Η καλτ της Άυν Ραντ

Η καλτ της Άυν Ραντ Facebook Twitter
0

«Ποιος είναι ο Τζον Γκολτ;».

Το φως της μέρας υποχωρούσε κι ο Έντι Γουίλερς δεν διέκρινε καθαρά το πρόσωπο του ζητιάνου. Ο τόνος της ερώτησης ήταν απλός, ουδέτερος∙ όμως οι κίτρινες αντανακλάσεις του ήλιου που έδυε στο βάθος του δρόμου αιχμαλώτιζαν το βλέμμα του ζητιάνου, που είχε σταθεί ειρωνικά πάνω στον Έντι Γουίλερς, λες κι η ερώτηση απευθυνόταν σ’ αυτό το αναίτιο αίσθημα ανησυχίας που είχε τρυπώσει μέσα του.

«Γιατί το ρωτάς αυτό;», ρώτησε απότομα ο Έντι Γουίλερς.

Έτσι ξεκινάει το μυθιστόρημα της Άυν Ραντ Ο Άτλας επαναστάτησε. Ποιος είναι ο Τζον Γκολτ; Μια ερώτηση –ή μήπως απλώς ένα όνομα;– που επανέρχεται συνεχώς σαν λάιτ μοτίβ στις πάνω από χίλιες σελίδες (στο πρωτότυπο) αυτού του επικού έργου. Ή μάλλον όχι μια ερώτηση, αλλά μια βολική απάντηση στα χείλη όποιου αδυνατεί να δώσει οποιαδήποτε άλλη εξήγηση. Δεν θα σας απαντήσω το ίδιο αν με ρωτήσετε «Γιατί η Άυν Ραντ;», «Γιατί να διαβάσω αυτό το βιβλίο;».

Θυμάμαι τον πατέρα μου που το διάβαζε, όταν εγώ ήμουν είκοσι χρόνων. Ήταν βυθισμένος στο βιβλίο και δεν επέτρεπε σε κανέναν να τον διακόψει. Η οικογένεια αγανακτούσε…  Έτσι γνώρισα την Άυν Ραντ και γοητεύτηκα. Μόλις ιδρύθηκε η Ωκεανίδα, το 1986, η πρώτη μου επιθυμία ήταν να εκδώσω το Εμείς οι ζωντανοί, το πρώτο της μυθιστόρημα, του οποίου η υπόθεση εκτυλίσσεται στη Ρωσία τα πρώτα χρόνια μετά τη Σοβιετική Επανάσταση. Η πολύτιμη συνεργάτις, φίλη και δασκάλα μου, η Διονυσία Μπιτζιλέκη, με απέτρεψε. «Θα σ’ το θάψουν οι Αριστεροί», μου είπε. Τόλμησα να το εκδώσω μόνο αφού κατέρρευσε το σοβιετικό καθεστώς και, ποιος θα το φανταζότανε, έγινε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Από τότε η Άυν Ραντ απέκτησε φανατικούς αναγνώστες. Αργότερα, εκδώσαμε και το Κοντά στον ουρανό, μια δίτομη μυθιστορηματική βιογραφία του μεγάλου αρχιτέκτονα Φρανκ Λόιντ Ράιτ. Δεύτερη επιτυχία. Τώρα είχε σειρά ο Άτλας, το πιο σημαντικό και τελευταίο της μυθιστόρημα. Πώς να το εκδώσουμε, όμως, που είναι τόσο ογκώδες; Κάναμε και ξανακάναμε τους λογαριασμούς κι όλο διστάζαμε. Ώσπου, μια μέρα, το πήρα απόφαση. Ήταν πριν από τρία χρόνια, σε μια εποχή οικονομικής άνεσης για όλους. Μέχρι να μεταφραστεί (ένας άθλος), φτάσαμε στο 2010, κι αυτό που φάνταζε δύσκολο πριν από μερικά χρόνια, τώρα έμοιαζε ακατόρθωτο. Αλλά είπα: «Δεν βαριέσαι! Ένα ρίσκο παραπάνω. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επίκαιρο, δεν μπορεί να μην αρέσει ένα τόσο συναρπαστικό μυθιστόρημα. Να μου φύγει κι εμένα ο καημός…».

         

«Ναι, αλλά γιατί η  Άυν Ραντ;», θα με ξαναρωτήσετε. Ίσως γιατί ο ήρωας της Ραντ δεν νιώθει μηδαμινός όταν στέκεται στη βάση ενός ουρανοξύστη, αλλά σπουδαίος και σημαντικός, επειδή γνωρίζει ότι αυτό το επιβλητικό κτίσμα είναι δικό του έργο. «Γιατί τώρα η Άυν Ραντ;», θα επιμείνετε. Γιατί όσο κι αν ξέρω ότι δεν είμαι η Ντάγκνι Τάγκαρτ, η κεντρική ηρωίδα του Άτλαντα, δεν μπορώ να μη νιώσω σαν κι αυτήν όταν ένα βράδυ, κοιτάζοντας τη φθίνουσα εικόνα της Νέας Υόρκης, σκέφτεται: «Δεν είναι αυτός ο κόσμος που περίμενα». Κοιτάζω κι εγώ την Αθήνα με τα κλειστά μαγαζιά, τα σπασμένα πεζοδρόμια, τους ζητιάνους και τους άστεγους, τους άνεργους που αυξάνονται μέρα με τη μέρα, τα κατηφή πρόσωπα, την ανύπαρκτη ελπίδα… Δεν είναι αυτός ο κόσμος που περίμενα… «Γιατί πάντα η  Άυν Ραντ;», θα με ρωτήσετε ακόμα πιο πιεστικά. Γιατί όταν διαβάζω σκηνές (και επιμένω στη λέξη «σκηνές», καθώς η γραφή της  Άυν Ραντ είναι άκρως κινηματογραφική) όπως αυτή με την Κίρα Αργκούνοβα να προσπαθεί να διαφύγει στο χιονισμένο τοπίο της Σοβιετικής Ρωσίας, φορώντας για καμουφλάζ το νυφικό της μητέρας της, στο Εμείς οι ζωντανοί ή τη δίκη του Χάουαρντ Ρόαρκ στο Κοντά στον ουρανό ή το πρώτο ταξίδι της Ντάγκνι με τη Γραμμή Τζον Γκολτ, τα λόγια της στον Χανκ Ρίρντεν το πρωί μετά την πρώτη τους ερωτική νύχτα, τη συνάντηση του Χανκ με τον Φρανσίσκο ντ’ Ανκόνια και τόσα ακόμα, αυτό που νιώθω -αυτή η αισθητική απόλαυση- γίνεται τόσο έντονο που αποκτά σωματικές διαστάσεις. Οι μύες του προσώπου μου συσπώνται άθελά μου, σχηματίζοντας ένα χαμόγελο, κάτι φουσκώνει μέσα μου, πιέζει το στήθος μου, δεν με χωράει ο τόπος, δεν με χωράει το πετσί μου, δεν με χωράει ο κόσμος ολόκληρος - και ναι, αυτή η ασύγκριτη αίσθηση είναι μια ελπίδα.

           

«Μα τι λέει, πια, αυτό το μυθιστόρημα;», θα με ρωτήσετε ίσως με κάποια αγανάκτηση, αποζητώντας τώρα πια κάτι πιο συγκεκριμένο. Χμ… Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Πώς μπορώ να σας χαλάσω το σασπένς; Πώς μπορώ να σας στερήσω την απόλαυση ν’ ανακαλύψετε μόνοι σας τι είναι αυτός ο Τζον Γκολτ; Μια παροιμιώδης έκφραση; Το όνομα μιας σιδηροδρομικής γραμμής; Φανταστικό ή υπαρκτό πρόσωπο; Πιστέψτε με, είναι καλύτερα ν’ αφήσετε να σας πει την ιστορία η ίδια η  Άυν Ραντ, με τον δικό της απαράμιλλο τρόπο. Να δείτε πώς είναι δυνατόν να κάνει κανείς λογοτεχνία με παλιοσίδερα, πώς είναι δυνατόν να μετατρέπει ένα μισοκαπνισμένο τσιγάρο και μια αλυσίδα σε σύμβολα, πώς είναι δυνατόν να κάνει έναν λαγό πάνω στα σκαλοπάτια ενός τρένου να φαντάζει σαν το πιο τρομαχτικό πράγμα στον κόσμο, πώς είναι δυνατόν σ’ ένα τόσο πολυσέλιδο μυθιστόρημα να μην έχει γραφτεί ούτε μια λέξη στην τύχη!

Ναι, πιστέψτε με, πρέπει ν’ ανακαλύψετε μόνοι σας ποιος είναι επιτέλους ο Τζον Γκολτ.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Βιβλίο / Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Το πρώτο βιβλίο του Φάνη Παπαδημητρίου είναι μια συγκινητική εξομολόγηση για το ατύχημα στα 19 του που τον καθήλωσε σε αμαξίδιο, την πάλη του με τον τζόγο και τον αγώνα που έδωσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του «μετά το τσουνάμι που ήρθε και τα σάρωσε όλα».
M. HULOT
«Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Το πίσω ράφι  / «Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Πιστή στην κλασική μορφή του μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα ανατρεπτική και μεταμοντέρνα, η καυστική σάτιρα του Τζόναθαν Κόου για τη βρετανική άρχουσα τάξη των αρχών της δεκαετίας του ’90 διαβάζεται μονορούφι.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
ΕΠΕΞ Γυναικείες φωνές από διαφορετικά μέρη του κόσμου

Βιβλίο / Από τη Μαλαισία μέχρι το Μεξικό: 5 νέα βιλία που αξίζει να διαβάσετε

5 συγγραφείς από διαφορετικά σημεία του πλανήτη χαράζουν νέους δρόμους στη λογοτεχνία. Ανάμεσά τους, η Τζόχα Αλχάρθι που κέρδισε το Booker και η βραβευμένη με Πούλιτζερ Κριστίνα Ριβέρα Γκάρσα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ