ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗ ΜΕΡΑ που έπαιξα για πρώτη φορά μπροστά σε άδειες κερκίδες. Πριν από το πρώτο lockdown βρισκόμουν στη Βόννη με την ΑΕΚ. Παίζαμε ένα πολύ κρίσιμο, νοκ-άουτ ματς του Champions League.
Την ημέρα του παιχνιδιού μάθαμε πως δεν θα υπήρχε κόσμος στις εξέδρες. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ κρύα. Προσωπικά, είμαι αθλητής που ιντριγκάρεται με το να παίζει σε γεμάτα γήπεδα με καυτή ατμόσφαιρα, ακόμη κι αν αυτή είναι εναντίον της ομάδας μου. Με γεμίζει κίνητρο, όπως και πολλούς ακόμη παίκτες.
Είναι προφανώς ένα σοκ για εμάς να παίζουμε χωρίς κόσμο στις εξέδρες για τόσο μεγάλο διάστημα. Ο κόσμος στο γήπεδο για μένα είναι το Α και το Ω, είτε είναι εχθρικός είτε δικός μας, όπως και να 'χει σου δίνει έξτρα κίνητρο και ένταση κι αυτό έχει αλλάξει πολύ τώρα.
Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ ότι εννιά μήνες μετά θα συνεχίζαμε να αγωνιζόμαστε χωρίς φιλάθλους. Οι άδειες εξέδρες στους αγώνες, όμως, δεν είναι η μόνη αλλαγή στην μπασκετική μας καθημερινότητα.
Δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι θα πηγαίνουμε στο γήπεδο με τις μάσκες, ότι το προσωπικό θα τις φοράει σε όλη την προπόνηση και ότι κάθε ύποπτο σύμπτωμα μπορεί να κοστίσει τη συμμετοχή μας σε ένα παιχνίδι.
Εύχομαι του χρόνου τα Χριστούγεννα όλα αυτά να είναι απλώς μια ανάμνηση και τα γήπεδα να είναι γεμάτα, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος για την υγεία κανενός. Είναι σίγουρο πως κανένας αθλητής, όπως και κανένας άνθρωπος γενικά, δεν θα ξεχάσει το 2020. Τίποτα, δεν θα είναι το ίδιο με παλιότερα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
