Όποιος έχει παρακολουθήσει τις διονυσιακές γιορτές στην Ταράτσα του Φοίβου Δεληβοριά ξέρει καλά τι εστί Νεφέλη Φασούλη. Το κορίτσι με την υπέροχη φωνή που ξεχώριζε στις ζωντανές βραδιές σε έναν ιδανικό κόσμο θα ήταν στο airplay όλων των ραδιοφωνικών σταθμών και θα ήταν ποπ σταρ και teen idol. Έχει όλα τα προσόντα.
Η γκάμα των τραγουδιών που έχει πει τα τελευταία χρόνια είναι πολύ μεγάλη, από λαϊκότροπα κομμάτια με χιούμορ και καλή διάθεση μέχρι τζαζ μπαλάντες για το καλοκαίρι και ποπ διαμαντάκια όπως το «Ο κόσμος σου» που είναι από τις πιο όμορφες στιγμές της πρόσφατης ελληνικής δισκογραφίας.
Το τραγούδι που έχει γράψει ο Φοίβος Δεληβοριάς, όπως και όλα στο πρώτο ομώνυμο άλμπουμ της, είναι μια τρυφερή μπαλάντα για «έναν κόσμο μοναδικό αλλά και ολόιδιο με τόσων άλλων κοριτσιών, έτοιμων να εκραγούν μέσα στα διαμερίσματα». Κορίτσια που όλο αυτό το διάστημα της απομόνωσης έκαναν μόνο με το νου τους ταξίδια - αυτό που έλειψε στη Νεφέλη περισσότερο από όλα μέσα στην καραντίνα.
Μιλάμε για τα σχέδιά της γι’ αυτό το καλοκαίρι (να περιοδεύσει με τα τραγούδια της και τον Φοίβο και να «λιώσει» μέσα στη θάλασσα) και για εμπειρίες από ταξίδια που θα ήθελε να ξανακάνει. «Το τελευταίο μεγάλο ταξίδι ήταν στην Αμερική πριν από τρία περίπου χρόνια. Ήταν ταξίδι ζωής. Πήγα στο νότο αρχικά, ξεκίνησα από Νότια Καρολίνα και έκανα ένα οδικό τουρ μέχρι τη Φιλαδέλφεια και την Ουάσινγκτον, έναν ολόκληρο μήνα. Η Νέα Υόρκη είναι ένα ολόκληρο ταξίδι μόνη της και την άφησα για μια άλλη φορά».
Δύναμη μου δίνουν οι κοντινοί μου άνθρωποι. Είμαι πολύ μοναχική, αλλά με έναν τρόπο είμαι και άνθρωπος της οικογένειας. Σηκώνω το τηλέφωνο και παίρνω τρεις ανθρώπους που έχω πολύ κοντά μου, ό,τι και να μου συμβεί. Κι όταν κάτι με πανικοβάλλει και με αγχώνει, ακόμα και πάνω στη σκηνή, αμέσως πάει το μυαλό μου σε ένα δυο άτομα και έρχομαι στα ίσια μου.
Γέννημα-θρέμμα Παγκρατιώτισσα, η Νεφέλη δεν έχει ζήσει ποτέ σε άλλη περιοχή. «Είμαι εδώ σχεδόν 26 χρόνια», λέει, «έχω αλλάξει σπίτια, αλλά όταν αποφάσισα να φύγω ήρθαν όλοι, έτσι έμεινα στην ίδια περιοχή! Έχει μια πολύ ωραία αίσθηση γειτονιάς το Παγκράτι, αλλά και κέντρου ταυτόχρονα. Κι αυτό είναι πολύ ωραίο».
Της ζητάω να μου πει ένα μέρος που έχει για καταφύγιο, κάτι που δεν το ξέρουν πολλοί. «Κάνω δύο αλητείες, πάω σε μέρη που μετά έγιναν αρκετά γνωστά, γιατί έγινε τρέντι το Παγκράτι. Στην αρχή έμπαινα από το σπασμένο κάγκελο του Αρδηττού, στα σκαλάκια, πήγαινα το βράδυ να δω την ωραία θέα στην Ακρόπολη και τον Αρδηττό. Και μετά, μόλις γέμισε κόσμο εκεί, άρχισα να πηγαίνω στο παλιό μου λύκειο, στο 17ο Λύκειο στο Μετς, το οποίο επίσης έχει ένα σπασμένο κάγκελο και αν πηδήξεις μέσα έχει αφοπλιστική θέα».
Ο Κόσμος Σου
Η Νεφέλη είναι το μικρότερο παιδί μιας οικογένειας με τέσσερα παιδιά και αυτή η ιδιότητα, της μικρής αδελφής, την έχει καθορίσει. «Είμαι ευγνώμων, γιατί είναι εύκολο έργο να είσαι το πιο μικρό παιδί» λέει. «Πέρα από τη μουσική, τα αδέλφια μου έχουν επηρεάσει τη διαγωγή μου, κανονικά. Με την αδελφή μου έχουμε 14 χρόνια διαφορά, οπότε όταν εγώ ήμουν 6-7, αυτή ήταν στα mid-20s και ανέλαβε να με διαπαιδαγωγήσει, είναι σαν δεύτερη μάνα μου. Και τον μεγάλο αδελφό μου τον έχω περισσότερο σαν πατρική φιγούρα.
Όταν έλειπαν τα δυο πιο μεγάλα αδέλφια μου από το σπίτι, πήγαινα και ψαχούλευα τα πράγματά τους και έπαιρνα ό,τι είχαν σε μουσική, τα mp3 τους, τα CD τους, και έτσι άρχισα να ακούω ό,τι άκουγαν και αυτοί. Η αδελφή μου έκανε κλασικό πιάνο και είναι η μόνη που ολοκλήρωσε τις μουσικές σπουδές της. Της άρεσε πολύ η κλασική μουσική και ήταν εκεί για όλα τα χρόνια, ενώ ο μεγάλος μου αδελφός άκουγε μέταλ και υπήρχε ένας τεράστιος συνωστισμός από ήχους μέσα στο σπίτι.
Η παλιά μονοκατοικία όπου μεγάλωσα στο Παγκράτι είχε υγρασία και πάντα φασαρία. Υπήρχε πάρα πολύς κόσμος, πάρα πολλές δραστηριότητες, οι γονείς μου είναι άνθρωποι που δουλεύουν πολλές ώρες και δεν ήταν ποτέ στο σπίτι, οπότε μας είχαν στον αυτόματο και τους τέσσερις. Δεν θα άλλαζα τίποτα, όμως. Ως παιδί μου έδωσε μία πολύ ωραία ανεξαρτησία αυτό, το να είσαι με τα αδέλφια σου, να φτιάχνεις μια ομάδα. Ήμασταν σαν τους «Πέντε φίλους», τα παιδικά βιβλία. Με τον αδελφό μου τον μικρό, που είναι τρία χρόνια πιο μεγάλος από μένα, υπήρχε άλλη σχέση από ό,τι με τα μεγαλύτερα αδέλφια μου. Μετά τα 18, όμως, άρχισα να έχω αδελφική σχέση και με αυτούς, κι ήρθαμε πιο κοντά.
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΜΕ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ. Νομίζω ότι μετά την εφηβεία που το ίντερνετ μπήκε στη ζωή μου, ήμουν σε μια πολύ κρίσιμη καμπή και ξαφνικά βρέθηκα σε ένα χάος πληροφορίας μόνη. Περνούσα άπειρες ώρες στο YouTube, άκουσα όλη την ελληνική δισκογραφία εκεί, την ανακάλυψα έτσι, βήμα-βήμα. Την πρώτη τρέλα μού την έδωσε μια καθηγήτρια αγγλικών, η οποία μετά το σχολείο μάς έβαζε να ασχολούμαστε με καλλιτεχνικές ομάδες, θέατρο, και αυτό το απλό πράγμα που γινόταν δύο φορές την εβδομάδα με έχει καθορίσει πολύ, με βοήθησε να ανέβω σε μια σκηνή, να παίξω.
Με έχει καθορίσει, επίσης, ο Φοίβος Δεληβοριάς, αλλά και ο πρώτος άνθρωπος που με επέλεξε στα 17 και μου έδωσε ένα βήμα για να κάνω την πρώτη μου δουλειά, ο Βασίλης Καζούλης. Με είδε σε ένα βίντεο που ανέβασα και τραγουδούσα Beatles με τον αδελφό μου και μου έστειλε μήνυμα «θέλω να συνεργαστούμε». Δεν το πίστευα, νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα. Κάναμε μαζί περιοδεία και τι δεν παίξαμε για δύο χρόνια! Ήταν μια καθοριστική κίνηση για το ότι έγινα τραγουδίστρια, γιατί δεν υπήρχε στο πλάνο, παρόλο που αυτό έλεγα ότι θα κάνω από μικρή. Δεν το θεωρώ ζήτημα τύχης, ήταν αναπόφευκτο να συμβεί.
Σπούδασα νομική και έκανα και την άσκησή μου, έδωσα και τις εξετάσεις, αλλά είναι ελεύθερο επάγγελμα και επειδή και η μουσική είναι κάτι παρόμοιο, δεν φτάνουν 24 ώρες τη μέρα σε αυτήν τη φάση που βρίσκομαι και για τα δύο.
Ο Φοίβος με έχει καθορίσει επειδή είμαστε πολλά χρόνια δίπλα, αλλά και από την εφηβεία μου με έχει καθορίσει σαν άκουσμα. Τον είχα πολύ ψηλά και ήξερα τη δισκογραφία του απέξω και ανακατωτά, τα τραγούδια του συνοδεύουν πολλά βιώματά μου ως έφηβης και έπειτα, αλλά και ως προσωπικότητα, όταν τον γνώρισα, σίγουρα έχει καθορίσει την πορεία μου στη δουλειά. Έχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις για την τέχνη, για κινηματογράφο, μου δίνει να δω ταινίες, είναι πολύ ωραίος συμβουλάτορας.
Είναι ξεκάθαρο ότι θέλω να ασχοληθώ με την τέχνη και όταν το κάνω παίρνω μια ευχαρίστηση που κάποιος άλλος δεν μπορεί να καταλάβει, είναι κάτι πολύ προσωπικό και ξεχωριστό. Χωρίς αυτό θα είχα το ανεκπλήρωτο. Θεωρώ ότι εκπληρώνομαι μέσα από το τραγούδι, οπότε νιώθω ότι δικαιώνομαι από τη ζωή. Πάνω απ’ όλα, κάνω αυτό που μου αρέσει, που είναι πολύ ξεχωριστό και δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ευκαιρία να το κάνουν. Είναι η κρίση του 25άρη, αναρωτιόμουν αν πρέπει να ασκήσω τη δικηγορία ή να ασχοληθώ μόνο με τη μουσική. Και αν φτάσω μετά τα 40, τι θα λέω; Μήπως θα το έχω μετανιώσει;
Με εκνευρίζει κάποιες φορές η Αθήνα, παρόλο που είμαι urban girl. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που συμβαίνει εδώ το μεσημέρι, η κίνηση, τα αυτοκίνητα, το καυσαέριο, ο φασαρία, οι ουρές, ειδικά τώρα με τον Covid που πρέπει να περιμένεις πολύ ώρα έξω από τα μαγαζιά σε ουρά, τρελαίνομαι. Ειδικά όταν περιμένω και κάποιος προσπαθεί να προσπεράσει. Αυτό που δεν αντέχω, κυρίως, είναι να χάνω τον χρόνο μου. Όταν αισθάνομαι ότι πρέπει να πάω για πρόβα και είμαι μία ώρα στον δρόμο γιατί έχει κίνηση, ε, αυτήν τη μία ώρα δημιουργικό και παραγωγικό χρόνο που νιώθω ότι έχασα μπορεί να τρελαθώ.
Η καραντίνα έκανε πολύ κακό σε μένα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και λειτουργούν πιο συγκεντρωμένοι στο σπίτι τους, ή με άπλετο χρόνο, εγώ δεν μπορώ να είμαι μέσα στο σπίτι, κοιτάω το ταβάνι άπειρες ώρες, μπορεί να βλέπω χαζά πράγματα στο ίντερνετ, αλλά δεν είμαι καθόλου δημιουργική. Πόσο μάλλον όταν δεν συμβαίνει και τίποτα γύρω.
Βόλτα
Η γενιά μου θα αφήσει το στίγμα της δημιουργικά, είμαι σίγουρη. Υπάρχουν τρομερά διαμαντάκια στη γενιά μου σε σχέση με τους 35-40, είμαστε η γενιά της κρίσης και της πανδημίας, και ήδη έχουμε αρχίσει και φαινόμαστε. Ειδικά μέσα στην καραντίνα έμενα άναυδη από κάποια πράγματα που έβγαιναν. Θεωρώ ότι η Σεμέλη Παπαβασιλείου, με την οποία είμαστε φίλες και από μικρές, έχει πολύ μεγάλο κόσμο μέσα της, το ραπ της με άφησε με το στόμα ανοιχτό, η Ιουλία Καραπατάκη που τώρα ανθίζει, ο Γιάννης Παπαγεωργίου, ο Θέμης Σκανδάμης, οι Usurum, ο Μιχάλης και ο Παντελής Καλογεράκης, νιώθω ότι κάτι σπουδαίο θα γίνει. Θα τελειώσει σιγά-σιγά η εποχή των αυθεντιών.
Ο δίσκος μου είναι δημιούργημα του Φοίβου Δεληβοριά, γιατί υπογράφει στίχους και μουσική, είναι από την αρχή μέχρι το τέλος δικά του όλα. Περιέχει δέκα τραγούδια, το ένα πολύ διαφορετικό από το άλλο, τα οποία έγραψε για να συμπεριλάβει όλη την γκάμα τραγουδιών που αφενός μπορώ να τραγουδήσω, αφετέρου θα ’θελα να τραγουδήσω. Ο δίσκος έχει τον πανικό της κρίσης των 25, τα 100 διαφορετικά πράγματα που συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή μέσα στο κεφάλι μου. Δεν ξέρεις προς τα πού να πας και, τελικά, απλά πηγαίνεις παντού και φτιάχνεις έναν δίσκο με την ποικιλία που έχει ο δικός μου. Γι’ αυτό έχει αυτό το χιούμορ.
Δύναμη μου δίνουν οι κοντινοί μου άνθρωποι. Είμαι πολύ μοναχική, αλλά με έναν τρόπο είμαι και άνθρωπος της οικογένειας. Σηκώνω το τηλέφωνο και παίρνω τρεις ανθρώπους που έχω πολύ κοντά μου, ό,τι και να μου συμβεί. Κι όταν κάτι με πανικοβάλλει και με αγχώνει, ακόμα και πάνω στη σκηνή, αμέσως πάει το μυαλό μου σε ένα δυο άτομα και έρχομαι στα ίσια μου».
Σχολιάζουμε το τρυφερό βίντεο του The Boy που είναι μια μέρα από την καθημερινότητά της μέσα στην καραντίνα, ένα από τα πιο όμορφα βίντεο που έχουμε δει φέτος. «Είμαι εγώ με τα γυαλάκια μου και την καθημερινή ζωή μου», λέει, «και η συνεργασία με τον The Boy είναι από τις πιο ωραίες εμπειρίες που έχω ζήσει».
«Δεν σου πρότεινε να παίξεις στην επόμενη ταινία του;».
«Δεν μου το πρότεινε ακόμα αλλά, Αλέξανδρε, αν το βλέπεις, πάρε με!».
Για ένα καλοκαίρι
Από τις 11/6 η Νεφέλη θα βρίσκεται κάθε Πέμπτη στην Ταράτσα του Φοίβου, μέχρι τον Σεπτέμβριο.
Στις 18/6 θα μοιραστεί τη σκηνή του ΚΠΣΝ με τον Φώτη Σιώτα για να παρουσιάσει ο καθένας τον δίσκο του.
Το άλμπουμ «Ο κόσμος σου» κυκλοφορεί από την United We Fly.
