγαίνεις στην πρόβα και να αισθάνεσαι ότι δεν έχεις μεγάλη απόσταση να διανύσεις για να δουλεύεις επί ίσοις όροις με τους συνεργάτες σου. Δεν είναι χάσμα γενναίων, είναι απλώς η ευτυχία να εκπέμπεις στο ίδιο μήκος κύματος».

Για τη συνάντησή του με τους δύο πρώτους σκηνοθέτες μπορούμε να προσθέσουμε πολλά. Για τον Αμαντέους, που πρώτη φορά στην Ελλάδα ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αρχές Φεβρουαρίου, θα κρατήσουμε αυτήν τη λαχτάρα που στολίζει τη φωνή του για την αναμέτρηση με έναν ακόμα ήρωα που θα παλεύει με την ευθραυστότητα της ύπαρξής του. «Όλοι έχουμε νιώσει και Σαλιέρι και Μότσαρτ. Και τελειωμένοι και μεγαλοφυείς. Και στο φως και στο σκοτάδι. Και με τον Θεό και με τον διάβολο. Είναι η αναμέτρηση του ανθρώπου με τη βαθύτερη συνείδησή του. Δεν βλέπω την ώρα...»

Οι «Παίκτες» του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή θα παίζονται στο θέατρο Κιβωτός μέχρι τις 26/1/22. Το «Σπιρτόκουτο» ως μιούζικαλ θα ανέβει στη σκηνή της Στέγης το φθινόπωρο. Τον Ιανούριο παίζει τον Αμαντέους στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

 

Χαρούλα Αλεξίου

«Δεν θέλω τίποτε άλλο από το να υπάρχω απλώς»

Ελένη Καραΐνδρου

«Σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο φρόντιζα να επιβάλλομαι με τη δουλειά μου»

Νίκος Σταμπολίδης

«Χωρίς την επιστημονική λεπτομέρεια δεν μπορείς να πας πουθενά»

Ευριπίδης Λασκαρίδης

«Η ρευστότητα του φύλου των χαρακτήρων μου συμβαίνει χωρίς να τη σκέφτομαι»

Γιάννης Νιάρρος

«Αναγνωρίζω τον ανταγωνισμό του ανδρικού φύλου, του άντρα κόκορα»

Σοφία Κόκκαλη

«Μου αρέσει η ισορροπία μεταξύ σινεμά και θεάτρου, δεν θα ήθελα να αλλάξει ποτέ»

Μιχαήλ Μαρμαρινός

«Δεν με ενδιαφέρει το θέατρο ακριβώς, με συναρπάζει η θεατρικότητα των πραγμάτων»

Μαρίνα Σάττι

«Με αυτή την εποχή, που η πληροφορία ταξιδεύει τόσο γρήγορα, δεν πολυταυτίζομαι»

Λουκία Αλαβάνου

«Προτιμώ να κάνω λιγότερα έργα, θέλω να με αγγίζει βαθιά το κάθε θέμα»

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ