To παρελθόν είναι εδώ, συγκινεί και γοητεύει

To παρελθόν είναι εδώ, συγκινεί και γοητεύει Facebook Twitter
0
To παρελθόν είναι εδώ, συγκινεί και γοητεύει Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Ατελιέ / LIFO


Kάτι συμβαίνει στη σύγχρονη θεατρική σκηνή, που έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Καθ' όλα γόνιμες, εσωτερικές διεργασίες οδηγούν δημιουργούς της νεότερης γενιάς σε παραστάσεις που προτείνουν μια διαφορετική, απελευθερωμένη σχέση με την ελληνική ιστορία και την παράδοση. Απόδειξη η φορμαλιστική, υψηλής αισθητικής παράσταση Ο Έλλην Βρυκόλαξ του Κωνσταντίνου Ντέλλα και το θέατρο-ντοκουμέντο Από πρώτο χέρι της Γεωργίας Μαυραγάνη. Η κρίση οπωσδήποτε έπαιξε τον ρόλο της στην ανάγκη να στραφούμε στα «δικά» μας, να δούμε ποιοι ήμασταν και πού βρισκόμαστε σήμερα, αλλά νομίζω ότι οι λόγοι που εξηγούν αυτή την τάση συνδέονται με αλλαγές (κοινωνικές, ιδεολογικές, κουλτούρας) που συνέβησαν σε ορίζοντα τριακονταετίας.

Με εξέπληξε η αρτιότητα της σκηνικής σύνθεσης, από την επιλογή των κειμένων έως την εμπνευσμένη δραματοποίησή τους.


Στο διάστημα αυτό, με την ιδεολογική ομογενοποίηση των δύο κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία, συνέβη ο σταδιακός απεγκλωβισμός από ιδεολογικά φορτισμένες, ενίοτε κατασκευασμένες απόψεις που εξέφραζαν μακροχρόνιους πολιτικούς διχασμούς. Οι αντιθέσεις μεταξύ πρωτεύουσας και περιφέρειας αμβλύνθηκαν και η ζωή στην επαρχία (στενά συνδεδεμένη με την «παράδοση», με όλες τις στρεβλωμένες ερμηνείες της έννοιας) δεν δικαιολογεί πλέον την αποστροφή προς τις συντηρητικές, οπισθοδρομικές, καταπιεστικές συνθήκες που επικρατούσαν κατά το παρελθόν.


Επιπλέον μεταμοντέρνα συνθήκη, η παγκοσμιοποίηση, το άνοιγμα των συνόρων, τα νέα μέσα, η εύκολη πρόσβαση στην πληροφορία και η διάχυσή της, που διαμόρφωσαν μια ριζικά διαφορετική, απελευθερωμένη από παλιές στρεβλώσεις κουλτούρα. Στον χώρο των τεχνών, ο μεταμοντερνισμός –ως τελευταίο κεφάλαιο στο μακρύ παρελθόν της καλλιτεχνικής έκφρασης που κρίνει και κατακρίνει την τέχνη της αστικής τάξης στο όνομα της αίρεσης, έως ότου απορροφηθεί πλήρως απ' αυτήν–, αφού ειρωνεύτηκε και μείωσε καθετί που θύμιζε κανόνες κι αξίες του παλαιού κόσμου, κατέδειξε τελικά τη βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για πράγματα που δεν παράγονται εύκολα και δεν καίγονται από το ένα λεπτό στο άλλο.

To παρελθόν είναι εδώ, συγκινεί και γοητεύει Facebook Twitter
Φωτογραφία από την παράσταση «Aπό πρώτο χέρι ». Ηχητικές μαρτυρίες που άλλοτε ακούγονται αυτούσιες κι άλλοτε δραματοποιούνται από τις τρεις καλές ηθοποιούς (Κατερίνα Καραδήμα, Μαντώ Κεραμυδά, Δανάη Σπηλιώτη) συνθέτουν το βιωματικό μέρος της παράστασης...


Νέοι, και λιγότερο νέοι πια, καλλιτέχνες του θεάτρου, ως πλέον ευαίσθητοι δέκτες των δονήσεων που σημειώνονται στο κοινωνικό σώμα, ανταποκρίνονται σε αυτή την ανάγκη με παραστάσεις που στρέφονται στην ελληνική γλώσσα, την Ιστορία, τους θησαυρούς της παράδοσης και του λαϊκού πολιτισμού. Άλλοτε διερευνητικά, άλλοτε με την αγάπη που συντηρεί η «φυσική» σχέση με τον τόπο και η κληρονομημένη μνήμη, ασχολούνται με θέματα «παλιά», μέχρι πρότινος παρεξηγημένα και «ξεπερασμένα», αναζητώντας ρίζες και ταυτότητα.

Οπωσδήποτε, μόνο θετικά μπορεί να κριθεί μια παράσταση που προκαλεί είτε συγκίνηση είτε ανοίγει θέματα προς συζήτηση. Πόσο μάλλον όταν προκαλεί και τα δύο.


Η Γεωργία Μαυραγάνη, σκηνοθέτις με σαφές πολιτικό στίγμα και καταγωγή από οικογένεια καπνοπαραγωγών και καπνεργατών του Αγρινίου, αναζητεί στο παρελθόν αλήθειες που εξηγούν τη σημερινή κατάσταση του τόπου και της γενιάς της. Βασισμένη σε προφορικές συνεντεύξεις με ηλικιωμένους που έζησαν από πρώτο χέρι τη σκληρή δουλειά και τις δύσκολες συνθήκες ζωής των καλλιεργητών καπνού στην αυτοβιογραφία του Ευάγγελου Παπαστράτου «Η δουλειά και ο κόπος της / Από τη ζωή μου» (εκδόσεις GEMA, 2012, επανέκδοση της αρχικής του 1964) και στη μελέτη του Αριστείδη Μπαρχαμπά Καπνεργάτες - Οι κυνηγοί του ονείρου (Ίβυκος, 2007), συνέθεσε ένα σκηνικό κείμενο στην κατεύθυνση του θεάτρου-ντοκουμέντου. Ηχητικές μαρτυρίες που άλλοτε ακούγονται αυτούσιες κι άλλοτε δραματοποιούνται από τις τρεις καλές ηθοποιούς (Κατερίνα Καραδήμα, Μαντώ Κεραμυδά, Δανάη Σπηλιώτη) συνθέτουν το βιωματικό μέρος της παράστασης. Ιστορικά στοιχεία και φωτογραφικό υλικό που συνδέουν τους καπνεργάτες του Αγρινίου με τις διεκδικήσεις των καπνεργατών στη Βόρεια Ελλάδα, στο πλαίσιο του αιματοβαμμένου αγώνα για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, αποτελούν τον άλλο, τον πολιτικό άξονα της σκηνικής πράξης. Ο πρώτος άξονας, με τις μνήμες γονιών και παππούδων, προκαλεί συγκίνηση στους θεατές, ιδίως σ' αυτούς που γνώρισαν στην παιδική τους ηλικία τι σημαίνει να δουλεύεις στα καπνοχώραφα. Ο δεύτερος, ο πολιτικός, προκάλεσε ερωτηματικά και συζήτηση. Στο θέατρο-ντοκουμέντο έχει σημασία τι επιλέγει να εκθέσει ο δημιουργός και τι αποσιωπά – γιατί οδηγεί τους θεατές που δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη με την ακμή και την παρακμή αυτής της, βασικής άλλοτε, ελληνικής καλλιέργειας σε ανακριβή συμπεράσματα. Π.χ. ο Παπαστράτος γράφει ότι τα Βιρτζίνια επικράτησαν σταδιακά στην Ευρώπη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με την επέλαση των αμερικανικών τσιγάρων – στην παράσταση στο Bios ακούμε ότι η υποχώρηση των ελληνικών ποικιλιών και η κατάρρευση της καπνοκαλλιέργειας οφείλεται στην πολιτική της ΕΟΚ, τις επιδοτήσεις και το ΠΑΣΟΚ. Έπειτα, η «συνειδησιακή» ρήξη με την καλλιέργεια του καπνού είχε συντελεστεί ήδη από τη δεκαετία του '60, όταν οι γονείς ωθούσαν τα παιδιά τους να σπουδάσουν για να γλιτώσουν από την «καπνόριζα». Επιπλέον, φυτοφάρμακα χρησιμοποιούνταν από παλιά στην καλλιέργεια του καπνού – αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι η επικράτηση της ποικιλίας Βιρτζίνια, που απαιτεί μεγαλύτερη χρήση φυτοφαρμάκων, συνέπεσε με την άφιξη των Αλβανών εργατών, και όχι δόλο εις βάρος τους, όπως αφήνει να εννοηθεί η Μαυραγάνη. Οπωσδήποτε, μόνο θετικά μπορεί να κριθεί μια παράσταση που προκαλεί είτε συγκίνηση είτε ανοίγει θέματα προς συζήτηση. Πόσο μάλλον όταν προκαλεί και τα δύο.

To παρελθόν είναι εδώ, συγκινεί και γοητεύει Facebook Twitter
Ουδεμία σχέση με θέατρο-ντοκουμέντο, όπως είδα να γράφεται, έχει ο Έλλην Βρυκόλαξ του Κωνσταντίνου Ντέλλα...


Ουδεμία σχέση με θέατρο-ντοκουμέντο, όπως είδα να γράφεται, έχει ο Έλλην Βρυκόλαξ του Κωνσταντίνου Ντέλλα. Το θέατρο-ντοκουμέντο έχει πολιτική, κριτική στόχευση και αφορά κατά κύριο λόγο φαινόμενα και γεγονότα που δεν χάνονται στους αιώνες και τους μύθους. Μπορεί να χρησιμοποιεί αποσπάσματα από μαρτυρίες ξένων περιηγητών σχετικά με βρυκόλακες και τελετές εξορκισμού στον ελλαδικό χώρο από τον 17ο αι. και εξής (πολλά εξ αυτών έχει συγκεντρώσει ο ιδιόρρυθμος Άγγλος Μόνταγκ Σάμερς το 1929 στη μελέτη του Vampire in Europe – τα σχετικά με την Ελλάδα χωρία κυκλοφορούν στο βιβλίο Ο Έλλην Βρυκόλαξ, εκδ. Δελφίνι, 1995), αλλά η στόχευσή του είναι αισθητικής τάξης.


Με εξέπληξε η αρτιότητα της σκηνικής σύνθεσης, από την επιλογή των κειμένων έως την εμπνευσμένη δραματοποίησή τους. Οπωσδήποτε το περιβάλλον του Μουσείου Μπενάκη με τα αρχαία και βυζαντινά εκθέματά του και τη δυνατότητα χρήσης διαφορετικών χώρων λειτουργεί ως ενισχυτής που μεγεθύνει τη δραματική ατμόσφαιρα και τις επιμέρους αποχρώσεις και εντάσεις της σκηνικής αφήγησης. Αλλά αυτό που πετυχαίνει η παράσταση του Ντέλλα υπερβαίνει τη δυναμική του χώρου. Η ομορφιά της έχει να κάνει με το ανήσυχο πνεύμα και την ευρύτερη συγκρότηση του σκηνοθέτη – και με τον σεβασμό και το ειλικρινές ενδιαφέρον για τους μύθους και τις ιστορίες του λαού, για ήθη, νοοτροπίες και συμπεριφορές των «αντι-επιστημονικών» αιώνων. Από τη χρήση των πορτρέτων φαγιούμ, τα κατάλευκα με γκρι λεπτομέρειες παραδοσιακά κοστούμια (έστω και στις αστικές εκδοχές της εποχής του Όθωνα και της Αμαλίας), τον τρόπο που κινούνται τα σώματα των ηθοποιών ενόσω αφηγούνται ή ερμηνεύουν (με εύστοχη φορμαλιστική κίνηση που ακολουθεί τον ρυθμό του στίχου ή των πειραγμένων από τον Παναγιώτη Γεωργοκώστα μοτίβων παραδοσιακής μουσικής), κάθε στοιχείο αυτής της παράστασης είναι μελετημένο και δεμένο αρμονικά με τα υπόλοιπα. Η σκηνική πράξη ανοίγει αριστουργηματικά με το δραματικό ποίημα «Θανάσης Βάγια» (1867) του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και κλείνει αναλόγως με την παραλογή «Του νεκρού αδελφού». Άλλες δύο μεγάλες ιστορίες νεκροφάνειας, της Αντονέλλας και του γιου της Γιωργάκη από τους Παξούς, και του νεαρού Κρητικού που πέθανε από ερωτικό μαράζι και νεκραναστημένος πήρε μαζί του την κοπέλα που αγάπησε όταν αυτή παντρεύτηκε άλλον, στηρίζουν το σκηνικό κείμενο, που εμπλουτίζεται με αναφορές από τις λαογραφικές έρευνες του Νικολάου Πολίτη, με πληροφορίες από τα χρονικά των ξένων περιηγητών, ακόμη και με αποσπάσματα από τη νεκρώσιμη ακολουθία. Παράλληλες δράσεις και το λεπτό, μακάβριο χιούμορ προστίθενται στα μεγάλα προτερήματα της παράστασης. Μπράβο στον σκηνοθέτη και ηθοποιό και στις Μαρία Μπαγανά και Έλενα Γεωργίου που παίζουν μαζί του. Μην τη χάσετε.

Ο Έλλην Βρυκόλαξ
Σκην.: Κ. Ντέλλας
Μουσ.: Π. Γεωργοκώστας
Ερμηνεύουν: Μ. Μπαγανά, Κ. Ντέλλας, Έλ. Γεωργίου

Μουσείο Μπενάκη
Κουμπάρη 1, Κολωνάκι, 210 3671000
Παραστάσεις μέχρι 11/11/2014
Πληροφορίες: Βραδ. Δευτ., Τρ. 9 μ.μ. & Κυρ. 9, 16/11, 9 μ.μ.
Τιμή: €10
Κρατήσεις: 6931 579051

Από πρώτο χέρι
Σκην.: Γ. Μαυραγάνη
Ερμηνεύουν: Κ. Καραδήμα, Μ. Κεραμυδά, Δ. Σπηλιώτη
Bios
Πειραιώς 84, Γκάζι, 210 3425335
Παραστάσεις μέχρι 2/11/2014
Πληροφορίες: Βραδ. Πέμ.-Κυρ. 8.30 μ.μ.
Τιμή: €10

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ