Την αρχική ιδέα για τη συγγραφή του Όλα στο μηδέν μου την πρόσφερε ο ίδιος ο χώρος των καζίνο -η αρένα της Τύχης-, χώρος που διαθέτει κάτι το θεατρικό, καθώς το ανθρώπινο δράμα εμφανίζεται καθημερινά σε πλήθος εναλλασσόμενων παραλλαγών που ξεπερνούν κάθε φαντασία. Οι παίχτες μπαίνοντας στο καζίνο απεκδύονται την ταυτότητά τους, ανεβαίνουν στη «σκηνή» και υποδύονται όποιο ρόλο αυτοί επιλέξουν, ανταλλάσσοντας το αληθινό χρήμα με πλαστικές μάρκες. Συμβολικά αυτή είναι και μια μετάβαση από την πραγματικότητα στη φαντασίωση. Στο καζίνο όλα τα πάθη εμφανίζονται στην ακραία τους μορφή, ενώ ταυτόχρονα οι παίχτες έχουν απεριόριστες ευκαιρίες να βιώσουν τα πλέον αντιφατικά συναισθήματα: αγωνία, τρόμο, απληστία, ρίσκο, προσδοκία και προδοσία, ακραία ευδαιμονία και παραλυτική ήττα καθώς και την επιβεβαίωση της προσωπικής τους σχέσης με τη Μοίρα.
Τα καζίνο με τους τυχοδιώκτες, τις μοιραίες γυναίκες και τους ριψοκίνδυνους περαστικούς ήταν το σκηνικό σε κάποια από τα μυθιστορήματα που είχα διαβάσει παιδί. Ψάχνοντας παλιά μου βιβλία ανακάλυψα σημειώσεις στον Παίχτη του Ντοστογιέφσκι και στο Ο Χαμένος τα παίρνει όλα του Γκράχαμ Γκριν. Ανάμεσα στις σελίδες του Είκοσι τέσσερις ώρες από τη ζωή μιας γυναίκας του Στέφαν Τσβάιχ βρήκα ένα πρόχειρο σχεδίασμα για διήγημα. Σε ηλικία μόλις δεκατριών είχα συλλάβει την πρώτη ιδέα αυτού που έμελλε να εξελιχτεί σε μυθιστόρημα.
Αργότερα, ως ενήλικας, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ πολλά καζίνο. Έμαθα τη γλώσσα και τις προκαταλήψεις των παιχτών από μια μεγαλύτερη φίλη μου παίχτρια, η οποία βιοποριζόταν από τη ρουλέτα. Πήγαινα συχνά μαζί της σε ένα μικρό καζίνο στο Λονδίνο και είχα την ευκαιρία να διεισδύσω στην ψυχολογία των τζογαδόρων, να μάθω τους κώδικες και τα συστήματα.
Πέρασαν χρόνια μέχρι να γίνει ο χώρος του καζίνο ο χώρος της μυθοπλασίας μου, το φόντο στο οποίο θα κινηθούν οι ήρωές μου - όλοι τους παίχτες. Άνθρωποι παθιασμένοι, παρά τις απώλειες, παραμένουν στο παιχνίδι και ποντάρουν τα πάντα στον επόμενο γύρο.
Ρισκάρουν τα πάντα σ' ένα στοίχημα και τα παίρνουν όλα ή χάνουν περισσότερα απ' όσα πίστευαν πως μπορούσαν να χαθούν...
Ένα παιχνίδι καθ' ομοίωση της ίδιας της ζωής.
σχόλια