Η επιτυχία του σάουντρακ του «Drive» έκανε κόσμο που αγνοεί τους Chromatics, τους Desire και γενικότερα τον Johnny Jewel να ψάχνει από πού προέκυψε το «Under your spell» και τι μέρος του λόγου είναι ο δημιουργός του. Βασικό μέλος των Glass Candy, των Chromatics και των Desire, ο Jewel αναζωπύρωσε ένα μέρος της ποπ, βασισμένης σε γυναικεία φωνητικά, που πατάει με το ένα πόδι στη synth pop και με το άλλο στην disco/italo disco. Πολυσχιδής και πολυπράγμων (συνθεσάιζερ, κιθάρα, παραγωγός), διοχετεύει το ταλέντο του και σε άλλους τομείς. Η αγάπη του για τα giallo soundtracks, τους Goblin και την cosmic disco τον οδήγησε στην ηχογράφηση του «Themes for an imaginary film», ένα σάουντρακ 2 ωρών για μια ταινία που δεν υπάρχει (αν και θα ‘πρεπε να έχει γυριστεί). Ο Jewel το ηχογραφησε ως Symmetry κι ανέφερε ως επιρροές του τον John Carpenter και τον Klaus Schulze, μεταξύ άλλων. Στα 37 κομμάτια του (όλα instrumentals εκτός από ένα), τα συνθεσάιζερ έρχονται κατευθείαν από τα seventies. Η old school electronica αισθητική πάει χέρι-χέρι με τις ήπιες στιγμές του άλμπουμ, σε χαμηλότονα πιανιστικά μέρη, συνοδεία έξοχων εγχόρδων. Είναι τόσο απλόχερη η φαντασία του Jewel και τόσο έντονα συναισθηματικά τα κομμάτια, που μοιάζει αδύνατον να μην έχει πλάσει στο μυαλό του ο νεαρός Τεξανός ολόκληρη ταινία, σκηνή-σκηνή. Το «Themes for an imaginary film» στέκεται ισάξια δίπλα στις καλύτερες στιγμές του Steve Moore και των Zombi κι ίσως θα πρεπε να είναι το πραγματικό soundtrack του «Drive».
Ακούστε όλο το «Themes for an imaginary film» στο soundcloud.com/johnnyjewel/symmetry-themes-for-an.
REVIEWS
Chairlift
Something
[Young Turks] ***½
Δεν ήθελε πολύ μετά από ένα χιλιοακουσμένο σινγκλ, όπως το «Bruises» (το οποίο, μάλιστα, επέλεξε η Apple το 2008 για να συνοδεύσει τη διαφήμιση του iPod Nano), για να γίνουν οι Chairlift από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης τα νέα indie darlings. Κι όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, χρειαζόταν ένα δεύτερο άλμπουμ για να φανεί η πραγματική τους αξία. Το «Something» είναι η ιδανική ποπ του 2012: όσο πρέπει κοντά στο mainstream, χωρίς δήθεν εναλλακτικά τερτίπια, «στρογγυλές» συνθέσεις, αισιοδοξία και φρεσκάδα. Η φωνή της Caroline Polachek, γνωστή κι από τη συμμετοχή της στο άλμπουμ του Washed Out, θυμίζει τη Leslie Feist στο ντεμπούτο της. Τραγούδια όπως το (περίεργα τιτλοφορημένο) «Amanaemonesia» ψάχνουν ραδιόφωνο για να καρφωθούν σε ατέρμονο airplay. Η φωτεινή πλευρά του Μεγάλου Μήλου.
Floating Points
Shadows EP
[Eglo Records] ****
Ο Samuel Shepherd πρέπει να πάψει να λογίζεται παιδί-θαύμα. Μπορεί να μην έχει ακόμη κανονικό άλμπουμ στον λογαριασμό του, όμως τα EP που έχει μέχρι στιγμής κυκλοφορήσει ως Floating Points είναι αψεγάδιαστα δείγματα χορευτικής μουσικής. Ούτε στο τελευταίο του EP «Shadows» λαθεύει, παρότι παίρνει έναν διαφορετικό δρόμο αυτήν τη φορά. Στις deep house ασκήσεις του «Shadows» έχει τρυπώσει το φάντασμα του Herbie Hancock, δίνοντας μια τζαζ πινελιά στα κομμάτια που κλιμακώνονται χωρίς να το καταλάβεις, αργά και σταθερά. Εδώ η κατ’ οίκον ακρόαση υπερνικά το dancefloor, αν και φαντάζει απίθανο να μη χωρέσει κάποιο track σε playlist του Francois K ή του Gilles Peterson. Class.
Trent Reznor and Atticus Ross
The Girl With The Dragon Tattoo
[The Null Corporation] **
Δεν είναι πρωτάρης ο Trent Reznor στη σύνθεση σάουντρακ. Η προηγούμενη απόπειρα ήταν πάλι για ταινία του David Fincher («Social Network»), με συνεργάτη τον ίδιο, τον Atticus Ross. Το Girl With The Dragon Tattoo ηχητικά απέχει ελάχιστα απ’ το Social Network. O Reznor αφήνει χώρο για την εικόνα να μπει σε πρώτο πλάνο, λειτουργώντας υπογείως, με ambient ατμόσφαιρες που δύσκολα στέκουν αυτόνομα μακριά απ’ τη μεγάλη οθόνη. Η τρίωρη διάρκεια του εγχειρήματος (μεγαλύτερο κι απ’ τη διάρκεια του φιλμ) οδηγεί αναπόφευκτα σε πλατειασμό κι επαναλήψεις, με αποτέλεσμα όλοι να συγκρατούν το κομμάτι απ’ τους τίτλους αρχής του φιλμ, τη συνεργασία με την Karen O των Yeah Yeah Yeahs σε μια (μάλλον περίεργη) διασκευή του «Immigrant Song» των Led Zeppelin.
